 |
| Mijn zus en ik op de kleuterschool |
Ik denk aan mijn mama,
Eind mei 2002: "begrijp je het wel?"
Ach mams..., wat ging het toch snel!
Als zij met papa en broer in het ziekenhuis dwalen.
70 jaar: "Ik moet de kleintjes van school halen!"
Mama, het moest bij jou zo zijn.
Wat deed 't ongelooflijk veel pijn!
Jij ging zo graag jouw eigen gang,
maar dat duurde na mei niet lang...
Want nog geen twee maanden later?
Verlieten mijn ogen het zoute tranenwater.
Een niet begrijpen van woorden,
bij welk voorwerp zij hoorden...
 |
| Op de snorfiets vanuit Tiel naar Scherpenzeel, toen ze nog gezond was. |
Niets kon papa en mama verhinderen!
Mama, zittend op een stoel,
Haar ogen kijken star, zonder doel.
Mama, jouw kleinkinderen, jouw leven!
Je lijkt niets meer om hen te geven...
"Geef het kado maar", zegt opa zacht,
Wezenloos voldoe je met hulp aan die opdracht.
Mams, daar in 't verzorgingshuis,
Precies één maand jouw thuis.
Vervlogen hoop van een herkennen...
Iets waar ik maar niet aan kon wennen!
Ongezegd wetend, zij gaan liever niet...
Een oma die hen toch niet ziet.
Zij was hun oma niet meer.
Dat deed ontzettend veel zeer!
Telefoon vroeg op zondagmorgen.
Of ik maar heel snel wilde zorgen,
in Tiel te komen, mama lag op sterven.
Ging zij nu haar eeuwig heil beërven!?
Papa en broer zaten aan haar bed.
Ik werd er naast gezet.
leken heel kort te duren.
Even was ik met mams alleen.
Een verloren traan op mijn wang verscheen.
Ik aaide haar hand en haar wang.
Wat lijkt de tijd nu toch weer lang!
De zachte stokkende ademhaling van mam.
Tot ook daar een eind aan kwam.
Het werd stil, héél stil…
Ik hoorde het wel vaker van mensen die hun vader of moeder verloren aan de ziekte dementie. Je verliest hen twee keer. Mijn moeder had een snelle vorm. Zo noem ik het althans. Eind mei constateerden we dat ze niet alles meer begreep. Een maand of wat later, kon zij sleutels niet meer onderscheiden van bestek. Ze is in augustus nog op de verjaardag van onze oudste zoon geweest. Hij werd toen acht jaar. Starre ogen van een niet herkennen... Het eerste geestelijke afscheid van onze levendige moeder en oma, die juist zoveel van haar kinderen en kleinkinderen hield!
Op de verjaardag van onze jongste dochter in september, is ze opgenomen in het verzorgingshuis, omdat mijn vader de zorg niet meer kon dragen, ondanks zijn immense inzet. Precies een maand later is zij overleden. Het tweede afscheid. Nu van haar lichaam...
In haar leven had zij de levende hoop en het vertrouwen dat ze naar God ging. Ondanks het verschil in geloofsbeleving(zij was Rooms-Katholiek), vertrouw ik op de HEERE, dat Hij gedaan heeft dat goed is.
Wat heb je dit gevoelig onder woorden gebracht. En wat erg voor jullie, dat het zo ontzettend snel ging.
BeantwoordenVerwijderen