Vrijwilligers gevraagd

De laatste van deze drieluik, gaat over de Vader in de gelijkenis van de verloren zoon(Lukas 15: 11- 32). Wat een geweldige Vader! Feitelijk verlangt Hij niets van Zijn beider zoons... Ze hóeven niet bij Hem te blijven. Tevens verwacht deze Vader niet dat Zijn zoons alles perfekt doen zoals dat kernachtig beschreven staat in de tien geboden. 

Huh?! 

Nee! Vader wil dat Zijn kinderen vrijwillig in liefde voor Hem kiezen. Vrijwillig uit dankbaarheid, Hem in liefde dienen
Vrijwillige liefde van Zijn zoon is Hem véél meer waard dan onze 'verplichte' liefde, in de vorm van goede werken, om te krijgen wat we willen... Hij geeft vele malen liever vergeving voor het verkeerde dat we gedaan hebben, wanneer we met berouw en met liefde voor Hem naar Hem toekomen, in plaats van wettische gehoorzaamheid. 

Ik zit hier vandaag te schrijven, omdat ik van mezelf moet... Hoe mis ik de nabijheid van mijn Schepper, Vader en Zaligmaker. Het voelt allemaal koud en kil...

En tóch?! 

Ik verlang naar Zijn warme Vaderlijke armen om mij heen... En met dát verlangen in mijn hart, dáárom wil ik me verdiepen in Zijn Woord. Want Zijn Heilige Geest spreekt door Zijn Woord, woorden van troost! De gelijkenis van de verloren zoon is overbekend voor mij.

Komt het daardoor niet binnen bij mij?

En als ik dan lees hoe verdraagzaam en liefdevol God de Vader blijft wachten tot wij tot Hem komen! Zo vaak ga ik, net als de jongste zoon, mijn eigen weg. Het komt bedrogen uit. Mijn eigen wil maakt mij niet gelukkig. Het voldoet niet aan waarvoor mijn Schepper mij gemaakt heeft. Hierom ga ik net zo vaak mezelf opnieuw wettisch opleggen God te dienen. Alsof dat mij wel gelukkig zou maken...

Wáár is de liefde?

Stop met dat harde werken en ga eens stil staan! Het enige wat God de Vader verlangt is dat ik, Zijn schepsel, vrijwillig van Hem houdt. En ondanks mijn onmacht de 10 geboden volmaakt te houden, daar uit dankbaarheid en in liefde voor Hem, Hem daarin navolg... En bij Hem schuil met mijn verdriet, wanneer het niet lukt. Ik streef in dit leven veel te veel naar geluk. Welzijnsevangelie, noemen ze dat ook wel...

Dat streven, maakt ongelukkig. We komen tot rust door naar God te kijken en niet constant naar onszelf te kijken. Het klinkt paradoxaal, maar het gericht zijn op God, gééft dat wij alles ontvangen wat wij nodig hebben... Ook die rust en liefde waar ik en jullie misschien net zo naar verlangen(een verwijzing naar een gedicht dat ik lang geleden schreef), zonder al dat veeleisende op deze aarde. En doen we dat niet onszelf aan?   

En soms die twijfel, of ik wel Gods kind ben? Omdat de laatste tijd alles zo koud, kil en donker voelt? Nee... Ik ga niet vertrouwen op mijn gevoel, dat is aan de baren der zee gelijk. Mijn ogen zijn gericht op God en Zijn belofte! Hij is mijn Schepper en Zaligmaker. Mijn Vader... Het is Zijn Woord waarop ik bouw en vertrouw. Hij is dé Waarheid en het leven! Het náre gevoel mag er zijn, ik leg het in Zijn doorboorde handen... En laat me verwarmen in de liefdevolle armen van de Vader uit deze gelijkenis.

Dit was het laatste gedicht met overdenking betreffende de gelijkenis van de verloren zoon.
De tweede: De oudste zoon
De eerste: De jongste Zoon
Ik wens jullie een gezegende week toe. 


Lees je deze blog op je telefoon? Scroll dan even door naar beneden tot je komt bij het oranje blokje met homepage. Daaronder staat een link 'internet versie tonen'. Gebruik deze link om de blog beter te kunnen lezen en meer mogelijkheden te gebruiken😉. Veel leesgenot!😄

 

Mijn eigen plekje in 't gezin(1)

In een gezin hebben we allemaal ons eigen plekje. Ik was de jongste in het gezin waar ik uit voortkom. Samen met mijn anderhalf jaar oudere zus, werden wij de kleintjes genoemd. Eerlijk gezegd, ben ik best wel verwend in de taken die ik in huis 'moest' doen. Mijn oudste zus paste op ons toen zij negen jaar was. Toen ik negen jaar was, paste ze nog steeds op ons. Zij kreeg veel verantwoordelijkheid, terwijl ik daar al snel te klein voor werd aangezien... Wanneer ik naar andere gezinnen kijk, herken ik dat de oudste al snel geneigd is om de verantwoordelijkheid te nemen. En de jongste er soms wel èrg gemakkelijk vanaf komt... Ik herken het wel een beetje in het verhaal van de verloren zoon.

