Het vleesgeworden Woord:
In het begin was het Woord en het Woord was bij God en het Woord was God. Dit was in het begin bij God. Alle dingen zijn door het Woord gemaakt, en zonder dit Woord is geen ding gemaakt dat gemaakt is. In het Woord was het leven en het leven was het licht van de mensen. Johannes 1: 1-4
De laatste van deze drieluik, gaat over de Vader in de gelijkenis van de verloren zoon(Lukas 15: 11- 32). Wat een geweldige Vader! Feitelijk verlangt Hij niets van Zijn beider zoons... Ze hóeven niet bij Hem te blijven. Tevens verwacht deze Vader niet dat Zijn zoons alles perfekt doen zoals dat kernachtig beschreven staat in de tien geboden.
Huh?!
Nee! Vader wil dat Zijn kinderen vrijwillig in liefde voor Hem kiezen. Vrijwillig uit dankbaarheid, Hem in liefde dienen Vrijwillige liefde van Zijn zoon is Hem véél meer waard dan onze 'verplichte' liefde, in de vorm van goede werken, om te krijgen wat we willen... Hij geeft vele malen liever vergeving voor het verkeerde dat we gedaan hebben, wanneer we met berouw en met liefde voor Hem naar Hem toekomen, in plaats van wettische gehoorzaamheid.
Ik zit hier vandaag te schrijven, omdat ik van mezelf moet... Hoe mis ik de nabijheid van mijn Schepper, Vader en Zaligmaker. Het voelt allemaal koud en kil...
En tóch?!
Ik verlang naar Zijn warme Vaderlijke armen om mij heen... En met dát verlangen in mijn hart, dáárom wil ik me verdiepen in Zijn Woord. Want Zijn Heilige Geest spreekt door Zijn Woord, woorden van troost! De gelijkenis van de verloren zoon is overbekend voor mij.
Komt het daardoor niet binnen bij mij?
En als ik dan lees hoe verdraagzaam en liefdevol God de Vader blijft wachten tot wij tot Hem komen! Zo vaak ga ik, net als de jongste zoon, mijn eigen weg. Het komt bedrogen uit. Mijn eigen wil maakt mij niet gelukkig. Het voldoet niet aan waarvoor mijn Schepper mij gemaakt heeft. Hierom ga ik net zo vaak mezelf opnieuw wettisch opleggen God te dienen. Alsof dat mij wel gelukkig zou maken... Wáár is de liefde?
Stop met dat harde werken en ga eens stil staan! Het enige wat God de Vader verlangt is dat ik, Zijn schepsel, vrijwillig van Hem houdt. En ondanks mijn onmacht de 10 geboden volmaakt te houden, daar uit dankbaarheid en in liefde voor Hem, Hem daarin navolg... En bij Hem schuil met mijn verdriet, wanneer het niet lukt. Ik streef in dit leven veel te veel naar geluk. Welzijnsevangelie, noemen ze dat ook wel... Dat streven, maakt ongelukkig. We komen tot rust door naar God te kijken en niet constant naar onszelf te kijken. Het klinkt paradoxaal, maar het gericht zijn op God, gééft dat wij alles ontvangen wat wij nodig hebben... Ook die rust en liefde waar ik en jullie misschien net zo naar verlangen(een verwijzing naar een gedicht dat ik lang geleden schreef), zonder al dat veeleisende op deze aarde. En doen we dat niet onszelf aan?
En soms die twijfel, of ik wel Gods kind ben? Omdat de laatste tijd alles zo koud, kil en donker voelt? Nee... Ik ga niet vertrouwen op mijn gevoel, dat is aan de baren der zee gelijk. Mijn ogen zijn gericht op God en Zijn belofte! Hij is mijn Schepper en Zaligmaker. Mijn Vader... Het is Zijn Woord waarop ik bouw en vertrouw. Hij is dé Waarheid en het leven! Het náre gevoel mag er zijn, ik leg het in Zijn doorboorde handen... En laat me verwarmen in de liefdevolle armen van de Vader uit deze gelijkenis. Dit was het laatste gedicht met overdenking betreffende de gelijkenis van de verloren zoon. De tweede: De oudste zoon De eerste: De jongste Zoon Ik wens jullie een gezegende week toe.
Lees je deze blog op je telefoon? Scroll dan even door naar beneden tot je komt bij het oranje blokje met homepage. Daaronder staat een link 'internet versie tonen'. Gebruik deze link om de blog beter te kunnen lezen en meer mogelijkheden te gebruiken😉. Veel leesgenot!😄
Heere U weet hoe moe ik mij voel, geef dat ik vandaag beantwoord aan Uw doel. Uw antwoord is op mijn vraag, dat U met ons bent, óók vandaag! Toen een ik hem pas geleden las, bleef die laatste zin, ongemakkelijk bij mij haken: 'Dat U met ons bent, óók vandaag!' De twijfel over het feit of de Heere bij mij was, klonk er doorheen. En ik dacht: De HEERE is altijd bij ons. Het is de vraag of ik Hem ook zie of... wil zien?!
Zoek ik Hem? Door Zijn Woord en Geest?
