Het vleesgeworden Woord:
In het begin was het Woord en het Woord was bij God en het Woord was God. Dit was in het begin bij God. Alle dingen zijn door het Woord gemaakt, en zonder dit Woord is geen ding gemaakt dat gemaakt is. In het Woord was het leven en het leven was het licht van de mensen. Johannes 1: 1-4
Tussen Hemelvaart en Pinksteren hoorde ik op zondagmorgen een preek, die in het bijzonder bij mij bleef hangen. Waarom?
Wezenzondag. De apostelen keken uit naar de komst van de Heilige Geest. De Heere Jezus had dit beloofd voordat Hij, hen zegenend, ten hemel voer. Het was was niet alleen Zijn verlangen naar Zijn Vader te gaan. Nee het was ook nodig voor ons. Omdat de Heilige Geest dan door de Heere Jezus naar ons toegezonden zou worden. Zijn taak op aarde was immers volbracht. (Johannes 16, 17)
De discipelen vertrouwden op Zijn belofte, zonder de aanwezigheid van de Heilige Geest. Tien dagen lang! Zij bleven bidden en smeken op de belofte Die Jezus gedaan had. Bewondering heb ik voor hen! Alhoewel ik ook besef, dat zij veel tekenen kregen na Zijn opstanding uit de doden. Toen Hij daarna aan hen verscheen, begrepen zij alles wat hun Meester verteld had tijdens Zijn rondwandeling op aarde. Een heel duidelijk voorbeeld daarvan is de Emmaüsgangers. Tevens die 'ongelovige Thomas' (vanaf vers 24). Hierdoor wisten ze: De belofte van Jezus wordt waargemaakt. Alleen wisten ze nog niet wanneer... Wij wel! De Heilige Geest kwam 10 dagen na Jezus' Hemelvaart, met Pinksteren.(Handelingen 1, 2)
Wanneer ik op donkere momenten, God niet meer zie of ervaar? Weet ik dat ik het niet zonder de Heilige Geest hoef te doen. Hij is er voor mij, om mij te troosten en te leiden. Te laten zien wat Waarheid is. En niet alleen voor mij. Datzelfde gaat voor jou op!
Wij zijn zo bevoorrecht! De apostelen moesten het tien dagen zonder Jezus en de Heilige Geest doen.
We mogen pleiten op Zijn belofte van vergeving door Jezus Christus. Zijn Geest troost en leidt ons door dit 'tranendal' door Zijn Woord. Want de Geest spreekt door Gods Woord heen. Daarom is het belangrijk om Gods Woord regelmatig/dagelijks te lezen en onderzoeken/overdenken. En worden we een levend getuigenis voor de mensen om ons heen.
Tot..., Jezus terugkomt op de aarde. Zegenend voer Hij op ten hemel. Zegenend zal Hij wederkeren. Hoe heerlijk zal dat zijn!*
Ik wacht èn verwacht Hem. Rita Klapwijk heeft hierover een hele mooie blog geschreven, die hier mooi bij aansluit. Verwachtend wachten. Lees je me? En (ver-)wacht je mee?
Ik kijk uit naar jouw reactie.
Helaas kan ik je geen link naar de preek geven, omdat de preek niet op kerkdienst gemist staat.
* Tenzij wij 'natuurlijk' eerder door overlijden weggenomen worden, wandelen we tot Zijn wederkomst over deze aarde door Hem geleid. Een bemoedigend woord vind ik dit altijd. Overlijden... Je bent over jouw lijden heen naar de Vader gegaan.
Een verlangen om die boom te zijn aan waterstromen.
Psalm 1:3 Want hij zal zijn als een boom, geplant aan waterbeken,die zijn vrucht geeft op zijn tijd, waarvan het blad niet afvalt; al wat hij doet, zal goed gelukken...
Ik voel me soms als een boom in de storm. Op deze aarde wordt er aan mij getrokken. De heersende gedachte dat we tevreden met onszelf 'moeten' zijn. Ons leven maakbaar is. Alle problemen opgelost kunnen worden en het vervullen van al onze verlangens. De talenten die we hebben, moeten we ontwikkelen en gebruiken. Bovendien financieel en sociaal gelukkig zijn! Dat is toch wel héél belangrijk! Of er in ieder geval naar streven! Een zorgorganisatie in onze omgeving vatte het bovenstaande in één zin samen, met hun slogan: 'Het leven is van jou!' Met andere woorden:
Ik ben mijn eigen god... Het is zó verleidelijk om toe te geven aan bovenstaande verlangens... Waar doet dit mij aan denken? Eva misschien?