Mede door persoonlijke gebeurtenissen, begon ik deze gelijkenis te overdenken. 

Wat leer ik van deze gelijkenis? Een vierluik met gedichten, naar aanleiding hiervan. Ik hoef het verhaal niet te herhalen denk ik zo. Bovendien staat het beschreven in Lukas 15: 11- 32. 

Aan het verhaal van de 'Verloren zoon', nemen drie leden van het gezin deel. De jongste en de oudste zoon met hun Vader. Ik dacht, laat ik mezelf eens proberen te verplaatsen in alle drie de personen. Waarom?

1. Om de onvoorwaardelijke liefdevolle en genadige Vader beter te leren kennen
2. Om na te denken over mijn houding als kind ten opzichte van mijn schoonmoeder èn als moeder ten opzichte van mijn, inmiddels volwassen, kinderen

De eerste van de vierluik gaat over de jongste zoon.

• Ik begin met de aardse relatie van mij als kind met mijn (schoon-)ouders. Alleen mijn schoonmoeder leeft nog. Maar ik besef mezelf door deze gelijkenis heen nog meer, hoeveel respect onze ouders verdienen. Gewoon omdat zij onze ouders zijn!
• De jongste zoon leert mij, niet mijn eigen weg te gaan. Deze zoon ging met al zijn geld,gaven/talenten op pad, maar hij gebruikte het niet op de juiste manier. Zijn Vader wist wat goed was voor hem, maar hij wilde het allemaal op een andere manier besteden. Onder andere aan bijvoorbeeld aan hoertjes, zoals de oudste broer zijn Vader onder de neus wreef. 
  
• Laat ik vóór alles God dankbaar zijn, voor alles dat Hij mij geeft. De Schepper heeft ons gemaakt met de bedoeling Hem te eren* in en door ons leven heen. 
• Ik hoef niets te doen om Zijn genade te ontvangen. Hij heeft mij onvoorwaardelijk lief. Desondanks weet ik dat wat God wil dat ik doe, het beste is voor Hem, mij en mijn naaste. Een vis is gemaakt om te zwemmen in het water, die gaat dood wanneer die op het droge komt. Zo zijn wij gemaakt om God te eren en te loven!

Kort samenvattend in gebed: HEERE, help mij mijn schoonmoeder het respect en de liefde te geven die zij verdient in haar laatste levenstijd. 'Gewoon' omdat zij mijn schoonmoeder is. Met liefde en respect te spreken over onze overleden ouders. En laat mij bovendien Uw Woord in dankbaarheid aanvaarden met alles wat U mij daarnaast dagelijks geeft. Om hiermee U de lof en de eer te geven die U toekomt als mijn Schepper en Zaligmaker. 

Wat zegt jou deze gelijkenis met betrekking tot jouw relatie tot God? En wat zegt het jou in relatie tot jouw eigen ouders?

Van een reactie word ik blij. Ook wanneer deze opbouwend en kritisch is...
Vervolg vierluik: De oudste zoon

* Een uitleg van Marten Visser, die GlobalRize heeft opgezet en daarbij de site: Bijbelwoord. 

Lees je deze blog op je telefoon? Scroll dan even door naar beneden tot je komt bij het oranje blokje met homepage. Daaronder staat een link 'internet versie tonen'. Gebruik deze link om de blog beter te kunnen lezen en meer mogelijkheden te gebruiken😉. Veel leesgenot!😄

Mijn eigen plekje in 't gezin(2)

Wat beweegt de oudste zoon? (Lukas 15: 11- 32) Wie is hij? En waarom doet hij wat hij doet? En herkennen wij zijn gedrag in ons eigen leven? Ik wel. Op verschillende manieren:

• 
  Tracht ik naar Gods geboden te leven, "stiekempjes" vanwege angst voor mijn Vader? Strijd ik tegen mijn zonden, omdat ik anders niet in de hemel kom bij Hem? M.a.w.: denk ik met gehoorzaam te zijn, iets te verdienen?
• Of doe ik dit alles uit liefde, omdat Zijn Zoon betaald heeft voor ál mijn zonden en ik daarom tot Mijn Vader in de hemel mag komen?
• Welke rol speelt de liefde tot God en mijn naaste in mijn leven?
• Waarom was ik gehoorzaam aan mijn aardse vader en moeder? Waarom was en ben ik zo vaak perfektionistisch?
• Hoe ging of ga ik met mijn (klein-)kinderen om, wanneer ik dit soort gedrag zie? Als zij gehoorzaam zijn om lief gevonden te worden. Of jokken als ze iets zondigs/verkeerds gedaan hebben, om diezelfde reden? En maak ik me daar nooit schuldig aan?
• Voel ik mezelf beter dan een ander, waarvan ik 'denk' dat die minder 'gelovig' leeft? Minder gehoorzaam is aan Gods geboden... M.a.w.: Hoogmoed. 