In Zijn menselijke gestalte is Jezus niet meer op aarde. God wist goed, dat we Hem nodig hadden in de dagelijkse praktijk van ons leven. Daarom heeft Hij Zijn Heilige Geest op de aarde uitgestort om door ons te ontvangen en uit Hem te leven. Ik lees vanaf Johannes 14: 15tot het einde. Wat een troost!
De Heidelbergse Catechismus legt dit heel goed uit in vraag 47:
Is dan Christus niet bij ons tot aan het einde der wereld, gelijk Hij ons beloofd heeft?
Denk hierbij ook aan de Nederlandse Geloofsbelijdenisartikel 12 : Van de schepping aller dingen en met name de engelen: Dat Hij ze ook nu alle onderhoudt en regeert naar Zijn eeuwige voorzienigheid en door Zijn oneindige kracht, om den mens te dienen, teneinde de mens zijn God diene En artikel 27: Van de algemene christelijke kerk: Deze Kerk is geweest van den beginne der wereld af, en zal zijn tot den einde toe;
Was dat eerste morgengebed fout? Ach..., wie zal het zeggen. Het kwam rechtstreeks uit mijn hart, omdat ik mezelf niet nuttig voelde en de Heere op dat moment niet
zag en ervaarde. Ik had open ogen en oren nodig. Nuchterheid, dat God mij gemaakt heeft. Dat Hij mij dus gewild heeft en Zijn Zoon heeft gegeven voor mijn zonden... Dáárom mag ik erop vertrouwen dat Hij altijd met mij is en Hij mij mijn doel gegeven heeft, net als ieder ander mens. Namelijk:
Hem eren, loven en prijzen!
Dat ik in dit geloof volharden zal... Oók wanneer ik Hem niet zie of ervaar! Want waar komen die negatieve gevoelens vandaan? De druk van de mensen om mij heen om iets te betekenen? Van waarde te zijn? Via mijn werk, gezin en man? Bewust zet ik het in deze volgorde. Want dat leer ik van de mensen op deze wereld. Werk is ontzettend belangrijk. Een carrière! Ook als vrouw. En onze kinderen? Zijn onze projecten. We eisen bijna dat ze goed presteren en wat gaan betekenen in de maatschappij. Ze 'moeten' gelukkig zijn! En in de maatschappij 'moeten' we tevens ons vrijwilligerswerk doen. Daarnaast 'moeten' we ook nog eens genieten van het leven hier op aarde. Pffff..., om burn-out van te worden!
Maar wat zegt God hiervan?
Petrus zegt niet voor niets:
1 Petrus 5:8 Wees nuchter en waakzaam; want uw tegenpartij, de duivel, gaat rond als een brullende leeuw, op zoek naar wie hij zou kunnen verslinden.
9. Bied weerstand aan hem, vast in het geloof, in de wetenschap dat hetzelfde lijden ook aan al uw broeders in de wereld opgelegd wordt.
Ik 'moet' niets! Mijn nut ligt in het feit dat God mij gemaakt heeft. Niet in het zoveel als mogelijk presteren, waardoor mijn ego gestreeld wordt. Het gaat om de HEERE. Elke dag weer vragen:
HEERE, geef dat ik ook vandaag tot Uw nut zal zijn waarvoor U mij gemaakt hebt!
Daarom is het lezen van Gods Woord en ons gebed een belangrijk hulpmiddel/wapen. Die geestelijke wapenrusting uit Efeze 6: Om stand te houden tegen de listige verleidingen van de duivel.
God is geen God Die liegen zou!
Daarom vertrouw ik erop dat wanneer Gods Geest tot mij spreekt, dit overeenkomt met Gods geschreven Woord in de Bijbel.
God is altijd te vertrouwen. Hij is de Betrouwbare. Veel meer dan dat ik dat ben.
Dus wanneer ik denk:
Welk nut heb ik dat ik besta? Waar ben ik nuttig voor?
Mag ik tegen mezelf zeggen:
Je bent van nut omdat God jou er laat zijn! En de Heere geeft jou Zijn Woord en Geest, om daarmee op aarde jouw leven te leiden tot Zijn eer...
De preek van gisterenmorgen sloot zo mooi aan bij deze
worsteling. Het kwartje viel weer helder klinkend op de grond van mijn bestaan. Wat maak ik mezelf vaak groot... Ik wil mezelf zo graag nuttig voelen. En daarmee zet ik mezelf centraal.
Daarvoor heeft God mij niet gemaakt.
Hij heeft mij gemaakt om Hem te eren, loven en prijzen met al mijn talenten en gaven, Die Hij mij gegeven heeft. Ik hóef niet meer te doen dan ik kan. Tevens hoef ik niet het nut ervan te zien. Alleen maar gelovig en gehoorzaam doen, waarvoor Hij mij gemaakt heeft.
Hóe groot is Gods trouw, want Hij helpt daarbij!
Ondanks mijn dagelijkse struikelen in het volhardend volgen van Hem. De HEERE is erbij! Daarom:
Twee bloggers hebben een blog geschreven die veel overlap hebben met het bovenstaande. Graag deel ik ze met jullie:
* Ilona met haar prachtige en leerzame blog: Bijbeltijd. Het betreft haar post: God is met ons
* Aritha met haar mooie blog Bible love notes. Bij haar betreft het: Wat is er mis met mij?
