Woorden en daden

 

In de media worden regelmatig de woorden van mensen aan de kaak gesteld. Onder andere beloften die, bijvoorbeeld, politici hebben gedaan. Tevens de schandalen die nu nu openbaar komen over de mondkapjes of de toeslagen. Ook bekende Nederlanders die zich misdragen hebben. Er speelt op dit moment zoveel! 

Zoveel mooie beloften! Maar wat komt ervan terecht?

Dan denk ik aan mijn eigen gesproken woorden? Waren die goed? En zo ja? Paste mijn gedrag wel bij deze woorden? M.a.w: Dóe ik die goede woorden ook?

Ik dacht bij mezelf:
Heb ik niet te vaak grote mond over wat anderen verkeerd doen? Ben ik beter? Nee! Doe ik beter? Oeps.... Laat ik maar wat stiller zijn en doen wat Gods Woord zegt. 

En wanneer ik dat doe, alsjeblieft niet ga roemen over mijn daden. Juist stil blijf over mezelf en God groot maak! Want uit genade zijn we zalig geworden. Zo zegt Efeze 2:

8. Want uit genade bent u zalig geworden, door het geloof, en dat niet uit u, het is de gave van God;

9. niet uit werken, opdat niemand zou roemen.

10. Want wij zijn Zijn maaksel, geschapen in Christus Jezus om goede werken te doen, die God van tevoren bereid heeft, opdat wij daarin zouden wandelen.

WoestijnLeven

Eerlijk gezegd heb ik niet de behoefte aan dit gedicht iets toe te voegen. Zegt het al niet genoeg? Straks volledig aan Gods doel te kunnen voldoen in de eeuwige zaligheid! We 'moeten' er nu nog doorheen en mogen getuigen van onze Maker en Zaligmaker.

Twee keer verloren...

Mijn zus en ik op de kleuterschool 

Ik denk aan mijn mama, 

als ik thuis op mijn drempel sta. 

Eind mei 2002: "begrijp je het wel?"

Ach mams..., wat ging het toch snel! 

Als zij met papa en broer in het ziekenhuis dwalen.

70 jaar: "Ik moet de kleintjes van school halen!"

Mama, het moest bij jou zo zijn.

Wat deed 't ongelooflijk veel pijn!

Jij ging zo graag jouw eigen gang, 

maar dat duurde na mei niet lang... 

Want nog geen twee maanden later? 

Verlieten mijn ogen het zoute tranenwater. 

Een niet begrijpen van woorden, 

bij welk voorwerp zij hoorden... 

Op de snorfiets vanuit Tiel naar
Scherpenzeel, toen ze nog gezond was.

Augustus, verjaardag van één van onze kinderen. 

Niets kon papa en mama verhinderen! 

Mama, zittend op een stoel, 

Haar ogen kijken star, zonder doel.

Mama, jouw kleinkinderen, jouw leven! 

Je lijkt niets meer om hen te geven... 

"Geef het kado maar", zegt opa zacht, 

Wezenloos voldoe je met hulp aan die opdracht.

Mams, daar in 't verzorgingshuis, 

Precies één maand jouw thuis. 

Vervlogen hoop  van een herkennen... 

Iets waar ik maar niet aan kon wennen! 

Ongezegd wetend, zij gaan liever niet... 

Een oma die hen toch niet ziet.

Zij was hun oma niet meer.

Dat deed ontzettend veel zeer!

Telefoon vroeg op zondagmorgen.

Of ik maar heel snel wilde zorgen, 

in Tiel te komen, mama lag op sterven. 

Ging zij nu haar eeuwig heil beërven!? 

Papa en broer zaten aan haar bed. 

Ik werd er naast gezet.

Die laatste uren,

leken heel kort te duren.

Even was ik met mams alleen.

Een verloren traan op mijn wang verscheen.

Ik aaide haar hand en haar wang.

Wat lijkt de tijd nu toch weer lang! 

De zachte stokkende ademhaling van mam.

Tot ook daar een eind aan kwam.

