Onder Zijn vleugels uitkijken naar bergen

Ik ben nogal geneigd mezelf weg te cijferen. Met deze houding probeer ik een ander iets te geven waarvan ik denk, dat het die persoon gelukkig maakt. Zelfs als dit iets van mezelf kost. Teleurgesteld te worden in mijn persoontje, wil ik voorkomen. Maar het voorkomt niet, teleurgesteld te worden in de mensen om mij heen. Hoe krampachtig is dat! Daar wordt je toch doodmoe van...?  

Is dit herkenbaar voor jou?

Voor wie doe ik dat eigenlijk? vraag ik mezelf af. Op wie ben ik gericht? Op de ander of op mezelf? Of is er nog een Ander? 
 
Mijn gedachten gaan naar wat er geschreven staat in Mattheüs 22 de verzen 37-40:

Het grote gebod

37 Jezus zei tegen hem: U zult de Heere, uw God, liefhebben met heel uw hart, met heel uw ziel en met heel uw verstand.

38. Dit is het eerste en het grote gebod.

39. En het tweede, hieraan gelijk, is: U zult uw naaste liefhebben als uzelf.

Bij het overdenken van mijn 'probleem': 

U zult uw naaste liefhebben als uzelf, constateer ik dat ik veel te veel van mijzelf en andere mensen verwacht... Speel ik 'eigenlijk' niet voor god, wanneer ik me zo gedraag?

Als ik geen God van mezelf maak, hou ik de ander wel voor een god!

Hoe bezorgd moet ik zijn in het voorkomen van pijn en het geven van geluk? Alles van de mens verwachten? Is dat wel mogelijk? Bovendien nodig, wanneer ik alles van God verwacht?

Wat is het advies van Paulus die, nota bene tijdens zijn gevangenschap in Rome(Filippenzen 1 vers 7), een bemoedigende brief aan de Filippenzen schreef. In hoofdstuk 4 lees ik: 

6 Wees in geen ding bezorgd, maar laat uw verlangens in alles, door bidden en smeken, met dankzegging bekend worden bij God;

7. en de vrede van God, die alle begrip te boven gaat, zal uw harten en uw gedachten bewaken in Christus Jezus.

Waarom zou het: U zult uw naaste liefhebben als uzelf ná U zult de Heere, uw God, liefhebben met heel uw hart, met heel uw ziel en met heel uw verstand staan? Wat denk jij?

Is de HEERE niet het allerbelangrijkste!? Wanneer ik de HEERE op deze manier lief heb, zou ik mijn naaste dan niet willen behandelen zoals ik behandeld ben door Hem?

Gods doel voor ons is, Hem eren en dienen. En Hem dienen we door Zijn Evangelie uit te dragen in woord en daad. Nee, ik hoef mezelf niet te verliezen in een ander, door deze persoon koste wat kost te dienen, aardse vrede te bewaren en mezelf aan hem/haar aan te passen voor zijn/haar (en mijn) aardse geluk... Nee, ik heb Hem of haar lief door mezelf te verliezen in Hem. Te doen wat de HEERE wil dat ik doe. Daarmee heb ik mijn naaste lief als mezelf. Ik gun mijn naaste, God als hun Zaligmaker en Vader. Ja toch zeker? Dan wacht hen de eeuwige gelukzaligheid! 

Ja..., op deze aarde strijd met onszelf in relatie tot onszelf en de ander, om te zijn of te komen tot Die Ander... Hoe heerlijk zal dat zijn! Ik kijk ernaar uit. Geen strijd meer. Enkel overvloedige vrede, genade en zaligheid. 

Nu schuilen we nog onder Zijn vleugels(Ps.91:4) en kijken naar de bergen vanwaar Zijn hulp komt(Ps.121:1). 

Maar kijk jij ook uit naar 't tijdstip dat Jezus ons komt halen, om ons te brengen naar die eeuwige gelukzaligheid bij Zijn Vader!?

Een behouden aankomst gewenst! 

Onder Zijn vleugels uitkijken naar bergen

Mezelf verliezen

door

voor 

een ander te kiezen?

Of in mensen 

teleurgesteld?

Tranen opgeweld

maken van grenzen...

Wat wil ik?

Aards geluk?

Het is stuk

ik slik...

