Als een boom...

Lang geleden schreef ik dit gedicht. Ik ging door een moeilijke periode. Júist door deze zware tijd leerde ik mijn ogen op de HEERE gericht te houden. Waar mensen(mezelf incluis) tekort schieten en we het leven voor elkaar zelfs onnodig zwaar maken, ver'licht Hij jouw en mijn leven. 

Hoe bedoel ik dit? Deze laatste woorden hebben voor mij een dubbele betekenis. Christus verlicht mijn last door Zijn Woord en Geest. Door Zijn Woord en Geest kan ik dit leven overleven en in vertrouwen wandelen naar de eeuwigheid. Waarom? Omdat de HEERE doet wat Hij belooft! En daarbij laat Hij Zijn licht schijnen door mij heen. De mensen zullen Zijn vruchten zien!

Laat ik zelf nederig zijn en blijven. Want wanneer ik mezelf uitleef, dan leef ik voor mezelf en mijn behoeften. Heftige winden zullen dan rukken aan mijn bestaan... Maar met ogen op Zijn Woord en Geest gericht, komt Christus centraal te staan. Zijn licht gaat schijnen aan de heidenen, door Zijn vruchten heen...

Boven Psalm 1: staat het kopje:

Twee wegen  

Met andere woorden, er zijn twee wegen die wij kunnen gaan:
De weg van de goddeloze óf van de rechtvaardige... 

Bij wie hoor jij? En ik? 

De goddeloze?

Psalm 1:6b: de weg van de goddelozen zal vergaan.

Ik vind het hard om te zeggen, maar we kiezen hier uiteindelijk wel zelf voor...

Of:

De rechtvaardige?

Psalm 1:3 Want hij zal zijn als een boom, geplant aan waterbeken, die zijn vrucht geeft op zijn tijd, waarvan het blad niet afvalt; al wat hij doet, zal goed gelukken.

Psalm 1 verwijst ook naar Jeremia 17 vers 8

Jeremia 17:8 Hij zal zijn als een boom, die bij water geplant is, en die zijn wortels laat uitlopen bij een waterloop. Hij merkt het niet als er hitte komt, zijn blad blijft groen. Een jaar van droogte deert hem niet, en hij houdt niet op vrucht te dragen.

Bij wie hoor jij? En ik? Nee, dat betekent niet dat ons niets kwaads zal overkomen, maar wel dat wij door die droogte heen groen blijven in het vertrouwen, dat wij eeuwig leven hebben in ontvangen in Hem!

Woorden en daden

 

In de media worden regelmatig de woorden van mensen aan de kaak gesteld. Onder andere beloften die, bijvoorbeeld, politici hebben gedaan. Tevens de schandalen die nu nu openbaar komen over de mondkapjes of de toeslagen. Ook bekende Nederlanders die zich misdragen hebben. Er speelt op dit moment zoveel! 

Zoveel mooie beloften! Maar wat komt ervan terecht?

Dan denk ik aan mijn eigen gesproken woorden? Waren die goed? En zo ja? Paste mijn gedrag wel bij deze woorden? M.a.w: Dóe ik die goede woorden ook?

Ik dacht bij mezelf:
Heb ik niet te vaak grote mond over wat anderen verkeerd doen? Ben ik beter? Nee! Doe ik beter? Oeps.... Laat ik maar wat stiller zijn en doen wat Gods Woord zegt. 

En wanneer ik dat doe, alsjeblieft niet ga roemen over mijn daden. Juist stil blijf over mezelf en God groot maak! Want uit genade zijn we zalig geworden. Zo zegt Efeze 2:

8. Want uit genade bent u zalig geworden, door het geloof, en dat niet uit u, het is de gave van God;

9. niet uit werken, opdat niemand zou roemen.

10. Want wij zijn Zijn maaksel, geschapen in Christus Jezus om goede werken te doen, die God van tevoren bereid heeft, opdat wij daarin zouden wandelen.

WoestijnLeven

Eerlijk gezegd heb ik niet de behoefte aan dit gedicht iets toe te voegen. Zegt het al niet genoeg? Straks volledig aan Gods doel te kunnen voldoen in de eeuwige zaligheid! We 'moeten' er nu nog doorheen en mogen getuigen van onze Maker en Zaligmaker.

Twee keer verloren...

Mijn zus en ik op de kleuterschool 

Ik denk aan mijn mama, 

als ik thuis op mijn drempel sta. 

Eind mei 2002: "begrijp je het wel?"

Ach mams..., wat ging het toch snel! 

Als zij met papa en broer in het ziekenhuis dwalen.

