Mijn eigen plekje in 't gezin(1)

In een gezin hebben we allemaal ons eigen plekje. Ik was de jongste in het gezin waar ik uit voortkom. Samen met mijn anderhalf jaar oudere zus, werden wij de kleintjes genoemd. Eerlijk gezegd, ben ik best wel verwend in de taken die ik in huis 'moest' doen. Mijn oudste zus paste op ons toen zij negen jaar was. Toen ik negen jaar was, paste ze nog steeds op ons. Zij kreeg veel verantwoordelijkheid, terwijl ik daar al snel te klein voor werd aangezien... Wanneer ik naar andere gezinnen kijk, herken ik dat de oudste al snel geneigd is om de verantwoordelijkheid te nemen. En de jongste er soms wel èrg gemakkelijk vanaf komt... Ik herken het wel een beetje in het verhaal van de verloren zoon.

Mede door persoonlijke gebeurtenissen, begon ik deze gelijkenis te overdenken. 

Wat leer ik van deze gelijkenis? Een vierluik met gedichten, naar aanleiding hiervan. Ik hoef het verhaal niet te herhalen denk ik zo. Bovendien staat het beschreven in Lukas 15: 11- 32. 

Aan het verhaal van de 'Verloren zoon', nemen drie leden van het gezin deel. De jongste en de oudste zoon met hun Vader. Ik dacht, laat ik mezelf eens proberen te verplaatsen in alle drie de personen. Waarom?

1. Om de onvoorwaardelijke liefdevolle en genadige Vader beter te leren kennen
2. Om na te denken over mijn houding als kind ten opzichte van mijn schoonmoeder èn als moeder ten opzichte van mijn, inmiddels volwassen, kinderen

De eerste van de vierluik gaat over de jongste zoon.

• Ik begin met de aardse relatie van mij als kind met mijn (schoon-)ouders. Alleen mijn schoonmoeder leeft nog. Maar ik besef mezelf door deze gelijkenis heen nog meer, hoeveel respect onze ouders verdienen. Gewoon omdat zij onze ouders zijn!
• De jongste zoon leert mij, niet mijn eigen weg te gaan. Deze zoon ging met al zijn geld,gaven/talenten op pad, maar hij gebruikte het niet op de juiste manier. Zijn Vader wist wat goed was voor hem, maar hij wilde het allemaal op een andere manier besteden. Onder andere aan bijvoorbeeld aan hoertjes, zoals zijn oudere broer zijn Vader onder de neus wreef. 
  
• Laat ik vóór alles God dankbaar zijn, voor alles dat Hij mij geeft. De Schepper heeft ons gemaakt met de bedoeling Hem te eren in en door ons leven heen. 
• Ik hoef niets te doen om Zijn genade te ontvangen. Hij heeft mij onvoorwaardelijk lief. Desondanks weet ik dat wat God wil dat ik doe, het beste is voor Hem, mij en mijn naaste. Een vis is gemaakt om te zwemmen in het water, die gaat dood wanneer die op het droge komt. Zo zijn wij gemaakt om God te eren en te loven!

Kort samenvattend in gebed: HEERE, help mij mijn schoonmoeder het respect en de liefde te geven die zij verdient in haar laatste levenstijd. 'Gewoon' omdat zij mijn schoonmoeder is. Met liefde en respect te spreken over onze overleden ouders. En laat mij bovendien Uw Woord in dankbaarheid aanvaarden met alles wat U mij daarnaast dagelijks geeft. Om hiermee U de lof en de eer te geven die U toekomt als mijn Schepper en Zaligmaker. 

Wat zegt jou deze gelijkenis met betrekking tot jouw relatie tot God? En wat zegt het jou in relatie tot jouw eigen ouders?

Van een reactie word ik blij. Ook wanneer deze opbouwend en kritisch is...
 
Volgende keer gaat het over de oudste zoon.