Gedachten:

Is het maakbaar?

Een hopeloos gebaar

niets van onszelf verwachten!

Mezelf verliezen

door

voor 

Die Ander te kiezen:

Gods doel met jou en mij

doet wat Hij belooft

Gelooft

Hij maakt van zonden vrij!

Het einde van de strijd

Jezus zal wederkomen

Het overtreft al onze dromen;

die eeuwige gelukzaligheid!

Een vis op 't droge...?

Het staat in de Bijbel geschreven. God zegt het en daarom geloof ik het:

De HEERE heeft ons geschapen. Daarom weet Hij het beste wat goed voor ons is. Zoeken we biddend de HEERE in Zijn Woord? En Zijn wijsheid? Beoefenen we rechtvaardigheid, zelfbeheersing, moed of vasthoudendheid, geloof, hoop en (naasten-)liefde? Beseffen we dat wij de HEERE hiermee eren? Hoeveel vreugde het geeft om juist daarmee bezig te zijn? De HEERE is het zó waard! 

Psalm 119 spreekt en zingt in zijn geheel over vreugde in de wet. Hier enkele verzen:

16 Ik verblijd mij in Uw verordeningen, Uw woord vergeet ik niet.

162 Ik ben verblijd over Uw belofte,

als iemand die een grote buit vindt.

163. Ik haat de leugen en heb er een afschuw van,

maar Uw wet heb ik lief.

164. Ik loof U zevenmaal op een dag

om Uw rechtvaardige bepalingen.

165. Wie Uw wet liefhebben, hebben diepe vrede;

voor hen ligt er geen struikelblok.

166. Ik hoop op Uw heil, HEERE,

en doe Uw geboden.

167. Mijn ziel neemt Uw getuigenissen in acht,

want ik heb ze zeer lief.

168. Ik neem Uw bevelen en getuigenissen in acht,

want al mijn wegen liggen voor U open.

En Psalm 1. Twee wegen. Een wandel in de raad van de goddelozen èn diegenen die juist niet op die weg staat... Luister je mee?  

Daarbij noem ik Psalm 4:8 U hebt mij meer blijdschap in het hart gegeven dan ten tijde dat zij hun koren en hun nieuwe wijn in overvloed hadden. 
Nog verder gaan is niet nuttig denk ik. In de Psalmen is er een overvloed te vinden van wat een vreugde het geeft, de HEERE te gehoorzamen en te dienen. Hij is getrouw en altijd nabij!

Vallen we onverhoopt tóch in zonden zoals: hoogmoed, hebzucht, lust, jaloezie, overdaad, boosheid en gemakzucht? Door Jezus bloed is er vergeving van zonden. We hoeven alleen maar in dit geloof tot Hem te gaan... Dan vinden we in Hem een zee van genade!

Wanneer we niet in dit bovenstaande geloof leven? Dan zwemmen wij niet zoals een vis in het water. Wij proberen spartelend te zwemmen op het droge, door onszelf of anderen tot een god te maken. Een vis sterft wanneer hij dit doet. En wij?
Wij zullen door ons ongeloof verloren gaan... Deze laatste zin doet pijn want..., het hóeft niet! Om deze reden huilde de Heere Jezus bij Zijn intocht in Jeruzalem!

Lukas 19:41 En toen Hij dichtbij kwam en de stad zag, weende Hij over haar. 42. Hij zei: Och, dat u ook nog op deze uw dag zou onderkennen wat tot uw vrede dient! Nu echter is het verborgen voor uw ogen. 43. Want er zullen dagen over u komen dat uw vijanden een wal rondom u zullen opwerpen, u zullen omsingelen en u van alle kanten in het nauw zullen brengen. 44. En zij zullen u met de grond gelijkmaken en uw kinderen in u verpletteren. Ook zullen zij in u geen steen op de andere steen laten, omdat u het tijdstip waarop er naar u omgezien werd, niet hebt onderkend. Zijn liefde... Oneindig groot!

Johannes 3:16 Want zo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat ieder die in Hem gelooft, niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft. Zwemmen we met elkaar mee? In Zijn zee van Zijn overvloedige genade?

Deze blog is n.a.v. een blog over de navolging van Christus, van Thomas a Kempis geschreven. Benieuwd wat daar geschreven staat?