Ik denk hierbij bijvoorbeeld(wat mezelf betreft) aan de persoon die aan het Heilig Avondmaal deelneemt, maar de dankdienst voor het Heilig Avondmaal overslaat. En ook niet elke zondagse eredienst aanwezig is. 

Hebben ze niet de behoefte de HEERE steeds beter te leren kennen? Om daarom die mogelijkheden aan te grijpen? Zoals ook deelnemen huisbijbelkringen of zoiets dergelijks? Dichtbij Hem zijn? Ik begrijp het niet...

En waarschijnlijk sta ik daardoor ook veel te snel met mijn oordeel klaar, zonder de reden hiervan te kennen. Het is zo kwetsbaar om ernaar te vragen. Het komt al snel veroordelend over. Bovendien: ben ik beter, wanneer ik dit wel doe?

Het voelt wel zo.

Maar: Ben ik vol van liefde voor de HEERE? En vol overgave aan Hem? Leef ik mijn leven door de genade van Jezus Christus? Zit ik ALTIJD met deze levenshouding in de

eredienst? En in mijn dagelijkse leven? Heb ik liefde tot mijn naaste? Zou ik dan die persoon niet juist willen begrijpen en aanmoedigen wel te komen of het goede te doen, in plaats van hen in stilte te 'veroordelen'? 

Tja..., ons gevoel(ook bij mij) staat tegenwoordig wel wat te veel centraal. We hebben ons gevoel met verstand te beoordelen. Is het wel baar Gods Woord? Of leidt dat gevoel mij juist verder van Hem weg/af?  Ik lees Psalm 133 in zijn geheel. De onderstaande verzen springen eruit voor mij.

Psalm 133: 1 en 3b:
Een pelgrimslied, van David.
1. Zie, hoe goed en hoe lieflijk is het dat broeders ook eensgezind samenwonen.

3b. Want daar gebiedt de HEERE de zegen en het leven tot in eeuwigheid.

Is dit niet wat de Vader Zijn zoons en ook mij en jou heeft willen leren? Gods genade en liefde voor ons is zo oneindig groot, voor ons die het niet verdienen... Zoveel ruzie en oorlog in deze wereld. En waarom? Omdat we het beter denken te weten dan de ander. M.a.w.: Hoogmoed! En in hoogmoed zit geen liefde tot de ander enkel liefde tot onszelf. En wat brengt het ons?

Toen ik het woord hoogmoed met de zoekfunctie van de digitale Bijbel opzocht, realiseerde ik me wat een belangrijk thema dit is in Gods Woord. 171 resultaten! In het Oude Testament o.a.:

Spreuken 16:18 Trots komt vóór de ondergang, en hoogmoed komt vóór de val. 

Spreuken 15:25a Het huis van hoogmoedigen vaagt de HEERE weg,

En het Nieuwe Testament:

1 Petrus 5:5 Evenzo, jongeren, wees aan de ouderen onderdanig; en wees allen elkaar onderdanig. Wees met nederigheid bekleed, want God keert Zich tegen de hoogmoedigen, maar de nederigen geeft Hij genade.

Opvallend voor mij is dat het tegenovergestelde woord nederig, "maar" 39 resultaten geeft. Heel toepasselijk vond ik met betrekking tot de oudste zoon:
Filippenzen 2:3 Doe niets uit eigenbelang of eigendunk, maar laat in nederigheid de een de ander voortreffelijker achten dan zichzelf.

Ja..., hoogmoed en liefde(dit laatste woord wordt nog veel meer genoemd in de Bijbel dan de eerste) zijn belangrijke thema's. En eerlijk? Mensen merken het misschien niet aan mijn buitenkant, maar ik worstel er regelmatig mee omdat ik mezelf te vaak meer lief heb dan een ander... Ja zèlfs meer dan de HEERE. Terwijl ik wéét het wat Jezus voor mij gedaan heeft... Het is om stil en klein van te worden!

Van een reactie word ik blij openbaar via deze blog of privé via contactformulier bij deze blog . Oók wanneer deze opbouwend kritisch is.

Volgende keer gaat het over de Vader in deze gelijkenis. Tot dan!

De volgende en laaste van de drieluik: De Vader
De vorige(en eerste) van de drieluik: De jongste zoon

Lees je deze blog op je telefoon? Scroll dan even door naar beneden tot je komt bij het oranje blokje met homepage. Daaronder staat een link 'internet versie tonen'. Gebruik deze link om de blog beter te kunnen lezen en meer mogelijkheden te gebruiken😉. Veel leesgenot!😄

Mijn eenzame oude vriend...

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie is het mooiste van het land?
   Wie kent deze bekende uitspraak uit het bekende sprookje Sneeuwwitje van de gebroeders Grimm niet? Vandaag moest ik me er toe aanzetten om éven stil te staan. Stil te worden. Ik had geen zin, terwijl ik weet hoe héérlijk het is om in Gods nabijheid en Woord te zijn. In Hem is zoveel te vinden!!! Zucht... Waar is dat verlangen? Ik besluit er toch maar voor te gaan zitten. Een blog die ik al weken heb staan om te schrijven, gespiegeld aan Gods Woord... Met een zekere regelmaat ga ik bij mijn 87-jaar oude vriend koffie drinken. Hij woont ongeveer 18 kilometer van ons vandaan. Ruim 8 jaar geleden is zijn vrouw overleden. Hij mist haar intens. Zijn hele verhaal ga ik hier niet vertellen. Niet nuttig en niet gepast. Wel staat hij voor mij symbool voor eenzame ouderen. We proberen elke maand af te spreken. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen, dat dit mij niet altijd lukt... Een paar jaar geleden ging zijn gezondheid hard achteruit. Het bleek verstandig geen auto meer te rijden. Een scootmobiel behoort niet tot zijn mogelijkheden, waardoor hij zijn eigen boodschappen niet meer kan doen. Hij is dankbaar dat zijn kinderen daar nu voor zorgen. Het gemis

van zijn vrouw, en nu 't gemis van de vrijheid zelf boodschappen te kunnen doen, wegen hem zwaar. De meubeltjes, foto's, zelf geschilderde schilderijen en sfeer van hun samen voelen vertrouwd in het huurhuisje, waar ze samen járen gewoond hebben. Soms heeft hij de moed zijn tuin in te gaan. Te doen wat hij nog wèl kan. Het is stil op zijn hofje. De meeste niet gepensioneerde mensen werken. En de ouderen laten hun voordeur gesloten, gezeten in hun leunstoel, uitkijkend op het stille pleintje met overdag veel lege parkeerplaatsen... Ook hij zit al snel buiten adem, binnen op zijn stoel naar buiten te staren. Diegenen die hun auto daar parkeren of met hun hond wandelen, lopen vaak zonder te groeten voorbij. Hun ogen gericht op het schermpje

van hun mobieltje. Of je ziet hun lippen bewegen. Het geluid dat de  stembanden van deze mensen produceren, gaat via de microfoon naar de luidspreker of koptelefoon van een andere telefoon, die zich elders in het land bevindt... 
In die vele uren van stilte, voelt mijn oude vriend zich eenzaam. Niet gezien. Want..., wat zijn nu twee uurtjes bezoek op één dag, naast 22 uur stilte? De radio of televisie is een 'lege' uitkomst... 

Hoeveel mensen zijn er die hun oude dag op deze wijze 'moeten' slijten? Hoeveel betrokkenheid heb ik op hen?

Wanneer ik geweest ben, geeft hij altijd aan hoe geweldig fijn hij het vond.

Spiegeltje spiegeltje aan de wand? Wie is het mooiste van het land?
Ben ik niet geweldig??? Beter dan al die anderen, die zonder groeten voorbij wandelen? Zou ik er wat aan doen? Iemand bellen wanneer ik mezelf eenzaam zou voelen? Of een praatje met de buren? Groet ik altijd? En leef ik werkelijk mee? Of is het een verplichting? Ahum! In het winterseizoen, gaan we met veel plezier naar de cursus Theologische Vorming Gemeenteleden. Het is heerlijk om met elkaar Gods Woord te bestuderen. Laatst zei één van de cursusleden: 'Laten we het niet te veel over anderen hebben, wat die fout doen. Nee, laten we het hebben over wat wij nog beter zouden kunnen doen... Dat raakte me diep. Ik moest denken aan de balk en de splinter. Lukas 6: 37. Oordeel niet en u zult niet geoordeeld worden; veroordeel niet en u zult niet veroordeeld worden; laat los en u zult losgelaten worden. 38. Geef en aan u zal gegeven worden: een goede, vastgedrukte, geschudde, overlopende maat zal men u in de schoot geven, want met dezelfde maat waarmee u meet, zal er bij u ook gemeten worden. 39. Hij sprak tot hen een gelijkenis: Een blinde kan toch niet een blinde op de weg geleiden? Zullen zij niet beiden in een kuil vallen? 40. Een discipel staat niet boven zijn meester, maar iedere volmaakte discipel zal net als zijn meester zijn. 41. Waarom ziet u wel de splinter in het oog van uw broeder, maar merkt u de balk in uw eigen oog niet op? 42. Of hoe kunt u tegen uw broeder zeggen: Broeder, laat toe dat ik de splinter, die in uw oog is, eruit haal, terwijl u zelf de balk in uw oog niet ziet? Huichelaar, haal eerst de balk uit uw oog en dan zult u goed kunnen zien om de splinter, die in het oog van uw broeder is, eruit te halen.