Ik ben geen theoloog, gewoon een eenvoudige huisvrouw die over haar leven met de Heere nadenkt. Herken jij deze worstelingen? Een reactie vind ik fijn. Hetzij openbaar of anoniem onder mijn blog, hetzij via het contactformulier. Veel zegen deze nieuwe week toegewenst.
Lees je deze blog op je telefoon? Scroll dan even door naar beneden tot je komt bij het oranje blokje met homepage. Daaronder staat een link 'internet versie tonen'. Gebruik deze link om de blog beter te kunnen lezen en meer mogelijkheden te gebruiken😉. Veel leesgenot!😄
In een gezin hebben we allemaal ons eigen plekje. Ik was de jongste in het gezin waar ik uit voortkom. Samen met mijn anderhalf jaar oudere zus, werden wij de kleintjes genoemd. Eerlijk gezegd, ben ik best wel verwend in de taken die ik in huis 'moest' doen. Mijn oudste zus paste op ons toen zij negen jaar was. Toen ik negen jaar was, paste ze nog steeds op ons. Zij kreeg veel verantwoordelijkheid, terwijl ik daar al snel te klein voor werd aangezien... Wanneer ik naar andere gezinnen kijk, herken ik dat de oudste al snel geneigd is om de verantwoordelijkheid te nemen. En de jongste er soms wel èrg gemakkelijk vanaf komt... Ik herken het wel een beetje in het verhaal van de verloren zoon.
Mede door persoonlijke gebeurtenissen, begon ik deze gelijkenis te overdenken.
Wat leer ik van deze gelijkenis? Een vierluik met gedichten, naar aanleiding hiervan. Ik hoef het verhaal niet te herhalen denk ik zo. Bovendien staat het beschreven in Lukas 15: 11- 32.
Aan het verhaal van de 'Verloren zoon', nemen drie leden van het gezin deel. De jongste en de oudste zoon met hun Vader. Ik dacht, laat ik mezelf eens proberen te verplaatsen in alle drie de personen. Waarom?
Om de onvoorwaardelijke liefdevolle en genadige Vader beter te leren kennen
Om na te denken over mijn houding als kind ten opzichte van mijn schoonmoeder èn als moeder ten opzichte van mijn, inmiddels volwassen, kinderen
De eerste van de vierluik gaat over de jongste zoon.
Ik begin met de aardse relatie van mij als kind met mijn (schoon-)ouders. Alleen mijn schoonmoeder leeft nog. Maar ik besef mezelf door deze gelijkenis heen nog meer, hoeveel respect onze ouders verdienen. Gewoon omdat zij onze ouders zijn!
De jongste zoon leert mij, niet mijn eigen weg te gaan. Deze zoon ging met al zijn geld,gaven/talenten op pad, maar hij gebruikte het niet op de juiste manier. Zijn Vader wist wat goed was voor hem, maar hij wilde het allemaal op een andere manier besteden. Onder andere aan bijvoorbeeld aan hoertjes, zoals de oudste broer zijn Vader onder de neus wreef.
Ik hoef niets te doen om Zijn genade te ontvangen. Hij heeft mij onvoorwaardelijk lief. Desondanks weet ik dat wat God wil dat ik doe, het beste is voor Hem, mij en mijn naaste. Een vis is gemaakt om te zwemmen in het water, die gaat dood wanneer die op het droge komt. Zo zijn wij gemaakt om God te eren en te loven!
Kort samenvattend in gebed: HEERE, help mij mijn schoonmoeder het respect en de liefde te geven die zij verdient in haar laatste levenstijd. 'Gewoon' omdat zij mijn schoonmoeder is. Met liefde en respect te spreken over onze overleden ouders. En laat mij bovendien Uw Woord in dankbaarheid aanvaarden met alles wat U mij daarnaast dagelijks geeft. Om hiermee U de lof en de eer te geven die U toekomt als mijn Schepper en Zaligmaker.
Wat zegt jou deze gelijkenis met betrekking tot jouw relatie tot God? En wat zegt het jou in relatie tot jouw eigen ouders?
* Een uitleg van Marten Visser, die GlobalRize heeft opgezet en daarbij de site: Bijbelwoord.
Lees je deze blog op je telefoon? Scroll dan even door naar beneden tot je komt bij het oranje blokje met homepage. Daaronder staat een link 'internet versie tonen'. Gebruik deze link om de blog beter te kunnen lezen en meer mogelijkheden te gebruiken😉. Veel leesgenot!😄
Wat beweegt de oudste zoon? (Lukas 15: 11- 32) Wie is hij? En waarom doet hij wat hij doet? En herkennen wij zijn gedrag in ons eigen leven? Ik wel. Op verschillende manieren:
Tracht ik naar Gods geboden te leven, "stiekempjes" vanwege angst voor mijn Vader? Strijd ik tegen mijn zonden, omdat ik anders niet in de hemel kom bij Hem? M.a.w.: denk ik met gehoorzaam te zijn, iets te verdienen?
Of doe ik dit alles uit liefde, omdat Zijn Zoon betaald heeft voor ál mijn zonden en ik daarom tot Mijn Vader in de hemel mag komen?
Welke rol speelt de liefde tot God en mijn naaste in mijn leven?
Waarom was ik gehoorzaam aan mijn aardse vader en moeder? Waarom was en ben ik zo vaak perfektionistisch?
