Licht dragen

Het is de eerste week na advent. Gods Zoon kwam naar deze aarde om Zijn licht te brengen... Samen met de afsluiting van het afgelopen kerkelijk jaar, begon ik Zijn licht te overdenken...

Licht dragen. In dit gedicht was mijn eerste gedachte dat alle zorgen van mezelf en de wereld lichter om te dragen worden, wanneer ik uitkijk naar die toekomende morgen... 

Later realiseerde ik me dat er een veel diepere laag in zat:

Het donker van de huidige nacht,
wordt lichter als je het van Hem verwacht!

Met andere woorden gezegd; wanneer we ons leven in Zijn handen leggen, vertrouwend op Zijn bloedverzoenend sterven? Dan zullen we een lichtje voor anderen zijn op deze donkere aarde. Waarom? 

2 Samuel 22:29 Want U doet mijn lamp schijnen, HEERE; de HEERE doet mijn duisternis opklaren.

GlobalRize schreef een mooi kort stukje over licht en donker, waarin zij als laatste de cruciale vraag stellen: 

Waar zoek jij dan naar een lichtpuntje in het donker?

Gods zegen gewenst bij het zoeken voor de komende week! Of heb jij Hem al gevonden? En ben je dankbaar in het herdenken van Zijn komst als kindje op aarde tijdens de Kerst? 

Persoonlijk gaat bij mij tegenwoordig wel een schoen wringen, bij het alléén herdenken van Zijn geboorte. Dat is niet het volledige Evangelie. En dus denk ik het er wel bij, ten tijde van elke christelijke feestdag dan ook. Afschaffen gaat voor mij op dit moment nog te ver. Wèl houden wij deze dagen eenvoudig. Eerste kerstdag als de zondagse eredienst en tweede kerstdag, gedenken wij het samen met ons gezin. Bovendien houdt onze kerkelijke gemeente deze feestdagen (en advent) wel aan. Zoals veel christenen doen. Aritha's laatste blog heeft mij wel verder aan het denken gezet: Waar komt advent vandaan?

Herdenk jij  Zijn komst niet alleen met de Kerst, maar elke (zon-)dag? Tegelijk met Pasen, Hemelvaart en Pinksteren? 

En daarnaast:

Kijk jij uit naar Zijn  aanstaande wederkomst?

Een reactie vind ik fijn, maar voel je niet verplicht😉

Lees je deze blog op je telefoon? Scroll dan even door naar beneden tot je komt bij het oranje blokje met homepage. Daaronder staat een link 'internet versie tonen'. Gebruik deze link om de blog beter te kunnen lezen en meer mogelijkheden te gebruiken😉. Veel leesgenot!😄

Eeuwigheidszondag

Eeuwigheidszondag is de laatste zondag van het kerkelijk jaar waarin overledenen worden herdacht en het eeuwige leven in Christus wordt gevierd.

In de afgelopen  23 jaar hebben wij verschillende mensen op aarde los moeten laten. Mijn moeder, vader en schoonvader en ook twee lieve vriendinnen. Naast deze mensen waar wij

veel van hielden, hebben we afscheid moeten nemen van verschillende leden van onze kerkelijke gemeente. Ook dit jaar... Het zet mij altijd weer aan het denken. Mijn "egoïstische" gemis ten opzichte van de heerlijkheid waar zij nu al van mogen genieten! Zou ik hen dat niet gunnen? Tevens die heerlijke Toekomst die ons/mij wacht... Ik ben een mens. En eerlijk? Het is lang niet altijd in balans. Soms overheerst het gemis boven het gunnen van die heerlijkheid. De warmte, liefde, het  vertrouwde èn vragen die ik nog zou willen stellen aan mijn ouders of vriendinnen bijvoorbeeld. In plaats van de ontfermende liefde van onze God en Vader... Het is er allebei. Met regelmaat ervaar ik hierin strijd. Niet met mijn hoofd/verstand, maar met mijn gevoelens/hart. Herken jij dat? 

Zo wordt Eeuwigheidszondag(ingesteld door mensen overigens) voor mij een moment van herdenking, troost en geloofsreflectie, waarin het persoonlijke verlies en het eeuwige perspectief samenkomen. Alhoewel deze gedachten en gevoelens natuurlijk niet alleen voorbehouden zijn aan deze dag, is het waardevol om de overledenen op deze wijze te gedenken tezamen met de HEERE en Zijn genadige liefde om ons allen die heerlijke eeuwigheid bij Hem te willen geven😉. Daarom dacht ik: laat ik over de herkomst van deze zondag schrijven. Om niet de HEERE onder te laten sneeuwen vanwege mijn gemis van die mensen waar ik zoveel van hielden. Maar zeker ook onze geliefden niet te vergeten! 

