Mijn eigen plekje in 't gezin(1)

In een gezin hebben we allemaal ons eigen plekje. Ik was de jongste in het gezin waar ik uit voortkom. Samen met mijn anderhalf jaar oudere zus, werden wij de kleintjes genoemd. Eerlijk gezegd, ben ik best wel verwend in de taken die ik in huis 'moest' doen. Mijn oudste zus paste op ons toen zij negen jaar was. Toen ik negen jaar was, paste ze nog steeds op ons. Zij kreeg veel verantwoordelijkheid, terwijl ik daar al snel te klein voor werd aangezien... Wanneer ik naar andere gezinnen kijk, herken ik dat de oudste al snel geneigd is om de verantwoordelijkheid te nemen. En de jongste er soms wel èrg gemakkelijk vanaf komt... Ik herken het wel een beetje in het verhaal van de verloren zoon.

Mede door persoonlijke gebeurtenissen, begon ik deze gelijkenis te overdenken. 

Wat leer ik van deze gelijkenis? Een vierluik met gedichten, naar aanleiding hiervan. Ik hoef het verhaal niet te herhalen denk ik zo. Bovendien staat het beschreven in Lukas 15: 11- 32. 

Aan het verhaal van de 'Verloren zoon', nemen drie leden van het gezin deel. De jongste en de oudste zoon met hun Vader. Ik dacht, laat ik mezelf eens proberen te verplaatsen in alle drie de personen. Waarom?

1. Om de onvoorwaardelijke liefdevolle en genadige Vader beter te leren kennen
2. Om na te denken over mijn houding als kind ten opzichte van mijn schoonmoeder èn als moeder ten opzichte van mijn, inmiddels volwassen, kinderen

De eerste van de vierluik gaat over de jongste zoon.

• Ik begin met de aardse relatie van mij als kind met mijn (schoon-)ouders. Alleen mijn schoonmoeder leeft nog. Maar ik besef mezelf door deze gelijkenis heen nog meer, hoeveel respect onze ouders verdienen. Gewoon omdat zij onze ouders zijn!
• De jongste zoon leert mij, niet mijn eigen weg te gaan. Deze zoon ging met al zijn geld,gaven/talenten op pad, maar hij gebruikte het niet op de juiste manier. Zijn Vader wist wat goed was voor hem, maar hij wilde het allemaal op een andere manier besteden. Onder andere aan bijvoorbeeld aan hoertjes, zoals de oudste broer zijn Vader onder de neus wreef. 
  
• Laat ik vóór alles God dankbaar zijn, voor alles dat Hij mij geeft. De Schepper heeft ons gemaakt met de bedoeling Hem te eren* in en door ons leven heen. 
• Ik hoef niets te doen om Zijn genade te ontvangen. Hij heeft mij onvoorwaardelijk lief. Desondanks weet ik dat wat God wil dat ik doe, het beste is voor Hem, mij en mijn naaste. Een vis is gemaakt om te zwemmen in het water, die gaat dood wanneer die op het droge komt. Zo zijn wij gemaakt om God te eren en te loven!

Kort samenvattend in gebed: HEERE, help mij mijn schoonmoeder het respect en de liefde te geven die zij verdient in haar laatste levenstijd. 'Gewoon' omdat zij mijn schoonmoeder is. Met liefde en respect te spreken over onze overleden ouders. En laat mij bovendien Uw Woord in dankbaarheid aanvaarden met alles wat U mij daarnaast dagelijks geeft. Om hiermee U de lof en de eer te geven die U toekomt als mijn Schepper en Zaligmaker. 

Wat zegt jou deze gelijkenis met betrekking tot jouw relatie tot God? En wat zegt het jou in relatie tot jouw eigen ouders?

Van een reactie word ik blij. Ook wanneer deze opbouwend en kritisch is...
Vervolg vierluik: De oudste zoon

* Een uitleg van Marten Visser, die GlobalRize heeft opgezet en daarbij de site: Bijbelwoord. 

