Lijden omwille van het goede

Wat een bemoediging van Petrus aan ons! Ik weet niet hoe jij het ervaart, maar ik vind het in Nederland steeds moeilijker om een belijdend christen te zijn. Sommige mensen die ik ontmoet noemen de Bijbel een 'sprookjesboek'. Dat doet pijn. Zeker wanneer dit personen zijn, die dichtbij mij staan. Want ondanks dat we naar 'wereldse' maatstaven een goede relatie hebben, merk ik een duidelijke kloof in moeilijke tijden.

De grond waarop ik sta, Jezus Christus, is zo geheel anders. Dit aardse leven is belangrijk voor mij. Vanwege mijn man, kinderen, kleinkinderen en andere familie. Ook de familie die niet in onze Schepper(Vader) en Zaligmaker gelooft. Maar het is niet 't belangrijkste, in tegenstelling tot deze laatst genoemde familieleden waar ik veel van hou... Hoewel ik heel goed besef dat mijn lijden om het geloof, niet in verhouding staat tot het lijden van bijvoorbeeld de christenen in Noord-Korea.

Neemt 't niet weg, dat deze pijn er weldegelijk is! God wil niet dat er iemand verloren gaat(2 Petrus 3:9). De Heere vertraagt de belofte niet (zoals sommigen dat als traagheid beschouwen), maar Hij heeft geduld met ons en wil niet dat enigen verloren gaan, maar dat allen tot bekering komen. En ben ik egoïstisch als ik zeg dat het mij meer pijn doet van geliefden die Jezus niet als hun Zaligmaker willen aanvaarden, dan van 'vreemden'? 

Hoe ga ik hiermee om? Zwijg ik? Om de lieve vrede? En jij? Wanneer jou dit overkomt?

Jezus schold niet terug. Hij verloochende Zijn Vader niet! Jezus bleef eerlijk en oprecht. Zelfs toen Jezus terecht stond voor Pilatus in het gerechtsgebouw, met een grote vijandige menigte van joden buiten wachtend op de veroordeling van Hem(Johannes 18 vanaf vers 28). Jezus wist dat Hij veroordeeld zou worden en tóch bleef Hij Zijn Vader trouw. Johannes 18:36 Jezus antwoordde: Mijn Koninkrijk is niet van deze wereld. Als Mijn Koninkrijk van deze wereld was, zouden Mijn dienaars gestreden hebben, opdat Ik niet aan de Joden overgeleverd zou worden, maar nu is Mijn Koninkrijk niet van hier.

Nadat de joden geroepen hadden dat Jezus gekruisigd moest worden, waste Pilatus Zijn handen in onschuld, maar veroordeelde Jezus tot de kruisdood zoals de joden van hem eisten. En wat deed onze Zaligmaker? Hij droeg dit lijden geduldig. Liet zich bespotten(vanaf vers 27), een

doornenkroon opzetten en aan het kruishout spijkeren. Om zelfs aan het kruis te zeggen: Vader, vergeef het hun, want zij weten niet wat zij doen(Lukas 23:34). Jezus wist dat 't nodig was voor onze zaligheid. Wat geduldig, barmhartig, vergevingsgezind en liefdevol was en is onze Zaligmaker voor ons mensen. Hij wist al in Gethsémané dat Hem dit zou gebeuren. Denk aan (Lukas 22 vanaf vers 42_): Vader, als U wilt, neem deze drinkbeker van Mij weg; maar laat niet Mijn wil, maar de Uwe geschieden.

43. En aan Hem verscheen een engel uit de hemel, die Hem versterkte.

44. En Hij kwam in zware zielenstrijd en bad des te vuriger. En Zijn zweet werd als grote druppels bloed, die op de aarde neervielen.

