Mijn eigen plekje in 't gezin(2)

 

Wat beweegt de oudste zoon? (Lukas 15: 11- 32) Wie is hij? En waarom doet hij wat hij doet? En herkennen wij zijn gedrag in ons eigen leven? Ik wel. Op verschillende manieren:

• 
  Tracht ik naar Gods geboden te leven, "stiekempjes" vanwege angst voor mijn Vader? Strijd ik tegen mijn zonden, omdat ik anders niet in de hemel kom bij Hem? M.a.w.: denk ik met gehoorzaam te zijn, iets te verdienen?
• Of doe ik dit alles uit liefde, omdat Zijn Zoon betaald heeft voor ál mijn zonden en ik daarom tot Mijn Vader in de hemel mag komen?
• Welke rol speelt de liefde tot God en mijn naaste in mijn leven?
• Waarom was ik gehoorzaam aan mijn aardse vader en moeder? Waarom was en ben ik zo vaak perfektionistisch?
• Hoe ging of ga ik met mijn (klein-)kinderen om, wanneer ik dit soort gedrag zie? Als zij gehoorzaam zijn om lief gevonden te worden. Of jokken als ze iets zondigs/verkeerds gedaan hebben, om diezelfde reden? En maak ik me daar nooit schuldig aan?
• Voel ik mezelf beter dan een ander, waarvan ik 'denk' dat die minder 'gelovig' leeft? Minder gehoorzaam is aan Gods geboden... M.a.w.: Hoogmoed. 

Ik denk hierbij bijvoorbeeld(wat mezelf betreft) aan de persoon die aan het Heilig Avondmaal deelneemt, maar de dankdienst voor het Heilig Avondmaal overslaat. En ook niet elke zondagse eredienst aanwezig is. 

Hebben ze niet de behoefte de HEERE steeds beter te leren kennen? Om daarom die mogelijkheden aan te grijpen? Zoals ook deelnemen huisbijbelkringen of zoiets dergelijks? Dichtbij Hem zijn? Ik begrijp het niet...

En waarschijnlijk sta ik daardoor ook veel te snel met mijn oordeel klaar, zonder de reden hiervan te kennen. Het is zo kwetsbaar om ernaar te vragen. Het komt al snel veroordelend over. Bovendien: ben ik beter, wanneer ik dit wel doe?

Het voelt wel zo.

Maar: Ben ik vol van liefde voor de HEERE? En vol overgave aan Hem? Leef ik mijn leven door de genade van Jezus Christus? Zit ik ALTIJD met deze levenshouding in de

eredienst? En in mijn dagelijkse leven? Heb ik liefde tot mijn naaste? Zou ik dan die persoon niet juist willen begrijpen en aanmoedigen wel te komen of het goede te doen, in plaats van hen in stilte te 'veroordelen'? 

Tja..., ons gevoel(ook bij mij) staat tegenwoordig wel wat te veel centraal. We hebben ons gevoel met verstand te beoordelen. Is het wel baar Gods Woord? Of leidt dat gevoel mij juist verder van Hem weg/af?  Ik lees Psalm 133 in zijn geheel. De onderstaande verzen springen eruit voor mij.

Psalm 133: 1 en 3b:
Een pelgrimslied, van David.
1. Zie, hoe goed en hoe lieflijk is het dat broeders ook eensgezind samenwonen.

3b. Want daar gebiedt de HEERE de zegen en het leven tot in eeuwigheid.

Is dit niet wat de Vader Zijn zoons en ook mij en jou heeft willen leren? Gods genade en liefde voor ons is zo oneindig groot, voor ons die het niet verdienen... Zoveel ruzie en oorlog in deze wereld. En waarom? Omdat we het beter denken te weten dan de ander. M.a.w.: Hoogmoed! En in hoogmoed zit geen liefde tot de ander enkel liefde tot onszelf. En wat brengt het ons?

Toen ik het woord hoogmoed met de zoekfunctie van de digitale Bijbel opzocht, realiseerde ik me wat een belangrijk thema dit is in Gods Woord. 171 resultaten! In het Oude Testament o.a.:

Spreuken 16:18 Trots komt vóór de ondergang, en hoogmoed komt vóór de val. 

Spreuken 15:25a Het huis van hoogmoedigen vaagt de HEERE weg,

En het Nieuwe Testament:

1 Petrus 5:5 Evenzo, jongeren, wees aan de ouderen onderdanig; en wees allen elkaar onderdanig. Wees met nederigheid bekleed, want God keert Zich tegen de hoogmoedigen, maar de nederigen geeft Hij genade.

Opvallend voor mij is dat het tegenovergestelde woord nederig, "maar" 39 resultaten geeft. Heel toepasselijk vond ik met betrekking tot de oudste zoon:
Filippenzen 2:3 Doe niets uit eigenbelang of eigendunk, maar laat in nederigheid de een de ander voortreffelijker achten dan zichzelf.

Ja..., hoogmoed en liefde(dit laatste woord wordt nog veel meer genoemd in de Bijbel dan de eerste) zijn belangrijke thema's. En eerlijk? Mensen merken het misschien niet aan mijn buitenkant, maar ik worstel er regelmatig mee omdat ik mezelf te vaak meer lief heb dan een ander... Ja zèlfs meer dan de HEERE. Terwijl ik wéét het wat Jezus voor mij gedaan heeft... Het is om stil en klein van te worden!

Van een reactie word ik blij openbaar via deze blog of privé via contactformulier bij deze blog . Oók wanneer deze opbouwend kritisch is.

Volgende keer gaat het over de Vader in deze gelijkenis. Tot dan!

De vorige(en eerste) van de vierluik: De jongste zoon