Betekenis en doel:

Eeuwigheidszondag, soms ook Gedachteniszondag of Voleindingszondag genoemd, wordt gevierd op de laatste zondag van het kerkelijk jaar, net voordat de adventsperiode begint. De hoofdinhoud van de zondag is tweeledig: men gedenkt de overledenen van het afgelopen jaar

en viert dat Christus Koning is en heerst over de grens van de dood, waarmee het thema van eeuwigheid centraal staat. Dit geeft nabestaanden gelegenheid om stil te staan bij leven, dood en het perspectief van de eeuwige toekomst. 

Geschiedenis
De oorsprong van Eeuwigheidszondag ligt in de Lutherse traditie. Koning Frederik Willem 3 van Pruisen stelde in 1816 dat deze dag een "algemeen christelijk feest ter herinnering aan de overleden" moest zijn. In Duitsland stond deze dag bekend als Totensonntag en vormde het een protestants parallel voor het rooms-katholiek Allerzielen (2 november). In Nederland is Eeuwigheidszondag in de loop van de 20e eeuw ingeburgerd binnen de protestantse kerken als een vaste dag voor herdenking en reflectie.  

Tradities en rituelen
Tijdens Eeuwigheidszondag vinden vaak uiteenlopende rituelen plaats:

• Voorlezen van namen: De namen van de overledenen van het afgelopen jaar worden genoemd, zodat ze in de herinnering blijven.
• Kaarsen aansteken: Nabestaanden kunnen kaarsen aansteken ter nagedachtenis aan hun dierbaren. Soms worden daarnaast gedichten of foto's geplaatst bij de kaarsen.
  Kerkdiensten en muziek: De kerkdiensten zijn vaak rijk aan muziek en gebeden die troost en hop bieden. Muziek, zoals psalmen of klassieke werken, kan een eigen verkondigende rol hebben.
• Rouwgroepen en gesprekken: Sommige kerken organiseren in de periode rondom Eeuwigheidszondag rouwgroepen, waar nabestaanden ervaringen en herinneringen kunnen delen.

Naast herdenking heeft de zondag ook een toekomstgericht aspect. Men kijkt vooruit naar het eeuwige leven en de hoopvolle aanwezigheid van God, wat de troost en verbondenheid versterkt.

Verschil met allerzielen

Allerzielen is de rooms-katholieke traditie op 2 november om overledenen te herdenken met een requiemmis(zoals de link hierboven). Eeuwigheidszondag vormt het protestantse alternatief, met nadruk op herdenking, tijd, eeuwigheid en de heerschappij van Christus over de dood, liggend vlak voor Advent(zoals in de kerkdienst hieronder). 

Met mijn roomse 'wortels' vond ik het mooi om eens een keertje zo'n online 'requiemmis' te beluisteren. Met de Bijbelse kennis die ik echter in de afgelopen jaren opgedaan heb, gaat mijn voorkeur toch wel uit naar de laatste. Waarom? In deze roomse katholieke online viering, gingen ze bidden voor de overledenen en gaven ze aan dat de overledenen bij ons aanwezig zijn. Alhoewel niet in lichaam, wèl met hun geest. Dat ons bidden hen helpt waar zij nu zijn... Tevens kijken zij vanuit de hemel op ons neer. Wij moeten zogezegd dingen doen... Ik kan dit niet terugvinden in de Bijbel. Maar misschien jullie wel? Ik laat me graag wijzer maken😉. 

De hervormde dienst in tegendeel, leerde mij dat wij zijn gemaakt voor het eeuwige leven, níet voor de dood. Door onze zonden is de aardse dood gekomen maar..., in het geloof van vergeving van zonden door Jezus Christus, zullen we het eeuwige leven ontvangen door deze dood heen. Ja..., wij hebben het alreeds ontvangen indien we dát nu geloven! Wat een troostvolle boodschap. Niets van wat wij doen, enkel Jezus daden en Zijn genade schenken ons een toekomst vol van hoop...