Het werd stil, héél stil…

Ik hoorde het wel vaker van mensen die hun vader of moeder verloren aan de ziekte dementie. Je verliest hen twee keer. Mijn moeder had een snelle vorm. Zo noem ik het althans. Eind mei constateerden we dat ze niet alles meer begreep. Een maand of wat later, kon zij sleutels niet meer onderscheiden van bestek. Ze is in augustus nog op de verjaardag van onze oudste zoon geweest. Hij werd toen acht jaar. Starre ogen van een niet herkennen... Het eerste geestelijke afscheid van onze levendige moeder en oma, die juist zoveel van haar kinderen en kleinkinderen hield! 

Op de verjaardag van onze jongste dochter in september, is ze opgenomen in het verzorgingshuis, omdat mijn vader de zorg niet meer kon dragen, ondanks zijn immense inzet. Precies een maand later is zij overleden. Het tweede afscheid. Nu van haar lichaam... 

In haar leven had zij de levende hoop en het vertrouwen dat ze naar God ging. Ondanks het verschil in geloofsbeleving(zij was Rooms-Katholiek), vertrouw ik op de HEERE, dat Hij gedaan heeft dat goed is. 

Kijk ook eens op Verloren herinneringen. Deze post gaat ook over dementie. Maar dan vanuit een iets ander gezichtspunt.

Verloren herinneringen

Ja, ik herken wat het is... 

Dementie is er mis... 

"Mijn moeder", vertelt zij bewogen, 

"had 't ook, ik kijk het in de ogen..."

Bewonderend zie ik deze vrouw aan. 

De weg die zij moedig is aan 't gaan! 

Elke week kom ik bij haar... 

Elke week staat zij weer klaar! 

Dezelfde dag, dezelfde tijd. 

Tot zij mij een keer verwijt: 

"Kwam je niet morgen, 

om mijn huishouden te verzorgen?"

Ze was altijd zo zelfstandig, 

en zo vréselijk handig! 

Bewonderend zie ik deze vrouw aan. 

De weg die zij moet gaan..! 

Dan krijgt ze van haar dochter te horen: 

"Jij autorijden? Dát kan ons niet bekoren..." 

Die lieverd reageert: "Ze rijden wel, als ik het ze vraag, 

maar ik doe het zelf nog zo graag!"

Nou ja.., dan maar fietsen of lopen... 

Dát kan wel, mag ik hopen!? 

Want mijn zelfstandigheid, 

díe wil ik nog niet kwijt!"

Bewonderend kijk ik deze vrouw aan. 

Steeds vaker zie ik haar ogen afwezig staan...

Onzeker staat zij voor mij: 

"Wanneer ben jij nou vrij? 

Ik voel me niet fijn, 

alle gedachten die in mijn hoofd zijn.

Ik verlang naar een rustig stil hoofd. 

Doet iedereen wel wat hij belooft!? 

Vroeger regelde ik maar! 

En nu? Ik kom er niet mee klaar..."

Machteloos kijk ik deze vrouw aan. 

Ik wil zó graag mijn arm om haar heen slaan…

"Machteloze gedachten... 

Ik moet op iedereen wachten! 

Ik was altijd verstandig, 

maar nu ben ik opstandig!"

Ik ben de hele dag druk. 

Mijn hoofd..! Het gaat stuk... 

Ik moet alles telkens vragen, 

want ik raak ze kwijt, de dagen..."

Verdrietig kijk ik deze vrouw aan. 

Zou zij mijn woorden nog verstaan?

"Kom je nu alweer? 

Je zou toch vrij zijn, deze keer? 

Mijn kalender zal het weten! 

Maar ik? Ik ben het vergeten…"

"Wanneer ben je nu vrij? 

En wanneer kom je weer bij mij?" 

Als nieuw komt die vraag alweer... 

Mijn antwoord komt geduldig, ook deze keer... 

Verdrietig kijk ik deze vrouw aan. 

Tranen die achter mijn ogen staan... 

"Kom je nu alwéér bij mij? 

Je was toch vrij!?"

Opnieuw komt die vraag, alwéér... 

Een geduldig antwoord, keer op keer. 

"Ach kind, ik zoek in alle hoeken... 

Wil je me helpen zoeken..!? 

Ik ben mijn sleutels kwijt. 

Een machteloos zelfverwijt..."

Ik kijk in haar verwarde ogen. 

Dat verlies van verstandelijk vermogen!

