Mijn aardse dwalen,
bijna bezwijken…
Gods Zonnestralen,
Die mij bereiken,
en verwarmen.
In Vaders armen.
schuilen,
en uithuilen.
Aan zonden,
gebonden...
*
Gehoorzamend aan Zijn stem.
Aan tafel met Hem!
Kocht Jezus jou en mij,
van zonden vrij?
Zijn dood en wonden,
in de diepten van de zee.
Gods Zonnestralen,
gaan mee,
op ons aardse dwalen!
Jezus beval met bewogen stem,
bidt en smeekt, eensgezind in Jeruzalem.
Mijn Vader heeft het beloofd,
de Heilige Geest komt, gelooft!
Mijn taak hier op aarde is volbracht.
Ik word nu in de hemel verwacht…
Daar ga Ik Mijn vader bidden,
de Trooster te brengen, in jullie midden…
Jullie raken Mij hier op aarde kwijt,
maar Hij zal in u blijven, tot in eeuwigheid!
Ik heb u zoveel gezegd, is het niet?
Jullie zullen geloven, als het is geschied.
Ook jij Petrus! Weet je nog?
Ik heb het je toen gezegd, toch?
‘Ik heb voor u gebeden,
jij zult bekeerd zijn, in het heden!'
Petrus vroeger vol vurig zelfvertrouwen,
werd nederig klein, maar in Christus behouden.
En toen gebeurde dat grote wonder,
in die opperzaal, zó bijzonder!
Het geluid, als van een stormwind,
dat zich in de volledige ruimte bevindt.
De Heilige Geest, die in een ieder verscheen,
als tongen van vuur, op iedereen!
In alle talen wordt gesproken,
Gods trouw wordt nooit verbroken...
Het gebeurt gelijk Joël voorzegd heeft.
Vreugde! Jezus is niet dood.., Hij leeft!
Zo vertelt Petrus, vurig door de Geest,
op dat heerlijke Pinksterfeest.
De echo klinkend: ‘Versterkt uw broeder,
door het geloof in Mij, jouw Behoeder…'
Die dag, wat een grote zegen!
Zoveel zielen, die het geloof verkregen…
Iedereen die geloofde was bijeen,
en zij hadden alle dingen gemeen.
Zij braken met elkaar, dagelijks het brood.
Met vreugde en eenvoud, maakten zij God groot!
Gods volk werd dagelijks uitgebreid.
Het Evangelie over de hele wereld verspreid…
Jezus, die naast Zijn Vader zit.
Wat een troost..., Die voor ons bidt.
Jezus, die voor ons een plaats bereidt,
in die Hemelse heerlijkheid.
Heeft U, jij of ik de Heilige Geest reeds ontvangen?
Verspreiden wij Zijn Evangelie, met vurig verlangen!?
Laat ons dan vreugdevol, dit leven dragen,
met onze ogen naar de hemel opgeslagen!
Naar aanleiding van Handelingen 1 en 2
Lees ook dit Pinkstergedicht: Wind en vuur
Hoe jij daar lag
maakte ik me veel zorgen
Haal je de volgende morgen?
Wij hoorden je in jouw zuchten
naar de HEERE vluchten
Ook ons gebed was áls jij ging sterven
Dat jij eeuwig leven bij de Vader zou erven
Dachten jou kwijt te raken
Terwijl de arts wanhopig herstel zocht
vulden je longen zich met nog meer vocht
Maar toen kreeg je dopamine
En een beetje morfine
Dat was het begin
Herstel zette in
Extra genade...tijd... gekregen
(Hemelvaart)
Staan jullie nóg naar boven te staren?
Jezus is naar de hemel opgevaren...
Naar Zijn Vader vertrokken uit ons midden,
om daar voor ons een plaats te bidden.
Ons vlees in de hemel tot een zeker pand,
zittende aan Gods rechterhand.
En Hij komt..., met 't Pinksterfeest!
Daarom kan ik Jezus op aarde nu missen,
van Zijn daden getuigen; mensen vissen.
Zo worden wij in Zijn netten gevangen.
Kijken we dan samen met verlangen?
Naar Jezus' terugkomst omhoog?
Naar de wolken en de regenboog?
Het teken van Zijn liefdevolle trouw.
Hij komt en..., misschien wel gauw!
Zo hulpeloos en klein… Ik mocht jouw moeder zijn! Daar staande bij ’t doopvont, werd jij ingelijfd in het verbond.
Dag en nacht gaf ik je te eten,
Is toen jij daar, voor in de kerk,
bevestigde, dit watermerk…
Mijn moeder, ook zwijgzaam en stil,
haar handen vouwend voor Zijn wil.