Hoe ging of ga ik met mijn (klein-)kinderen om, wanneer ik dit soort gedrag zie? Als zij gehoorzaam zijn om lief gevonden te worden. Of jokken als ze iets zondigs/verkeerds gedaan hebben, om diezelfde reden? En maak ik me daar nooit schuldig aan?
Voel ik mezelf beter dan een ander, waarvan ik 'denk' dat die minder 'gelovig' leeft? Minder gehoorzaam is aan Gods geboden... M.a.w.: Hoogmoed.
Ik denk hierbij bijvoorbeeld(wat mezelf betreft) aan de persoon die aan het Heilig Avondmaal deelneemt, maar de dankdienst voor het Heilig Avondmaal overslaat. En ook niet elke zondagse eredienst aanwezig is.
Hebben ze niet de behoefte de HEERE steeds beter te leren kennen? Om daarom die mogelijkheden aan te grijpen? Zoals ook deelnemen huisbijbelkringen of zoiets dergelijks? Dichtbij Hem zijn? Ik begrijp het niet...
En waarschijnlijk sta ik daardoor ook veel te snel met mijn oordeel klaar, zonder de reden hiervan te kennen. Het is zo kwetsbaar om ernaar te vragen. Het komt al snel veroordelend over. Bovendien: ben ik beter, wanneer ik dit wel doe?
Het voelt wel zo.
Maar: Ben ik vol van liefde voor de HEERE? En vol overgave aan Hem? Leef ik mijn leven door de genade van Jezus Christus? Zit ik ALTIJD met deze levenshouding in de
eredienst? En in mijn dagelijkse leven? Heb ik liefde tot mijn naaste? Zou ik dan die persoon niet juist willen begrijpen en aanmoedigen wel te komen of het goede te doen, in plaats van hen in stilte te 'veroordelen'?
Tja..., ons gevoel(ook bij mij) staat tegenwoordig wel wat te veel centraal. We hebben ons gevoel met verstand te beoordelen. Is het wel baar Gods Woord? Of leidt dat gevoel mij juist verder van Hem weg/af? Ik lees Psalm 133 in zijn geheel. De onderstaande verzen springen eruit voor mij.
Psalm 133: 1 en 3b: Een pelgrimslied, van David. 1. Zie, hoe goed en hoe lieflijk is het dat broeders ook eensgezind samenwonen.
3b. Want daar gebiedt de HEERE de zegen en het leven tot in eeuwigheid.
Is dit niet wat de Vader Zijn zoons en ook mij en jou heeft willen leren? Gods genade en liefde voor ons is zo oneindig groot, voor ons die het niet verdienen... Zoveel ruzie en oorlog in deze wereld. En waarom? Omdat we het beter denken te weten dan de ander. M.a.w.: Hoogmoed! En in hoogmoed zit geen liefde tot de ander enkel liefde tot onszelf. En wat brengt het ons?
Toen ik het woord hoogmoed met de zoekfunctie van de digitale Bijbel opzocht, realiseerde ik me wat een belangrijk thema dit is in Gods Woord. 171 resultaten! In het Oude Testament o.a.:
Spreuken 16:18 Trots komt vóór de ondergang, en hoogmoed komt vóór de val.
Spreuken 15:25a Het huis van hoogmoedigen vaagt de HEERE weg,
En het Nieuwe Testament:
1 Petrus 5:5 Evenzo, jongeren, wees aan de ouderen onderdanig; en wees allen elkaar onderdanig. Wees met nederigheid bekleed, want God keert Zich tegen de hoogmoedigen, maar de nederigen geeft Hij genade.
Opvallend voor mij is dat het tegenovergestelde woord nederig, "maar" 39 resultaten geeft. Heel toepasselijk vond ik met betrekking tot de oudste zoon: Filippenzen 2:3 Doe niets uit eigenbelang of eigendunk, maar laat in nederigheid de een de ander voortreffelijker achten dan zichzelf.
Ja..., hoogmoed en liefde(dit laatste woord wordt nog veel meer genoemd in de Bijbel dan de eerste) zijn belangrijke thema's. En eerlijk? Mensen merken het misschien niet aan mijn buitenkant, maar ik worstel er regelmatig mee omdat ik mezelf te vaak meer lief heb dan een ander... Ja zèlfs meer dan de HEERE. Terwijl ik wéét het wat Jezus voor mij gedaan heeft... Het is om stil en klein van te worden!
Van een reactie word ik blij openbaar via deze blog of privé via contactformulier bij deze blog . Oók wanneer deze opbouwend kritisch is.
Volgende keer gaat het over de Vader in deze gelijkenis. Tot dan!
De volgende en laaste van de drieluik: De Vader De vorige(en eerste) van de drieluik: De jongste zoon
Lees je deze blog op je telefoon? Scroll dan even door naar beneden tot je komt bij het oranje blokje met homepage. Daaronder staat een link 'internet versie tonen'. Gebruik deze link om de blog beter te kunnen lezen en meer mogelijkheden te gebruiken😉. Veel leesgenot!😄
In de praktijk van ons leven lopen we met een zekere regelmaat tegen de dood aan. Zo ook ik recent.