Praktische invulling
In veel protestantse gemeenten kan Eeuwigheidszondag zowel fysiek in de kerk worden beleefd als online via livestreams of radio. De liturgie biedt ruimte voor stiltemomenten, gebed, zang en rituelen die de persoonlijke en gemeenschappelijke herdenking ondersteunen. De dag fungeert als ritueel voor nabestaanden om verdriet te kanaliseren, herinneringen te koesteren en hoopvol vooruit te kijken. Eeuwigheidszondag is daarmee een moment van herdenking, troost en geloofsreflectie, waarin het persoonlijke verlies en het eeuwige perspectief samenkomen. 

* Bronnen:
Wikipedia
Elisabethmagazine

Hervormde gemeente in Wapenveld

Luthers Amsterdam

Helaas geven andere bronnen van o.a. Theologie.nl en Historiek een interne serverfout. Zodra deze sites weer leesbaar zijn, zal ik ze ook hierbij zetten. 

Lees je deze blog op je telefoon? Scroll dan even door naar beneden tot je komt bij het oranje blokje met homepage. Daaronder staat een link 'internet versie tonen'. Gebruik deze link om de blog beter te kunnen lezen en meer mogelijkheden te gebruiken😉. Veel leesgenot!😄

Vrijwilligers gevraagd

De laatste van deze drieluik, gaat over de Vader in de gelijkenis van de verloren zoon(Lukas 15: 11- 32). Wat een geweldige Vader! Feitelijk verlangt Hij niets van Zijn beider zoons... Ze hóeven niet bij Hem te blijven. Tevens verwacht deze Vader niet dat Zijn zoons alles perfekt doen zoals dat kernachtig beschreven staat in de tien geboden. 

Huh?! 

Nee! Vader wil dat Zijn kinderen vrijwillig in liefde voor Hem kiezen. Vrijwillig uit dankbaarheid, Hem in liefde dienen

Vrijwillige liefde van Zijn zoon is Hem véél meer waard dan onze 'verplichte' liefde, in de vorm van goede werken, om te krijgen wat we willen... Hij geeft vele malen liever vergeving voor het verkeerde dat we gedaan hebben, wanneer we met berouw en met liefde voor Hem naar Hem toekomen, in plaats van wettische gehoorzaamheid. 

Èchte liefde is iemand los durven laten...

Ik zit hier vandaag te schrijven, omdat ik van mezelf moet... Hoe mis ik de nabijheid van mijn Schepper, Vader en Zaligmaker. Het voelt allemaal koud en kil...

En tóch?! 

Ik verlang naar Zijn warme Vaderlijke armen om mij heen... En met dát verlangen in mijn hart, dáárom wil ik me verdiepen in Zijn Woord. Want Zijn Heilige Geest spreekt door Zijn Woord, woorden van troost! De gelijkenis van de verloren zoon is overbekend voor mij.

Komt het daardoor niet binnen bij mij?

En als ik dan lees hoe verdraagzaam en liefdevol God de Vader blijft wachten tot wij tot Hem komen! Zo vaak ga ik, net als de jongste zoon, mijn eigen weg. Het komt bedrogen uit. Mijn eigen wil maakt mij niet gelukkig. Het voldoet niet aan waarvoor mijn Schepper mij gemaakt heeft. Hierom ga ik net zo vaak mezelf opnieuw wettisch opleggen God te dienen. Alsof dat mij wel gelukkig zou maken...

Wáár is de liefde?

Stop met dat harde werken en ga eens stil staan! Het enige wat God de Vader verlangt is dat ik, Zijn schepsel, vrijwillig van Hem houdt. En ondanks mijn onmacht de 10 geboden volmaakt te houden, daar uit dankbaarheid en in liefde voor Hem, Hem daarin navolg... En bij Hem schuil met mijn verdriet, wanneer het niet lukt. Ik streef in dit leven veel te veel naar geluk. Welzijnsevangelie, noemen ze dat ook wel...

Dat streven, maakt ongelukkig. We komen tot rust door naar God te kijken en niet constant naar onszelf te kijken. Het klinkt paradoxaal, maar het gericht zijn op God, gééft dat wij alles ontvangen wat wij nodig hebben... Ook die rust en liefde waar ik en jullie misschien net zo naar verlangen(een verwijzing naar een gedicht dat ik lang geleden schreef), zonder al dat veeleisende op deze aarde. En doen we dat niet onszelf aan?   