70 jaar: "Ik moet de kleintjes van school halen!"

Mama, het moest bij jou zo zijn.

Wat deed 't ongelooflijk veel pijn!

Jij ging zo graag jouw eigen gang, 

maar dat duurde na mei niet lang... 

Want nog geen twee maanden later? 

Verlieten mijn ogen het zoute tranenwater. 

Een niet begrijpen van woorden, 

bij welk voorwerp zij hoorden... 

Op de snorfiets vanuit Tiel naar
Scherpenzeel, toen ze nog gezond was.

Augustus, verjaardag van één van onze kinderen. 

Niets kon papa en mama verhinderen! 

Mama, zittend op een stoel, 

Haar ogen kijken star, zonder doel.

Mama, jouw kleinkinderen, jouw leven! 

Je lijkt niets meer om hen te geven... 

"Geef het kado maar", zegt opa zacht, 

Wezenloos voldoe je met hulp aan die opdracht.

Mams, daar in 't verzorgingshuis, 

Precies één maand jouw thuis. 

Vervlogen hoop  van een herkennen... 

Iets waar ik maar niet aan kon wennen! 

Ongezegd wetend, zij gaan liever niet... 

Een oma die hen toch niet ziet.

Zij was hun oma niet meer.

Dat deed ontzettend veel zeer!

Telefoon vroeg op zondagmorgen.

Of ik maar heel snel wilde zorgen, 

in Tiel te komen, mama lag op sterven. 

Ging zij nu haar eeuwig heil beërven!? 

Papa en broer zaten aan haar bed. 

Ik werd er naast gezet.

Die laatste uren,

leken heel kort te duren.

Even was ik met mams alleen.

Een verloren traan op mijn wang verscheen.

Ik aaide haar hand en haar wang.

Wat lijkt de tijd nu toch weer lang! 

De zachte stokkende ademhaling van mam.

Tot ook daar een eind aan kwam.

Het werd stil, héél stil…

Ik hoorde het wel vaker van mensen die hun vader of moeder verloren aan de ziekte dementie. Je verliest hen twee keer. Mijn moeder had een snelle vorm. Zo noem ik het althans. Eind mei constateerden we dat ze niet alles meer begreep. Een maand of wat later, kon zij sleutels niet meer onderscheiden van bestek. Ze is in augustus nog op de verjaardag van onze oudste zoon geweest. Hij werd toen acht jaar. Starre ogen van een niet herkennen... Het eerste geestelijke afscheid van onze levendige moeder en oma, die juist zoveel van haar kinderen en kleinkinderen hield! 

Op de verjaardag van onze jongste dochter in september, is ze opgenomen in het verzorgingshuis, omdat mijn vader de zorg niet meer kon dragen, ondanks zijn immense inzet. Precies een maand later is zij overleden. Het tweede afscheid. Nu van haar lichaam... 

In haar leven had zij de levende hoop en het vertrouwen dat ze naar God ging. Ondanks het verschil in geloofsbeleving(zij was Rooms-Katholiek), vertrouw ik op de HEERE, dat Hij gedaan heeft dat goed is. 

Kijk ook eens op Verloren herinneringen. Deze post gaat ook over dementie. Maar dan vanuit een iets ander gezichtspunt.

Verloren herinneringen

Ja, ik herken wat het is... 

Dementie is er mis... 

"Mijn moeder", vertelt zij bewogen, 

"had 't ook, ik kijk het in de ogen..."

Bewonderend zie ik deze vrouw aan. 

De weg die zij moedig is aan 't gaan! 

Elke week kom ik bij haar... 

Elke week staat zij weer klaar! 

Dezelfde dag, dezelfde tijd. 

Tot zij mij een keer verwijt: 

"Kwam je niet morgen, 

om mijn huishouden te verzorgen?"

Ze was altijd zo zelfstandig, 

en zo vréselijk handig! 

Bewonderend zie ik deze vrouw aan. 

De weg die zij moet gaan..! 

Dan krijgt ze van haar dochter te horen: 

"Jij autorijden? Dát kan ons niet bekoren..." 

Die lieverd reageert: "Ze rijden wel, als ik het ze vraag, 

maar ik doe het zelf nog zo graag!"

Nou ja.., dan maar fietsen of lopen... 

Dát kan wel, mag ik hopen!? 

Want mijn zelfstandigheid, 

díe wil ik nog niet kwijt!"

Bewonderend kijk ik deze vrouw aan. 

Steeds vaker zie ik haar ogen afwezig staan...

Onzeker staat zij voor mij: 

"Wanneer ben jij nou vrij? 

