Aan de rand van bos en
heide,
waar de Herder Zijn
schapen weidde.
Regen en donkere
donderwolken,
die verdriet en toorn
vertolken...
De Wind drijft de wolken uiteen,
blauwe lucht verscheen.
Pijn en boosheid slaan op de vlucht,
wanneer mijn ziel tot Hem zucht...
Aan de hemel verschijnt de Zon,
een héérlijke Warmtebron...!
Door stormen heen, leer ik Uw wil!
Na de storm is het éven windstil…
Ik sluit mijn ogen,
wil Uw naam verhogen...
Maar met al mijn verdriet,
lukt dat nu niet...
Ik buig mij neer,
voor mijn God èn Heer...
'Heere wilt U mij troosten,
en mij hierdoor heen loodsen?'
'Eenzaam en zwaar is mijn hart,
daardoor zie ik alles zwart.
Vlijmscherpe woorden,
die mijn hart doorboorden!'
'Leer mij toch de rechte kennis door Uw Geest,
Die mij altijd tot Hulpe is geweest!'
'Leen Uw gunstige oren,
ik wéét dat U mij kan horen!
Tot U alleen,
kan ik heen!'
'Open oren...
Opdat wij àllen U zúllen horen!
Open ogen...
Opdat wij àllen Uw Naam verhogen!'
'Leer ons de rechte kennis door Uw Geest,
Die ons altijd tot Hulpe is geweest!'
'Met mijn hart aan stukken ,
wil het maar niet lukken,
mijn ogen op U geslagen te houden...
Echter U zàl ons in 't leven behouden!'
'Vlijmscherpe woorden,
die ook Uw hart doorboorden!
Eenzaam was U in Uw smart,
bij alle leed in Uw hart...'
'U was alleen!
U kon nergens heen!
In Uw strijd alleen gestaan,
kunnen wij àllen tot Uw Vader gaan...'
'Leer ons èn mij dan de rechte kennis door Uw
Geest,
Die ons èn mij altijd tot
Hulpe is geweest!'
Volgens de van Jezus gekregen opdracht,
hebben de discipelen in Galilea gewacht.
Hij zou bij hen komen, dat heeft Hij beloofd.
Petrus is echter van zijn rust beroofd,
en begint tevens teleurgesteld te raken.
'Ik ga van jullie vissers der mensen maken.'
Had Jezus dat niet tegen hen gezegd!?
Hiervan komt nu niets terecht!
Is het wachten een vergissen???
Dan..., gaat hij liever vissen!
De vrienden staan elkaar bij in hun nood,
gaan allen mee vissen, met Petrus boot.
De ervaren vissers gooien hun net even later,
tussen hun boot en land, in ondiep water.
***
Maar zoals zij wèl hadden verwacht,
vangen zij helaas geen vissen die nacht!
Zij voelen zich als vissers mislukt,
varen terug, verslagen en bedrukt...
En dan zegt daar een Mens op 't land:
'gooi het net eens aan de andere kant!'
Zullen zij het niet beter dan Hem weten?
Zij hebben de kennis, niet te vergeten!
Toch gooien ze het net aan de andere zijde,
en mochten zich door onmogelijkheid heen verblijden.
Want..., zij haalden een klein poosje later,
een gróte visvangst uit het diepe, donkere water.
Dat vreemde woord van Die Man, gaf Zijn vrucht.
'Het is de Heere!', zei Johannes opgelucht!
Hierdoor opende Petrus zijn ogen,
en mocht aan land zijn Heere verhogen!
***
Houden wij christenen elkaar ook vast,bij een crisis of 't dragen van een zware last?
Heb ik genoeg gevochten tegen zonden?
Of heb ik meer gelovigen gevonden?
Ziet, het begint allemaal met: 'heb ik!'
De duivel wil dat ík, telkens wik...
Zoals de wereld het leven uitlegt,
is héél anders, dan Gods Woord 't zegt...
Onze eigen natuur strijd ertegen!
Wij willen niet gaan op Gods wegen...
Kom! Laten we met onze lege harten en handen,
gehoorzaam bij de Heere en Zijn 'vreemde' Woord belanden...
Heb jij dat al mogen leren?
'Het is de Heere!'
Hij leeft! Hij is het Die wonderen werkt.
Zalig ben jij zondaar..., die dít opmerkt!
N.a.v. een preek met als tekstgedeelten:
Mattheüs 13:47-52
Johannes 21:1-7
Tekst:
Johannes 21:7a
De discipel dan die Jezus liefhad, zei tegen Petrus: Het is de Heere!
https://kerkdienstgemist.nl/stations/241/events/recording/161933580000241
Ik kijk naar een foto van twee mensen.
Twee mensen die stralen door de lach op hun gezicht. In gedachten ga ik terug…
Ik pak de emmer die ééns van hen was.
Gebruikt voor de ramen en de vloer,
de badkamer en de wc…
Ik ben blij dat alles schoon wordt,
zij kunnen dat echter niet meer…
Mijn hart loopt over van weemoed en verdriet!
In die emmer zit het water dat ik erin gegoten heb.
Hij is doortrokken van emotie!
Alléén ik weet dat, mijn kinderen niet meer…
Aan de foto’s kunnen zij zien wat mijn ouders deden. Hun ogen zien een gelukkige jeugd van hun moeder, zoals die ééns zou zijn geweest…
Wie kijkt door die emmer heen?
Wie kijkt door die foto heen?
Wie vertelt het verhaal erachter?
De emmer zwijgt over het traanvocht erin gedrupt… De foto zwijgt over de blijdschap en het verdriet… Niemand kan vertellen dan alleen, ja wie?
We kunnen zwoegen en strijden in ons leven… Alles wat er overblijft is een emmer of een foto… Niemand kan meer voelen wat achter die mens zat.
Ik vraag me af, weten we dat nu dan wel? We kunnen praten met elkaar…
We kunnen luisteren naar elkaar…
Maar ten diepste voelen wat de ander voelt?
Het gevoel van mijn gemis in die emmer?
Dát voelen mijn kinderen en jullie niet…
Jullie zien een vrouw schoonmaken,
Voelen niet het gemis dat haar nu doortrekt…
Ja, ik kan het jullie nu vertellen, gelukkig wel!
Als ik die foto zie, realiseer ik mij terwijl ik kijk,
Óóit ben ik ook een foto en niets meer…
Kan ik niet meer vertellen wat erachter zit…
‘k Heb geleerd mijn handen te vouwen…
Zoals mijn ouders eens deden…
Zoals ook mijn kinderen nu doen…
Al mijn zwoegen en slaven,
daar blijft enkel tijdelijk van over:
Een emmer en een foto…
Gij zult u niet buigen voor die wereldse afgoden… De HEERE is onze God!
De zonden van mijn voorouders leven in mij voort…
God doet barmhartigheid aan de duizenden,
die Hem liefhebben en Zijn geboden onderhouden…
Moet ik dan toch zwoegen en slaven tevens voor mijn kinderen?
Wat een héérlijk weten dat God álles heeft volbracht!
Genade voor mijn zonden door het kruis van Jezus Christus…
Ja, mijn ouders zijn niet meer…
Echter wèl die gevouwen handen voor mijn Heer…
Hieraan gerelateerd kan je lezen:
