De laatste van deze drieluik, gaat over de Vader in de gelijkenis van de verloren zoon(Lukas 15: 11- 32). Wat een geweldige Vader! Feitelijk verlangt Hij niets van Zijn beider zoons... Ze hóeven niet bij Hem te blijven. Tevens verwacht deze Vader niet dat Zijn zoons alles perfekt doen zoals dat kernachtig beschreven staat in de tien geboden.
Nee! Vader wil dat Zijn kinderen vrijwillig in liefde voor Hem kiezen. Vrijwillig uit dankbaarheid, Hem in liefde dienen
Vrijwillige liefde van Zijn zoon is Hem véél meer waard dan onze 'verplichte' liefde, in de vorm van goede werken, om te krijgen wat we willen... Hij geeft vele malen liever vergeving voor het verkeerde dat we gedaan hebben, wanneer we met berouw en met liefde voor Hem naar Hem toekomen, in plaats van wettische gehoorzaamheid.
Ik zit hier vandaag te schrijven, omdat ik van mezelf moet... Hoe mis ik de nabijheid van mijn Schepper, Vader en Zaligmaker. Het voelt allemaal koud en kil...
En tóch?!
Komt het daardoor niet binnen bij mij?
En als ik dan lees hoe verdraagzaam en liefdevol God de Vader blijft wachten tot wij tot Hem komen! Zo vaak ga ik, net als de jongste zoon, mijn eigen weg. Het komt bedrogen uit. Mijn eigen wil maakt mij niet gelukkig. Het voldoet niet aan waarvoor mijn Schepper mij gemaakt heeft. Hierom ga ik net zo vaak mezelf opnieuw wettisch opleggen God te dienen. Alsof dat mij wel gelukkig zou maken...
Wáár is de liefde?
Stop met dat harde werken en ga eens stil staan! Het enige wat God de Vader verlangt is dat ik, Zijn schepsel, vrijwillig van Hem houdt. En ondanks mijn onmacht de 10 geboden volmaakt te houden, daar uit dankbaarheid en in liefde voor Hem, Hem daarin navolg... En bij Hem schuil met mijn verdriet, wanneer het niet lukt. Ik streef in dit leven veel te veel naar geluk. Welzijnsevangelie, noemen ze dat ook wel...
Dat streven, maakt ongelukkig. We komen tot rust door naar God te kijken en niet constant naar onszelf te kijken. Het klinkt paradoxaal, maar het gericht zijn op God, gééft dat wij alles ontvangen wat wij nodig hebben... Ook die rust en liefde waar ik en jullie misschien net zo naar verlangen(een verwijzing naar een gedicht dat ik lang geleden schreef), zonder al dat veeleisende op deze aarde. En doen we dat niet onszelf aan?
En soms die twijfel, of ik wel Gods kind ben? Omdat de laatste tijd alles zo koud, kil en donker voelt? Nee... Ik ga niet vertrouwen op mijn gevoel, dat is aan de baren der zee gelijk. Mijn ogen zijn gericht op God en Zijn belofte! Hij is mijn Schepper en Zaligmaker. Mijn Vader... Het is Zijn Woord waarop ik bouw en vertrouw. Hij is dé Waarheid en het leven! Het náre gevoel mag er zijn, ik leg het in Zijn doorboorde handen... En laat me verwarmen in de liefdevolle armen van de Vader uit deze gelijkenis.
Dit was het laatste gedicht met overdenking betreffende de gelijkenis van de verloren zoon.
De tweede: De oudste zoon
De eerste: De jongste Zoon
Ik wens jullie een gezegende week toe.
Lees je deze blog op je telefoon? Scroll dan even door naar beneden tot je komt bij het oranje blokje met homepage. Daaronder staat een link 'internet versie tonen'. Gebruik deze link om de blog beter te kunnen lezen en meer mogelijkheden te gebruiken😉. Veel leesgenot!😄
Geen opmerkingen:
Een reactie posten