Stefanus(handelingen 7) liet ons de ultieme gehoorzaamheid zien. De laatste woorden die Stefanus sprak: Heere, reken hun deze zonde niet toe! En toen hij dat gezegd had, ontsliep hij.  De geschiedenis van deze moedige Godvrezende man staat in de Bijbel beschreven. Maar andere martelaren zijn hem gevolgd. Zoals bijvoorbeeld Polycarpus. En de christenen die voor de leeuwen werden gegooid of als fakkels werden verbrand in de tuinen van keizer Nero(Historianet.nl). 

In een vraag van Refoweb lees ik, dat over de mate van vervolging en over de manier wat discussie schijnt te zijn. Maar..., dat christenen gemarteld zijn, dat is evident.

Kom ik opnieuw bij de vraag:
Hoe ga ik hiermee om? En jij? Wanneer jou dit overkomt? 

Want 't feit ligt er, dat geschreven staat in Johannes 15, met als kopje:

De haat van de wereld:

18. Als de wereld u haat, weet dat zij Mij eerder dan u gehaat heeft.

19. Als u van de wereld zou zijn, zou de wereld het hare liefhebben, maar omdat u niet van de wereld bent, maar Ik u uit de wereld heb uitverkoren, daarom haat de wereld u.

20. Herinner u het woord dat Ik u gezegd heb: Een dienaar is niet meer dan zijn heer. Als zij Mij vervolgd hebben, zullen zij ook u vervolgen; als zij Mijn woord in acht genomen hebben, zullen zij ook het uwe in acht nemen.

21. Maar al deze dingen zullen zij u aandoen omwille van Mijn Naam, omdat zij Hem niet kennen Die Mij gezonden heeft.

22. Als Ik niet gekomen was en tot hen gesproken had, hadden zij geen zonde, maar nu hebben zij geen voorwendsel voor hun zonde.

23. Wie Mij haat, haat ook Mijn Vader.

24. Als Ik onder hen niet de werken gedaan had die niemand anders gedaan heeft, hadden zij geen zonde, maar nu hebben zij ze gezien en Mij en Mijn Vader gehaat.

25. Maar het woord moet vervuld worden dat in hun wet geschreven is: Zij hebben mij zonder reden gehaat.

26. Maar wanneer de Trooster is gekomen, Die Ik u zenden zal van de Vader, de Geest van de waarheid, Die van de Vader uitgaat, zal Die over Mij getuigen.

27. En u zult ook getuigen, want u bent van het begin af bij Mij.

Genade van God, dat Hij ons Zijn Zoon, Zijn Heilige Geest en Zijn Woord gegeven heeft, om Hem na te volgen. Nee, dat gaat niet vanzelf. Elke dag schiet ik tekort. En elke dag leer ik opnieuw mijn ogen op Christus te richten en afhankelijk van Hem door Zijn Geest en Woord Hem na te volgen. Weliswaar met lek en gebrek, maar in de wetenschap dat:

Levend in gerechtigheid van mijn Heer,
ben ik geen dwalend schaap meer.
Want tot de Herder teruggekeerd,
Die mij behoedt en leert:
hebben Jezus' striemen mij genezen.
Lijden..., tóch veilig bij de Vader wezen!

En daarbij vraag ik aan Hem, zoals de vader van de maanzieke jongen:
Markus 9:24
En meteen riep de vader van het kind onder tranen: Ik geloof, Heere! Kom mijn ongeloof te hulp.

N.a.v.: 1Petrus 2: 19- 25

Ik heb zeker niet alle wijsheid in pacht. En zal dus de laatste zijn die pretendeert te zeggen dat alles wat ik hierboven geschreven heb, volledig de juiste interpretatie is. Daarom maakt elke opbouwende reactie mij blij. Belangrijkste  vind ik dat we Gods Woord onderzoeken om in Christus en Zijn Woord onze dagen praktisch te maken... 

Volgende gedicht in deze serie: Leven naar de wil van God
Vorige gedicht in deze serie: Aan alle gezag onderdanig

Wil je geen blog missen? Volg me dan via de link op mijn site.