Een klein jaar geleden, 

En nu? Het heden... 

Moedig als zij is... 

Dementie is bij haar mis... 

Lieve, lieve mevrouw, 

ik zie mijn mama in jou.

Eenzelfde weg, zal jij gaan...

Geen contact meer, geen verstaan!

Ik kijk in haar ontredderde ogen.

Dat verlies van verstandelijk vermogen…

Zulke mooie momenten heb ik bij deze mevrouw meegemaakt. Verdrietige, maar we hebben samen ook gelachen... Ik weet nog goed dat ik te laat was. Vijf over half negen. Ik maakte excuus. Weet je wat ze toen vroeg?

'Hoe laat ben je van huis vertrokken?'

'Half negen', antwoordde ik en zei reageerde:

'Dan ben je toch mooi op tijd?'

En die keer dat ze helemaal verbaasd naar me toe kwam:

'Yvonne, al mijn eten is bevroren in de koelkast. Wil je even meekijken?' We moesten allebei lachen toen ik meeliep en constateerde dat het de vriezer was...

Inmiddels is deze lieve, moedige, verstandige/wijze en zelfstandige vrouw overleden. Ze keek veel meer naar haar halfvolle glas dan haar halflege... Respect, bewondering en liefde voor haar, heeft ze mij nagelaten. 

P.s.: Kijk ook eens op Twee keer verloren. Deze post gaat ook over dementie. Maar dan vanuit een iets ander gezichtspunt.

Toch!?

 

Het is een bekend spreekwoord:

Spreken is zilver, zwijgen is goud. Afgelopen week liep ik tegen een situatie aan waarbij ik dacht: 

Dit spreekwoord? Klopt het wel?

Zwijgen wanneer ik eigenlijk moet spreken vanwege een meningsverschil, onbehagen, pijn of wat een goede relatie in de weg staat... Er staat dan een soort muur om mij heen, waardoor de ander mij niet kan bereiken. Daar heb ik weleens last van. Het voelt op zo'n moment te kwetsbaar, om die pijn die ik ervaar, bespreekbaar te maken. 

Stel dat ik afgewezen wordt? 

Andersom gebeurt het mij ook. Dan doet iemand afstandelijk tegen mij, zonder dat ik weet wat ik verkeerd heb gedaan. Ondanks dat ik van mezelf denk aanspreekbaar te zijn op mijn gebreken, blijkt dat iemand soms het gevoel heeft dat ik dit niet ben... En durf ik dan het gesprek aan te gaan met die ander?

Om die afstand te overbruggen? Mezelf in de spiegel te kijken? Ben ik wel zo aanspreekbaar als ik denk? 

Stel dat ik afgewezen wordt?  Maar hoe herstel ik anders de warmte en diepte in de relatie?

En luister ik wel zo goed als ik denk te luisteren? Hoe vaak begin ik over mijn eigen pijn en/of ervaringen, als de ander zijn/haar pijn vertelt? Bevestig ik de pijn van de ander door een arm om hem heen te slaan? Wanneer een ander ditzelfde bij mij doet? Ik bedoel, dat nadat ik mijn verhaal verteld heb, zijn eigen verhaal te vertellen?

Dan voel ik me niet gehoord en begrepen...

Ik ga geen antwoord geven op hoe je met een gegeven situatie om 'moet' gaan. Dat kan ik niet! Elke situatie is weer anders. Wel moest ik denken aan de HEERE. God heeft zich ultiem kwetsbaar opgesteld. En nog! 

Want wat als God gezwegen had!?

Hij heeft hemel en aarde geschapen door Zijn spreken!(Genesis 1 en verder). Bijvoorbeeld:
3. En God zei: Laat er licht zijn! En er was licht. 

Hij gaf ons de opdracht de hof van Eden te bewerken en te onderhouden. Daarbij mochten we van alle bomen in de hof vrijelijk eten, behalve...? Van die éne boom (vanaf Genesis 2) :

Specifiek vers 9 en 17. De boom van de kennis van goed en kwaad... 

Wat daaruit is voortgevloeid is weten we wel, toch? Ongehoorzaam hebben we gegeten, júist van die éne boom! God dwong ons niet om te doen wat Hij wilde dat wij doen. Hij spreekt tot ons en geeft ons de vrijheid en verantwoordelijkheid om naar Hem te luisteren. 

