Stervend leven, afgewiste tranen

Stilletjes sta ik bij haar graf. Tranen lopen over mijn wangen. Ik geloofde niet dat u in de hemel zou komen. Dat nog hardop gezegd ook! Maar mama.., u wist wat dit leven was! U leefde voor papa en ons... Hoeveel heeft u van ons moeten verdragen! Pijn vlamt door mijn ziel heen. Ik heb mijn moeder nooit gezegd, hoe dankbaar ik ben voor alles wat zij deed. Juist ook de dingen die mama voor zichzelf ontzei, om ons een pleziertje te gunnen! 

Op vakantie gaan, terwijl we het geld eigenlijk niet hadden. Mijn moeder droeg haar oude kleding dan nog maar wat langer. Of ze nam genoegen met de kleding van haar zussen... Wat een vernedering moet dàt voor haar geweest zijn. Juist omdat zij uit zo'n welgesteld gezin kwam. Dit deed zij voor ons. Oók voor mij, zodat zij ons blij kon maken... 

Als we kleding gingen kopen, liep ik er ongeïnteresseerd bij. Mama werd daar verdrietig van, want zij wilde zo graag dat ik er leuk uit zag en daarover blij was!

En ik? 

Ik was alleen maar boos omdat wij de hele dag winkel in en winkel uit moesten... 

En nu? 

Nu ik zelf een gezin heb met kinderen, begin ik meer en meer te beseffen wat ze heeft moeten doormaken. Wat een pijn moet mijn moeder gehad hebben. Wat een zelfverloochening! Dit heeft zij nóóit in eigen kracht kunnen doen. Moeder zijn, ten koste van zichzelf. ik heb haar als vloermatje gebruikt...

Ze hoorde er gewoon te zijn! Ik word vervuld van bewondering voor haar. 

Wanneer heb ik haar horen klagen? Knap, dat ze dat zo weinig deed... Zij heeft stand gehouden, maar niet door de meeste te willen zijn!

Ik moet denken aan Jezus. Hoe heb ik zo hard kunnen oordelen over jou mama? Hij stierf aan het kruis om voor ons goddelozen te sterven, ja zelfs toen wij nog zwak waren... Hij heeft zichzelf tot het diepst toe vernederd! Wat heb ik dan nog veel te leren... 

'Nee', zeg ik voordat jullie dit gaan vragen,'dit bovenstaande verhaal is niet autobiografisch. Alhoewel er wel herkenbare elementen zijn uit mijn leven. Een denkbeeldig verhaal waarbij ik besef dat ik niet dankbaar genoeg ben geweest aan mijn moeder. Zij is op zeventigjarige leeftijd overleden, toen ik drieëndertig jaar was. Getrouwd en een gezin met vijf jonge kinderen. De oudste was negen jaar en de jongste drie jaar. Een intensieve levensfase waarin ik me te druk voelde om mijn inlevingsvermogen te gebruiken wat betreft het leven van mijn moeder... Mijn vader bleef alleen in zijn appartement achter. We gaven mijn vader regelmatig ons gezelschap in het appartement waar zij samen hadden gewoond. Het was moeilijk wanneer we vertrokken naar ons eigen huis... Of als ik hem belde en de verbinding verbrak. Want hij bleef achter in de pijnlijke stilte van zijn appartement... Herkenbaar? Wees dankbaar voor de tijd die je met jouw moeder en vader hebt op deze aarde. Wat een zegen, wanneer je jouw ouders tot op dit moment hebt! Dan kan je jouw respect en waardering uiten, door er voor hen te zijn als het leven voor hen moeilijker wordt om te leven. God laat Zich zien door onze ouders heen. Geboren uit onze moeder, door de liefde met onze vader, gaf zij ons het leven. Het is zo'n tastbaar beeld van onze God en Vader, Die ons het Leven geeft. Alleen is God almachtig en volmaakt. En dat zijn wij mensen niet. Nee, onze ouders hebben ons niet perfect opgevoed. Maar wel met alle liefde die zij in zich hadden, om ons het beste te geven wat binnen hun mogelijkheden lag.

Daarom spreek ik mijn dank uit aan de HEERE voor de ouders die Hij mij gegeven heeft, met de rouwrand eraan dat ik dit helaas niet meer tegen mijn vader èn mijn moeder kan zeggen. En roep ik een ieder dit leest op: Wees dankbaar en geef jouw ouders het respect, de waardering en zorg die zij verdienen, ondanks de gebreken die zij hebben. Nú kan het nog! Wanneer jij werkelijk jezelf kent, moet dat geen probleem wezen. Toch?