Dementie is er mis...
"Mijn moeder", vertelt zij bewogen,
"had 't ook, ik kijk het in de ogen..."
Bewonderend zie ik deze vrouw aan.
De weg die zij moedig is aan 't gaan!
Elke week kom ik bij haar...
Elke week staat zij weer klaar!
Dezelfde dag, dezelfde tijd.
Tot zij mij een keer verwijt:
"Kwam je niet morgen,
om mijn huishouden te verzorgen?"
Ze was altijd zo zelfstandig,
en zo vréselijk handig!
Bewonderend zie ik deze vrouw aan.
De weg die zij moet gaan..!
"Jij autorijden? Dát kan ons niet bekoren..."
Die lieverd reageert: "Ze rijden wel, als ik het ze vraag,
maar ik doe het zelf nog zo graag!"
Nou ja.., dan maar fietsen of lopen...
Dát kan wel, mag ik hopen!?
Want mijn zelfstandigheid,
díe wil ik nog niet kwijt!"
Bewonderend kijk ik deze vrouw aan.
Steeds vaker zie ik haar ogen afwezig staan...
Onzeker staat zij voor mij:
"Wanneer ben jij nou vrij?
Ik voel me niet fijn,
alle gedachten die in mijn hoofd zijn.
Ik verlang naar een rustig stil hoofd.
Doet iedereen wel wat hij belooft!?
Vroeger regelde ik maar!
En nu? Ik kom er niet mee klaar..."
Machteloos kijk ik deze vrouw aan.
Ik wil zó graag mijn arm om haar heen slaan…
Ik moet op iedereen wachten!
Ik was altijd verstandig,
maar nu ben ik opstandig!"
Ik ben de hele dag druk.
Mijn hoofd..! Het gaat stuk...
Ik moet alles telkens vragen,
want ik raak ze kwijt, de dagen..."
Verdrietig kijk ik deze vrouw aan.
Zou zij mijn woorden nog verstaan?
"Kom je nu alweer?
Je zou toch vrij zijn, deze keer?
Mijn kalender zal het weten!
Maar ik? Ik ben het vergeten…"
"Wanneer ben je nu vrij?
En wanneer kom je weer bij mij?"
Als nieuw komt die vraag alweer...
Mijn antwoord komt geduldig, ook deze keer...
Verdrietig kijk ik deze vrouw aan.
Tranen die achter mijn ogen staan...
Je was toch vrij!?"
Opnieuw komt die vraag, alwéér...
Een geduldig antwoord, keer op keer.
"Ach kind, ik zoek in alle hoeken...
Wil je me helpen zoeken..!?
Ik ben mijn sleutels kwijt.
Een machteloos zelfverwijt..."
Ik kijk in haar verwarde ogen.
Dat verlies van verstandelijk vermogen!
Een klein jaar geleden,
En nu? Het heden...
Dementie is bij haar mis...
Lieve, lieve mevrouw,
ik zie mijn mama in jou.
Eenzelfde weg, zal jij gaan...
Geen contact meer, geen verstaan!
Ik kijk in haar ontredderde ogen.
Dat verlies van verstandelijk vermogen…
Zulke mooie momenten heb ik bij deze mevrouw meegemaakt. Verdrietige, maar we hebben samen ook gelachen... Ik weet nog goed dat ik te laat was. Vijf over half negen. Ik maakte excuus. Weet je wat ze toen vroeg?
'Hoe laat ben je van huis vertrokken?'
'Half negen', antwoordde ik en zei reageerde:
'Dan ben je toch mooi op tijd?'
En die keer dat ze helemaal verbaasd naar me toe kwam:
'Yvonne, al mijn eten is bevroren in de koelkast. Wil je even meekijken?' We moesten allebei lachen toen ik meeliep en constateerde dat het de vriezer was...
Inmiddels is deze lieve, moedige, verstandige/wijze en zelfstandige vrouw overleden. Ze keek veel meer naar haar halfvolle glas dan haar halflege... Respect, bewondering en liefde voor haar, heeft ze mij nagelaten.
P.s.: Kijk ook eens op Twee keer verloren. Deze post gaat ook over dementie. Maar dan vanuit een iets ander gezichtspunt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten