Het gevoel er niet te mogen zijn…
Het leven: ‘geen vreugde, maar pijn…’
Opgetrokken knieën, armen eromheen geslagen...
Zo is de pijn nog ‘iets’ te verdragen!
Kwetsbaar, ik ben niet blij,
Waar is mijn…, sterke mij!?
Soms voel ik me groot en sterk!
Ik mag er zijn, en ga aan het werk!!!
Vreugde! Pijn is ‘t, die ik niet opmerk…
Stevige benen op de grond, armen wijd,
Over gevoelens lopen, klinkt ‘t verwijt…
Te sterk? Ongevoelig? Ben ik wel blij!?
Mijn kwetsbaarheid mist mij..
Soms voel ik mijn intense verdriet,
maar is sterke, die mij te hulp schiet!
Pijn mag er zijn, scherpte gaat verdwijnen…
En langzamerhand de zon weer schijnen…
Soms ben ik echter zó sterk..?
Dan moet kwetsbaarheid aan ‘t werk!
Want haar invoelend vermogen?
Laat liefde voor naaste èn mezelf verhogen.
Maar óók, dat je mijn kwetsbaarheid kent!!!
Kwetsbaar? Ik ben blij dat je er bent!
Maar óók, dat je mijn sterkte kent!!!
Helpt U? Om elkaar te versterken..?
Dat beiden beter gaan samenwerken!?
Onmisbaar en onafscheidelijk.
Eén! Samengevoegd als een huwelijk!
U bent ‘t, Die mij hiermee verblijdt…
Met de gave van déze krachtige kwetsbaarheid!!!
Wat prachtig verwoord Yvonne! Ik moet denken aan de volgende bijbeltekst:
BeantwoordenVerwijderen‘Maar Hij heeft tegen mij gezegd: Mijn genade is voor u genoeg, want Mijn kracht wordt in zwakheid volbracht. Daarom zal ik veel liever roemen in mijn zwakheden, opdat de kracht van Christus in mij komt wonen.’
2 Korinthe 12:9 HSV
Zelf mag in mijn leven ervaren dat ik sterk ben door mijn zwakheid. Ik durf mij heel zwak op te stellen. In mijn leven is dat nooit ten goede gekomen. Veel mensen trapten daardoor op mijn ziel. Vooral op school. Ik heb daar wel een dikkere huid door gekregen. Maar Jij schrijft hier echt iets waar ik eens verder op wil voortborduren voor mezelf…