En soms die twijfel, of ik wel Gods kind ben? Omdat de laatste tijd alles zo koud, kil en donker voelt? Nee... Ik ga niet vertrouwen op mijn gevoel, dat is aan de baren der zee gelijk. Mijn ogen zijn gericht op God en Zijn belofte! Hij is mijn Schepper en Zaligmaker. Mijn Vader... Het is Zijn Woord waarop ik bouw en vertrouw. Hij is dé Waarheid en het leven! Het náre gevoel mag er zijn, ik leg het in Zijn doorboorde handen... En laat me verwarmen in de liefdevolle armen van de Vader uit deze gelijkenis.

Dit was het laatste gedicht met overdenking betreffende de gelijkenis van de verloren zoon.
De tweede: De oudste zoon
De eerste: De jongste Zoon
Ik wens jullie een gezegende week toe. 


Lees je deze blog op je telefoon? Scroll dan even door naar beneden tot je komt bij het oranje blokje met homepage. Daaronder staat een link 'internet versie tonen'. Gebruik deze link om de blog beter te kunnen lezen en meer mogelijkheden te gebruiken😉. Veel leesgenot!😄

 

God zij altijd met ons...

Welk nut heb ik? 

Dat is een vraag die mij regelmatig plaagt... Jou ook? Omdat ik niet lekker in mijn vel zat, maakte ik ooit dit onderstaande morgengebed(link naar dit gebed op mijn blog)

Heere U weet hoe moe ik mij voel,
geef dat ik vandaag beantwoord aan Uw doel.
Uw antwoord is op mijn vraag,
dat U met ons bent, óók vandaag!

Toen een ik hem pas geleden las, bleef die laatste zin, ongemakkelijk bij mij haken:

'Dat U met ons bent, óók vandaag!'

De twijfel over het feit of de Heere bij mij was, klonk er doorheen. En ik dacht:

De HEERE is altijd bij ons. Het is de vraag of ik Hem ook zie of... wil zien?!

Zoek ik Hem? Door Zijn Woord en Geest?

In Zijn menselijke gestalte is Jezus niet meer op aarde. God wist goed, dat we Hem nodig hadden in de dagelijkse praktijk van ons leven. Daarom heeft Hij Zijn Heilige Geest op de aarde uitgestort om door ons te ontvangen en uit Hem te leven. Ik lees vanaf Johannes 14: 15 tot het einde. Wat een troost! 

De Heidelbergse Catechismus legt dit heel goed uit in vraag 47:

Is dan Christus niet bij ons tot aan het einde der wereld, gelijk Hij ons beloofd heeft?

Denk hierbij ook aan de Nederlandse Geloofsbelijdenis artikel 12 :
Van de schepping aller dingen en met name de engelen:
Dat Hij ze ook nu alle onderhoudt en regeert naar Zijn eeuwige voorzienigheid en door Zijn oneindige kracht, om den mens te dienen, teneinde de mens zijn God diene

En artikel 27: 
Van de algemene christelijke kerk: Deze Kerk is geweest van den beginne der wereld af, en zal zijn tot den einde toe;

Was dat eerste morgengebed fout? Ach..., wie zal het zeggen. Het kwam rechtstreeks uit mijn hart, omdat ik mezelf niet nuttig voelde en de Heere op dat moment niet

zag en ervaarde. Ik had open ogen en oren nodig. Nuchterheid, dat God mij gemaakt heeft. Dat Hij mij dus gewild heeft en Zijn Zoon heeft gegeven voor mijn zonden... Dáárom mag ik erop vertrouwen dat Hij altijd met mij is en Hij mij mijn doel gegeven heeft, net als ieder ander mens. Namelijk:

Hem eren, loven en prijzen!

Dat ik in dit geloof volharden zal... Oók wanneer ik Hem niet zie of ervaar! Want waar komen die negatieve gevoelens vandaan? De druk van de mensen om mij heen om iets te betekenen? Van waarde te zijn? Via mijn werk, gezin en man? Bewust zet ik het in deze volgorde. Want dat leer ik van de mensen op deze wereld. Werk is ontzettend belangrijk. Een carrière! Ook als vrouw. En onze kinderen? Zijn onze projecten. We eisen bijna dat ze goed presteren en wat gaan betekenen in de maatschappij. Ze 'moeten' gelukkig zijn! En in de maatschappij 'moeten' we tevens ons vrijwilligerswerk doen. Daarnaast 'moeten' we ook nog eens genieten van het leven hier op aarde. Pffff..., om burn-out van te worden!