Het zette mij aan het denken. Hoe is deze man overleden? Wat heeft hij achtergelaten aan geestelijk erfenis? Is Hij bij Zijn Schepper? Ik probeerde de emoties bij de nabestaanden van hun gezichten af te lezen...
De gevoelens die ik ervaarde, toen ik de overleden man zag liggen waren niet fijn. Angst?
Waarom angst?
Ik voelde schaamte over deze angst. Want als christen 'hoor' ik deze angst toch niet te hebben? Ongewild die vragen:
Hoe zal dat voor mij zijn, wanneer mijn tijd gekomen is?
Wat heb ik voorgeleefd aan de mensen die ik lief heb? En de mensen die ik minder goed kende? Of de mensen waar ik moeite mee had? Of zelfs ruzie?
Laat ik vrede achter?
Deze 'egoïstische' of noem het egocentrische gedachten en vragen gingen door mijn hoofd heen. En tóch te mogen weten bij de laatste, allerbelangrijkste vraag. Die roepstem:
Wie staat en stond er centraal in mijn leven? Heeft Christus inderdaad voor mij de dood overwonnen?
Handelingen 2:24 God heeft Hem echter doen opstaan door de weeën van de dood te ontbinden, omdat het niet mogelijk was dat Hij daardoor vastgehouden zou worden. 1 Korinthe 15:50-58 met als kopje: Uitzicht op de overwinning. Vers 54 sprong er voor mij uit: 54. En wanneer dit vergankelijke zich met onvergankelijkheid bekleed zal hebben, en dit sterfelijke zich met onsterfelijkheid bekleed zal hebben, dan zal het woord geschieden dat geschreven staat: De dood is verslonden tot overwinning.
Toch maar niet de angst laten regeren. Nee! God en Zijn Woord regeert. Hij heeft de dood overwonnen. Een leerzaam artikel staat hierover op geloofstoerusting.nl.: De dood is dankzij Christus een schaduw.
Geef ik mij over aan Hem? Heb ik me al overgegeven aan Hem? Ik weet niet hoe het voor jou is, maar soms moet ik tegen mijn angstig gevoelens zeggen: Niet jij regeert maar de HEERE, Die in Christus de dood heeft overwonnen. Een dagelijkse overgave is in Hem mogelijk.
Hallelujah!
Wat is jouw ervaring rondom de dood?
Welke gedachten/gevoelens krijg jij hierbij, in deze tijd waarbij emoties centraal staan?
Waar of aan Wie houd jij je hierbij vast?
Heb jij je al overgegeven aan Hem? Worstel jij nooit met deze overgave?
Hoe ga jij met die worsteling om, wanneer jij deze ervaart?
Dit een kwetsbaar onderwerp. Een reactie vind ik fijn. Ook anoniem, wanneer het voor jou te persoonlijk is om openbaar te delen. Of via het contactformulier(mail). Verder dan mijn mail komt het niet😉.
Gods zegen toegewenst en dat je anderen tot zegen zal zijn! Tot de volgende keer, bij gezondheid👋
Lees je deze blog op je telefoon? Scroll dan even door naar beneden tot je komt bij het oranje blokje met homepage. Daaronder staat een link 'internet versie tonen'. Gebruik deze link om de blog beter te kunnen lezen en meer mogelijkheden te gebruiken😉. Veel leesgenot!😄
Het kwam vorige week weer eventjes hard binnen bij mij. Ik durfde iets niet te zeggen tegen iemand over de HEERE, omdat ik bang was dat ik de relatie zou verpesten of afgewezen zou worden. Verwijten krijg dat ik polariseer... En toch was het belangrijk. Ik heb die andere persoon tekort gedaan door het Evangelie te verzwijgen. Nog belangrijker: Ik heb God tekort gedaan, omdat ik niet groot van Hem sprak...
Terwijl ik hierover piekerde, realiseerde ik me opnieuw: Dit leven is maar voor een tijd. Het toekomende voor de eeuwigheid.
Wie is mijn Houvast? Klamp ik me in dit tijdelijke leven aan Hem vast? Opdat ik schatten in de hemel verzamel? (Mattheüs 6 vanaf vers 19 - 34)
Of klamp ik me aan mensen of dingen vast in mijn bezorgdheid over mijn leven op deze tijdelijke aarde?! Wie heeft mij geschapen? En met welk doel?
Dan kan ik maar één keuze maken. Bovendien elke dag opnieuw mij tot Hem keren en te leren me aan Hem vast te houden. Want Jezus Christus is mijn Houvast, mijn Zaligmaker. Straks mag ik met Hem volmaakt leven tot eer van Zijn Vader/mijn Schepper. Hiervoor heeft Zijn Vader iedereen bedoeld...
Deze Houvast en Zaligmaker wil ik niemand onthouden, toch?! Al betekent het dat ik net als Jezus, smaad zal lijden op de huidige aarde?
Gebed:
Ach HEERE! Verlos mij van mijn angst voor reacties van mensen, wanneer ik goed over U wil spreken. Vergeef mij, dat mijn angst soms groter is dan mijn liefde voor U om U groot te maken aan mijn naaste, opdat ook zij ernaar verlangen kinderen van U te zijn. Help mij dagelijks vast te houden aan Uw lieve Zoon door Uw Geest en Woord totdat ik deze tijdelijke aarde zal verlaten of Uw Zoon, mijn 'Houvast', terug zal keren op aarde...