In een stormachtige periode schreef ik dit bovenstaande gedicht. Krampachtig probeerde ik mijn hoofd boven water te houden. Te grijpen naar 'geluk'. Een leven zonder pijn. Het lukte niet... Ik vroeg hulp bij lieve mensen met een christelijke levenshouding. Zij konden mij niet afdoende helpen. Tot..., ik in deze diepte mijn hulp bij de HEERE ging zoeken. Ik vroeg me af:
God liefhebben boven alles en mijn naaste als mezelf. De HEERE is mijn Schepper en Zaligmaker. Zou ik Hem daarvoor niet eren door mijn leven heen? Tevens bij tegenspoed, pijn of verdriet in mijn leven, die de HEERE niet voorkomt?
Wat staat hierover geschreven in Jeremia 18, waar de HEERE tot Jeremia spreekt over het werk van de pottenbakker?
Jeremia 18:6 Zou Ik met u niet kunnen doen zoals deze pottenbakker, huis van Israël? spreekt de HEERE. Zie, zoals de klei in de hand van de pottenbakker, zo bent u in Mijn hand, huis van Israël.
Ik keer terug naar het gedicht met het beeld van de boom. Verschillende keren worden bomen besproken in de Bijbel. Ik ging op onderzoek uit:
Allereerst in Genesis 2:9: En de HEERE God liet allerlei bomen uit de aardbodem opkomen, begerenswaardig om te zien en goed om van te eten; ook de boom des levens, in het midden van de hof, en de boom van de kennis van goed en kwaad.
We weten allemaal wat er in het paradijs gebeurd is. Eva liet zich verleiden door de satan(verstopt in de slang) en at van de vrucht van de boom van de kennis van goed en kwaad.
Hé... Dat is herkenbaar! Weet je nog wat ik hierboven schreef? Het is zó verleidelijk om toe te geven aan bovenstaande verlangens... Waar doet dit mij aan denken? Eva misschien?
Dat gevoel van zèlf god willen zijn en mijn leven willen leiden op mijn eigen manier...
Mijn hart is er zó ontvankelijk voor! En wanneer ik niet alert ben, de verleiding niet afwijs, zoals Eva dit niet deed. En dát was niet eens het aller ergste. Eva verleidde daarna haar man, Adam, om ook van deze vrucht te eten... Desastreus was het gevolg. Ze werden de hof van Eden uitgezet, om te voorkomen dat zij voor eeuwig hun zondige natuur zouden behouden. De HEERE gaf in Zijn barmhartigheid de belofte van genade door de komst van Zijn lieve Zoon. Maar..., de aardse dood zouden Adam en Eva en hun nakomelingen niet ontsnappen, zoals God had gewaarschuwd. Een terechte straf dus! Maar dat niet alleen. De gevolgen waren te zien in hun dagelijkse leven. Relaties kwamen onder druk te staan. Gingen en gaan zelfs kapot. Hun zoon Kaïn die zijn broer Abel doodde(genesis 4). Wat een verdriet... Terug naar mezelf. Verleid ik anderen om de zonde te doen, omdat ik het zo lekker vind? Of strijd ik ertegen door er bijvoorbeeld van weg te vluchten? Zoals geschreven staat in 1 Timotheüs 6:11: U echter, o mens die God toebehoort, ontvlucht deze dingen. Jaag daarentegen gerechtigheid, godsvrucht, geloof, liefde, volharding en zachtmoedigheid na.
Hieronder een korte bemoediging van deze predikant. Hij kan het veel beter zeggen dan ik.😉
Vraag ik zoals Paulus in: Handelingen 9:6 En hij zei, bevend en verbaasd: Heere, wat wilt U dat ik doen zal? Paulus bekeerde zich van zijn zondige weg. Hij ontmoette Jezus op weg naar Damascus. Hij vervolgde zijn weg om het Leven te brengen door het delen van het Evangelie door Jezus Christus. Hij sloot zich aan bij de christenen, die hij eerst van plan was te doden.
Wat is mijn verlangen? En de jouwe? Eten wij al van de Boom des levens, uit openbaring 2?
Openbaring 2:7: Wie oren heeft, laat hij horen wat de Geest tegen de gemeenten zegt. Wie overwint, hem zal Ik te eten geven van de Boom des levens, die midden in het paradijs van God staat.