De Navolging van Christus: 9) Over gehoorzaamheid en onderwerping.

Het groene monster...

Het groene monster... Heb jij hem al ontmoet? Die allesverslindende en vernietigende jaloezie?

Ken jij die dertigers? Waar ogenschijnlijk alles goed gaat? Ze hebben een goed huwelijk en hun carrière loopt op rolletjes. Nu deze schaapjes op het droge zijn, verlangen zij naar een kind. En die wens wordt prompt vervuld.

Voor mij is het wel herkenbaar. Kort geleden werd ik hiermee geconfronteerd. Pijnlijke herinneringen van dertig jaar geleden kwamen daarmee naar boven.

Het groene monster at mijn buik misselijk... 

Vers twee en drie van psalm 73 kwamen in mijn gedachten:

Maar wat mij betreft, mijn voeten waren bijna uitgegleden, mijn schreden waren haast uitgeschoten, want ik was jaloers op de dwazen, toen ik de vrede van de goddelozen zag.

Heb ik het niet goed dan? Zeker wel! Wij hebben het niet minder goed dan alle personen die nu in mijn gedachten zijn. En toch? Het groene monster in mij zegt: 
'Ze werken en spreken hun wensen uit? En zij verkrijgen hun verlangen hier op aarde...' 

Na zulke ontmoetingen voel ik me leeg. Zij lijken zich geen zorgen te maken om hun bestemming... Om Diegene die ons geschapen heeft! Die dat kleine mensje in de moederschoot laat groeien. Zij genieten van elkaars liefde. Streven onveranderlijk naar het geluk dat zij op aarde ontvangen.  

Het groene monster voert een misselijkmakende strijd om dat vredige en 'zorgeloze' leven dat zij laten zien en de zorgen die in mijn hart leven.  

want ik was jaloers op de dwazen, toen ik de vrede van de goddelozen zag. 

Hoe heerlijk is het om te genieten van alle weldaden van onze HEERE.  Het is hun van harte gegund, omdat ik van hen hou. Het  misselijke gevoel van jaloezie maakt plaats voor verdriet en zorgen.

Al dat aardse gaat immers voorbij! En zij hebben de Gever van al deze weldaden niet lief.

Nee..., ik hoef me geen zorgen te maken om mijn eindbestemming. Die ligt vast in de Heere Jezus. Dat geldt ook voor hen, indien zij geloven! En dáár maak ik me nu net zorgen over. Zij schudden echter liefdevol meewarig hun hoofd... 

Yvonne moet zich niet zo druk maken om ons. Wij willen dit leven zelf. Geniet toch eens lekker en maak je niet druk om God!  

Juist dát doet zo'n pijn... Omdat ik me realiseer wat psalm 73 zegt over hen, indien zij niet willen geloven! Vers 17 en 18 uit psalm 73:

totdat ik Gods heiligdom binnenging en op hun einde lette. Ja, U zet hen op gladde plaatsen, U doet hen in verwoesting vallen.

Ik denk ook aan prediker 1 en 2. Vooral de verzen 2, 3 en 4 uit hoofdstuk 1:

Een en al vluchtigheid, zegt Prediker, een en al vluchtigheid, alles is vluchtig. Welk voordeel heeft de mens van al zijn zwoegen waarmee hij zwoegt onder de zon? De ene generatie gaat en de andere generatie komt, maar de aarde blijft voor eeuwig staan.


Alles waar zij hun hart op zetten, zal voor hen vergaan. Wij kunnen niets in het graf meenemen. Hoe onverstandig was ik in mijn jaloezie(zie psalm 73 vers 21 en 22). Is de HEERE mij niet nabij? Heeft mijn Schepper en Zaligmaker mij niet alles gegeven wat ik nodig heb? (vers 25, 26 en 28 en prediker 2 vers 26) 

En daarom zal ik tot de dag van Zijn wederkomst of wanneer ik mijn laatste adem uitblaas, mijn toevlucht nemen tot God. En mijn naaste van Gods werken vertellen! Uit liefde voor mijn Zaligmaker en Schepper van alle mensen op deze aarde(Ook van het kindje in de moederschoot!). En uit liefde voor mijn naaste, die ik deze rijkdom nog meer gun dan alle geluk op de gehele wereld.