Eeuwige vrede…

(maar, blij vooruitzicht dat mij streelt…)

Want een Kind is ons geboren!

Een Zoon is ons gegeven,

Wij en onze kinderen,

geboren om te leven…

Gaan voor eeuwig verloren!

En de heerschappij is op Zijn schouder.

In mijn hart en geest woedt een hevige strijd,

want ik wil de controle niet kwijt,

aan dit Kind ons geboren…

En men noemt Zijn naam Wonderlijk,

God en Mens in één Persoon…

De wonderen door Hem gedaan,

bijzonder en toch zo gewoon.

omdat ik het vaak in de Bijbel zag staan…

Raad,

Ja Hij! Verheven boven álle kwaad.

Kan alleen wijze raad geven…

Wil ik wel luisteren?

Om daar naar te leven?

Sterke God,

Beschikker van mijn deel en lot.

Zijn Geest voert de strijd,

want Hij wil wèl die controle kwijt!

Vader der eeuwigheid,

geen begin en geen einde.

Toen ik Zijn gezag ondermijnde,

heeft Hij voor mijn eeuwig heil gestreden…

Vredevorst,

Met de Vader verzoend door Hem!

Tijdens de strijd luisterend naar ZIjn stem…

Sterker dan de duivel en mijn eigenwijze ego…

Hij zal heersen over de gehele schepping!

En straks zal aan de vrede geen einde komen…

Omdat aan ons dit Kind geboren is:

Jezus Christus…

Dus..? Blij vooruitzicht dat ons streelt!

N.a.v. Jes. 9: 5,6

Aan alle gezag onderdanig

Toen ik dit Bijbelgedeelte las, schrok ik en werd opstandig. Ik dacht:

Moet ik ècht altijd gehoorzaam/onderdanig zijn aan mijn ouders(Exodus 20)? De overheid? Aan mijn werkgever? Of kinderen aan hun leerkracht?Wat als zij iets vragen wat totaal onredelijk is? Of tegen Gods Woord ingaat? Ik denk bijvoorbeeld aan betaald werk doen op zondag of aan het dringende advies rondom vaccinaties, zoals bijvoorbeeld (in mijn geval door mijn chronische ziekte) de griepprik  en de coronaprik. En als ik 's Nachts op een snelweg rijdt en de weg bijna verlaten is. Dán mag ik toch wel harder dan de toegestane snelheid? Lijkt het jou niet overdreven en onredelijk van de overheid mij, te beperken? Welk gevaar is er? Voor mijn lichaam bij de prik of een ongeluk bij te hard rijden... Of toch niet??? En dat op zondag werken? Of is dat geen 'punt' meer voor ons?' En de kinderen, die op een school zitten waar ze halloween of sinterklaas vieren? Of de ramadan/suikerfeest?En de leerkracht verwacht van jouw kinderen daaraan meedoen? Zomaar wat praktische vragen, in situaties waarin we in het dagelijkse leven tegenaan kunnen lopen... 

Petrus schrijft tenslotte:

13 Onderwerp u dan omwille van de Heere aan alle menselijke orde, hetzij aan de koning, als hoogste machthebber, 14 hetzij aan de stadhouders, als mensen die door hem gezonden worden tot straf van de kwaaddoeners, maar tot lof van hen die goeddoen.

Als iemand iets van mij vraagt, dat ik met mijn geweten niet kan overeenkomen? Omdat ik geloof dat God, hetgeen van mij gevraagd wordt, verbiedt? Zoals in de tien geboden beschreven staat? 

En staat er niet geschreven in Matteüs 22:

37 Jezus zei tegen hem: U zult de Heere, uw God, liefhebben met heel uw hart, met heel uw ziel en met heel uw verstand. 38 Dit is het eerste en het grote gebod. 39 En het tweede, hieraan gelijk, is: U zult uw naaste liefhebben als uzelf. 40 Aan deze twee geboden hangt heel de Wet, en de Profeten.