En ook Openbaring 22:2: In het midden van haar straat en aan de ene en de andere zijde van de rivier bevond zich de Boom des levens, die twaalf vruchten voortbrengt – van maand tot maand geeft Hij Zijn vrucht. En de bladeren van de boom zijn tot genezing van de heidenvolken. Júist door zware tijden heen, leerde ik mijn ogen op de HEERE gericht te houden. De Boom des levens. Waar mensen(mezelf incluis) tekort schieten en we het leven voor elkaar zelfs onnodig zwaar maken, geeft Hij ons de kracht om het leven te leven... Door Zijn Woord en Geest kunnen we dit leven overleven en in vertrouwen wandelen naar de eeuwigheid. Waarom? Omdat de HEERE doet wat Hij belooft, dit in tegenstelling van mensen... Met ogen op Zijn Woord en Geest gericht, komt Christus centraal te staan. Zijn licht gaat schijnen aan de heidenen tot genezing, door Zijn vruchten heen. Dan vechten en ruziën christenen niet met elkaar, maar onderzoeken Gods Woord en laten deze door Zijn Geest regeren. Onze eigen ideeën of mening laten we los... Of toch niet!? Boven Psalm 1: staat het kopje:
Twee wegen Met andere woorden, er zijn twee wegen die wij kunnen gaan:
De weg van de goddeloze óf van de rechtvaardige...
Bij wie hoor jij? En ik?
De goddeloze?
Psalm 1:6b: de weg van de goddelozen zal vergaan.
Ik vind het hard om te zeggen, maar we kiezen hier uiteindelijk wel zelf voor...
Of de rechtvaardige?
Psalm 1:3 Want hij zal zijn als een boom, geplant aan waterbeken, die zijn vrucht geeft op zijn tijd, waarvan het blad niet afvalt; al wat hij doet, zal goed gelukken.
Psalm 1 verwijst ook naar Jeremia 17 vers 8: Hij zal zijn als een boom, die bij water geplant is, en die zijn wortels laat uitlopen bij een waterloop. Hij merkt het niet als er hitte komt, zijn blad blijft groen. Een jaar van droogte deert hem niet, en hij houdt niet op vrucht te dragen. Hoe verlang ik om zo'n boom te zijn aan waterstromen. Maar:
verlang ik ernaar vanwege Christus?
Of vanwege de vruchten die het geeft? Het niet merken van de hitte?
M.a.w. dat zorgen en verdriet mij niet overweldigen doordat de HEERE mij bijstaat? En dat mijn blad groen blijft? En dat ik later bij Hem op de nieuwe hemel en aarde zal wonen?
Een geweldig wonder is het wanneer iemand standvastig Christus volgt in dit leven. Door alle ellende en verdriet heen, zou je juist daardoor naar de mens gesproken, juist niet meer blijven geloven in onze Almachtige God? Stellen velen niet-gelovigen niet deze vraag:
Waarom laat God zoveel oorlog, ziekte en ellende toe? Als Hij ons liefheeft zou Hij dat toch voorkomen?
Bovendien, zie ik nu, in dit aardse leven, de hemelse heerlijkheid? De nieuwe hemel en aarde? Nee!
Het is beloofd, maar we zien het niet. En wel ervaren en zien we de ellende op deze wereld dagelijks.
Tóch wordt het gegeven in het geloof van Jezus Christus. Niet om vrede, genezing of goederen op deze aarde te verkrijgen. Maar juist om standvastig te blijven staan in Hem, door alles heen. Zelfs door de dood. Om te zijn zoals God ons bedoeld heeft. Mattheüs 24:13 Maar wie volharden zal tot het einde, die zal zalig worden. Niet om het brood dat we krijgen, wonderen of het genezen van een ziekte. De Heere Jezus wilde niet bekend staan als dé Genezer van mensen of de wonderen die Hij verrichtte. Hij was gekomen om ons te verzoenen met onze Schepper en daarmee vrede te geven in onze harten*. Het gaat om Hem!
Bij wie hoor jij? En ik? Nee, dat betekent niet dat ons niets kwaads zal overkomen, maar wel dat wij door die droogte heen groen blijven, in het vertrouwen dat wij eeuwig leven hebben ontvangen in Hem!
In de media worden regelmatig de woorden van mensen aan de kaak gesteld. Onder andere beloften die, bijvoorbeeld, politici hebben gedaan. Tevens de schandalen die nu nu openbaar komen over de mondkapjes of de toeslagen. Ook bekende Nederlanders die zich misdragen hebben. Er speelt op dit moment zoveel!
Zoveel mooie beloften! Maar wat komt ervan terecht?
Dan denk ik aan mijn eigen gesproken woorden? Waren die goed? En zo ja? Paste mijn gedrag wel bij deze woorden? M.a.w: Dóe ik die goede woorden ook?
Ik dacht bij mezelf: Heb ik niet te vaak grote mond over wat anderen verkeerd doen? Ben ik beter? Nee! Doe ik beter? Oeps.... Laat ik maar wat stiller zijn en doen wat Gods Woord zegt.
En wanneer ik dat doe, alsjeblieft niet ga roemen over mijn daden. Juist stil blijf over mezelf en God groot maak! Want uit genade zijn we zalig geworden. Zo zegt Efeze 2:
8. Want uit genade bent u zalig geworden, door het geloof, en dat niet uit u, het is de gave van God;
9. niet uit werken, opdat niemand zou roemen.