En Mattheüs 25: 35. Want Ik had honger en u hebt Mij te eten gegeven; Ik had dorst en u hebt Mij te drinken gegeven; Ik was een vreemdeling en u hebt Mij gastvrij onthaald. 36. Ik was naakt en u hebt Mij gekleed; Ik ben ziek geweest en u hebt Mij bezocht; Ik was in de gevangenis en u bent bij Mij gekomen. 37. Dan zullen de rechtvaardigen Hem antwoorden: Heere, wanneer hebben wij U hongerig gezien en te eten gegeven? Of dorstig en te drinken gegeven?

Wanneer ik commentaar heb, is dat tot heil van mijn naaste? Of vind ik dat ik het wel heel goed doe, uit liefde voor de ander/Ander? Ben ik betrokken op de ander? Door een levende relatie met de HEERE?

Spiegeltje spiegeltje aan de wand?

Wie is het mooiste van het land?

Wanneer ik Gods Woord lees? Is dat een spiegel voor mijn ziel...

In Zijn Woord vind ik de troost van een God, die Zijn hardnekkige volk steeds weer vergeeft wanneer zij berouwvol tot Hem komen. Ik realiseer me de laatste tijd steeds meer, dat alle aandacht die ik besteed aan mijzelf, ik die niet kan besteden aan het eren van de HEERE. Hij weet hoe en wie ik ben. En dat ik beter aandacht kan schenken aan hoe een groot, genadig, vergevend en heerlijk God, de HEERE is. Overgave aan Hem en Zijn wegen gaan. Geen navelstaren naar mijn zonden, maar ze dagelijks direct naar Hem brengen en loslaten... Wat je aandacht geeft groeit! Dat het nut heeft om te letten op mensen die de HEERE vrezen. Die een voorbeeld zijn in hun wandel met de HEERE.

Vandaag moest ik me er toe aanzetten om éven stil te staan. Stil te worden. Ik had geen zin, terwijl ik weet hoe héérlijk het is om in Gods nabijheid en Woord te zijn. In Hem is zoveel te vinden!!!

En daarom bid ik opnieuw de voorbede uit Kolossenzen 1: 9. Daarom hou ook ik niet op, vanaf de dag dat ik het gehoord heb, voor u en mezelf te bidden en te smeken dat wij vervuld mogen worden met de kennis van Zijn wil, in alle wijsheid en geestelijk inzicht, 10. zodat wij wandelen op een wijze de Heere waardig, Hem in alles behagen, in elk goed werk vrucht dragen en groeien in kennis van God, 11. terwijl we met alle kracht bekrachtigd worden, overeenkomstig de sterkte van Zijn heerlijkheid, om met blijdschap in alles te volharden en geduld te oefenen. 12. Daarbij danken wij de Vader, Die ons bekwaam heeft gemaakt om deel te hebben aan de erfenis van de heiligen in het licht. 13. Hij heeft ons getrokken uit de macht van de duisternis en overgezet in het Koninkrijk van de Zoon van Zijn liefde. 14. In Hem hebben wij de verlossing, door Zijn bloed, namelijk de vergeving van de zonden.

P.s.: Kijk eens op:

Eén tegen eenzaamheid.

Donkere dagen voor kerst

Al voordat Johannes was geboren,sprong hij al op voor Jezus, wilde bij Hem horen...

Hij groeide op in 't bergland van Judea,

gelovig opgevoed door Elisabeth en Zacharias.Volwassen geworden ging hij in de woestijn verkeren,

om zijn hoorders op te roepen, zich te bekeren.

Van Heinde en verre kwamen ze naar hem lopen,

om zich tot bekering van zonden, te laten dopen.

Tevens riep hij hen op met gezag,

om verandering van gedrag!

Geen geld meer stelen of roven.

De Bijbel kennen en geloven,

maar er niet naar willen leven?

Christus zal je geen verlossing geven!
Johannes was de wegbereider,

om zondaren te wijzen op de Bevrijder.

Johannes ging ook Koning Herodes aanspreken,

hij moest met de vrouw van zijn broer gaan breken.

Toen werd Johannes gebonden en kwam in de cel.

Zelfverzekerd gesproken, nu twijfelt hij toch wel...

Zijn leven altijd in dienst van Jezus gesteld,

en dan dit oordeel, door Herodes over hem geveld!