Ik voel me niet fijn, 

alle gedachten die in mijn hoofd zijn.

Ik verlang naar een rustig stil hoofd. 

Doet iedereen wel wat hij belooft!? 

Vroeger regelde ik maar! 

En nu? Ik kom er niet mee klaar..."

Machteloos kijk ik deze vrouw aan. 

Ik wil zó graag mijn arm om haar heen slaan…

"Machteloze gedachten... 

Ik moet op iedereen wachten! 

Ik was altijd verstandig, 

maar nu ben ik opstandig!"

Ik ben de hele dag druk. 

Mijn hoofd..! Het gaat stuk... 

Ik moet alles telkens vragen, 

want ik raak ze kwijt, de dagen..."

Verdrietig kijk ik deze vrouw aan. 

Zou zij mijn woorden nog verstaan?

"Kom je nu alweer? 

Je zou toch vrij zijn, deze keer? 

Mijn kalender zal het weten! 

Maar ik? Ik ben het vergeten…"

"Wanneer ben je nu vrij? 

En wanneer kom je weer bij mij?" 

Als nieuw komt die vraag alweer... 

Mijn antwoord komt geduldig, ook deze keer... 

Verdrietig kijk ik deze vrouw aan. 

Tranen die achter mijn ogen staan... 

"Kom je nu alwéér bij mij? 

Je was toch vrij!?"

Opnieuw komt die vraag, alwéér... 

Een geduldig antwoord, keer op keer. 

"Ach kind, ik zoek in alle hoeken... 

Wil je me helpen zoeken..!? 

Ik ben mijn sleutels kwijt. 

Een machteloos zelfverwijt..."

Ik kijk in haar verwarde ogen. 

Dat verlies van verstandelijk vermogen!

Een klein jaar geleden, 

En nu? Het heden... 

Moedig als zij is... 

Dementie is bij haar mis... 

Lieve, lieve mevrouw, 

ik zie mijn mama in jou.

Eenzelfde weg, zal jij gaan...

Geen contact meer, geen verstaan!

Ik kijk in haar ontredderde ogen.

Dat verlies van verstandelijk vermogen…

Zulke mooie momenten heb ik bij deze mevrouw meegemaakt. Verdrietige, maar we hebben samen ook gelachen... Ik weet nog goed dat ik te laat was. Vijf over half negen. Ik maakte excuus. Weet je wat ze toen vroeg?

'Hoe laat ben je van huis vertrokken?'

'Half negen', antwoordde ik en zei reageerde:

'Dan ben je toch mooi op tijd?'

En die keer dat ze helemaal verbaasd naar me toe kwam:

'Yvonne, al mijn eten is bevroren in de koelkast. Wil je even meekijken?' We moesten allebei lachen toen ik meeliep en constateerde dat het de vriezer was...

Inmiddels is deze lieve, moedige, verstandige/wijze en zelfstandige vrouw overleden. Ze keek veel meer naar haar halfvolle glas dan haar halflege... Respect, bewondering en liefde voor haar, heeft ze mij nagelaten. 

P.s.: Kijk ook eens op Twee keer verloren. Deze post gaat ook over dementie. Maar dan vanuit een iets ander gezichtspunt.

Een goed leven

 

Gisteren hoorde ik een preek over 1Petrus 2 vers 11- 25. Deze preek stimuleerde me, om weer bezig te gaan met mijn serie over deze brief. 

De predikant begon de preek met te vertellen hoe wij ons ontwikkelen, wanneer onze aandacht voornamelijk uitgaat naar wereldse begeerlijkheden. Een oppervlakkig leven ligt dan op de loer, áls het al niet ons deel is. Ik voelde mij hierdoor aangesproken. 

Laat ik me wel door God en Zijn Woord leiden? Of gaat Zijn Woord bij mijn het éne oor in..., en het andere oor weer uit? Zonder dat ik Zijn Woord praktisch maak in mijn leven? 

Zo vaak laat ik me de laatste tijd afleiden van Gods Woord. Desintresse, moet ik tot mijn schande erkennen. Door al 't onkruid dat in mijn tuintje groeit, als je begrijpt wat ik bedoel? Aardse zorgen maakten mij oppervlakkig, ook al zagen de mensen dit aan mijn buitenkant niet. 

Heb jij daar weleens last van?

Ik liet me bemoedigen door deze predikant èn de woorden die Petrus(geïnspireerd door de Heilige Geest) in deze brief geschreven heeft. En ik moet zeggen dat het heerlijk was, om verder te gaan met mijn Bijbelstudie over deze eerste brief van Petrus. Op naar het derde hoofdstuk!