Psalm 73 vers 28:

Maar wat mij betreft, het is voor mij goed dicht bij God te zijn. Ik neem mijn toevlucht tot de Heere HEERE, om al Uw werken te vertellen. 

"Want de HEERE is goed"

    (Psalm 100: 5a)

Het hier uitgesproken dankbare ja,

dat is voor jullie een toda.

Jullie zijn jezelf aan God verloren.

Zó anders, dan we tegenwoordig horen.

Het moderne Evangelie van onze cultuur,

heeft een hoge prijs en is duur.

Want ons aardse leven geeft de dood.

Gods goedheid is echter oneindig groot.

Christus heeft Zijn leven gegeven,

opdat wij zondaren eeuwig zullen leven!

Dus nee..., geen gedelf,

voor een betere versie van jezelf!

Maar een steeds meer,

willen lijken op Jezus onze Heer.

Toda,

Is niet alleen een dankbaar ja.

Het betekent ook belijden.

Je leven aan God toewijden.

Hij is zo onmetelijk goed!

Jezus' bloed,

is uitgestort,

voor al onze schuld en tekort.

Psalm honderd doet op ons een beroep,

een totaal omvattende oproep.

Wij zijn Zijn maaksel, Zijn eigendom.

Kom, we gaan zingend in Zijn heiligdom,

met al ons hebben en houden,

op de HEERE vertrouwen...

Samen dienen en Zijn naam prijzen.

Juichend en lovend Hem eer bewijzen.

Want wij weten, de HEERE is God!

Beschikker van ons deel en lot.

Gods trouw en Zijn goedheid,

is in alle generaties tot in eeuwigheid. 

Toda!!!

Dit gedicht is geschreven n.a.v. het afleggen van de openbare belijdenis van drie jonge mensen uit ons gemeente. De HEERE is overstelpend goed en trouw! Hij werkt door alle generaties heen. Toda!🌈

Eredienst beluisteren

Ongekend en onpeilbaar diep

De predikant haalde in de preek aan dat mensen je soms dingen niet niet kunnen vergeven en dat je soms ook jezelf dingen niet kan vergeven. Deze laatste opmerking 'triggerde' mij, omdat ik hier járen terug ook mee geworsteld heb en daar in die tijd een gedicht over geschreven had. Ook toen wist ik, ondanks mijn gebrek aan vergevingsgezindheid aan mezelf? Is er bij God altijd vergeving! Gods onpeilbare genade is zoveel groter dan (de wetenschap van)mijn zonden en ongerechtigheden.

Dat gedicht heb ik in het onderstaande gedicht verwerkt. 

Zong men dit pelgrimslied,
op weg naar een ontmoeting met God? 
Of is dit de reden niet?
Maar dat men na jaren ballingschap,
op weg naar huis en de tempel,
dit zong met een boetvaardige stap.
'Uit de diepte' wat betekent dat?
Luther legde het verband met vers drie.
't Betrof de zonden die de dichter bezat...
Diepten' in psalm 69, het Oude Testament,
betekent dat je wegzakt in bodemloze 
modder,
en je overspoeld door water bent.
De dichter roept in zijn aards bestaan,
of God Zijn oren wil openen voor hem, 
want Hij is zó ver bij God vandaan...
Hij wil van de HEERE één en al aandacht,
hij hoopt op Zijn Woord en...,
de HEERE wordt door zijn ziel verwacht.

Afstandelijker ging de psalmdichter verder schrijven,
Als God ongerechtigheden wil bewaren,
wie o wie zal dán staande blijven?
Hij spreekt niet over vergeving van eigen schuld.

Waarom verzwijgt hij dat,
en is zijn eigen 'ik' in mist gehuld?
Gemakkelijk gezegd; ons leven is gebroken,
als we onze persoonlijke zonden niet uitspreken,
voelen we ons ook niet aangesproken.
We weten precies hoe het zit met ons hoofd.
Vergeving van zondaren
dat is ons in Christus beloofd.
Zijn wij verrast van de puinhopen,
terwijl wij weten dat er allemaal,
zondaren op aarde rondlopen?
Verstoppen we ons achter algemeenheden,
achter de geestelijke mens?
Terwijl we eigen zonden nooit beleden?
Waarom is er in de wereld veel lijden?
door mijn ongerechtigheden,
waarvan de Vader mij in Christus wil bevrijden...
Wonder zo groot, voor Hem heilig ontzag!
Geen camouflage in algemeenheden,
en verschil tussen zon- en maandag.