Ik las verder in 1Petrus 2:

15 Want zo is het de wil van God, dat u door goed te doen het onverstand van de dwaze mensen de mond snoert;

M.a.w.: Wanneer ik aan mijn naaste goed doe, zal dat mijn naaste 'stil' maken... 

In Mattheüs 5 staat het zo mooi beschreven vanaf vers 13. Wij zijn het zout van de aarde en het licht op de kandelaar...

Maar ook:

Spreuken 25:

21 Als iemand die u haat, hongerlijdt, geef hem brood te eten,

en als hij dorstig is, geef hem water te drinken, 22 want zo zult u vurige kolen op zijn hoofd hopen, en de HEERE zal het u vergelden.

Ditzelfde staat geschreven in:

Romeinen 12

20 Als dan uw vijand honger heeft, geef hem te eten, als hij dorst heeft, geef hem te drinken, want door dat te doen, zult u vurige kolen op zijn hoofd hopen. 21 Word niet overwonnen door het kwade, maar overwin het kwade door het goede.

Bovenstaande wordt heel helder uitgelegd op deze site: https://goedbericht.nl/rubriek/romeinen-1220-vurige-kolen-op-het-hoofd-stapelen/

En bestudeer ik dit gedeelte van dit tweede hoofdstuk van Petrus' brief verder, dan staat daar in 't laatste gedeelte van vers 16: maar als dienstknechten van God. En in vers 17 bijna aan het einde: vrees God...

Zoals in het gedicht hieraan voorgaande was de kern:

Een voorbeeld te zijn voor de heidenen en welk gevolg dat heeft ín de heidenen... 

Dit Bijbelgedeelte leert mij dat ik, die een dienstknecht van God ben, Hem 'moet' vrezen. God vrezen betekent: Een diep ontzag hebben voor God. Het is je 'bevend' verheugen over de genade van een heilig God. Dit wil je toch, wanneer je bedenkt wat God de Vader en Zijn Zoon voor ons overgehad hebben? De Vader Die Zijn Zoon heeft overgegeven voor onze zonden? En zijn Zoon deed dit vrijwillig voor Zijn Vader, om Zijn schepselen weer tot Zijn Vader te brengen. Gereinigd van zonden!

Daarom vrees* ik God van harte. En dat doe ik (met lek en gebrek...) mede door onderdanig te zijn aan het gezag, door de HEERE aan mij gegeven. Maar..., nooit ten koste van de eer van mijn Heer! 

Aan alle gezag onderdanig

Woorden wekken

Goede voorbeelden trekken

Dán worden dwaze mensen stil...

Onderwerp jij je om 's Heeren wil,

aan 't van God gegeven menselijk gezag,

die kwaaddoeners straffen mag?

Ben ik Gods dienstknecht?

Doe ik in die vrijheid goed... of slecht?

Als koningen mij verkeerd behandelen,

mag ik dan foute paden bewandelen...?

Laat ik onderdanig aan hun gezag,

de HEERE gehoorzamen in mijn gedrag!

N.a.v. 1 Petrus 2: 13 - 18

Een opbouwende reactie maakt mij blij. Maar belangrijker vind ik dat je de Bijbel onderzoekt op wat ik schrijf betrouwbaar is, en je daarmee de dag verder ingaat... 

*https://www.refoweb.nl/vragenrubriek/28523/de-vreze-des-heeren

https://www.derekprince.nl/bijbelstudies/de-vreze-des-heren-een-levensstijl-1/

Volgende gedicht in deze serie: Lijden omwille van het goede

Vorige gedicht in deze serie: Een voorbeeld voor de heidenen

Een buik vol tranen

   
Afgelopen zaterdag lag er geheel onverwacht een rouwkaart in onze brievenbus. Ik ben nu druk het verlies aan het verwerken. Alles wat we samen meegemaakt hebben op en naast ons werk toen we een jaar of twintig jaar waren.