Mocht je de preek willen beluisteren? Hier is de link:
Preek over 1Petrus 2

P.s.: Wil je je verder verdiepen? Hieronder staan linkjes naar ander gedichten in deze serie. (Op de voorpagina van mijn blog, staat ook een link naar een menu voor alle gedichten en overdenkingen rondom deze brief. Over-leven met het Woord: Serie 1Petrus) 

Het volgende gedicht met overdenking in deze serie: De levende steen en het heilige volk
Het vorige gedicht met overdenking in deze serie: Heiligheid en broederliefde 

Een reactie vind ik fijn, maar dat je het gelezen en overdacht hebt, vele malen waardevoller! Dus voel je niet verplicht.😉

Toch!?

 

Het is een bekend spreekwoord:

Spreken is zilver, zwijgen is goud. Afgelopen week liep ik tegen een situatie aan waarbij ik dacht: 

Dit spreekwoord? Klopt het wel?

Zwijgen wanneer ik eigenlijk moet spreken vanwege een meningsverschil, onbehagen, pijn of wat een goede relatie in de weg staat... Er staat dan een soort muur om mij heen, waardoor de ander mij niet kan bereiken. Daar heb ik weleens last van. Het voelt op zo'n moment te kwetsbaar, om die pijn die ik ervaar, bespreekbaar te maken. 

Stel dat ik afgewezen wordt? 

Andersom gebeurt het mij ook. Dan doet iemand afstandelijk tegen mij, zonder dat ik weet wat ik verkeerd heb gedaan. Ondanks dat ik van mezelf denk aanspreekbaar te zijn op mijn gebreken, blijkt dat iemand soms het gevoel heeft dat ik dit niet ben... En durf ik dan het gesprek aan te gaan met die ander?

Om die afstand te overbruggen? Mezelf in de spiegel te kijken? Ben ik wel zo aanspreekbaar als ik denk? 

Stel dat ik afgewezen wordt?  Maar hoe herstel ik anders de warmte en diepte in de relatie?

En luister ik wel zo goed als ik denk te luisteren? Hoe vaak begin ik over mijn eigen pijn en/of ervaringen, als de ander zijn/haar pijn vertelt? Bevestig ik de pijn van de ander door een arm om hem heen te slaan? Wanneer een ander ditzelfde bij mij doet? Ik bedoel, dat nadat ik mijn verhaal verteld heb, zijn eigen verhaal te vertellen?

Dan voel ik me niet gehoord en begrepen...

Ik ga geen antwoord geven op hoe je met een gegeven situatie om 'moet' gaan. Dat kan ik niet! Elke situatie is weer anders. Wel moest ik denken aan de HEERE. God heeft zich ultiem kwetsbaar opgesteld. En nog! 

Want wat als God gezwegen had!?

Hij heeft hemel en aarde geschapen door Zijn spreken!(Genesis 1 en verder). Bijvoorbeeld:
3. En God zei: Laat er licht zijn! En er was licht. 

Hij gaf ons de opdracht de hof van Eden te bewerken en te onderhouden. Daarbij mochten we van alle bomen in de hof vrijelijk eten, behalve...? Van die éne boom (vanaf Genesis 2) :

Specifiek vers 9 en 17. De boom van de kennis van goed en kwaad... 

Wat daaruit is voortgevloeid is weten we wel, toch? Ongehoorzaam hebben we gegeten, júist van die éne boom! God dwong ons niet om te doen wat Hij wilde dat wij doen. Hij spreekt tot ons en geeft ons de vrijheid en verantwoordelijkheid om naar Hem te luisteren. 

• Ondanks de pijn die het Hem geeft, wanneer we dit niet doen. 
• Ondanks de pijn die het Hem geeft, omdat wij Hem daarmee afwijzen...  
  

Zwegen wij? Luisterden wij?

God stelde en stelt Zich enorm kwetsbaar op. Hij heeft Zijn Zoon gegeven voor al onze zonden. Hij geeft ons de vrijheid, om Zijn belofte te geloven en daardoor onze relatie met Hem te herstellen! Aan ons de verantwoordelijkheid dat te doen... Onze HEERE en Zaligmaker de eer te geven die Hem toekomt! Zal ik

dan maar verder zwijgen en luisterend gehoorzamen? 

