Ons geluk door de eer van de HEER

(Gods Eniggeboren Zoon)

God schiep hemel, aarde, dieren, jou en mij.

Zijn liefde in Zijn schepping proefden wij!

Wij waren gelukkig en leefden tot Zijn eer,

in de hof van onze Schepper en Heer....

Tot de mens luisterde naar de slang.

We deden het kwade en werden bang!

Daardoor eerden wij onze HEER...,

niet meer...

Aten we nu van de boom van het leven? 

Bleef ons levenspad met zonden verweven,

en was 't doel van mensen eeuwig stuk.

Prijs de HEERE, Hij beoogt ons geluk!

Daarom zette Hij ons uit de hof van Eden,

Nóg was de Schepper niet tevreden....

Stuurde zonder dat een mens erom vroeg,

Jezus, Die onze zonden wegdroeg.

Vrijwillig met zó'n zondig voorgeslacht! Door de Geest uit Maria voortgebracht...

In geloof van Gods Eniggeboren Zoon,

wast Hij jou en mij van zonden schoon.

Is Jezus onze Verlosser en Koning?

Gelukkig zijn we straks, in Zijn hemelwoning...

En onze Schepper, Zaligmaker en Heer?

Herkrijgt eeuwig Zijn rechtmatige eer!

P.S.: Heb je vragen en/of een kritische noot? Een reactie hoor ik graag!

HEERlijke rust

Soms zijn de weersomstandigheden in je leven stormachtig. In die situatie mogen we weten bij Wie we rust kunnen vinden... In het zachten suizen van de stilte komt de HEERE tot ons en schijnt Zijn Licht over ons leven...

Christus heerst over grenzen van de dood

Op deze dag herdenken we in de kerk, dat Christus heerst over de grenzen van de dood. We hebben hoop en vertrouwen dat, die in geloof van Christus' bloedverzoenend sterven gestorven zijn, door de dood heen eeuwig zullen leven! En niet alleen zij. Ook wij, die nu nog in de tijd zijn... Een gezegende zondag toegewenst!

Mijn eenzame oude vriend...

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie is het mooiste van het land?
   Wie kent deze bekende uitspraak uit het bekende sprookje Sneeuwwitje van de gebroeders Grimm niet? Vandaag moest ik me er toe aanzetten om éven stil te staan. Stil te worden. Ik had geen zin, terwijl ik weet hoe héérlijk het is om in Gods nabijheid en Woord te zijn. In Hem is zoveel te vinden!!! Zucht... Waar is dat verlangen? Ik besluit er toch maar voor te gaan zitten. Een blog die ik al weken heb staan om te schrijven, gespiegeld aan Gods Woord... Met een zekere regelmaat ga ik bij mijn 87-jaar oude vriend koffie drinken. Hij woont ongeveer 18 kilometer van ons vandaan. Ruim 8 jaar geleden is zijn vrouw overleden. Hij mist haar intens. Zijn hele verhaal ga ik hier niet vertellen. Niet nuttig en niet gepast. Wel staat hij voor mij symbool voor eenzame ouderen. We proberen elke maand af te spreken. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen, dat dit mij niet altijd lukt... Een paar jaar geleden ging zijn gezondheid hard achteruit. Het bleek verstandig geen auto meer te rijden. Een scootmobiel behoort niet tot zijn mogelijkheden, waardoor hij zijn eigen boodschappen niet meer kan doen. Hij is dankbaar dat zijn kinderen daar nu voor zorgen. Het gemis

van zijn vrouw, en nu 't gemis van de vrijheid zelf boodschappen te kunnen doen, wegen hem zwaar. De meubeltjes, foto's, zelf geschilderde schilderijen en sfeer van hun samen voelen vertrouwd in het huurhuisje, waar ze samen járen gewoond hebben. Soms heeft hij de moed zijn tuin in te gaan. Te doen wat hij nog wèl kan. Het is stil op zijn hofje. De meeste niet gepensioneerde mensen werken. En de ouderen laten hun voordeur gesloten, gezeten in hun leunstoel, uitkijkend op het stille pleintje met overdag veel lege parkeerplaatsen... Ook hij zit al snel buiten adem, binnen op zijn stoel naar buiten te staren. Diegenen die hun auto daar parkeren of met hun hond wandelen, lopen vaak zonder te groeten voorbij. Hun ogen gericht op het schermpje

van hun mobieltje. Of je ziet hun lippen bewegen. Het geluid dat de  stembanden van deze mensen produceren, gaat via de microfoon naar de luidspreker of koptelefoon van een andere telefoon, die zich elders in het land bevindt... 
In die vele uren van stilte, voelt mijn oude vriend zich eenzaam. Niet gezien. Want..., wat zijn nu twee uurtjes bezoek op één dag, naast 22 uur stilte? De radio of televisie is een 'lege' uitkomst... 