• Ondanks de pijn die het Hem geeft, wanneer we dit niet doen. 
• Ondanks de pijn die het Hem geeft, omdat wij Hem daarmee afwijzen...  
  

Zwegen wij? Luisterden wij?

God stelde en stelt Zich enorm kwetsbaar op. Hij heeft Zijn Zoon gegeven voor al onze zonden. Hij geeft ons de vrijheid, om Zijn belofte te geloven en daardoor onze relatie met Hem te herstellen! Aan ons de verantwoordelijkheid dat te doen... Onze HEERE en Zaligmaker de eer te geven die Hem toekomt! Zal ik

dan maar verder zwijgen en luisterend gehoorzamen? 

Spreken is zilver, zwijgen is goud 

Ik ging googelen en kwam uit bij de Nederlandse digitale bibliotheek en de digitale encyclopedie Deze beweerden dat dit gezegde waarschijnlijk uit het Arabisch komt, alhoewel 't niet in de koran staat. Tevens wordt hier een enkele basis gegeven aan dit gezegde, vanuit de Bijbel. Namelijk:  Psalm 12 vers 7(De woorden van de HEERE zijn reine woorden,

als zilver gelouterd in een aarden smeltkroes, gezuiverd zevenmaal) en Spreuken 10 vers 20 (De tong van de rechtvaardige is het beste zilver, het hart van de goddelozen is weinig waard). Ik ontdek een heel hoofdstuk zelfs in de Bijbel over dit onderwerp. Spreuken 17! Met als kopje: Wijsheid bij het spreken en bij het zwijgen.

Ik vroeg het tevens aan mijn man: "Weet jij of dit gezegde uit de Bijbel komt?" Hij noemde Jakobus 1, het Bijbelgedeelte met als kopje: Horen en doen. Met als kern: 

19. Zo dan, mijn geliefde broeders, ieder mens moet haastig zijn om te horen, maar traag om te spreken en traag tot toorn.

20. De toorn van een man brengt immers geen gerechtigheid voor God teweeg.

Aan mij de keuze, wat ik op zulke momenten doe tot herstel van mijn relatie met God of met mensen... 

Weet ik waarom de muur tussen ons instaat? Wil ik de a(A)nder daarin leren kennen? Ik denk daarbij aan Jona, die woedend was over de verdorde wonderboom... Wat deed God? Hij sprak Jona aan op zijn onterechte boosheid. 

Hoe belangrijk is het dus, om éérst mijn hart te onderzoeken. En dus: een wacht op mijn lippen te zetten en te overdenken hoe de HEERE wil, dat ik ermee om ga. En dus traag te zijn tot spreken en éérst luisterend zwijgen. Kwetsbaar als de HEERE is, laat Hij Zich zien: Hij laat Zijn hart kennen door Zijn Woord en Geest, opdat wij Hem vrijelijk zullen liefhebben en gehoorzamen. Want Hij heeft ons lief, ondanks onze neiging tot het kwaad. En lukt dat niet? Ook dan zie je Gods barmhartigheid en vergevingsgezindheid in Jona. Want ondanks Jona's boosheid was hij een knecht van God. In Jona's verhaal zie je dat het veilig is jouw hart uit te storten bij God. Jona was èn bleef een dienaar van God! 

2 Koningen 14:

25. Hij bracht ook het gebied van Israël van Lebo-Hamath tot de zee van de Vlakte aan Israël terug, overeenkomstig het woord van de HEERE, de God van Israël, dat Hij gesproken had door de dienst van Zijn dienaar Jona, de zoon van Amitthai, de profeet uit Gath-Hefer.

Meer voorbeelden zijn te noemen. Zoals bijvoorbeeld Elia onder de bremstruik. 

Een helder antwoord heb ik dus voor mezelf niet. Hoe ik doe, is afhankelijk van elke situatie waarin ik me bevind.

Dus:

Psalm 141

3. HEERE, zet een wacht voor mijn mond,

behoed de deur van mijn lippen.