God is groot... 
God is goed... 
God is genadig... 
God is barmhartig... 
God is rechtvaardig... 
God is vol van liefde voor mij! 
Wat een wonder, 
dat Hij mìj vergeeft! 

Wat ik mezelf (nog) niet kan vergeven...
Vader, maak mij Uw beeld gelijk.
Ongekend diep is mijn ellende en schuld.
Onpeilbaar diep Uw barmhartigheid en genade!

N.a.v. twee preken die bij elkaar hoorden met als tekstgedeelten: 
's morgens:
Psalmen 130
Lucas 18: 9-14

Tekst:
Psalmen 130: 4
Maar bij U is vergeving,
opdat U gevreesd wordt.

's avonds:
Psalmen 130
Jesaja 21: 11,12
Romeinen 11: 33-36

Tekst:
Psalmen 130: 5
Ik verwacht de HEERE, mijn ziel verwacht Hem
en ik hoop op Zijn woord. 6 Mijn ziel wacht op de Heere,
meer dan wachters op de morgen,
wachters op de morgen.

Morgendienst

Avonddienst

Staan wij op?

Bij de een-na-langste psalm zegt de rabijn,

zou vers achtendertig het midden zijn.

'Vers zesendertig', deskundige masoreten;

'is 't midden', laten zij weten.

Maar de kern is van het hele verhaal;

beiden verzen staan in ons leven centraal.

Mijn mond spreekt alsof ik de Heere dien,

maar is dat aan mijn daden te zien?

Of wil ik van twee walletjes eten?

En Gods geboden praktisch vergeten?

God is barmhartig en genadig.

Klinkt dat niet weldadig?

Dank, want Hij richt niet ten gronde,

maar verzoende ál onze zonden.

Dus lezen we deze psalm met elkaar,

dan beseffen we; beide verzen zijn waar!

Belangrijk in de geloofsopvoeding te gebruiken,

opdat de kiem van het geloof zal ontluiken.

In deze psalm wordt negatief gesproken,

over ouders die met Jezus hebben gebroken.

Met onze mond God vleien,

maar de zonden blijft gedijen?

Dan laten we bij onze kinderen,

de geloofswasdom verhinderen.

God heeft nu nog geduld,

belijd ik heden mijn schuld?

Omdat ik me nonchalant gedroeg,

de kinderen niet gaf wat God vroeg?

Of omdat ik wettisch was, zó hard,

dat het een geloof was, zónder hart?

Laat ik mijn knieën berouwvol voor God buigen.

In woord en daad van de HEERE getuigen,

van Zijn wonderen aan generaties die komen en gaan.

Opdat wij allen in Christus zullen opstaan.

Want wij verlosten door de Heer,

hebben toch geen andere keuze meer?

Geen sterke verhalen in dit verband.

die lezen we al genoeg in de krant!

Belangrijkste is de Bijbel lezen,

en een leven van de HEERE vrezen.

Verlost van de waan van de dag, 

Geen eigen eer- of winstbejag.

Eindelijk helemaal vrij,

van de moderne slavernij.

Dan volgen we Gods geboden,

bekommeren we ons om zielennoden.

Want aan Vaders hand te lopen,

maakt dat we nooit hoeven wanhopen.

Zeg niets over de kerk ten kwade.

Sta op en vertel rijkelijk van Gods genade.

Door grote verhalen over een sterke God te vertellen,

staan onze kinderen op en zullen hun hoop stellen,

op Jezus, Die uit de doden opstond,

door Wie iedere zondaar verlossing vind èn vond!

N.a.v. een preek met als tekstgedeelten:

Psalm 78: 1- 11, 40- 53, 67- 72

2 Timoteüs 1: 1-7 

Tekst:

Psalmen 78: 6-7, 36,38

6 en zij opstaan en ze weer aan hun kinderen vertellen; 7 zodat zij hun hoop op God stellen en Gods daden niet vergeten, maar Zijn geboden in acht nemen,

36 Maar zij vleiden Hem met hun mond en logen tegen Hem met hun tong. 

38 Maar Hij was barmhartig en verzoende de ongerechtigheid, Hij richtte hen niet te gronde, maar wendde dikwijls Zijn toorn af, en wekte Zijn volle grimmigheid niet op.

https://kerkdienstgemist.nl/stations/241/events/recording/163627560000241

In 't licht van de wederkomst

Als ik mijn gedachten laat gaan,

lijkt de wereld wel in brand te staan.