Hoeveel mensen zijn er die hun oude dag op deze wijze 'moeten' slijten? Hoeveel betrokkenheid heb ik op hen?

Wanneer ik geweest ben, geeft hij altijd aan hoe geweldig fijn hij het vond.

Spiegeltje spiegeltje aan de wand? Wie is het mooiste van het land?
Ben ik niet geweldig??? Beter dan al die anderen, die zonder groeten voorbij wandelen? Zou ik er wat aan doen? Iemand bellen wanneer ik mezelf eenzaam zou voelen? Of een praatje met de buren? Groet ik altijd? En leef ik werkelijk mee? Of is het een verplichting? Ahum! In het winterseizoen, gaan we met veel plezier naar de cursus Theologische Vorming Gemeenteleden. Het is heerlijk om met elkaar Gods Woord te bestuderen. Laatst zei één van de cursusleden: 'Laten we het niet te veel over anderen hebben, wat die fout doen. Nee, laten we het hebben over wat wij nog beter zouden kunnen doen... Dat raakte me diep. Ik moest denken aan de balk en de splinter. Lukas 6: 37. Oordeel niet en u zult niet geoordeeld worden; veroordeel niet en u zult niet veroordeeld worden; laat los en u zult losgelaten worden. 38. Geef en aan u zal gegeven worden: een goede, vastgedrukte, geschudde, overlopende maat zal men u in de schoot geven, want met dezelfde maat waarmee u meet, zal er bij u ook gemeten worden. 39. Hij sprak tot hen een gelijkenis: Een blinde kan toch niet een blinde op de weg geleiden? Zullen zij niet beiden in een kuil vallen? 40. Een discipel staat niet boven zijn meester, maar iedere volmaakte discipel zal net als zijn meester zijn. 41. Waarom ziet u wel de splinter in het oog van uw broeder, maar merkt u de balk in uw eigen oog niet op? 42. Of hoe kunt u tegen uw broeder zeggen: Broeder, laat toe dat ik de splinter, die in uw oog is, eruit haal, terwijl u zelf de balk in uw oog niet ziet? Huichelaar, haal eerst de balk uit uw oog en dan zult u goed kunnen zien om de splinter, die in het oog van uw broeder is, eruit te halen.

En Mattheüs 25: 35. Want Ik had honger en u hebt Mij te eten gegeven; Ik had dorst en u hebt Mij te drinken gegeven; Ik was een vreemdeling en u hebt Mij gastvrij onthaald. 36. Ik was naakt en u hebt Mij gekleed; Ik ben ziek geweest en u hebt Mij bezocht; Ik was in de gevangenis en u bent bij Mij gekomen. 37. Dan zullen de rechtvaardigen Hem antwoorden: Heere, wanneer hebben wij U hongerig gezien en te eten gegeven? Of dorstig en te drinken gegeven?

Wanneer ik commentaar heb, is dat tot heil van mijn naaste? Of vind ik dat ik het wel heel goed doe, uit liefde voor de ander/Ander? Ben ik betrokken op de ander? Door een levende relatie met de HEERE?

Spiegeltje spiegeltje aan de wand?

Wie is het mooiste van het land?

Wanneer ik Gods Woord lees? Is dat een spiegel voor mijn ziel...