Maar wat zegt God hiervan?

Petrus zegt niet voor niets:

1 Petrus 5:8 Wees nuchter en waakzaam; want uw tegenpartij, de duivel, gaat rond als een brullende leeuw, op zoek naar wie hij zou kunnen verslinden.

9. Bied weerstand aan hem, vast in het geloof, in de wetenschap dat hetzelfde lijden ook aan al uw broeders in de wereld opgelegd wordt.

Ik 'moet' niets! Mijn nut ligt in het feit dat God mij gemaakt heeft. Niet in het zoveel als mogelijk presteren, waardoor mijn ego gestreeld wordt. Het gaat om de HEERE. Elke dag weer vragen: 

HEERE, geef dat ik ook vandaag tot Uw nut zal zijn waarvoor U mij gemaakt hebt! 

Daarom is het lezen van Gods Woord en ons gebed een belangrijk hulpmiddel/wapen. Die geestelijke wapenrusting uit Efeze 6: Om stand te houden tegen de listige verleidingen van de duivel. 

God is geen God Die liegen zou!

Daarom vertrouw ik erop dat wanneer Gods Geest tot mij spreekt, dit overeenkomt met Gods geschreven Woord in de Bijbel. 

God is altijd te vertrouwen. Hij is de Betrouwbare. Veel meer dan dat ik dat ben. 

Dus wanneer ik denk:

Welk nut heb ik dat ik besta? Waar ben ik nuttig voor?

Mag ik tegen mezelf zeggen:

Je bent van nut omdat God jou er laat zijn! En de Heere geeft jou Zijn Woord en Geest, om daarmee op aarde jouw leven te leiden tot Zijn eer... 

De preek van gisterenmorgen sloot zo mooi aan bij deze

worsteling. Het kwartje viel weer helder klinkend op de grond van mijn bestaan. Wat maak ik mezelf vaak groot... Ik wil mezelf zo graag nuttig voelen. En daarmee zet ik mezelf centraal.

Daarvoor heeft God mij niet gemaakt.

Hij heeft mij gemaakt om Hem te eren, loven en prijzen met al mijn talenten en gaven, Die Hij mij gegeven heeft. Ik hóef niet meer te doen dan ik kan. Tevens hoef ik niet het nut ervan te zien. Alleen maar gelovig en gehoorzaam doen, waarvoor Hij mij gemaakt heeft.

Hóe groot is Gods trouw, want Hij helpt daarbij!

Ondanks mijn dagelijkse struikelen in het volhardend volgen van Hem. De HEERE is erbij! Daarom:

1 Korinthe 10:31: 

Of u dus eet of drinkt of iets anders doet, doe alles tot eer van God.

Wanneer je de preek wilt beluisteren? Hierbij de link: https://kerkdienstgemist.nl/stations/241/events/recording/175844160000241

Twee bloggers hebben een blog geschreven die veel overlap hebben met het bovenstaande. Graag deel ik ze met jullie:

* Ilona met haar prachtige en leerzame blog: Bijbeltijd. Het betreft haar post: God is met ons

* Aritha met haar mooie blog Bible love notes. Bij haar betreft het: Wat is er mis met mij?

Ik ben geen theoloog, gewoon een eenvoudige huisvrouw die over haar leven met de Heere nadenkt. Herken jij deze worstelingen? Een reactie vind ik fijn. Hetzij openbaar of anoniem onder mijn blog, hetzij via het contactformulier. Veel zegen deze nieuwe week toegewenst.

Lees je deze blog op je telefoon? Scroll dan even door naar beneden tot je komt bij het oranje blokje met homepage. Daaronder staat een link 'internet versie tonen'. Gebruik deze link om de blog beter te kunnen lezen en meer mogelijkheden te gebruiken😉. Veel leesgenot!😄

Mijn eigen plekje in 't gezin(1)

In een gezin hebben we allemaal ons eigen plekje. Ik was de jongste in het gezin waar ik uit voortkom. Samen met mijn anderhalf jaar oudere zus, werden wij de kleintjes genoemd. Eerlijk gezegd, ben ik best wel verwend in de taken die ik in huis 'moest' doen. Mijn oudste zus paste op ons toen zij negen jaar was. Toen ik negen jaar was, paste ze nog steeds op ons. Zij kreeg veel verantwoordelijkheid, terwijl ik daar al snel te klein voor werd aangezien... Wanneer ik naar andere gezinnen kijk, herken ik dat de oudste al snel geneigd is om de verantwoordelijkheid te nemen. En de jongste er soms wel èrg gemakkelijk vanaf komt... Ik herken het wel een beetje in het verhaal van de verloren zoon.