Het roept zoveel vragen op...

Waarom zet de HEERE het niet stop?

Besmettelijke ziekten en branden, 

oorlogen door menselijke handen.

Maar ook  aardbeving,

en kerkverlating...

Zijn 't de tekenen van de eindtijd,

dat het volk van God zo lijdt?

Gods eigen Zoon,

zit naast Hem op Zijn troon,

om de aarde te regeren.

Terwijl wij mensen elkaar bezeren...

Politiek, psychische of geestelijke nood,

of natuur, de zorgen zijn overal groot...

Héérlijk als in de kerk gemeenteleden,

elkaar omringen door gebeden.

Dat men leeft uit dit vertrouwen;

alleen met Jezus is het vol te houden!

Gods vijand die Hem veracht,

moet bukken voor Zijn overmacht.

Heb jij verlangen naar de Heere?

Of moet jij jouw verzet nog afleren?

God staat boven alle aardse ellende,

je hoeft je alleen tot Hem te wenden.

Jezus ging de diepte in aan het kruis,

helpt de jouwe dragen, tot in het Vaderhuis.

Wat doen wij als pijn en lijden ons treft?

Ben jij dan diegene die zijn Hoofd opheft,

naar de Koning  die elke stap is voorgegaan, 

door het donkere dal in Zijn aardse bestaan?

Hoe lang duurt ons lijden nog?

Christus verplettert zijn vijanden toch?

Met Jezus aan Zijn rechterhand, kunnen wij ons verblijden,

door Zijn Geest in ons aardse lijden!

Want dat Gods volk zó lijdt,

zijn de tekenen der eindtijd.

We worden straks getooid met heilig sieraad,

omdat Christus overwonnen heeft ál het kwaad!!!

Naar aanleiding van een preek over Psalm 110 en de Heidelbergse Catechismus Zondag 19, vraag 50 en 51

'Natuur'lijk Schepper?

Denk jij als je de natuur ziet,

aan zijn Schepper, of niet?

Een prachtige Bloem ontlook,

terwijl ik Zijn lieflijke geur rook.

Het hart van de Bloem lag open,

de liefde eruit gedropen...

Toen..., knakte Zijn steel,

genade kwam mij ten deel.

Denk jij als jij de schepping ziet,

aan de Zaligmaker, of niet?

(Behorende tot 'Levenslang verblijd zingen')

https://kerkdienstgemist.nl/stations/241/events/recording/162780300000241

Levenslang verblijd zingen

Zingen we met een héérlijke galm,

deze, door de dichter geschreven psalm?

Hij spreekt met hartverwarmend vuur,

van Gods grootheid en liefde voor de natuur. 

Staat stil met scherpe opmerkingsgave,

bij zijn Vaders' zes scheppingsdagen...

Eigenlijk is het woordje 'natuur' niet goed.

Het erkent niet de Schepper Die 't maakte en voedt...

Geeft daarom het woordje 'schepping',

voor onze 'natuur' niet de júiste lading?

Een ongelovige noemt het wellicht 'natuur',

maar onze Schepper staat toch aan 't stuur?

Als wij van Hem een levend geloof ontvingen,

laten we ons door Zijn schepping in stilte omringen?

Om bij de schepping stil te staan,

hoef je zelfs de deur niet uit te gaan!

Kijk door het raam naar de zon en wolken,

die Gods scheppende daden vertolken...

De vogels in de tuin buiten,

hoor je hen lofzangen fluiten?

Het ruisen van wind bovendien,

en heb je de zonsopgang gezien?

Dieren, planten, hemellichamen, mensen èn zee,

dáár verklaart God Zijn almacht mee.

't Bedenken en realiseren is Goddelijke creativiteit.

De HEERE heeft alles gemaakt, met wijsheid!

Klein en nietig voelt zich de dichter.

