Een emmer…

Ik kijk naar een foto van twee mensen. 

Twee mensen die stralen door de lach op hun gezicht. In gedachten ga ik terug… 

Ik pak de emmer die ééns van hen was. 

Gebruikt voor de ramen en de vloer, 

de badkamer en de wc… 

Ik ben blij dat alles schoon wordt,  

zij kunnen dat echter niet meer… 

Mijn hart loopt over van weemoed en verdriet! 

In die emmer zit het water dat ik erin gegoten heb.
Hij is doortrokken van emotie! 

Alléén ik weet dat, mijn kinderen niet meer… 

Aan de foto’s kunnen zij zien wat mijn ouders deden. Hun ogen zien een gelukkige jeugd van hun moeder, zoals die ééns zou zijn geweest… 

Wie kijkt door die emmer heen? 

Wie kijkt door die foto heen? 

Wie vertelt het verhaal erachter? 

De emmer zwijgt over het traanvocht erin gedrupt… De foto zwijgt over de blijdschap en het verdriet… Niemand kan vertellen dan alleen, ja wie? 

We kunnen zwoegen en strijden in ons leven… Alles wat er overblijft is een emmer of een foto… Niemand kan meer voelen wat achter die mens zat. 

Ik vraag me af, weten we dat nu dan wel? We kunnen praten met elkaar… 

We kunnen luisteren naar elkaar… 

Maar ten diepste voelen wat de ander voelt? Het gevoel van mijn gemis in die emmer? Dát voelen mijn kinderen en jullie niet…

Jullie zien een vrouw schoonmaken, 

Voelen niet het gemis dat haar nu doortrekt… 

Ja, ik kan het jullie nu vertellen, gelukkig wel! 

Als ik die foto zie, realiseer ik mij terwijl ik kijk, 

Óóit ben ik ook een foto en niets meer… 

Kan ik niet meer vertellen wat erachter zit… 

‘k Heb geleerd mijn handen te vouwen… 

Zoals mijn ouders eens deden… 

Zoals ook mijn kinderen nu doen… 

Al mijn zwoegen en slaven, 

daar blijft enkel tijdelijk van over: 

Een emmer en een foto… 

Gij zult u niet buigen voor die wereldse afgoden… De HEERE is onze God! 

De zonden van mijn voorouders leven in mij voort… 

God doet barmhartigheid aan de duizenden, 

die Hem liefhebben en Zijn geboden onderhouden…
Moet ik dan toch zwoegen en slaven tevens voor mijn kinderen? 

Wat een héérlijk weten dat God álles heeft volbracht!
Genade voor mijn zonden door het kruis van Jezus Christus… Ja, mijn ouders zijn niet meer…  Echter wèl die gevouwen handen voor mijn Heer…

Hieraan gerelateerd kan je lezen:

Ons mam