Mede door persoonlijke gebeurtenissen, begon ik deze gelijkenis te overdenken. 

Wat leer ik van deze gelijkenis? Een vierluik met gedichten, naar aanleiding hiervan. Ik hoef het verhaal niet te herhalen denk ik zo. Bovendien staat het beschreven in Lukas 15: 11- 32. 

Aan het verhaal van de 'Verloren zoon', nemen drie leden van het gezin deel. De jongste en de oudste zoon met hun Vader. Ik dacht, laat ik mezelf eens proberen te verplaatsen in alle drie de personen. Waarom?

1. Om de onvoorwaardelijke liefdevolle en genadige Vader beter te leren kennen
2. Om na te denken over mijn houding als kind ten opzichte van mijn schoonmoeder èn als moeder ten opzichte van mijn, inmiddels volwassen, kinderen

De eerste van de vierluik gaat over de jongste zoon.

• Ik begin met de aardse relatie van mij als kind met mijn (schoon-)ouders. Alleen mijn schoonmoeder leeft nog. Maar ik besef mezelf door deze gelijkenis heen nog meer, hoeveel respect onze ouders verdienen. Gewoon omdat zij onze ouders zijn!
• De jongste zoon leert mij, niet mijn eigen weg te gaan. Deze zoon ging met al zijn geld,gaven/talenten op pad, maar hij gebruikte het niet op de juiste manier. Zijn Vader wist wat goed was voor hem, maar hij wilde het allemaal op een andere manier besteden. Onder andere aan bijvoorbeeld aan hoertjes, zoals de oudste broer zijn Vader onder de neus wreef. 
  
• Laat ik vóór alles God dankbaar zijn, voor alles dat Hij mij geeft. De Schepper heeft ons gemaakt met de bedoeling Hem te eren* in en door ons leven heen. 
• Ik hoef niets te doen om Zijn genade te ontvangen. Hij heeft mij onvoorwaardelijk lief. Desondanks weet ik dat wat God wil dat ik doe, het beste is voor Hem, mij en mijn naaste. Een vis is gemaakt om te zwemmen in het water, die gaat dood wanneer die op het droge komt. Zo zijn wij gemaakt om God te eren en te loven!

Kort samenvattend in gebed: HEERE, help mij mijn schoonmoeder het respect en de liefde te geven die zij verdient in haar laatste levenstijd. 'Gewoon' omdat zij mijn schoonmoeder is. Met liefde en respect te spreken over onze overleden ouders. En laat mij bovendien Uw Woord in dankbaarheid aanvaarden met alles wat U mij daarnaast dagelijks geeft. Om hiermee U de lof en de eer te geven die U toekomt als mijn Schepper en Zaligmaker. 

Wat zegt jou deze gelijkenis met betrekking tot jouw relatie tot God? En wat zegt het jou in relatie tot jouw eigen ouders?

Van een reactie word ik blij. Ook wanneer deze opbouwend en kritisch is...
Vervolg vierluik: De oudste zoon

* Een uitleg van Marten Visser, die GlobalRize heeft opgezet en daarbij de site: Bijbelwoord. 

Lees je deze blog op je telefoon? Scroll dan even door naar beneden tot je komt bij het oranje blokje met homepage. Daaronder staat een link 'internet versie tonen'. Gebruik deze link om de blog beter te kunnen lezen en meer mogelijkheden te gebruiken😉. Veel leesgenot!😄

Mijn eigen plekje in 't gezin(2)

Wat beweegt de oudste zoon? (Lukas 15: 11- 32) Wie is hij? En waarom doet hij wat hij doet? En herkennen wij zijn gedrag in ons eigen leven? Ik wel. Op verschillende manieren:

• 
  Tracht ik naar Gods geboden te leven, "stiekempjes" vanwege angst voor mijn Vader? Strijd ik tegen mijn zonden, omdat ik anders niet in de hemel kom bij Hem? M.a.w.: denk ik met gehoorzaam te zijn, iets te verdienen?
• Of doe ik dit alles uit liefde, omdat Zijn Zoon betaald heeft voor ál mijn zonden en ik daarom tot Mijn Vader in de hemel mag komen?
• Welke rol speelt de liefde tot God en mijn naaste in mijn leven?
• Waarom was ik gehoorzaam aan mijn aardse vader en moeder? Waarom was en ben ik zo vaak perfektionistisch?
• Hoe ging of ga ik met mijn (klein-)kinderen om, wanneer ik dit soort gedrag zie? Als zij gehoorzaam zijn om lief gevonden te worden. Of jokken als ze iets zondigs/verkeerds gedaan hebben, om diezelfde reden? En maak ik me daar nooit schuldig aan?
• Voel ik mezelf beter dan een ander, waarvan ik 'denk' dat die minder 'gelovig' leeft? Minder gehoorzaam is aan Gods geboden... M.a.w.: Hoogmoed. 

Ik denk hierbij bijvoorbeeld(wat mezelf betreft) aan de persoon die aan het Heilig Avondmaal deelneemt, maar de dankdienst voor het Heilig Avondmaal overslaat. En ook niet elke zondagse eredienst aanwezig is. 

Hebben ze niet de behoefte de HEERE steeds beter te leren kennen? Om daarom die mogelijkheden aan te grijpen? Zoals ook deelnemen huisbijbelkringen of zoiets dergelijks? Dichtbij Hem zijn? Ik begrijp het niet...

En waarschijnlijk sta ik daardoor ook veel te snel met mijn oordeel klaar, zonder de reden hiervan te kennen. Het is zo kwetsbaar om ernaar te vragen. Het komt al snel veroordelend over. Bovendien: ben ik beter, wanneer ik dit wel doe?

Het voelt wel zo.

Maar: Ben ik vol van liefde voor de HEERE? En vol overgave aan Hem? Leef ik mijn leven door de genade van Jezus Christus? Zit ik ALTIJD met deze levenshouding in de

eredienst? En in mijn dagelijkse leven? Heb ik liefde tot mijn naaste? Zou ik dan die persoon niet juist willen begrijpen en aanmoedigen wel te komen of het goede te doen, in plaats van hen in stilte te 'veroordelen'? 

Tja..., ons gevoel(ook bij mij) staat tegenwoordig wel wat te veel centraal. We hebben ons gevoel met verstand te beoordelen. Is het wel baar Gods Woord? Of leidt dat gevoel mij juist verder van Hem weg/af?  Ik lees Psalm 133 in zijn geheel. De onderstaande verzen springen eruit voor mij.

Psalm 133: 1 en 3b:
Een pelgrimslied, van David.
1. Zie, hoe goed en hoe lieflijk is het dat broeders ook eensgezind samenwonen.

3b. Want daar gebiedt de HEERE de zegen en het leven tot in eeuwigheid.

Is dit niet wat de Vader Zijn zoons en ook mij en jou heeft willen leren? Gods genade en liefde voor ons is zo oneindig groot, voor ons die het niet verdienen... Zoveel ruzie en oorlog in deze wereld. En waarom? Omdat we het beter denken te weten dan de ander. M.a.w.: Hoogmoed! En in hoogmoed zit geen liefde tot de ander enkel liefde tot onszelf. En wat brengt het ons?

Toen ik het woord hoogmoed met de zoekfunctie van de digitale Bijbel opzocht, realiseerde ik me wat een belangrijk thema dit is in Gods Woord. 171 resultaten! In het Oude Testament o.a.:

Spreuken 16:18 Trots komt vóór de ondergang, en hoogmoed komt vóór de val. 

Spreuken 15:25a Het huis van hoogmoedigen vaagt de HEERE weg,

En het Nieuwe Testament:

1 Petrus 5:5 Evenzo, jongeren, wees aan de ouderen onderdanig; en wees allen elkaar onderdanig. Wees met nederigheid bekleed, want God keert Zich tegen de hoogmoedigen, maar de nederigen geeft Hij genade.

Opvallend voor mij is dat het tegenovergestelde woord nederig, "maar" 39 resultaten geeft. Heel toepasselijk vond ik met betrekking tot de oudste zoon:
Filippenzen 2:3 Doe niets uit eigenbelang of eigendunk, maar laat in nederigheid de een de ander voortreffelijker achten dan zichzelf.

Ja..., hoogmoed en liefde(dit laatste woord wordt nog veel meer genoemd in de Bijbel dan de eerste) zijn belangrijke thema's. En eerlijk? Mensen merken het misschien niet aan mijn buitenkant, maar ik worstel er regelmatig mee omdat ik mezelf te vaak meer lief heb dan een ander... Ja zèlfs meer dan de HEERE. Terwijl ik wéét het wat Jezus voor mij gedaan heeft... Het is om stil en klein van te worden!