In Zijn Woord vind ik de troost van een God, die Zijn hardnekkige volk steeds weer vergeeft wanneer zij berouwvol tot Hem komen. Ik realiseer me de laatste tijd steeds meer, dat alle aandacht die ik besteed aan mijzelf, ik die niet kan besteden aan het eren van de HEERE. Hij weet hoe en wie ik ben. En dat ik beter aandacht kan schenken aan hoe een groot, genadig, vergevend en heerlijk God, de HEERE is. Overgave aan Hem en Zijn wegen gaan. Geen navelstaren naar mijn zonden, maar ze dagelijks direct naar Hem brengen en loslaten... Wat je aandacht geeft groeit! Dat het nut heeft om te letten op mensen die de HEERE vrezen. Die een voorbeeld zijn in hun wandel met de HEERE.

Vandaag moest ik me er toe aanzetten om éven stil te staan. Stil te worden. Ik had geen zin, terwijl ik weet hoe héérlijk het is om in Gods nabijheid en Woord te zijn. In Hem is zoveel te vinden!!!

En daarom bid ik opnieuw de voorbede uit Kolossenzen 1: 9. Daarom hou ook ik niet op, vanaf de dag dat ik het gehoord heb, voor u en mezelf te bidden en te smeken dat wij vervuld mogen worden met de kennis van Zijn wil, in alle wijsheid en geestelijk inzicht, 10. zodat wij wandelen op een wijze de Heere waardig, Hem in alles behagen, in elk goed werk vrucht dragen en groeien in kennis van God, 11. terwijl we met alle kracht bekrachtigd worden, overeenkomstig de sterkte van Zijn heerlijkheid, om met blijdschap in alles te volharden en geduld te oefenen. 12. Daarbij danken wij de Vader, Die ons bekwaam heeft gemaakt om deel te hebben aan de erfenis van de heiligen in het licht. 13. Hij heeft ons getrokken uit de macht van de duisternis en overgezet in het Koninkrijk van de Zoon van Zijn liefde. 14. In Hem hebben wij de verlossing, door Zijn bloed, namelijk de vergeving van de zonden.

P.s.: Kijk eens op:

Eén tegen eenzaamheid.

Het groene monster...

Het groene monster... Heb jij hem al ontmoet? Die allesverslindende en vernietigende jaloezie?

Ken jij die dertigers? Waar ogenschijnlijk alles goed gaat? Ze hebben een goed huwelijk en hun carrière loopt op rolletjes. Nu deze schaapjes op het droge zijn, verlangen zij naar een kind. En die wens wordt prompt vervuld.

Voor mij is het wel herkenbaar. Kort geleden werd ik hiermee geconfronteerd. Pijnlijke herinneringen van dertig jaar geleden kwamen daarmee naar boven.

Het groene monster at mijn buik misselijk... 

Vers twee en drie van psalm 73 kwamen in mijn gedachten:

Maar wat mij betreft, mijn voeten waren bijna uitgegleden, mijn schreden waren haast uitgeschoten, want ik was jaloers op de dwazen, toen ik de vrede van de goddelozen zag.

Heb ik het niet goed dan? Zeker wel! Wij hebben het niet minder goed dan alle personen die nu in mijn gedachten zijn. En toch? Het groene monster in mij zegt: 
'Ze werken en spreken hun wensen uit? En zij verkrijgen hun verlangen hier op aarde...' 

Na zulke ontmoetingen voel ik me leeg. Zij lijken zich geen zorgen te maken om hun bestemming... Om Diegene die ons geschapen heeft! Die dat kleine mensje in de moederschoot laat groeien. Zij genieten van elkaars liefde. Streven onveranderlijk naar het geluk dat zij op aarde ontvangen.  

Het groene monster voert een misselijkmakende strijd om dat vredige en 'zorgeloze' leven dat zij laten zien en de zorgen die in mijn hart leven.  

want ik was jaloers op de dwazen, toen ik de vrede van de goddelozen zag. 

Hoe heerlijk is het om te genieten van alle weldaden van onze HEERE.  Het is hun van harte gegund, omdat ik van hen hou. Het  misselijke gevoel van jaloezie maakt plaats voor verdriet en zorgen.

Al dat aardse gaat immers voorbij! En zij hebben de Gever van al deze weldaden niet lief.

Nee..., ik hoef me geen zorgen te maken om mijn eindbestemming. Die ligt vast in de Heere Jezus. Dat geldt ook voor hen, indien zij geloven! En dáár maak ik me nu net zorgen over. Zij schudden echter liefdevol meewarig hun hoofd... 