10. Want wij zijn Zijn maaksel, geschapen in Christus Jezus om goede werken te doen, die God van tevoren bereid heeft, opdat wij daarin zouden wandelen.
Eerlijk gezegd heb ik niet de behoefte aan dit gedicht iets toe te voegen. Zegt het al niet genoeg? Straks volledig aan Gods doel te kunnen voldoen in de eeuwige zaligheid! We 'moeten' er nu nog doorheen en mogen getuigen van onze Maker en Zaligmaker.
Als zij met papa en broer in het ziekenhuis dwalen.
70 jaar: "Ik moet de kleintjes van school halen!"
Mama, het moest bij jou zo zijn.
Wat deed 't ongelooflijk veel pijn!
Jij ging zo graag jouw eigen gang,
maar dat duurde na mei niet lang...
Want nog geen twee maanden later?
Verlieten mijn ogen het zoute tranenwater.
Een niet begrijpen van woorden,
bij welk voorwerp zij hoorden...
Op de snorfiets vanuit Tiel naar Scherpenzeel, toen ze nog gezond was.
Augustus, verjaardag van één van onze kinderen.
Niets kon papa en mama verhinderen!
Mama, zittend op een stoel,
Haar ogen kijken star, zonder doel.
Mama, jouw kleinkinderen, jouw leven!
Je lijkt niets meer om hen te geven...
"Geef het kado maar", zegt opa zacht,
Wezenloos voldoe je met hulp aan die opdracht.
Mams, daar in 't verzorgingshuis,
Precies één maand jouw thuis.
Vervlogen hoop van een herkennen...
Iets waar ik maar niet aan kon wennen!
Ongezegd wetend, zij gaan liever niet...
Een oma die hen toch niet ziet.
Zij was hun oma niet meer.
Dat deed ontzettend veel zeer!
Telefoon vroeg op zondagmorgen.
Of ik maar heel snel wilde zorgen,
in Tiel te komen, mama lag op sterven.
Ging zij nu haar eeuwig heil beërven!?
Papa en broer zaten aan haar bed.
Ik werd er naast gezet.
Die laatste uren,
leken heel kort te duren.
Even was ik met mams alleen.
Een verloren traan op mijn wang verscheen.
Ik aaide haar hand en haar wang.
Wat lijkt de tijd nu toch weer lang!
De zachte stokkende ademhaling van mam.
Tot ook daar een eind aan kwam.
Het werd stil, héél stil…
Ik hoorde het wel vaker van mensen die hun vader of moeder verloren aan de ziekte dementie. Je verliest hen twee keer. Mijn moeder had een snelle vorm. Zo noem ik het althans. Eind mei constateerden we dat ze niet alles meer begreep. Een maand of wat later, kon zij sleutels niet meer onderscheiden van bestek. Ze is in augustus nog op de verjaardag van onze oudste zoon geweest. Hij werd toen acht jaar. Starre ogen van een niet herkennen... Het eerste geestelijke afscheid van onze levendige moeder en oma, die juist zoveel van haar kinderen en kleinkinderen hield!
Op de verjaardag van onze jongste dochter in september, is ze opgenomen in het verzorgingshuis, omdat mijn vader de zorg niet meer kon dragen, ondanks zijn immense inzet. Precies een maand later is zij overleden. Het tweede afscheid. Nu van haar lichaam...
In haar leven had zij de levende hoop en het vertrouwen dat ze naar God ging. Ondanks het verschil in geloofsbeleving(zij was Rooms-Katholiek), vertrouw ik op de HEERE, dat Hij gedaan heeft dat goed is.
Kijk ook eens op Verloren herinneringen. Deze post gaat ook over dementie. Maar dan vanuit een iets ander gezichtspunt.
.png)
De discipelen vertrouwden op Zijn belofte, zonder de aanwezigheid van de Heilige Geest. Tien dagen lang! Zij bleven bidden en smeken op de belofte Die Jezus gedaan had. Bewondering heb ik voor hen! Alhoewel ik ook besef, dat zij veel tekenen kregen na Zijn opstanding uit de doden. Toen Hij daarna aan hen verscheen, begrepen zij alles wat hun Meester verteld had tijdens Zijn rondwandeling op aarde. Een heel duidelijk voorbeeld daarvan is de Emmaüsgangers. Tevens die 'ongelovige Thomas' (vanaf vers 24). Hierdoor wisten ze: De belofte van Jezus wordt waargemaakt. Alleen wisten ze nog niet wanneer... Wij wel! De Heilige Geest kwam 10 dagen na Jezus' Hemelvaart, met Pinksteren.(Handelingen 1, 2)
.png)