Van een reactie word ik blij openbaar via deze blog of privé via contactformulier bij deze blog . Oók wanneer deze opbouwend kritisch is.

Volgende keer gaat het over de Vader in deze gelijkenis. Tot dan!

De volgende en laaste van de drieluik: De Vader
De vorige(en eerste) van de drieluik: De jongste zoon

Lees je deze blog op je telefoon? Scroll dan even door naar beneden tot je komt bij het oranje blokje met homepage. Daaronder staat een link 'internet versie tonen'. Gebruik deze link om de blog beter te kunnen lezen en meer mogelijkheden te gebruiken😉. Veel leesgenot!😄

Jezus kijkt naar ons uit!

In de praktijk van ons leven lopen we met een zekere regelmaat tegen de dood aan. Zo ook ik recent. 

Het zette mij aan het denken. Hoe is deze man overleden? Wat heeft hij achtergelaten aan geestelijk erfenis? Is Hij bij Zijn Schepper? Ik probeerde de emoties bij de nabestaanden van hun gezichten af te lezen...  

De gevoelens die ik ervaarde, toen ik de overleden man zag liggen waren niet fijn. Angst? 

Waarom angst? 

Ik voelde schaamte over deze angst. Want als christen 'hoor' ik deze angst toch niet te hebben? Ongewild die vragen:

1. Hoe zal dat voor mij zijn, wanneer mijn tijd gekomen is? 
2. Wat heb ik voorgeleefd aan de mensen die ik lief heb? En de mensen die ik minder goed kende? Of de mensen waar ik moeite mee had? Of zelfs ruzie?
3. Laat ik vrede achter? 
   
   
   Deze 'egoïstische' of noem het egocentrische gedachten en vragen gingen door mijn hoofd heen. En tóch te mogen weten bij de laatste, allerbelangrijkste vraag. Die roepstem: 
4. Wie staat en stond er centraal in mijn leven? Heeft Christus inderdaad voor mij de dood overwonnen?

Handelingen 2:24 God heeft Hem echter doen opstaan door de weeën van de dood te ontbinden, omdat het niet mogelijk was dat Hij daardoor vastgehouden zou worden.
1 Korinthe 15:50-58 met als kopje:
Uitzicht op de overwinning. Vers 54 sprong er voor mij uit: 
54. En wanneer dit vergankelijke zich met onvergankelijkheid bekleed zal hebben, en dit sterfelijke zich met onsterfelijkheid bekleed zal hebben, dan zal het woord geschieden dat geschreven staat: De dood is verslonden tot overwinning.

Toch maar niet de angst laten regeren. Nee! God en Zijn Woord regeert. Hij heeft de dood overwonnen. Een leerzaam artikel staat hierover op geloofstoerusting.nl.: De dood is dankzij Christus een schaduw. 

Geef ik mij over aan Hem? Heb ik me al overgegeven aan Hem? Ik weet niet hoe het voor jou is, maar soms moet ik tegen mijn angstig gevoelens zeggen:
Niet jij regeert maar de HEERE, Die in Christus de dood heeft overwonnen. Een dagelijkse overgave is in Hem mogelijk. 

Hallelujah!

• Wat is jouw ervaring rondom de dood? 
• Welke gedachten/gevoelens krijg jij hierbij, in deze tijd waarbij emoties centraal staan?
• Waar of aan Wie houd jij je hierbij vast? 
• Heb jij je al overgegeven aan Hem? Worstel jij nooit met deze overgave? 
• Hoe ga jij met die worsteling om, wanneer jij deze ervaart?  
  
  

Dit een kwetsbaar onderwerp. Een reactie vind ik fijn. Ook anoniem, wanneer het voor jou te persoonlijk is om openbaar te delen. Of via het contactformulier(mail). Verder dan mijn mail komt het niet😉.

Gods zegen toegewenst en dat je anderen tot zegen zal zijn! Tot de volgende keer, bij gezondheid👋 

Lees je deze blog op je telefoon? Scroll dan even door naar beneden tot je komt bij het oranje blokje met homepage. Daaronder staat een link 'internet versie tonen'. Gebruik deze link om de blog beter te kunnen lezen en meer mogelijkheden te gebruiken😉. Veel leesgenot!😄