4. Laat mijn hart zich niet neigen naar een slechte zaak, om goddeloze daden te verrichten met mannen die onrecht bedrijven; en laat mij niet eten van hun lekkernijen.

Psalm 65

3. U hoort het gebed;

tot U zal alle vlees komen.

Hij is een hoorder van gebeden! 

Hetzij dat we spreken, hetzij dat we zwijgen, laat het zijn met  een oprecht biddend en Godvrezend hart. Strevend te doen wat tot eer van de HEERE is:

Mattheüs 22

37. Jezus zei tegen hem: U zult de Heere, uw God, liefhebben met heel uw hart, met heel uw ziel en met heel uw verstand.

38. Dit is het eerste en het grote gebod.

39. En het tweede, hieraan gelijk, is: U zult uw naaste liefhebben als uzelf.

Opdat we in een vurige liefdesrelatie met Hem èn elkaar zullen leven... In het nederige besef wat geschreven staat in Romeinen 7. Over onze inwendige strijd met het goede(de geest) en het kwade('t vlees).

Laat ik stilzwijgend luisteren naar Gods gesproken Woord. Naar dít gesproken Woord handelen, wandelen en desnoods spreken (of schrijven 😉). Dan verdwijnen de vragen over hoe ik mijn naaste 'moet' behandelen...

Dank God, voor Jezus Christus,onze Heere!

Misschien kan jij er wel een heel ander licht opwerpen. Daarom vind ik jouw reactie fijn en waardevol!

Eeuwige vrede…

(maar, blij vooruitzicht dat mij streelt…)

Want een Kind is ons geboren!

Een Zoon is ons gegeven,

Wij en onze kinderen,

geboren om te leven…

Gaan voor eeuwig verloren!

En de heerschappij is op Zijn schouder.

In mijn hart en geest woedt een hevige strijd,

want ik wil de controle niet kwijt,

aan dit Kind ons geboren…

En men noemt Zijn naam Wonderlijk,

God en Mens in één Persoon…

De wonderen door Hem gedaan,

bijzonder en toch zo gewoon.

omdat ik het vaak in de Bijbel zag staan…

Raad,

Ja Hij! Verheven boven álle kwaad.

Kan alleen wijze raad geven…

Wil ik wel luisteren?

Om daar naar te leven?

Sterke God,

Beschikker van mijn deel en lot.

Zijn Geest voert de strijd,

want Hij wil wèl die controle kwijt!

Vader der eeuwigheid,

geen begin en geen einde.

Toen ik Zijn gezag ondermijnde,

heeft Hij voor mijn eeuwig heil gestreden…

Vredevorst,

Met de Vader verzoend door Hem!

Tijdens de strijd luisterend naar ZIjn stem…

Sterker dan de duivel en mijn eigenwijze ego…

Hij zal heersen over de gehele schepping!

En straks zal aan de vrede geen einde komen…

Omdat aan ons dit Kind geboren is:

Jezus Christus…

Dus..? Blij vooruitzicht dat ons streelt!

N.a.v. Jes. 9: 5,6

Een buik vol tranen

   
Afgelopen zaterdag lag er geheel onverwacht een rouwkaart in onze brievenbus. Ik ben nu druk het verlies aan het verwerken. Alles wat we samen meegemaakt hebben op en naast ons werk toen we een jaar of twintig jaar waren.

De gang van ons leven maakte dat we op een wat grotere afstand kwamen te staan. Als eerste ging ik trouwen. Zij maakte de foto's tijdens de receptie, want fotograferen kon zij goed! Daarna trouwde zij. Het contact bleef. Zo af en toe zagen we elkaar, vaker belden we. Tot wij ging verhuizen naar de Flevopolder. We hebben elkaar nooit meer gezien, wèl gesproken, via de telefoon. Het was goed en gezellig. 

Heel veel gedachten gaan er door mijn hoofd. Achteraf denk ik:

Ik had naar haar toe moeten gaan! Zeker na haar herseninfarct en de boodschap dat zij kanker had... Er méér voor haar moeten zijn.

Maar..., de telefoontjes bleven. En als ik belde? Was het altijd:

'Hoi..., met Bettina...'

De gesprekken die we hadden... Zij leed aan het leven en tóch had zij belangstelling en liefde voor de ander. We herkenden veel bij elkaar... 