Richt zijn ziel tot de HEERE en Vredestichter,

om Hem levenslang de lof toe te zingen.

Hoe gaan wij om met Vaders' bezittingen?

Met ziekten, overstromingen en branden geconfronteerd.

Zó recent...! En hebben wij ervan geleerd?

Wij zijn hier niet om al het aardse te begeren,

maar om als rentmeester de aarde te beheren.

In bruikleen zoals de HEERE heeft bedoelt,

óók wanneer het als ons eigendom aanvoelt.

Ieder mens heeft een dienende taak,

de schepping verzorgen is een schone zaak!

Doen wij vervolgens maar wat, en slapen gerust...?

Of eren wij God en zijn wij daarom milieubewust?

Zoals de dichter die zijn Schepper roemt,

daarbij tevens Zijn Verbondsnaam noemt;

De HEERE, de 'Ik zal zijn, Die Ik zijn zal.'

Vader, van de Verlosser van een ontelbaar aantal...

Wie genoeg heeft aan Díe Naam van de HEERE,

heeft voor eeuwig zingen mogen leren.

De Heilige Geest is een bekwaam Dirigent,

Die ons onderwijst in dát zangtalent!

Door Hem zingen we op de juiste toon,

uit macht van de Schepper èn Zijn Zoon.

Dus blijven we niet bij de Schepper stil staan,

maar zullen we óók tot onze Verlosser gaan!

Veel mensen hebben moeite met stilte,

maar in de drukte vindt je slechts..., kilte!

Verrijkend in stilte met de HEERE bezinnen.

Zijn Heilige Geest laten werken, díep vanbinnen,

terwijl je de schepping bewonderd,

met de Bijbel open, je daarover verwonderd!

De kostbare, tere Bloem ging open...,

op Zijn liefdevolle Hart kunnen we hopen!

Zijn liefde bracht Hem immers naar het kruis,

om ons te brengen naar Zijn Vaders' huis...

Daarom zingt héél Gods schepping met verlangen,

tot in de voleinding klinken blij hun lofgezangen!

N.a.v. een preek met als tekstgedeelten:

Psalmen 104: 1- 25, 33- 35

Openbaringen 5: 9- 14

Tekst:

Psalmen 104: 24, 33-34:

24 Hoe groot zijn Uw werken, HEERE, U hebt alles met wijsheid gemaakt, de aarde is vol van Uw rijkdommen. 33 Ik zal voor de HEERE zingen in mijn leven, ik zal voor mijn God psalmen zingen, mijn leven lang. 34 Mijn overdenking van Hem zal aangenaam zijn, ík zal mij in de HEERE verblijden.

https://kerkdienstgemist.nl/stations/241/events/recording/162780300000241

Hoe hou je het vol!?(2)

Hij was volkomen aan Zijn Vader toegewijd,

voor de trieste weg van gehoorzaamheid.'

Waarom ál dit lijdende vertoon?

Geen kunst aan, Hij was toch Gods Zoon?

Zó diep moest Jezus' lijden gaan,

opdat wij weten wát Hij heeft doorstaan.

Door Zijn lijden begrijpt Hij ons kermen,

en vinden wij troost in Zijn ontfermen...

Voor ons géén slaafse gehoorzaamheid,

maar blijmoedig, dankbaar en volhardend aan Jezus toegewijd.

Want Hij heeft de Schriften vervuld,

ons door Zijn lijden verlost van zonden èn schuld!!!

(Behorende tot 'Hoe hou je het vol!?(1)')

https://kerkdienstgemist.nl/stations/241/events/recording/162719820000241

Hoe hou je het vol!?(1)

De dichter had zich ten doel gesteld tot,

een leven met het dienen en eren van God.

Hij voelde zich eenzaam en viel uit de toon,

werd verdrukt, belachen en ontving hoon.

Oók overheden hadden het op hem gemunt,

aardse rust werd hem niet vergund...

Hij huilt tranen van verdriet en pijn,

door mensen die niet afhankelijk willen zijn,

van de Schepper van hemel en aarde.

Zij vinden juist in zichzelf álle waarde.

De dichter is beslist niet te benijden,

omdat zij zijn ziel aan stukken snijden.

Ondanks het verdriet hem aangedaan,

veroordeelt hij hen niet en laat hij God Zijn gang gaan!