De gang van ons leven maakte dat we op een wat grotere afstand kwamen te staan. Als eerste ging ik trouwen. Zij maakte de foto's tijdens de receptie, want fotograferen kon zij goed! Daarna trouwde zij. Het contact bleef. Zo af en toe zagen we elkaar, vaker belden we. Tot wij ging verhuizen naar de Flevopolder. We hebben elkaar nooit meer gezien, wèl gesproken, via de telefoon. Het was goed en gezellig. 

Heel veel gedachten gaan er door mijn hoofd. Achteraf denk ik:

Ik had naar haar toe moeten gaan! Zeker na haar herseninfarct en de boodschap dat zij kanker had... Er méér voor haar moeten zijn.

Maar..., de telefoontjes bleven. En als ik belde? Was het altijd:

'Hoi..., met Bettina...'

De gesprekken die we hadden... Zij leed aan het leven en tóch had zij belangstelling en liefde voor de ander. We herkenden veel bij elkaar... 

Dát maakte ons contact zo waardevol. 

Ik zal haar missen, alhoewel ik mij nu nu na de begrafenis wel afvraag:

De waarde die ik aan onze relatie hecht, was die een realiteit? Hoe ga ik met andere relaties om? Wat wil God mij hiermee leren? 

Het laatste telefoongesprek dat we hadden, nog maar een paar weken geleden. Zij en ook ik wist niet dat ze zo ernstig ziek was, dat haar dood naderde.  In vroeg haar:

'Ik zou je graag een keertje naar je toe komen.'

'Nu niet, ik heb nu niet zoveel energie. Als ik me beter voel...' was haar antwoord.

Ik had naar haar toe moeten gaan! Zeker na haar herseninfarct en de boodschap dat zij kanker had... Er méér voor haar moeten zijn.

Tijdens de begrafenis sprak ik een begeleidster van mijn vriendin. Een week voor haar overlijden vroeg zij:

'Zullen we op gaan schrijven hoe je zou willen dat alles gaat, wanneer je er niet meer bent?'

Haar typische antwoord kwam:

'Als ik me weer wat beter voel...'

Dat moment is echter nooit gekomen. Wel schreef zij, tot tweemaal toe, in haar gedachten/gedichtenboekje dat prachtige gedicht:

Voetstappen in het zand...

Ik droomde eens en zie

ik liep aan 't strand bij lage tij.

Ik was daar niet alleen,

want ook de Heer liep aan mijn zij.

We liepen samen het leven door,

en lieten in het zand,

een spoor van stappen; twee aan twee,

de Heer liep aan mijn hand.

Ik stopte en keek achter mij,

en zag mijn levensloop,

in tijden van geluk en vreugde,

van diepe smart en hoop.

Maar als ik het spoor goed bekeek,

zag ik langs heel de baan,

daar waar het juist het moeilijkst was,

maar één paar stappen staan.

Ik zei toen "Heer waarom dan toch?

Juist toen ik U nodig had,

juist toen ik zelf geen uitkomst zag,

op het zwaarste deel van mijn pad..."

De Heer keek toen vol liefde mij aan,

en antwoordde op mijn vragen;

"Mijn lieve kind, toen het moeilijk was,

toen heb ik jou gedragen..."

Is mijn verdriet misschien om haar overlijden, gemengd met schuldgevoelens? 

Ik mag weten dat zij rust  en vrede heeft. Zoals haar familie op de kaart schreef:

De laatste trap op, tree voor tree

maar Jezus ging steeds met haar mee

En toen zij Hem om hulp moest vragen

heeft Hij haar 't laatste stuk gedragen

Hij droeg haar in Zijn Heerlijkheid

waar niemand huilt, waar niemand lijdt

Daar kan zij zingen zonder pijn;

" 'k Zal dan gedurig bij U zijn"

Ik ben dankbaar dat ik Bettina heb mogen kennen. En ga het gemis en haar overlijden op mijn aardse weg verwerken, in dankbaarheid dat zij in haar bange nood troost mocht vinden bij God.