Dát maakte ons contact zo waardevol. 

Ik zal haar missen, alhoewel ik mij nu nu na de begrafenis wel afvraag:

De waarde die ik aan onze relatie hecht, was die een realiteit? Hoe ga ik met andere relaties om? Wat wil God mij hiermee leren? 

Het laatste telefoongesprek dat we hadden, nog maar een paar weken geleden. Zij en ook ik wist niet dat ze zo ernstig ziek was, dat haar dood naderde.  In vroeg haar:

'Ik zou je graag een keertje naar je toe komen.'

'Nu niet, ik heb nu niet zoveel energie. Als ik me beter voel...' was haar antwoord.

Ik had naar haar toe moeten gaan! Zeker na haar herseninfarct en de boodschap dat zij kanker had... Er méér voor haar moeten zijn.

Tijdens de begrafenis sprak ik een begeleidster van mijn vriendin. Een week voor haar overlijden vroeg zij:

'Zullen we op gaan schrijven hoe je zou willen dat alles gaat, wanneer je er niet meer bent?'

Haar typische antwoord kwam:

'Als ik me weer wat beter voel...'

Dat moment is echter nooit gekomen. Wel schreef zij, tot tweemaal toe, in haar gedachten/gedichtenboekje dat prachtige gedicht:

Voetstappen in het zand...

Ik droomde eens en zie

ik liep aan 't strand bij lage tij.

Ik was daar niet alleen,

want ook de Heer liep aan mijn zij.

We liepen samen het leven door,

en lieten in het zand,

een spoor van stappen; twee aan twee,

de Heer liep aan mijn hand.

Ik stopte en keek achter mij,

en zag mijn levensloop,

in tijden van geluk en vreugde,

van diepe smart en hoop.

Maar als ik het spoor goed bekeek,

zag ik langs heel de baan,

daar waar het juist het moeilijkst was,

maar één paar stappen staan.

Ik zei toen "Heer waarom dan toch?

Juist toen ik U nodig had,

juist toen ik zelf geen uitkomst zag,

op het zwaarste deel van mijn pad..."

De Heer keek toen vol liefde mij aan,

en antwoordde op mijn vragen;

"Mijn lieve kind, toen het moeilijk was,

toen heb ik jou gedragen..."

Is mijn verdriet misschien om haar overlijden, gemengd met schuldgevoelens? 

Ik mag weten dat zij rust  en vrede heeft. Zoals haar familie op de kaart schreef:

De laatste trap op, tree voor tree

maar Jezus ging steeds met haar mee

En toen zij Hem om hulp moest vragen

heeft Hij haar 't laatste stuk gedragen

Hij droeg haar in Zijn Heerlijkheid

waar niemand huilt, waar niemand lijdt

Daar kan zij zingen zonder pijn;

" 'k Zal dan gedurig bij U zijn"

Ik ben dankbaar dat ik Bettina heb mogen kennen. En ga het gemis en haar overlijden op mijn aardse weg verwerken, in dankbaarheid dat zij in haar bange nood troost mocht vinden bij God.

Ons mam

Op zondag 13 oktober 2024 dacht ik terug aan diezelfde zondag, alleen dan 22 jaar eerder. Op zondagmorgen 13 oktober 2002 rinkelde de telefoon. Het moet een uur of vijf geweest zijn.
'Je moet nu naar mama komen, het gaat niet lang meer duren...'

Het staat in mijn geheugen gegrift. Met een lijf vol spanning en een voet op de gaspedaal die ik dieper in wilde trappen dan verantwoord was, reed ik naar het verzorgingshuis waar mijn vader en broer al aanwezig waren. Op die zondagmorgen, 22 jaar geleden, overleed mijn moeder terwijl ik haar hand vasthield en streelde. Mijn vader en broer hadden een klein moment de kamer verlaten terwijl zij haar laatste adem uitblies. Voor het eerst maakte ik mee dat iemand die ik liefhad, het tijdelijke met eeuwige inwisselde... Het voelde onwerkelijk en ongrijpbaar... Twee keer zijn wij haar verloren. Om het voor jullie lezers begrijpelijk te houden noem ik het 'dementie', omdat haar ziekte dezelfde symptomen had. Het proces verliep echter veel sneller. Eind mei 2002 gediagnostiseerd en 13 oktober 2002 eraan overleden.