Lees je deze blog op je telefoon? Scroll dan even door naar beneden tot je komt bij het oranje blokje met homepage. Daaronder staat een link 'internet versie tonen'. Gebruik deze link om de blog beter te kunnen lezen en meer mogelijkheden te gebruiken😉. Veel leesgenot!😄
Lees je deze blog op je telefoon? Scroll dan even door naar beneden tot je komt bij het oranje blokje met homepage. Daaronder staat een link 'internet versie tonen'. Gebruik deze link om de blog beter te kunnen lezen en meer mogelijkheden te gebruiken😉. Veel leesgenot!😄
Op de dodenherdenking volgt: Bevrijdingsdag. God loven en eren in vrede en alle vrijheid. Hoe heerlijk zal dat zijn! Lees je mee?
Lees je deze blog op je telefoon? Scroll dan even door naar beneden tot je komt bij het oranje blokje met homepage. Daaronder staat een link 'internet versie tonen'. Gebruik deze link om de blog beter te kunnen lezen en meer mogelijkheden te gebruiken😉. Veel leesgenot!😄
Een verlangen om die boom te zijn aan waterstromen.
Psalm 1:3 Want hij zal zijn als een boom, geplant aan waterbeken,die zijn vrucht geeft op zijn tijd, waarvan het blad niet afvalt; al wat hij doet, zal goed gelukken...
Ik voel me soms als een boom in de storm. Op deze aarde wordt er aan mij getrokken. De heersende gedachte dat we tevreden met onszelf 'moeten' zijn. Ons leven maakbaar is. Alle problemen opgelost kunnen worden en het vervullen van al onze verlangens. De talenten die we hebben, moeten we ontwikkelen en gebruiken. Bovendien financieel en sociaal gelukkig zijn! Dat is toch wel héél belangrijk! Of er in ieder geval naar streven! Een zorgorganisatie in onze omgeving vatte het bovenstaande in één zin samen, met hun slogan: 'Het leven is van jou!' Met andere woorden:
Ik ben mijn eigen god... Het is zó verleidelijk om toe te geven aan bovenstaande verlangens... Waar doet dit mij aan denken? Eva misschien?
In een stormachtige periode schreef ik dit bovenstaande gedicht. Krampachtig probeerde ik mijn hoofd boven water te houden. Te grijpen naar 'geluk'. Een leven zonder pijn. Het lukte niet... Ik vroeg hulp bij lieve mensen met een christelijke levenshouding. Zij konden mij niet afdoende helpen. Tot..., ik in deze diepte mijn hulp bij de HEERE ging zoeken. Ik vroeg me af:
God liefhebben boven alles en mijn naaste als mezelf. De HEERE is mijn Schepper en Zaligmaker. Zou ik Hem daarvoor niet eren door mijn leven heen? Tevens bij tegenspoed, pijn of verdriet in mijn leven, die de HEERE niet voorkomt?
Wat staat hierover geschreven in Jeremia 18, waar de HEERE tot Jeremia spreekt over het werk van de pottenbakker?
Jeremia 18:6 Zou Ik met u niet kunnen doen zoals deze pottenbakker, huis van Israël? spreekt de HEERE. Zie, zoals de klei in de hand van de pottenbakker, zo bent u in Mijn hand, huis van Israël.
Ik keer terug naar het gedicht met het beeld van de boom. Verschillende keren worden bomen besproken in de Bijbel. Ik ging op onderzoek uit:
Allereerst in Genesis 2:9: En de HEERE God liet allerlei bomen uit de aardbodem opkomen, begerenswaardig om te zien en goed om van te eten; ook de boom des levens, in het midden van de hof, en de boom van de kennis van goed en kwaad.
We weten allemaal wat er in het paradijs gebeurd is. Eva liet zich verleiden door de satan(verstopt in de slang) en at van de vrucht van de boom van de kennis van goed en kwaad.
Hé... Dat is herkenbaar! Weet je nog wat ik hierboven schreef? Het is zó verleidelijk om toe te geven aan bovenstaande verlangens... Waar doet dit mij aan denken? Eva misschien?
Dat gevoel van zèlf god willen zijn en mijn leven willen leiden op mijn eigen manier...
Mijn hart is er zó ontvankelijk voor! En wanneer ik niet alert ben, de verleiding niet afwijs, zoals Eva dit niet deed. En dát was niet eens het aller ergste. Eva verleidde daarna haar man, Adam, om ook van deze vrucht te eten... Desastreus was het gevolg. Ze werden de hof van Eden uitgezet, om te voorkomen dat zij voor eeuwig hun zondige natuur zouden behouden. De HEERE gaf in Zijn barmhartigheid de belofte van genade door de komst van Zijn lieve Zoon. Maar..., de aardse dood zouden Adam en Eva en hun nakomelingen niet ontsnappen, zoals God had gewaarschuwd. Een terechte straf dus! Maar dat niet alleen. De gevolgen waren te zien in hun dagelijkse leven. Relaties kwamen onder druk te staan. Gingen en gaan zelfs kapot. Hun zoon Kaïn die zijn broer Abel doodde(genesis 4). Wat een verdriet... Terug naar mezelf. Verleid ik anderen om de zonde te doen, omdat ik het zo lekker vind? Of strijd ik ertegen door er bijvoorbeeld van weg te vluchten? Zoals geschreven staat in 1 Timotheüs 6:11: U echter, o mens die God toebehoort, ontvlucht deze dingen. Jaag daarentegen gerechtigheid, godsvrucht, geloof, liefde, volharding en zachtmoedigheid na.