Echter…, in vreemd gezelschap is hij niet,

als je op ‘t leven van Mozes, Gideon of Job ziet.

Johannes die in zijn koude, donkere cel zucht,
is met zijn twijfel naar Jezus gevlucht.
Wanneer ik op wegen loop waar ik niet om heb gevraagd,
twijfel ik dan ook? Omdat het mij niet behaagt?
En wat doe ik als ik aan het twijfelen ben gegaan?
Kijk ik dan naar wat ik in de Bijbel zie staan?

Want daarin staat de Vader in Jezus verklaard,
hoe Hij zijn schepselen bijeen vergaard…
Of vind ik ‘t niet nodig vergeving aan Jezus te vragen,omdat ik denk me perfect te gedragen?

Op de nare vraag; bent U Degene Die komen zou?

Welk antwoord gaf Jezus hier nou?
Hij zegt geen ja, maar ook geen nee.
Jezus neemt Johannes naar Jesaja vijfendertig mee.Zijn blik wordt gericht op de wonderen door Jezus gedaan.
Oren worden geopend, en van blinden zullen ogen opengaan.
Tevens kunnen door Jezus handelen,
de kreupelen weer wandelen.
Daarnaast zei Jezus, neem geen aanstoot aan mij.
Johannes verwachtte van Jezus, Hij laat mij wel vrij…
Maar hij moest leren dat Gods kracht,

in zijn zwakheid zou worden volbracht.
Jezus kwam uit de hemel op aarde neer.
Hij werd in een kribbe neergelegd, onze Heer!
Heeft alles meegemaakt wat wij ook meemaken.
Jezus echter, zonder op het pad der zonde te raken.
Als je hier geen aanstoot aanneemt ben je zalig,
want Gods verlossing is overdadig!

De dochter van Herodias mocht vragen wat ze wil.
Op aarde zweeg Johannes de doper stil, toen de knecht Johannes’ hoofd eraf sloeg, en het hoofd naar ‘t dochtertje droeg… Van het kortstondige ongeneugt was Johannes nu bevrijdt, omdat hij was ingegaan in de nimmer eindigende heerlijkheid.

Geloven wij, in dit eeuwige en zalige leven? Waarom willen we dan zo druk zijn, en bedreven, om onze schaapjes op het droge te krijgen? Waardoor onze lofzang aan de Heere gaat zwijgen? Dit aardse leven is een zucht, een tel! Ben jij daarin al ongeschikt gemaakt voor de hel? Wanneer ook jij in duisternis en diepe dalen zucht? Zorg dat je zoals Johannes, naar Jezus vlucht! Dan zal je Zijn lof zelfs in de nacht, zingen, daar je Hem verwacht… Moedigen we elkaar aan? Om onze ogen op Jezus te slaan? Hij verwacht ons, na het lijden in deze tijd, om Hem te loven tot in eeuwigheid!

N.a.v. een preek met als tekstgedeelten:

Lukas 7: 16- 30

Tekst:

Lukas 7: 20b

Johannes de Doper heeft ons naar U toe gestuurd met de vraag: Bent U Degene Die komen zou, of verwachten wij een ander?

Link van de kerkdienst

Advent: de Komende

In het oude testament,

was reeds sprake van advent.

Gods geboren Zoon Die werd verwacht,

wordt in Genesis ter sprake gebracht.

Ook in Jesaja mogen we het horen,

dat een Kind ons wordt geboren...

De uitbreiding van Zijn heerschappij,

vrede in Zijn Koninkrijk, altijd blij,

door Zijn recht en gerechtigheid,

van nu aan tot in eeuwigheid... 

Hij zou onze zonden en lasten dragen.

Onvoorwaardelijke liefde en zonder veel klagen.

Anna en Simeon hadden dit gehoord,

door te luisteren naar Zijn Geest en Woord.

Op Jezus wachtten zij lankmoedig.

Dachten wellicht: 'kom 't liefst spoedig!'

In het nieuwe testament,

is er tevens sprake van advent.

Want Jezus vertrok uit ons midden.

Ging bij Zijn Vader voor ons behoud bidden.

En om de mens te steunen in hun aardse leven,

heeft Hij ons Zijn Heilige Geest gegeven,

door tot ons te spreken, door Zijn Woord.

Hebben wij Zijn roepstem al gehoord?

Hij komt terug zoals beloofd en verwacht,

nadat Zijn laatste kind is toegebracht.

Tot uitbreiding van Zijn heerschappij,

vrede in Zijn Koninkrijk, altijd blij,

door Zijn recht en gerechtigheid,

van nu aan tot in eeuwigheid!

Lieve Vader, ik wacht lankmoedig,

maar vraag nu toch: 'Komt U spoedig!?' 