Het is al 22 jaar geleden en een realiteit. Toch blijft het onwerkelijk en ongrijpbaar wanneer ik het bovenstaande overdenk... In mijn gedachten leeft ons mam voort, wanneer we herinneringen ophalen.

Haar volhardende liefde voor ons, om binnen haar mogelijkheden ons het beste te willen geven. Ook al waren wij het daar lang niet altijd mee eens... De ruzies om de afwas die gedaan moest worden. Het elektrische fornuisje, speciaal voor kinderen, waar wij eten op mochten koken en/of bakken, waarbij zij het ALTIJD lekker vond😅. De sinterklaas, waarvan zij samen met mijn vader één groot feest maakte. Bij elk kadootje een prachtig gedicht en ze lette goed op, dat geen van ons, lang moest wachten op een kadootje uit de vuilniszak. Een vuilniszak die met luid gebons door zwarte piet voor de deur was gezet. 'Toevallig', wanneer mijn moeder naar de wc was gegaan... Mijn moeder was een kleuterjuf in hart en

nieren en ze leefde zich daarin bij onze opvoeding, en zeker bij dit 'feest', zich van harte uit. Toen zij kleinkinderen kreeg, genoot zij daar intens van. Oma Tiel gaf éérst de kleintjes aandacht, daarna hun papa en mama. En praten met de groten? Daar had ze weinig tijd voor, want de kleintjes wilden een spelletjes doen of voorgelezen worden...😁

Het samen warme chocolademelk maken in de koude wintermaanden, is mijn meest warme en intieme herinnering met mijn moeder, die zonder woorden duidelijk liet merken dat ze het waardeerde dat ik haar hielp. Want tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik in mijn jeugd niet zo behulpzaam was. Zelfs mijn eigen slaapkamer ruimde ik zelden op en moest mijn moeder mij daaraan met grote regelmaat herinneren. Ze zwaaide me uit wanneer ik naar voortgezet onderwijs ging. Soms teleurgesteld, omdat haar 'zonnetje' weer eens vergat terug te zwaaien.

Dierbare, mooie en soms pijnlijke herinneringen blijven levend aan mijn introverte moeder die ons, met lek en gebrek, zó onvoorwaardelijk liefhad! Zoveel meer dan ik hier kan vertellen... Hoe ouder ik wordt hoe meer ik besef, met hoeveel liefde mijn moeder (en vader!) ons hebben geprobeerd op te voeden tot 'fatsoenlijke' mensen. Respect voor hoe zij dit in de gegeven omstandigheden hebben gedaan, tezamen met hun eigen opvoeding/verleden. Hoeveel pijn zal hen 't soms gedaan hebben, toen ik niet in hun sporen liep. Zij hebben mij mede gemaakt tot wie ik ben. En daar ben ik hen dankbaar voor. Nee, mijn moeder was niet perfect, maar zij hield onvoorwaardelijk veel van ons!

Mijn schoonmoeder mogen we nog in ons midden hebben. Met dankbaarheid gaan we elke week naar haar toe. De boekhouder in mij(cijfertjes zijn een familietrekje in onze familie. Mijn opa was accountant, mijn tantes en zus. En nu ook de zoon van mijn broer🙃🙂), zag opeens: 22 jaar geleden is mijn moeder overleden, toen ik 33 jaar oud was. Mijn schoonmoeder is op dit moment 33 jaar ouder dan dat ik het nu ben... Zomaar een weetje😉. Binnen onze mogelijkheden zullen we haar de liefde en dankbaarheid blijven geven zolang zij nog bij ons is. Nu kan het nog!

Hieraan gerelateerd kan je lezen:

Een emmer

Stervend leven, afgewiste tranen

Stilletjes sta ik bij haar graf. Tranen lopen over mijn wangen. Ik geloofde niet dat u in de hemel zou komen. Dat nog hardop gezegd ook! Maar mama.., u wist wat dit leven was! U leefde voor papa en ons... Hoeveel heeft u van ons moeten verdragen! Pijn vlamt door mijn ziel heen. Ik heb mijn moeder nooit gezegd, hoe dankbaar ik ben voor alles wat zij deed. Juist ook de dingen die mama voor zichzelf ontzei, om ons een pleziertje te gunnen! 