Hieronder een korte bemoediging van deze predikant. Hij kan het veel beter zeggen dan ik.😉
Vraag ik zoals Paulus in: Handelingen 9:6 En hij zei, bevend en verbaasd: Heere, wat wilt U dat ik doen zal? Paulus bekeerde zich van zijn zondige weg. Hij ontmoette Jezus op weg naar Damascus. Hij vervolgde zijn weg om het Leven te brengen door het delen van het Evangelie door Jezus Christus. Hij sloot zich aan bij de christenen, die hij eerst van plan was te doden.
Wat is mijn verlangen? En de jouwe? Eten wij al van de Boom des levens, uit openbaring 2?
Openbaring 2:7: Wie oren heeft, laat hij horen wat de Geest tegen de gemeenten zegt. Wie overwint, hem zal Ik te eten geven van de Boom des levens, die midden in het paradijs van God staat.
En ook Openbaring 22:2: In het midden van haar straat en aan de ene en de andere zijde van de rivier bevond zich de Boom des levens, die twaalf vruchten voortbrengt – van maand tot maand geeft Hij Zijn vrucht. En de bladeren van de boom zijn tot genezing van de heidenvolken. Júist door zware tijden heen, leerde ik mijn ogen op de HEERE gericht te houden. De Boom des levens. Waar mensen(mezelf incluis) tekort schieten en we het leven voor elkaar zelfs onnodig zwaar maken, geeft Hij ons de kracht om het leven te leven... Door Zijn Woord en Geest kunnen we dit leven overleven en in vertrouwen wandelen naar de eeuwigheid. Waarom? Omdat de HEERE doet wat Hij belooft, dit in tegenstelling van mensen... Met ogen op Zijn Woord en Geest gericht, komt Christus centraal te staan. Zijn licht gaat schijnen aan de heidenen tot genezing, door Zijn vruchten heen. Dan vechten en ruziën christenen niet met elkaar, maar onderzoeken Gods Woord en laten deze door Zijn Geest regeren. Onze eigen ideeën of mening laten we los... Of toch niet!? Boven Psalm 1: staat het kopje:
Twee wegen Met andere woorden, er zijn twee wegen die wij kunnen gaan:
De weg van de goddeloze óf van de rechtvaardige...
Bij wie hoor jij? En ik?
De goddeloze?
Psalm 1:6b: de weg van de goddelozen zal vergaan.
Ik vind het hard om te zeggen, maar we kiezen hier uiteindelijk wel zelf voor...
Of de rechtvaardige?
Psalm 1:3 Want hij zal zijn als een boom, geplant aan waterbeken, die zijn vrucht geeft op zijn tijd, waarvan het blad niet afvalt; al wat hij doet, zal goed gelukken.
Psalm 1 verwijst ook naar Jeremia 17 vers 8: Hij zal zijn als een boom, die bij water geplant is, en die zijn wortels laat uitlopen bij een waterloop. Hij merkt het niet als er hitte komt, zijn blad blijft groen. Een jaar van droogte deert hem niet, en hij houdt niet op vrucht te dragen. Hoe verlang ik om zo'n boom te zijn aan waterstromen. Maar:
verlang ik ernaar vanwege Christus?
Of vanwege de vruchten die het geeft? Het niet merken van de hitte?
M.a.w. dat zorgen en verdriet mij niet overweldigen doordat de HEERE mij bijstaat? En dat mijn blad groen blijft? En dat ik later bij Hem op de nieuwe hemel en aarde zal wonen?
Een geweldig wonder is het wanneer iemand standvastig Christus volgt in dit leven. Door alle ellende en verdriet heen, zou je juist daardoor naar de mens gesproken, juist niet meer blijven geloven in onze Almachtige God? Stellen velen niet-gelovigen niet deze vraag:
Waarom laat God zoveel oorlog, ziekte en ellende toe? Als Hij ons liefheeft zou Hij dat toch voorkomen?
Bovendien, zie ik nu, in dit aardse leven, de hemelse heerlijkheid? De nieuwe hemel en aarde? Nee!
Het is beloofd, maar we zien het niet. En wel ervaren en zien we de ellende op deze wereld dagelijks.
Tóch wordt het gegeven in het geloof van Jezus Christus. Niet om vrede, genezing of goederen op deze aarde te verkrijgen. Maar juist om standvastig te blijven staan in Hem, door alles heen. Zelfs door de dood. Om te zijn zoals God ons bedoeld heeft. Mattheüs 24:13 Maar wie volharden zal tot het einde, die zal zalig worden. Niet om het brood dat we krijgen, wonderen of het genezen van een ziekte. De Heere Jezus wilde niet bekend staan als dé Genezer van mensen of de wonderen die Hij verrichtte. Hij was gekomen om ons te verzoenen met onze Schepper en daarmee vrede te geven in onze harten*. Het gaat om Hem!