Hoop op de komende heerlijkheid

 

Gisteren kregen we 's morgens een preek uit Romeinen 8 vers 14 tot en met 27, met als thema: 

Er is hoop!

De predikant behandelde het Schriftgedeelte uit Romeinen 8. Wij putten kracht uit de hoop die zeker is, door de opstanding uit de doden van Jezus Christus.

Leeft de Geest van Christus al in ons?

Dan zijn wij kinderen van God en zijn mede-erfgenamen van Christus; wanneer wij althans met Hem lijden, opdat wij ook met Hem verheerlijkt worden...(vers 17)

De predikant legde dit uit aan de hand van een ouderwetse weegschaal. Ons lijden laat het schaaltje van de weegschaal helemaal naar beneden zakken. Maar..., wanneer we de Bijbel in 't andere schaaltje leggen dan zakt de weegschaal helemaal naar de andere kant door. Als we in de Bijbel de belofte van God, van een nieuwe hemel en aarde, zullen zien dóór geloof in de HEERE Jezus Christus, dan zal deze weer doorslaan naar de andere kant. En zodrá de nieuwe hemel en aarde is aangebroken, zijn we al de moeilijke dingen en als ons lijden vergeten... Denk hierbij aan vers 18:
Want ik ben ervan overtuigd dat het lijden van de tegenwoordige tijd niet opweegt tegen de heerlijkheid die aan ons geopenbaard zal worden.

Put jij, net als ik, kracht en hoop, uit déze belofte? Ondanks alle moeilijkheden, zorgen en lijden op deze oude aarde? Het is een zekerheid, want God doet altijd wat Hij belooft!

Deze zondagmiddag kregen we een moeilijk bericht te horen. De preek resoneerde nog in mijn hoofd.

En toen we 's avonds naar de kerk gingen kregen we van de HEERE een nieuwe bemoediging tot ons uit 2Koningen 6 vers 1 tot en met 23. Het thema was:

Vertrouw op God en Hij zal met je zijn.

'Soms', zei de predikant, 'weet je gewoon niet meer wat je ermee moet, met alles wat op je afkomt... Op macro-, meso- of micro-niveau... En op micro-niveau was er vanmiddag heel wat op ons afgekomen!

De dienaar van Elisa de stad omringd door een leger van paarden en strijdwagens. Daarom vroeg hij Elisa(Vers 15):

'Ach mijn heer! Wat moeten we doen?'

En welk antwoord gaf zij heer?(vers 16):

Hij zei: 'Wees niet bevreesd, want die bij ons zijn, zijn méér dan die bij hen zijn'.

Zo zag en zie ik mezelf ook omringd door paarden en strijdwagens en ik vraag:

'Ach mijn Heer! Wat moet ik doen?'

En de Heer antwoordt:

'Wees niet bevreesd, want die bij ons zijn, zijn méér dan die bij hen zijn'.

Er is een vaste en zekere hoop in Jezus Christus, die door Zijn Geest in mij woont en bij Zijn Vader bidt voor Zijn kinderen. Voor jou en óók voor mij!

Hoe héérlijk zal ons leven zijn op de  nieuwe hemel en aarde! 

Jij gaat vertrouwend op Gods belofte met de zekere hoop die in Hem is, toch ook mee!?

P.s.: Mocht je de betreffende preken willen beluisteren? 