Op vakantie gaan, terwijl we het geld eigenlijk niet hadden. Mijn moeder droeg haar oude kleding dan nog maar wat langer. Of ze nam genoegen met de kleding van haar zussen... Wat een vernedering moet dàt voor haar geweest zijn. Juist omdat zij uit zo'n welgesteld gezin kwam. Dit deed zij voor ons. Oók voor mij, zodat zij ons blij kon maken... 

Als we kleding gingen kopen, liep ik er ongeïnteresseerd bij. Mama werd daar verdrietig van, want zij wilde zo graag dat ik er leuk uit zag en daarover blij was!

En ik? 

Ik was alleen maar boos omdat wij de hele dag winkel in en winkel uit moesten... 

En nu? 

Nu ik zelf een gezin heb met kinderen, begin ik meer en meer te beseffen wat ze heeft moeten doormaken. Wat een pijn moet mijn moeder gehad hebben. Wat een zelfverloochening! Dit heeft zij nóóit in eigen kracht kunnen doen. Moeder zijn, ten koste van zichzelf. ik heb haar als vloermatje gebruikt...

Ze hoorde er gewoon te zijn! Ik word vervuld van bewondering voor haar. 

Wanneer heb ik haar horen klagen? Knap, dat ze dat zo weinig deed... Zij heeft stand gehouden, maar niet door de meeste te willen zijn!

Ik moet denken aan Jezus. Hoe heb ik zo hard kunnen oordelen over jou mama? Hij stierf aan het kruis om voor ons goddelozen te sterven, ja zelfs toen wij nog zwak waren... Hij heeft zichzelf tot het diepst toe vernederd! Wat heb ik dan nog veel te leren... 

'Nee', zeg ik voordat jullie dit gaan vragen,'dit bovenstaande verhaal is niet autobiografisch. Alhoewel er wel herkenbare elementen zijn uit mijn leven. Een denkbeeldig verhaal waarbij ik besef dat ik niet dankbaar genoeg ben geweest aan mijn moeder. Zij is op zeventigjarige leeftijd overleden, toen ik drieëndertig jaar was. Getrouwd en een gezin met vijf jonge kinderen. De oudste was negen jaar en de jongste drie jaar. Een intensieve levensfase waarin ik me te druk voelde om mijn inlevingsvermogen te gebruiken wat betreft het leven van mijn moeder... Mijn vader bleef alleen in zijn appartement achter. We gaven mijn vader regelmatig ons gezelschap in het appartement waar zij samen hadden gewoond. Het was moeilijk wanneer we vertrokken naar ons eigen huis... Of als ik hem belde en de verbinding verbrak. Want hij bleef achter in de pijnlijke stilte van zijn appartement... Herkenbaar? Wees dankbaar voor de tijd die je met jouw moeder en vader hebt op deze aarde. Wat een zegen, wanneer je jouw ouders tot op dit moment hebt! Dan kan je jouw respect en waardering uiten, door er voor hen te zijn als het leven voor hen moeilijker wordt om te leven. God laat Zich zien door onze ouders heen. Geboren uit onze moeder, door de liefde met onze vader, gaf zij ons het leven. Het is zo'n tastbaar beeld van onze God en Vader, Die ons het Leven geeft. Alleen is God almachtig en volmaakt. En dat zijn wij mensen niet. Nee, onze ouders hebben ons niet perfect opgevoed. Maar wel met alle liefde die zij in zich hadden, om ons het beste te geven wat binnen hun mogelijkheden lag.

Daarom spreek ik mijn dank uit aan de HEERE voor de ouders die Hij mij gegeven heeft, met de rouwrand eraan dat ik dit helaas niet meer tegen mijn vader èn mijn moeder kan zeggen. En roep ik een ieder dit leest op: Wees dankbaar en geef jouw ouders het respect, de waardering en zorg die zij verdienen, ondanks de gebreken die zij hebben. Nú kan het nog! Wanneer jij werkelijk jezelf kent, moet dat geen probleem wezen. Toch?