Lees je deze blog op je telefoon? Scroll dan even door naar beneden tot je komt bij het oranje blokje met homepage. Daaronder staat een link 'internet versie tonen'. Gebruik deze link om de blog beter te kunnen lezen en meer mogelijkheden te gebruiken😉. Veel leesgenot!😄

Mijn eigen plekje in 't gezin(2)

Wat beweegt de oudste zoon? (Lukas 15: 11- 32) Wie is hij? En waarom doet hij wat hij doet? En herkennen wij zijn gedrag in ons eigen leven? Ik wel. Op verschillende manieren:

• 
  Tracht ik naar Gods geboden te leven, "stiekempjes" vanwege angst voor mijn Vader? Strijd ik tegen mijn zonden, omdat ik anders niet in de hemel kom bij Hem? M.a.w.: denk ik met gehoorzaam te zijn, iets te verdienen?
• Of doe ik dit alles uit liefde, omdat Zijn Zoon betaald heeft voor ál mijn zonden en ik daarom tot Mijn Vader in de hemel mag komen?
• Welke rol speelt de liefde tot God en mijn naaste in mijn leven?
• Waarom was ik gehoorzaam aan mijn aardse vader en moeder? Waarom was en ben ik zo vaak perfektionistisch?
• Hoe ging of ga ik met mijn (klein-)kinderen om, wanneer ik dit soort gedrag zie? Als zij gehoorzaam zijn om lief gevonden te worden. Of jokken als ze iets zondigs/verkeerds gedaan hebben, om diezelfde reden? En maak ik me daar nooit schuldig aan?
• Voel ik mezelf beter dan een ander, waarvan ik 'denk' dat die minder 'gelovig' leeft? Minder gehoorzaam is aan Gods geboden... M.a.w.: Hoogmoed. 

Ik denk hierbij bijvoorbeeld(wat mezelf betreft) aan de persoon die aan het Heilig Avondmaal deelneemt, maar de dankdienst voor het Heilig Avondmaal overslaat. En ook niet elke zondagse eredienst aanwezig is. 

Hebben ze niet de behoefte de HEERE steeds beter te leren kennen? Om daarom die mogelijkheden aan te grijpen? Zoals ook deelnemen huisbijbelkringen of zoiets dergelijks? Dichtbij Hem zijn? Ik begrijp het niet...

En waarschijnlijk sta ik daardoor ook veel te snel met mijn oordeel klaar, zonder de reden hiervan te kennen. Het is zo kwetsbaar om ernaar te vragen. Het komt al snel veroordelend over. Bovendien: ben ik beter, wanneer ik dit wel doe?

Het voelt wel zo.

Maar: Ben ik vol van liefde voor de HEERE? En vol overgave aan Hem? Leef ik mijn leven door de genade van Jezus Christus? Zit ik ALTIJD met deze levenshouding in de

eredienst? En in mijn dagelijkse leven? Heb ik liefde tot mijn naaste? Zou ik dan die persoon niet juist willen begrijpen en aanmoedigen wel te komen of het goede te doen, in plaats van hen in stilte te 'veroordelen'? 

Tja..., ons gevoel(ook bij mij) staat tegenwoordig wel wat te veel centraal. We hebben ons gevoel met verstand te beoordelen. Is het wel baar Gods Woord? Of leidt dat gevoel mij juist verder van Hem weg/af?  Ik lees Psalm 133 in zijn geheel. De onderstaande verzen springen eruit voor mij.

Psalm 133: 1 en 3b:
Een pelgrimslied, van David.
1. Zie, hoe goed en hoe lieflijk is het dat broeders ook eensgezind samenwonen.

3b. Want daar gebiedt de HEERE de zegen en het leven tot in eeuwigheid.

Is dit niet wat de Vader Zijn zoons en ook mij en jou heeft willen leren? Gods genade en liefde voor ons is zo oneindig groot, voor ons die het niet verdienen... Zoveel ruzie en oorlog in deze wereld. En waarom? Omdat we het beter denken te weten dan de ander. M.a.w.: Hoogmoed! En in hoogmoed zit geen liefde tot de ander enkel liefde tot onszelf. En wat brengt het ons?

Toen ik het woord hoogmoed met de zoekfunctie van de digitale Bijbel opzocht, realiseerde ik me wat een belangrijk thema dit is in Gods Woord. 171 resultaten! In het Oude Testament o.a.:

Spreuken 16:18 Trots komt vóór de ondergang, en hoogmoed komt vóór de val. 

Spreuken 15:25a Het huis van hoogmoedigen vaagt de HEERE weg,

En het Nieuwe Testament:

1 Petrus 5:5 Evenzo, jongeren, wees aan de ouderen onderdanig; en wees allen elkaar onderdanig. Wees met nederigheid bekleed, want God keert Zich tegen de hoogmoedigen, maar de nederigen geeft Hij genade.

Opvallend voor mij is dat het tegenovergestelde woord nederig, "maar" 39 resultaten geeft. Heel toepasselijk vond ik met betrekking tot de oudste zoon:
Filippenzen 2:3 Doe niets uit eigenbelang of eigendunk, maar laat in nederigheid de een de ander voortreffelijker achten dan zichzelf.