Yvonne moet zich niet zo druk maken om ons. Wij willen dit leven zelf. Geniet toch eens lekker en maak je niet druk om God!  

Juist dát doet zo'n pijn... Omdat ik me realiseer wat psalm 73 zegt over hen, indien zij niet willen geloven! Vers 17 en 18 uit psalm 73:

totdat ik Gods heiligdom binnenging en op hun einde lette. Ja, U zet hen op gladde plaatsen, U doet hen in verwoesting vallen.

Ik denk ook aan prediker 1 en 2. Vooral de verzen 2, 3 en 4 uit hoofdstuk 1:

Een en al vluchtigheid, zegt Prediker, een en al vluchtigheid, alles is vluchtig. Welk voordeel heeft de mens van al zijn zwoegen waarmee hij zwoegt onder de zon? De ene generatie gaat en de andere generatie komt, maar de aarde blijft voor eeuwig staan.


Alles waar zij hun hart op zetten, zal voor hen vergaan. Wij kunnen niets in het graf meenemen. Hoe onverstandig was ik in mijn jaloezie(zie psalm 73 vers 21 en 22). Is de HEERE mij niet nabij? Heeft mijn Schepper en Zaligmaker mij niet alles gegeven wat ik nodig heb? (vers 25, 26 en 28 en prediker 2 vers 26) 

En daarom zal ik tot de dag van Zijn wederkomst of wanneer ik mijn laatste adem uitblaas, mijn toevlucht nemen tot God. En mijn naaste van Gods werken vertellen! Uit liefde voor mijn Zaligmaker en Schepper van alle mensen op deze aarde(Ook van het kindje in de moederschoot!). En uit liefde voor mijn naaste, die ik deze rijkdom nog meer gun dan alle geluk op de gehele wereld.

Psalm 73 vers 28:

Maar wat mij betreft, het is voor mij goed dicht bij God te zijn. Ik neem mijn toevlucht tot de Heere HEERE, om al Uw werken te vertellen. 

De Zon laat schitterend stralen

Gisteren keek ik naar het, op dit moment, mooiste plekje in onze tuin. Zie je hoe dat práchtig stukje groen, geel en rood schitterend staat te stralen? Wow...!

Woorden schieten mij tekort...

Vanmorgen keek ik naar ditzelfde stukje tuin. De zon kwam op. Kon nóg niet zijn licht laten schijnen op diezelfde struiken, bloemen en bomen... Hetzelfde plekje en tóch anders!

Ik denk aan gisteren...

In de Nederlandse Geloofsbelijdenis artikel twee staat duidelijk verwoord, met bewijsteksten uit de Bijbel, door welke twee middelen we God kunnen leren kennen. De natuur is er daar één van! Gods Woord is de andere. 

In de laatste spreekt Petrus de gemeente van Christus toe. In 2Petrus 1 vers 19 zegt hij: 'En wij hebben het profetische woord, dat vast en zeker is, en u doet er goed aan daarop acht te slaan als op een lamp die schijnt in een duistere plaats, totdat de dag aanbreekt en de morgenster opgaat in uw hart.' In Maleachi 4 vers 2 wordt gesproken over de Zon der gerechtigheid. M.a.w. de blinkende Morgenster, ook genoemd in Openbaring 22 vers 16. Jezus zegt hier dat Hij het is, Díe blinkende Morgenster. De Zon der gerechtigheid. En als Hij op en in ons schijnt, stralen we schitterend Zijn Beeld uit!

HEERE, laat ons voortdurend in Uw Licht zijn, en dat schitterend uitstralen naar onze omgeving. Opdat meer mensen U zullen leren kennen in Uw onbeschrijflijke grootheid, barmhartigheid, liefde en genade. 

Ook hier schieten mij woorden tekort... Het is niet mijn en onze verdienste. Hoe groot is Hij!

Deze post is een vervolg op Een rommelige tuin met geduld gevuld?

Een rommelige tuin met geduld gevuld?😁

Wij hebben een rommelige, bloemrijke  tuin. Heerlijk voor de insecten en andere diertjes. Ingewikkeld voor een onwetende 'planten(her)kenner als ik ben om bij te houden. Of juist niet? Gewoon weg halen wat in de weg staat? 

