Afstand...
Gewoeld...
Gevoeld...
Mijn oren,
die niet horen...
Gods Woord,
niet gehoord?
Luistert!
Hij fluistert...
Hij,
is nabij!
Gewoeld,
niet gevoeld...
Geduld...
Gevuld...
Gevouwen handen...
Afstanden,
overbruggen...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Veel gelezen post
-
Als ik mijn gedachten laat gaan, lijkt de wereld wel in brand te staan. Het roept zoveel vragen op... Waarom zet de HEERE het niet stop? Bes... -
Ik kijk naar een foto van twee mensen. Twee mensen die stralen door de lach op hun gezicht. In gedachten ga ik terug… Ik pak de emmer die...
-
Onbewust van haar omgeving loopt zij daar in die mensenmassa. De lucht is donker en het regent. ‘Wie is dat toch...,’ vraag ik me af. Haar ...
Wat een mooi gedicht heb je geschreven! Ik vind het echt mooi hoe je door middel van korte zinnen een gevoel van verwarring en afstand kunt oproepen, om vervolgens over te gaan in een boodschap van hoop en nabijheid. Vraagje: wat inspireerde je om dit gedicht te schrijven?
BeantwoordenVerwijderenDank je Aritha. Ik kan het met één woord uitleggen: Gemoedstoestand.
VerwijderenPrachtig, Yvonne!
BeantwoordenVerwijderenDank Rita!
VerwijderenIk lees zelden gedichten, maar dit soort korte gedichten van jou vind ik mooi. Omdat je in een paar woorden dingen duidelijk maakt.
BeantwoordenVerwijderenDank je Heleen. Herkenbaar Heleen. Kort maar krachtig! Meestal heb ik veel woorden nodig. Ik ben mezelf daarin een beetje aan het 'trainen'.
Verwijderen