Preek Romeinen 8

Preek 2Koningen 6

Een voorbeeld voor de heidenen

Deze twee verzen uit 1Petrus 2 kwamen bij mij binnen... Het bevestigde voor mij hoe belangrijk het goede doen is. Hoe belangrijk het is Gods geboden te houden. Omdat je daarmee laat zien wat een heerlijk groot God, God is. Bovendien laat je zien dat je je naaste lief hebt als jezelf. Tenminste... Wanneer je het met liefde doet, zoals beschreven in 1Korinthe 13. Dat is niet alleen tot eer van de HEERE, maar het maakt óók dat de heidenen wellicht tot bekering komen. In de verklaring van Matthew Henry stonden dit Bijbelgedeelte op deze wijze uitgelegd: Hij spoort het verder aan tot een eerlijke omgang met andere mensen. Zij woonden te midden van de heidenen, mensen die hun gezworen vijanden waren en voortdurend kwaad van hen spraken en het afschilderden als kwaaddoeners. Een goede omgang met anderen zal hun niet alleen de mond snoeren, maar hen er misschien ook wel toe brengen God te verheerlijken en zich bij u te voegen als zij zien dat u uitmunt in goede werken. Verdedig u door het doen van goede werken, dat is de manier om hen te overtuigen. Wanneer het Evangelie onder hen gebracht wordt, dan zal uw goede handel en wandel hen helpen bij hun bekering, maar een slechte wandel zal haar tegenhouden.

Wat een verantwoordelijkheid hebben wij christenen op onze schouders... Dit kunnen we alleen in de afhankelijkheid van onze Heere door de werking van Zijn Heilige Geest. Daarom is het ook cruciaal om Gods Woord dagelijks te lezen en ons op te laten roepen tot gehoorzaamheid, zoals Petrus hier doet! Denk aan Spreuken 14:28 In een talrijk volk ligt de glorie van een koning, maar in gebrek aan volk ligt de ondergang van een machthebber. Wanneer heidenen tot bekering komen en gaan geloven dat de Heere hun schepper en Zaligmaker is, dan breidt Zijn volk zich uit en wordt Zijn glorie des te groter. Laten we daarom in afhankelijkheid van Hem, op Zijn weg gaan tot meerdere eer en glorie van Zijn grote Naam! Praktisch gehoorzamend aan de opdracht die de Heere Jezus gaf aan Zijn discipelen: Mattheüs 28:19 Ga dan heen, onderwijs al de volken, hen dopend in de Naam van de Vader en van de Zoon en van de Heilige Geest, hun lerend alles wat Ik u geboden heb, in acht te nemen. Een voorbeeld voor de heidenen Ga dan heen en wees als een levende steen Petrus roept geliefden op een voorbeeld te zijn: 'Strijd tegen zonden en houd jouw ziel rein!' Aardse bijwoners en vreemdelingen willen wij de HEERE de lof toezingen? HEERE, dat de zonde in mijn leven niet woedt... Is mijn levenswandel onder heidenen goed? Opdat zij Gods werk zullen zien! En de verheerlijking die ik niet verdien, in dankbaarheid aan Hem zullen geven, bij 't zien van Gods genade in hun leven!

Heidenen luisterend naar een levende steen

N.a.v. 1Petrus 2: 11, 12
Een vervolg kan je vinden: Aan alle gezag onderdanig
Vorige gedicht en overdenking kan je vinden: De levende steen en het heilige volk

Ons mam

Op zondag 13 oktober 2024 dacht ik terug aan diezelfde zondag, alleen dan 22 jaar eerder. Op zondagmorgen 13 oktober 2002 rinkelde de telefoon. Het moet een uur of vijf geweest zijn.
'Je moet nu naar mama komen, het gaat niet lang meer duren...'

Het staat in mijn geheugen gegrift. Met een lijf vol spanning en een voet op de gaspedaal die ik dieper in wilde trappen dan verantwoord was, reed ik naar het verzorgingshuis waar mijn vader en broer al aanwezig waren. Op die zondagmorgen, 22 jaar geleden, overleed mijn moeder terwijl ik haar hand vasthield en streelde. Mijn vader en broer hadden een klein moment de kamer verlaten terwijl zij haar laatste adem uitblies. Voor het eerst maakte ik mee dat iemand die ik liefhad, het tijdelijke met eeuwige inwisselde... Het voelde onwerkelijk en ongrijpbaar... Twee keer zijn wij haar verloren. Om het voor jullie lezers begrijpelijk te houden noem ik het 'dementie', omdat haar ziekte dezelfde symptomen had. Het proces verliep echter veel sneller. Eind mei 2002 gediagnostiseerd en 13 oktober 2002 eraan overleden.