Sinds de vakantie afgelopen zomer is het bijhouden van de tuin een beetje blijven liggen😬. Vanmorgen wederom de moed opgepakt om onkruid te verwijderen. 

Enthousiast plukte ik gras weg. Dat dácht ik althans... Vraagt mijn liefhebbende echtgenoot:

'Let je er wel op dat je de blauwe druiven laat staan?' Verbaasd keek ik hem aan. 'Die komen toch in het voorjaar?'

'Ja,' reageert hij,'maar hij maakt zijn blaadjes in het najaar. Zie je ze daar niet als een slingerpaadje staan?'

'Oepsie!' 🫢

Mijn gedachten gingen terug naar de preek van afgelopen zondag. Over de ware Wijnstok en Zijn ranken. De predikant vertelde over de twee afgebroken takken van de hortensia in zijn tuin. Hij zette ze in een vaasje met water, in de hoop dat hij er binnen een poosje van kon genieten. Na een paar uur stonden ze er verwelkt bij. Ze zagen aan de buitenkant identiek uit... Gefrustreerd stak hij beiden in de aarde. Er gebeurde iets wonderlijks! De éne tak was van binnen dood

en ging zichtbaar dood. De tweede bezat leven vanbinnen. Deze groeide uit tot een práchtig welig groeiende en bloeiende hortensia. 

'Dus...? Niet zo snel oordelen Yvonne!'   Aan de blaadjes van de blauwe druiven plantjes, kan ik hem niet herkennen. Wèl aan Zijn 'vruchten'... Geduld is één van de vruchten van de Geest lees ik in Galaten 5 vers 22 tot en met 26

Weet je met jouw verstand dat je een kind van God bent? Voel je het niet? Zie je bij jezelf geen vruchten? Wordt je daar depressief of verdrietig van? Dan ben je zoals de levende hortensiatak en het 'graspolletje' dat een blauw druifje is. Weet en geloof dat de vruchten er in beginsel al zijn, door Zijn Heilige Geest en tot Gods eer! Misschien zie je ze niet? God zal ze op Zijn tijd openbaren... We mogen daarin op Hem vertrouwen. In dé Wijnstok, zijn wij de ranken, meer dan overwinnaars! 

Deze post is een niet rijmend 😁 vervolg op:

Binnen of buitenkant? Bij deze post staat ook de link naar de preek.

Zie ook het Bijbelgedeelte Johannes 15 vers 1 tot en met 17 over de wijnstok en de ranken😉.

Binnen- of buitenkant?

Ik zit stil in de kerk

Geroezemoes

voor de kerkdienst

Het komt hard binnen

Ik staar voor me uit

Oren die suizen

Brandende ogen

Ik kijk om me heen

Tranen die niet komen mogen

Ik staar wederom voor me uit...

Een driekwart volle kerk?

En toch...

Alleen...

De preek komt hard aan...

Ben ik in Christus?

En is dat wat Hij doet?

Snoeien aan mijn hoogmoed?

Voor Wie schrijf ik?

Met volledige overgave aan God

en een opgeheven blik?

Veel of weinig geprezen of gelezen?

Ik wil tevreden en stil wezen

Want is het werkelijk een talent?

Dat ik tevens 'hart'elijk voor Hem aanwend?

Hou ik mezelf niet voor de gek?

Is dat niet mijn gebrek?

Laat ik mij leiden aan Zijn hand

om met heel mijn ziel, kracht en verstand

niet mezelf maar de HEERE,

groot te maken en te eren?

Ik loop stil de kerk uit

Gepraat bij het koffie drinken

Ik wil de preek laten bezinken

Praten zal sowieso niet lukken

Ik voel me tegenwoordig meer een last

dan een welkome gast...

Mijn gevoelens zijn diep begraven...

Ik roep om Uw hulp bij overgave

aan mijn man en vooral aan U

Moed om kwetsbaar te zijn

in plaats het voorkomen van pijn...

Stilletjes vouw ik mijn handen

vraag om verlossing van banden

HEERE, doordat U mij snoeit,

weet ik dat U Zich met mij bemoeit...

De preek kwam hard aan...

Zijn er vruchten?

Een 'hart'elijk verlangen,

om in Zijn armen te vluchten...