Bij wie hoor jij? En ik? Nee, dat betekent niet dat ons niets kwaads zal overkomen, maar wel dat wij door die droogte heen groen blijven, in het vertrouwen dat wij eeuwig leven hebben ontvangen in Hem!
In de media worden regelmatig de woorden van mensen aan de kaak gesteld. Onder andere beloften die, bijvoorbeeld, politici hebben gedaan. Tevens de schandalen die nu nu openbaar komen over de mondkapjes of de toeslagen. Ook bekende Nederlanders die zich misdragen hebben. Er speelt op dit moment zoveel!
Zoveel mooie beloften! Maar wat komt ervan terecht?
Dan denk ik aan mijn eigen gesproken woorden? Waren die goed? En zo ja? Paste mijn gedrag wel bij deze woorden? M.a.w: Dóe ik die goede woorden ook?
Ik dacht bij mezelf: Heb ik niet te vaak grote mond over wat anderen verkeerd doen? Ben ik beter? Nee! Doe ik beter? Oeps.... Laat ik maar wat stiller zijn en doen wat Gods Woord zegt.
En wanneer ik dat doe, alsjeblieft niet ga roemen over mijn daden. Juist stil blijf over mezelf en God groot maak! Want uit genade zijn we zalig geworden. Zo zegt Efeze 2:
8. Want uit genade bent u zalig geworden, door het geloof, en dat niet uit u, het is de gave van God;
9. niet uit werken, opdat niemand zou roemen.
10. Want wij zijn Zijn maaksel, geschapen in Christus Jezus om goede werken te doen, die God van tevoren bereid heeft, opdat wij daarin zouden wandelen.
Eerlijk gezegd heb ik niet de behoefte aan dit gedicht iets toe te voegen. Zegt het al niet genoeg? Straks volledig aan Gods doel te kunnen voldoen in de eeuwige zaligheid! We 'moeten' er nu nog doorheen en mogen getuigen van onze Maker en Zaligmaker.
Als zij met papa en broer in het ziekenhuis dwalen.
70 jaar: "Ik moet de kleintjes van school halen!"
Mama, het moest bij jou zo zijn.
Wat deed 't ongelooflijk veel pijn!
Jij ging zo graag jouw eigen gang,
maar dat duurde na mei niet lang...
Want nog geen twee maanden later?
Verlieten mijn ogen het zoute tranenwater.
Een niet begrijpen van woorden,
bij welk voorwerp zij hoorden...
Op de snorfiets vanuit Tiel naar Scherpenzeel, toen ze nog gezond was.
Augustus, verjaardag van één van onze kinderen.
Niets kon papa en mama verhinderen!
Mama, zittend op een stoel,
Haar ogen kijken star, zonder doel.
Mama, jouw kleinkinderen, jouw leven!
Je lijkt niets meer om hen te geven...
"Geef het kado maar", zegt opa zacht,
Wezenloos voldoe je met hulp aan die opdracht.
Mams, daar in 't verzorgingshuis,
Precies één maand jouw thuis.
Vervlogen hoop van een herkennen...
Iets waar ik maar niet aan kon wennen!
Ongezegd wetend, zij gaan liever niet...
Een oma die hen toch niet ziet.
Zij was hun oma niet meer.
Dat deed ontzettend veel zeer!
Telefoon vroeg op zondagmorgen.
Of ik maar heel snel wilde zorgen,
in Tiel te komen, mama lag op sterven.
Ging zij nu haar eeuwig heil beërven!?
Papa en broer zaten aan haar bed.
Ik werd er naast gezet.
Die laatste uren,
leken heel kort te duren.
Even was ik met mams alleen.
Een verloren traan op mijn wang verscheen.
Ik aaide haar hand en haar wang.
Wat lijkt de tijd nu toch weer lang!
De zachte stokkende ademhaling van mam.
Tot ook daar een eind aan kwam.
Het werd stil, héél stil…
Ik hoorde het wel vaker van mensen die hun vader of moeder verloren aan de ziekte dementie. Je verliest hen twee keer. Mijn moeder had een snelle vorm. Zo noem ik het althans. Eind mei constateerden we dat ze niet alles meer begreep. Een maand of wat later, kon zij sleutels niet meer onderscheiden van bestek. Ze is in augustus nog op de verjaardag van onze oudste zoon geweest. Hij werd toen acht jaar. Starre ogen van een niet herkennen... Het eerste geestelijke afscheid van onze levendige moeder en oma, die juist zoveel van haar kinderen en kleinkinderen hield!
Op de verjaardag van onze jongste dochter in september, is ze opgenomen in het verzorgingshuis, omdat mijn vader de zorg niet meer kon dragen, ondanks zijn immense inzet. Precies een maand later is zij overleden. Het tweede afscheid. Nu van haar lichaam...
In haar leven had zij de levende hoop en het vertrouwen dat ze naar God ging. Ondanks het verschil in geloofsbeleving(zij was Rooms-Katholiek), vertrouw ik op de HEERE, dat Hij gedaan heeft dat goed is.
Kijk ook eens op Verloren herinneringen. Deze post gaat ook over dementie. Maar dan vanuit een iets ander gezichtspunt.
%20(1).png)
%20(1).png)
.png)
.png)