Ja..., hoogmoed en liefde(dit laatste woord wordt nog veel meer genoemd in de Bijbel dan de eerste) zijn belangrijke thema's. En eerlijk? Mensen merken het misschien niet aan mijn buitenkant, maar ik worstel er regelmatig mee omdat ik mezelf te vaak meer lief heb dan een ander... Ja zèlfs meer dan de HEERE. Terwijl ik wéét het wat Jezus voor mij gedaan heeft... Het is om stil en klein van te worden!

Van een reactie word ik blij openbaar via deze blog of privé via contactformulier bij deze blog . Oók wanneer deze opbouwend kritisch is.

Volgende keer gaat het over de Vader in deze gelijkenis. Tot dan!

De volgende en laaste van de drieluik: De Vader
De vorige(en eerste) van de drieluik: De jongste zoon

Lees je deze blog op je telefoon? Scroll dan even door naar beneden tot je komt bij het oranje blokje met homepage. Daaronder staat een link 'internet versie tonen'. Gebruik deze link om de blog beter te kunnen lezen en meer mogelijkheden te gebruiken😉. Veel leesgenot!😄

Jezus kijkt naar ons uit!

In de praktijk van ons leven lopen we met een zekere regelmaat tegen de dood aan. Zo ook ik recent. 

Het zette mij aan het denken. Hoe is deze man overleden? Wat heeft hij achtergelaten aan geestelijk erfenis? Is Hij bij Zijn Schepper? Ik probeerde de emoties bij de nabestaanden van hun gezichten af te lezen...  

De gevoelens die ik ervaarde, toen ik de overleden man zag liggen waren niet fijn. Angst? 

Waarom angst? 

Ik voelde schaamte over deze angst. Want als christen 'hoor' ik deze angst toch niet te hebben? Ongewild die vragen:

1. Hoe zal dat voor mij zijn, wanneer mijn tijd gekomen is? 
2. Wat heb ik voorgeleefd aan de mensen die ik lief heb? En de mensen die ik minder goed kende? Of de mensen waar ik moeite mee had? Of zelfs ruzie?
3. Laat ik vrede achter? 
   
   
   Deze 'egoïstische' of noem het egocentrische gedachten en vragen gingen door mijn hoofd heen. En tóch te mogen weten bij de laatste, allerbelangrijkste vraag. Die roepstem: 
4. Wie staat en stond er centraal in mijn leven? Heeft Christus inderdaad voor mij de dood overwonnen?

Handelingen 2:24 God heeft Hem echter doen opstaan door de weeën van de dood te ontbinden, omdat het niet mogelijk was dat Hij daardoor vastgehouden zou worden.
1 Korinthe 15:50-58 met als kopje:
Uitzicht op de overwinning. Vers 54 sprong er voor mij uit: 
54. En wanneer dit vergankelijke zich met onvergankelijkheid bekleed zal hebben, en dit sterfelijke zich met onsterfelijkheid bekleed zal hebben, dan zal het woord geschieden dat geschreven staat: De dood is verslonden tot overwinning.

Toch maar niet de angst laten regeren. Nee! God en Zijn Woord regeert. Hij heeft de dood overwonnen. Een leerzaam artikel staat hierover op geloofstoerusting.nl.: De dood is dankzij Christus een schaduw. 

Geef ik mij over aan Hem? Heb ik me al overgegeven aan Hem? Ik weet niet hoe het voor jou is, maar soms moet ik tegen mijn angstig gevoelens zeggen:
Niet jij regeert maar de HEERE, Die in Christus de dood heeft overwonnen. Een dagelijkse overgave is in Hem mogelijk. 

Hallelujah!

• Wat is jouw ervaring rondom de dood? 
• Welke gedachten/gevoelens krijg jij hierbij, in deze tijd waarbij emoties centraal staan?
• Waar of aan Wie houd jij je hierbij vast? 
• Heb jij je al overgegeven aan Hem? Worstel jij nooit met deze overgave? 
• Hoe ga jij met die worsteling om, wanneer jij deze ervaart?  
  
  

Dit een kwetsbaar onderwerp. Een reactie vind ik fijn. Ook anoniem, wanneer het voor jou te persoonlijk is om openbaar te delen. Of via het contactformulier(mail). Verder dan mijn mail komt het niet😉.

Gods zegen toegewenst en dat je anderen tot zegen zal zijn! Tot de volgende keer, bij gezondheid👋 

Lees je deze blog op je telefoon? Scroll dan even door naar beneden tot je komt bij het oranje blokje met homepage. Daaronder staat een link 'internet versie tonen'. Gebruik deze link om de blog beter te kunnen lezen en meer mogelijkheden te gebruiken😉. Veel leesgenot!😄