N.a.v.: Genesis 3 vers 15, Jesaja 9 vers 5 en 6, Lukas 2 vers 22 - 40, Jakobus 5 vers 8, 2 Petrus 3 vers 8 - 10

Rentmeester en/of rendement?

Het gaat om rentmeester zijn, niet om het rendement. Deze uitspraak in het gebed van de predikant tezamen met de preek bleef bij mij hangen. Ik ben nogal gericht op rendement of met andere woorden gezegd: resultaat. Dat gaat ook op voor mijn godsdienstige leven. 

Als ik denk dat de HEERE wil dat ik bepaalde dingen doe? Dan doe ik ze in principe. Want mijn verstand zegt dat ik dat moet doen. Maar is mijn hart er wel bij betrokken? Vaak stop ik mijn moeite of probleem om datgene te doen, "gewoon" ver weg zodat ik het kan doen. De strijd van mijn hart ga ik dus uit de weg... Het resultaat is er, maar...? De "hartelijke" overgave is er niet, constateerde ik nadat ik de preek op me in had laten werken. 

Ik vertel blijkbaar veel te weinig aan de HEERE, hoeveel moeite ik ermee heb dat ik doe wat ik "moet" doen. De opstand en strijd die er in mijn hart woedt wat dit betreft. Feitelijk leef ik dus regelmatig als een farizeeër, bedacht ik me. Doen met verstand, wettisch dus. En niet met een open en "hartelijke" overgave aan mijn HEERE en Heiland. 

Maar dat wil ik helemaal niet! Want mijn besluit om Hem te gehoorzamen is wel uit de "hartelijke" overtuiging geboren, dat Christus voor mijn zonden betaald heeft. Het gaat niet om het feit dat ik doe wat de HEERE wil dat ik doe. Het gaat erom dat ik het doe met liefde en overgave! In mijn gedachten komt 1Korintiërs 13: 1- 3

De uitnemendheid van de liefde:

1 Al zou ik de talen van de mensen en van de engelen spreken, maar ik had de liefde niet, dan zou ik klinkend koper of een schallende cimbaal zijn geworden. 2 En al zou ik de gave van de profetie hebben en alle geheimenissen weten en alle kennis bezitten, en al zou ik al het geloof hebben zodat ik bergen zou verzetten, maar ik had de liefde niet, dan was ik niets. 3 En al zou ik al mijn bezittingen uitdelen tot levensonderhoud van de armen, en al zou ik mijn lichaam overgeven om verbrand te worden, maar ik had de liefde niet, het baatte mij niets.

Voor mij is een dagelijkse bekering en het uitstorten van mijn hart noodzakelijk... Hoe is dat voor jou? 

Hier volgt mijn 'dichterlijke' samenvatting van de preek:

De man wilde zijn Meester laten bevelen,

dat zijn broer de erfenis met hem moest delen.

Jezus zegt echter:

'Ben ik als rechter,

van een erfenis over u aangesteld.?'

Waarschuwend wordt door Jezus verteld:

'Wees op uw hoede voor hebzucht.'

Want overvloed is gebakken lucht,

als je beseft dat je eigen leven,

niet tot jouw bezit is gegeven...

Rijkdom werkt 'ik'-gerichtheid in de hand.

Zijn jij en ik daartegen bestand?

Lukas waarschuwt daar veelal tegen.

Ook Paulus probeert de mens te bewegen,

niet op die onzekere rijkdom te bouwen,

maar op Jezus het vaste fundament te vertrouwen. 

De 'arme' boer die zoveel bezat?

Maar blijkbaar geen mens tot overleg had?

Werd hij door eenzaamheid gekweld?

Er kwam niemand in zijn blikveld,

waarmee hij zijn rijkdom delen kon,

en hij putte niet uit Jezus dé Levensbron.

Verstandig besloot hij het goede te doen.

Hij zorgde voor een goed pensioen.

Jaloers? Zijn leven leek wel erg mooi,

maar leefde als een vogel in een gouden kooi.

Dan klinkt de stem van God.

'Dwaas!' De boer treft een dodelijk lot.

Het geld en goed had hem te pakken.

Echter, in een doodshemd zit geen zakken...

Toen wij bij een open graf kwamen te staan?

Zijn er toen diepe vragen door ons heen gegaan?

Het leven? Dat is niet zo heel gewoon...

Al snel vielen we terug in 't bekende patroon.

En staat het niet buiten kijf?

Dat harde werker en alles gegeven voor 't bedrijf,

lovende woorden zijn na ons sterven?

Maar aards rijkdom moeten we derven.

En wanneer we niet zijn voorbereid,

op die nimmer eindigende eeuwigheid?

Zullen we Zijn blijvende rijkdom niet ontvangen.

Zoek de Zaligmaker dan met verlangen!

Ach..., ik kan nog zoveel van God zeggen...

Als ik mijn leven niet in Zijn handen wil leggen?

