De Heilige Geest spreekt...

 (Christus alleen!)

Vurig verlangen

Jezus beval met bewogen stem,
bidt en smeekt, eensgezind in Jeruzalem.

Mijn Vader heeft het beloofd,

de Heilige Geest komt, gelooft!

Mijn taak hier op aarde is volbracht.
Ik word nu in de hemel verwacht…
Daar ga Ik Mijn vader bidden,

de Trooster te brengen, in jullie midden…

Jullie raken Mij hier op aarde kwijt,

maar Hij zal in u blijven, tot in eeuwigheid!
Ik heb u zoveel gezegd, is het niet?

Jullie zullen geloven, als het is geschied.

Ook jij Petrus! Weet je nog?

Ik heb het je toen gezegd, toch?
‘Ik heb voor u gebeden,

jij zult bekeerd zijn, in het heden!'

Petrus vroeger vol vurig zelfvertrouwen,

werd nederig klein, maar in Christus behouden.
En toen gebeurde dat grote wonder,

in die opperzaal, zó bijzonder!

Het geluid, als van een stormwind,

dat zich in de volledige ruimte bevindt.

De Heilige Geest, die in een ieder verscheen,
als tongen van vuur, op iedereen!

In alle talen wordt gesproken,

Gods trouw wordt nooit verbroken...
Het gebeurt gelijk Joël voorzegd heeft.
Vreugde! Jezus is niet dood.., Hij leeft!

Zo vertelt Petrus, vurig door de Geest,
op dat heerlijke Pinksterfeest.

De echo klinkend: ‘Versterkt uw broeder,
door het geloof in Mij, jouw Behoeder…'

Die dag, wat een grote zegen!

Zoveel zielen, die het geloof verkregen…
Iedereen die geloofde was bijeen,

en zij hadden alle dingen gemeen.

Zij braken met elkaar, dagelijks het brood.

Met vreugde en eenvoud, maakten zij God groot!
Gods volk werd dagelijks uitgebreid.

Het Evangelie over de hele wereld verspreid…

Jezus, die naast Zijn Vader zit.
Wat een troost..., Die voor ons bidt.

Jezus, die voor ons een plaats bereidt,
in die Hemelse heerlijkheid.

Heeft U, jij of ik de Heilige Geest reeds ontvangen?
Verspreiden wij Zijn Evangelie, met vurig verlangen!?
Laat ons dan vreugdevol, dit leven dragen,

met onze ogen naar de hemel opgeslagen!

Naar aanleiding van Handelingen 1 en 2

Lees ook dit Pinkstergedicht: Wind en vuur

Verlost...?

Toen ik zag

Hoe jij daar lag

maakte ik me veel zorgen

Haal je de volgende morgen?

Wij hoorden je in jouw zuchten

naar de HEERE vluchten

Ook ons gebed was áls jij ging sterven

Dat jij eeuwig leven bij de Vader zou erven

We moesten die nacht waken

Dachten jou kwijt te raken

Terwijl de arts wanhopig herstel zocht

vulden je longen zich met nog meer vocht

Maar toen kreeg je dopamine

En een beetje morfine

Dat was het begin

Herstel zette in

Extra genade...tijd... gekregen

Dit gedicht is het vervolg op een eerder geschreven gedicht: Benauwd afscheid?

Naar boven staren?

(Hemelvaart)

Staan jullie nóg naar boven te staren?

Jezus is naar de hemel opgevaren...

Naar Zijn Vader vertrokken uit ons midden,

om daar voor ons een plaats te bidden.

Ons vlees in de hemel tot een zeker pand,

zittende aan Gods rechterhand.

Eerder beloofde Vader Zijn Heilige Geest.

En Hij komt..., met 't Pinksterfeest!

Daarom kan ik Jezus op aarde nu missen,

van Zijn daden getuigen; mensen vissen.

Zo worden wij in Zijn netten gevangen.

Kijken we dan samen met verlangen?

Naar Jezus' terugkomst omhoog?

Naar de wolken en de regenboog?

Het teken van Zijn liefdevolle trouw.

Hij komt en..., misschien wel gauw!

Moederdag

Met smart zal je kinderen baren.
Zo heb ik het ook ervaren… 

De pijn was vergeten toen ik jou zag! Jij voor het eerst in mijn armen lag. 

Zo hulpeloos en klein…  Ik mocht jouw moeder zijn!  Daar staande bij ’t doopvont,  werd jij ingelijfd in het verbond. 

Dag en nacht gaf ik je te eten, 

geen enkele voeding werd vergeten.
Mede door alle zorg ging jij groeien,
dat tere knopje open bloeien… 

Met vallen en opstaan werd jij groot,
veiligheid zoekend op mijn schoot.
Mijn taak om jou alles te leren,
met name over de Heere der Heeren. 

Liefdevolle vreugde in mijn hart. Toch.., kinderen baren met smart… Ik wilde je voor alle pijn beschermen. Kon soms alleen tot God kermen… 

Probeerde obstakels te vermijden…

Mocht me in jouw vreugde verblijden!

Een diploma of een vriendin/vriend.

Dat jij jij bent, heb ik niet verdiend… 

Een mooi mens met gebreken,

is in al jouw levensjaren gebleken…

Tranen vermengd met vreugde.

Het meeste wat mij verheugde?

Is toen jij daar, voor in de kerk, bevestigde, dit watermerk…
Mijn moeder, ook zwijgzaam en stil,
haar handen vouwend voor Zijn wil. 

Met smart zul je kinderen baren. Zo zullen alle moeders ervaren...? Maar wat een vreugde bij ’t sterven. Als jij het eeuwig leven zal erven! 

Afstand...

Afstand...

Geen band?

Gewoeld...

Gevoeld...

Mijn oren,

die niet horen...

Gods Woord,

niet gehoord?

Luistert!

Hij fluistert...

Hij,

is nabij!

Gewoeld,

niet gevoeld...

Geduld...

Gevuld...

Gevouwen handen...

Afstanden,

overbruggen...