Spreken is zilver, zwijgen is goud 

Ik ging googelen en kwam uit bij de Nederlandse digitale bibliotheek en de digitale encyclopedie Deze beweerden dat dit gezegde waarschijnlijk uit het Arabisch komt, alhoewel 't niet in de koran staat. Tevens wordt hier een enkele basis gegeven aan dit gezegde, vanuit de Bijbel. Namelijk:  Psalm 12 vers 7(De woorden van de HEERE zijn reine woorden,

als zilver gelouterd in een aarden smeltkroes, gezuiverd zevenmaal) en Spreuken 10 vers 20 (De tong van de rechtvaardige is het beste zilver, het hart van de goddelozen is weinig waard). Ik ontdek een heel hoofdstuk zelfs in de Bijbel over dit onderwerp. Spreuken 17! Met als kopje: Wijsheid bij het spreken en bij het zwijgen.

Ik vroeg het tevens aan mijn man: "Weet jij of dit gezegde uit de Bijbel komt?" Hij noemde Jakobus 1, het Bijbelgedeelte met als kopje: Horen en doen. Met als kern: 

19. Zo dan, mijn geliefde broeders, ieder mens moet haastig zijn om te horen, maar traag om te spreken en traag tot toorn.

20. De toorn van een man brengt immers geen gerechtigheid voor God teweeg.

Aan mij de keuze, wat ik op zulke momenten doe tot herstel van mijn relatie met God of met mensen... 

Weet ik waarom de muur tussen ons instaat? Wil ik de a(A)nder daarin leren kennen? Ik denk daarbij aan Jona, die woedend was over de verdorde wonderboom... Wat deed God? Hij sprak Jona aan op zijn onterechte boosheid. 

Hoe belangrijk is het dus, om éérst mijn hart te onderzoeken. En dus: een wacht op mijn lippen te zetten en te overdenken hoe de HEERE wil, dat ik ermee om ga. En dus traag te zijn tot spreken en éérst luisterend zwijgen. Kwetsbaar als de HEERE is, laat Hij Zich zien: Hij laat Zijn hart kennen door Zijn Woord en Geest, opdat wij Hem vrijelijk zullen liefhebben en gehoorzamen. Want Hij heeft ons lief, ondanks onze neiging tot het kwaad. En lukt dat niet? Ook dan zie je Gods barmhartigheid en vergevingsgezindheid in Jona. Want ondanks Jona's boosheid was hij een knecht van God. In Jona's verhaal zie je dat het veilig is jouw hart uit te storten bij God. Jona was èn bleef een dienaar van God! 

2 Koningen 14:

25. Hij bracht ook het gebied van Israël van Lebo-Hamath tot de zee van de Vlakte aan Israël terug, overeenkomstig het woord van de HEERE, de God van Israël, dat Hij gesproken had door de dienst van Zijn dienaar Jona, de zoon van Amitthai, de profeet uit Gath-Hefer.

Meer voorbeelden zijn te noemen. Zoals bijvoorbeeld Elia onder de bremstruik. 

Een helder antwoord heb ik dus voor mezelf niet. Hoe ik doe, is afhankelijk van elke situatie waarin ik me bevind.

Dus:

Psalm 141

3. HEERE, zet een wacht voor mijn mond,

behoed de deur van mijn lippen.

4. Laat mijn hart zich niet neigen naar een slechte zaak, om goddeloze daden te verrichten met mannen die onrecht bedrijven; en laat mij niet eten van hun lekkernijen.

Psalm 65

3. U hoort het gebed;

tot U zal alle vlees komen.

Hij is een hoorder van gebeden! 

Hetzij dat we spreken, hetzij dat we zwijgen, laat het zijn met  een oprecht biddend en Godvrezend hart. Strevend te doen wat tot eer van de HEERE is:

Mattheüs 22

37. Jezus zei tegen hem: U zult de Heere, uw God, liefhebben met heel uw hart, met heel uw ziel en met heel uw verstand.

38. Dit is het eerste en het grote gebod.

39. En het tweede, hieraan gelijk, is: U zult uw naaste liefhebben als uzelf.

Opdat we in een vurige liefdesrelatie met Hem èn elkaar zullen leven... In het nederige besef wat geschreven staat in Romeinen 7. Over onze inwendige strijd met het goede(de geest) en het kwade('t vlees).

Laat ik stilzwijgend luisteren naar Gods gesproken Woord. Naar dít gesproken Woord handelen, wandelen en desnoods spreken (of schrijven 😉). Dan verdwijnen de vragen over hoe ik mijn naaste 'moet' behandelen...

Dank God, voor Jezus Christus,onze Heere!

Misschien kan jij er wel een heel ander licht opwerpen. Daarom vind ik jouw reactie fijn en waardevol!