En ik Christus niet van "harte" ken,

en ik niet in Zijn Woord ben?

Zal ook ik als een dwaas verloren gaan.

Heerlijke schatten die in Gods Woord staan.

Het gaat om onze "hartelijke" rentmeesterschap,

Geen rendement maar van "harte" gehoorzame stap.

Om zó onze Schepper en Zaligmaker te loven. 

Nu op aarde, straks in de hemel hierboven!

N.a.v. een preek van met als tekstgedeelten:

Prediker 2: 1-11

1 Timoteüs 6: 17-19

Lukas 12: 13-21

Preek

De worsteling van Jezus

Als je ergens tegenop ziet,

denk je vaak: dít wil ik niet!'

Nog veel erger maakt Jezus nu mee,

vlakbij Jeruzalem in Gethsémané.

In de hof zoekt hij bij Zijn Vader rust.

Daarom bidt Hij Hem, naar hartelust...

Zijn ziel lijkt van angst te verscheuren,

als Hij denkt aan wat er gaat gebeuren.

Zijn discipelen had Hij verteld van de opdracht,

die door Zijn Vader van Hem wordt verwacht.

Hij moet lijden en sterven voor zondaren,

zodat Zijn Vader hun leven zal sparen!

Denken wij, Hij is immers Gods Zoon, 

dus daarom kan hij dat toch gewoon?

Nee..., dán begrijpen wij Zijn angst niet,

voor 't lijden dat Hij als mens tegemoet ziet!

Jezus verlost niet door geweld of kracht,

maar wordt door Zijn zwakheid heen betracht.

Hij was gehoorzaam tot aan Zijn dood.

Jezus Die voor ons Zijn bloed vergoot,

Zweet liep als druppels bloed van Zijn gezicht,

Hij moest door een engel worden opgericht,

deze Koning der engelen, ondraaglijk was Zijn lijden.

Geen engel maar Gods Zoon om zondaren te bevrijden.

Zó klein werd God, Eén van ons werd Hij.

Redt niet vanuit de hemel maar op aarde héél dichtbij!

Zijn Vader Die Hem hangen laat,

de Duivel die steeds in de aanval gaat...

Dé gevolgen van óók een leugentje om bestwil.

Zondigen is niet goedkoop, sta ik daarbij stil?

Ik sloeg Hem ál die wonden,

door mijn zonden.

Het is Hij,

voor mij...

Om te schamen, maar zo bijzonder,

dat ik me tevens telkens diep verwonder...

Jezus, Die Zijn Vaders weg wil gaan,

en in mijn plaats wilde staan..

De duivel was het in 't paradijs gelukt,

maar bij Jezus is 't hem mislukt!

Jezus zei tegen Gods opdracht ja,

wíj́ zeiden nee en volgden de duivel na...

Toen ging mens en wereld verloren.

Dé reden waarom Gods Zoon is geboren!

De duivel zegt je gaat kapot aan gehoorzaamheid.

Hier is echter 't grote wonder van de lijdenstijd:

Gods eengeboren Zoon kiest vrijwillig dit lot,

en daarom..., gaan wij niet kapot!

Hij verlost jou, mij, dé zondaar!

Dus luister niet naar die duivelse leugenaar...

Want als Jszus aanzichzelf gedacht had?

Was dit voor ons een onbegaanbaar pad.

Luister naar Jezus Die Zijn wil niet gebeuren liet,

echter zei: 'de wil van Mijn Vader geschiedt!'

Dan ga je immers meezingen Hosanna!?

en dan volg je deze Verlosser toch na!? 

En gaan we bidden ookal is het tegen ons gevoel:

'Vader Uw wil doen, dát is mijn doel!'

Uw Zoon heeft het mij voorgedaan,

en zoals Uw engel Hem deed opstaan?

Zo belooft U, gaat U met mij mee.

en wanneer ik ga door mijn Gethsémané,

en ik weer eens val?

Weet ik dat U..., mij opvangen zal.

Ja dat en..., nog véél meer!

U brengt mij thuis bij mijn Vader en HEER.'

Méér dan een engel krijgen wij,

Jezus Christus kocht jou èn mij vrij...

Nú mogen wij drinken uit de beker van verlossing,

door Jezus Die voor ons aan het kruis hing.

Die, 'niet Mijn wil maar Uw wil geschiede', gebeden heeft,

waardoor Zijn Vader ons eeuwig leven geeft!

Een preek n.a.v. de tekstgedeelten:

Hebreeën 5:7-10

Lukas 22:39-47

Tekst:

Lukas 22

42 Vader, als U wilt, neem deze drinkbeker van Mij weg; maar laat niet Mijn wil, maar de Uwe geschieden.

Thema: 

De worsteling van Jezus

https://kerkdienstgemist.nl/stations/241/events/recording/164957580000241