Ook de proponent heeft zich te schikken,

naar die ongemakkelijke blikken,

wanneer hij in Amersfoort naar de kerk gaat,

de Joriskerk die bij de vele terrasjes staat.

In India ondervind je ook geen bescherming meer,

als je gehoorzaamt aan onze Vader en Heer...

Samen stellen we de dichter een vraag ter beantwoording:

'Hoe hield u 't vol ten tijde van verharding en verwarring?'

In psalm honderdnegentien antwoord hij uitgebreidt.

Het lied van dankbare en hartelijke gehoorzaamheid,

aan een God vol van genade,

voor mensen met zonden beladen...

Gods gebod liefhebben en Hem aanhangen,

naar Zijn Woord een verterend verlangen!

Met dit medicijn van gehoorzaamheid,

raak ik mijn eigen wil helemaal kwijt...

Echter, op díe wijze houd ik het vol,

en eist de vijandschap niet zijn tol.

Denk aan de gelijkenis van de twee zonen,

de oudste bleef altijd bij zijn vader wonen.

De jongste die zijn erfenis jong wilde,

maar het in het buitenland verspilde...

Zij gingen met hun eigenbelang aan de haal,

en beiden zetten níet hun vader centraal!

Of wij nu lijken op de oudste of jongste zoon,

In beide gevallen zetten we onszelf op de troon.

De oudste zoon,meedogenloos en vol jaloezie,

of de jongste, die leefde volgens 't evangelie van zelfacceptatie.

Een zondaar Heeft niets van God geleerd,

omdat die totaal in zichzelf is gekeerd!

Zo oud als de weg naar het paradijs,

maakt de duivel ons geraffineerd wat wijs:

'Is het niet dat God heeft gezegd?'

Waarmee de slang de angel der leugen neerlegt,

dat God niet betrouwbaar of welwillend zijn zal.

Dan is dat vast..., met Zijn wet óók het geval!

Als wij over 't doen van Gods wet morren,

is God voor ons, het kwade geworden.

Wij zijn het probleem, dat is niet mals,

daarom klinkt deze  psalm nu zo vals!

Want we zien Gods goede karakter niet meer.

Wíe hersteld dit beeld van God aan ons weer?

Hem gehoorzamen en zonden bedwingen,

en leert ons over Gods geboden zingen?

Dat is Jezus, het Vlees geworden Woord,

Die uit Zijn angst door de Vader is verhoord,

na luid roepen en betraande smeekbeden!

Gehoorzaamheid geleerd uit wat Hij heeft geleden...

Hoort u de Evangelische taal van de psalmen?

'Mijn God, Mijn God', horen we uit Jezus' mond galmen...

Hij huilde toen Hij naar Jeruzalem keek,

en in Gethsémané bijna van angst bezweek.

Zijn zweet veranderde door angst in bloed.

Jezus déélt hier Zijn zwakheid, u leest het goed!

Van God verlaten en mikpunt van smaad,

werd Jezus door mensen bespot en gehaat.

Volmaakt geworden in Zijn lijden en strijd,

is Hij een oorzaak geworden van eeuwige zaligheid!

Niet voor hen, die kwade plannen beramen,

maar voor allen, die God gehoorzamen.

Moeten wij dan medelijdend om Hem heen staan?

'Nee', zegt Hij,'daarom ben Ik déze weg niet gegaan!

Ik was volkomen aan Mijn Vader toegewijd,

voor de trieste weg van gehoorzaamheid.'

Waarom ál dit lijdende vertoon?

Geen kunst aan, Hij was toch Gods Zoon?

Zó diep moest Jezus' lijden gaan,

opdat wij weten wát Hij heeft doorstaan.

Door Zijn lijden begrijpt Hij ons kermen,

en vinden wij troost in Zijn ontfermen...

Voor ons géén slaafse gehoorzaamheid,

maar blijmoedig, dankbaar en volhardend aan Jezus toegewijd.

Want Hij heeft de Schriften vervuld,

ons door Zijn lijden verlost van zonden èn schuld!!!

N.a.v. een preek met als tekstgedeelten:

Psalmen 119: 17- 32

Hebreeën 5: 1- 10

https://kerkdienstgemist.nl/stations/241/events/recording/162719820000241