En toch..., is het niet buitenkant?

De drang om ergens bij te horen?

Ik voel me gevangen en alleen... 

Ik twijfelde. Moet ik dit gedicht wel online zetten? Soms heb ik 'gewoon' momenten dat ik meer naar mijn halflege glas kijk, in plaats van naar mijn halfvolle. 

Toen dacht ik: Er zullen vast meer mensen zijn die hier soms mee worstelen. Gedeelde smart is halve smart. Gedeelde vreugd is dubbele vreugd. Bij deze mogen we van elkaar weten dat we niet alleen staan in ons worstelen. Bovendien met het wortelen in Christus.... 

Het gedicht is mede naar aanleiding van deze preek geschreven. Met als tekstgedeelte: 

Johannes 15 vers 1 tot en met 17 en Ezechiël 15 vers 1 tot en met 8

Een vervolg op deze post kan je lezen op:

Een rommelige tuin met geduld gevuld

Gods trouwverbond

God heeft Zijn volk nooit verlaten,

Ook als zij niet meer met Hem praatten,

en zij deden wat Hij had verboden,

in plaats van luisteren naar Zijn geboden...

Ongehoorzaamheid, dát was Gods klacht.

Het heeft 't volk vaak oorlog gebracht.

De HEERE is echter trouw en geduldig,

genadig en vergeeft veelvuldig...

Zijn trouwverbond met onze voorvaderen,

beoefent Hij als ze berouwvol naderen.

Zijn genade die Hij aan Zijn volk bewees?

troost mij wanneer ik Nehemia negen lees.

Want lijk ik soms niet,

op die Israëliet?

Bij wie God niet centraal staat,

maar die op eigen gekozen wegen gaat?

En vervolgens omgeven door vijanden?

Vouw ik dan berouwvol mijn handen?

De HEERE is trouw en geduldig,

genadig en vergeeft veelvuldig...

Daarom open ik berouwvol mijn mond,

en pleit ik op Zijn trouwverbond!

Wat een troost als je gelooft:

De HEERE doet wat Hij heeft beloofd!

Zonnestralen

(Dwalen)

Mijn aardse dwalen,

bijna bezwijken…

Gods Zonnestralen,

Die mij bereiken,

en verwarmen.

In Vaders armen.

schuilen,

en uithuilen.

Aan zonden,

gebonden...

        *

Gehoorzamend aan Zijn stem.

Aan tafel met Hem!

Kocht Jezus jou en mij,

van zonden vrij?

Zijn dood en wonden,

voor onze zonden—

in de diepten van de zee.

Gods Zonnestralen,  

gaan mee,

op ons aardse dwalen!

De Heilige Geest spreekt...

 (Christus alleen!)

Verlost...?

Toen ik zag

Hoe jij daar lag

maakte ik me veel zorgen

Haal je de volgende morgen?

Wij hoorden je in jouw zuchten

naar de HEERE vluchten

Ook ons gebed was áls jij ging sterven

Dat jij eeuwig leven bij de Vader zou erven

We moesten die nacht waken

Dachten jou kwijt te raken

Terwijl de arts wanhopig herstel zocht

vulden je longen zich met nog meer vocht

Maar toen kreeg je dopamine

En een beetje morfine

Dat was het begin

Herstel zette in

Extra genade...tijd... gekregen

Dit gedicht is het vervolg op een eerder geschreven gedicht: Benauwd afscheid?

Naar boven staren?

(Hemelvaart)

Staan jullie nóg naar boven te staren?

Jezus is naar de hemel opgevaren...

Naar Zijn Vader vertrokken uit ons midden,

om daar voor ons een plaats te bidden.

Ons vlees in de hemel tot een zeker pand,

zittende aan Gods rechterhand.

Eerder beloofde Vader Zijn Heilige Geest.

En Hij komt..., met 't Pinksterfeest!

Daarom kan ik Jezus op aarde nu missen,

van Zijn daden getuigen; mensen vissen.

Zo worden wij in Zijn netten gevangen.

Kijken we dan samen met verlangen?

Naar Jezus' terugkomst omhoog?

Naar de wolken en de regenboog?

Het teken van Zijn liefdevolle trouw.

Hij komt en..., misschien wel gauw!