Het is al 22 jaar geleden en een realiteit. Toch blijft het onwerkelijk en ongrijpbaar wanneer ik het bovenstaande overdenk... In mijn gedachten leeft ons mam voort, wanneer we herinneringen ophalen.

Haar volhardende liefde voor ons, om binnen haar mogelijkheden ons het beste te willen geven. Ook al waren wij het daar lang niet altijd mee eens... De ruzies om de afwas die gedaan moest worden. Het elektrische fornuisje, speciaal voor kinderen, waar wij eten op mochten koken en/of bakken, waarbij zij het ALTIJD lekker vond😅. De sinterklaas, waarvan zij samen met mijn vader één groot feest maakte. Bij elk kadootje een prachtig gedicht en ze lette goed op, dat geen van ons, lang moest wachten op een kadootje uit de vuilniszak. Een vuilniszak die met luid gebons door zwarte piet voor de deur was gezet. 'Toevallig', wanneer mijn moeder naar de wc was gegaan... Mijn moeder was een kleuterjuf in hart en

nieren en ze leefde zich daarin bij onze opvoeding, en zeker bij dit 'feest', zich van harte uit. Toen zij kleinkinderen kreeg, genoot zij daar intens van. Oma Tiel gaf éérst de kleintjes aandacht, daarna hun papa en mama. En praten met de groten? Daar had ze weinig tijd voor, want de kleintjes wilden een spelletjes doen of voorgelezen worden...😁

Het samen warme chocolademelk maken in de koude wintermaanden, is mijn meest warme en intieme herinnering met mijn moeder, die zonder woorden duidelijk liet merken dat ze het waardeerde dat ik haar hielp. Want tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik in mijn jeugd niet zo behulpzaam was. Zelfs mijn eigen slaapkamer ruimde ik zelden op en moest mijn moeder mij daaraan met grote regelmaat herinneren. Ze zwaaide me uit wanneer ik naar voortgezet onderwijs ging. Soms teleurgesteld, omdat haar 'zonnetje' weer eens vergat terug te zwaaien.

Dierbare, mooie en soms pijnlijke herinneringen blijven levend aan mijn introverte moeder die ons, met lek en gebrek, zó onvoorwaardelijk liefhad! Zoveel meer dan ik hier kan vertellen... Hoe ouder ik wordt hoe meer ik besef, met hoeveel liefde mijn moeder (en vader!) ons hebben geprobeerd op te voeden tot 'fatsoenlijke' mensen. Respect voor hoe zij dit in de gegeven omstandigheden hebben gedaan, tezamen met hun eigen opvoeding/verleden. Hoeveel pijn zal hen 't soms gedaan hebben, toen ik niet in hun sporen liep. Zij hebben mij mede gemaakt tot wie ik ben. En daar ben ik hen dankbaar voor. Nee, mijn moeder was niet perfect, maar zij hield onvoorwaardelijk veel van ons!

Mijn schoonmoeder mogen we nog in ons midden hebben. Met dankbaarheid gaan we elke week naar haar toe. De boekhouder in mij(cijfertjes zijn een familietrekje in onze familie. Mijn opa was accountant, mijn tantes en zus. En nu ook de zoon van mijn broer🙃🙂), zag opeens: 22 jaar geleden is mijn moeder overleden, toen ik 33 jaar oud was. Mijn schoonmoeder is op dit moment 33 jaar ouder dan dat ik het nu ben... Zomaar een weetje😉. Binnen onze mogelijkheden zullen we haar de liefde en dankbaarheid blijven geven zolang zij nog bij ons is. Nu kan het nog!

Hieraan gerelateerd kan je lezen:

Een emmer