Donker

Mensen die je verlaten,

omdat je alleen depressief kan praten...

De heerlijke geuren,

prachtige kleuren...

Ik zie ze niet,

door 't intense verdriet. 

Wát is er toch telkens mis?

Kon ik maar vertellen wat het is!

Mijn bovenlichaam wiegt heen en weer.

Ogen knijpen samen, tranen vallen neer...

Mijn neus begint ook al te lopen, 

mijn lichaam in elkaar gekropen...

Ik heb ècht geen recht tot klagen...

En tóch kan ik 't leven niet verdragen...

In het aardse lijden,

contacten vermijden...

Want als je me ècht kennen gaat?

Geloof ik vást dat je me alleen laat...

Ik wéét wel, bij Wie ik kan schuilen,

bij Wie ik mezelf leeg mag huilen...

God verlaat mij niet al ervaar ik 't zo niet,

in mijn huidige heftige verdriet...

Het zijn de tranen die ik haat,

omdat ik denk dat men mij alleen laat...

Is het allemaal eerlijk wat ik zeg?

Jaag ik nu niet júist geliefden weg...?

Prik er alsjeblieft doorheen!

En..., laat me niet alleen!