Toch!?

 

Het is een bekend spreekwoord:

Spreken is zilver, zwijgen is goud. Afgelopen week liep ik tegen een situatie aan waarbij ik dacht: 

Dit spreekwoord? Klopt het wel?

Zwijgen wanneer ik eigenlijk moet spreken vanwege een meningsverschil, onbehagen, pijn of wat een goede relatie in de weg staat... Er staat dan een soort muur om mij heen, waardoor de ander mij niet kan bereiken. Daar heb ik weleens last van. Het voelt op zo'n moment te kwetsbaar, om die pijn die ik ervaar, bespreekbaar te maken. 

Stel dat ik afgewezen wordt? 

Andersom gebeurt het mij ook. Dan doet iemand afstandelijk tegen mij, zonder dat ik weet wat ik verkeerd heb gedaan. Ondanks dat ik van mezelf denk aanspreekbaar te zijn op mijn gebreken, blijkt dat iemand soms het gevoel heeft dat ik dit niet ben... En durf ik dan het gesprek aan te gaan met die ander?

Om die afstand te overbruggen? Mezelf in de spiegel te kijken? Ben ik wel zo aanspreekbaar als ik denk? 

Stel dat ik afgewezen wordt?  Maar hoe herstel ik anders de warmte en diepte in de relatie?

En luister ik wel zo goed als ik denk te luisteren? Hoe vaak begin ik over mijn eigen pijn en/of ervaringen, als de ander zijn/haar pijn vertelt? Bevestig ik de pijn van de ander door een arm om hem heen te slaan? Wanneer een ander ditzelfde bij mij doet? Ik bedoel, dat nadat ik mijn verhaal verteld heb, zijn eigen verhaal te vertellen?

Dan voel ik me niet gehoord en begrepen...

Ik ga geen antwoord geven op hoe je met een gegeven situatie om 'moet' gaan. Dat kan ik niet! Elke situatie is weer anders. Wel moest ik denken aan de HEERE. God heeft zich ultiem kwetsbaar opgesteld. En nog! 

Want wat als God gezwegen had!?

Hij heeft hemel en aarde geschapen door Zijn spreken!(Genesis 1 en verder). Bijvoorbeeld:
3. En God zei: Laat er licht zijn! En er was licht. 

Hij gaf ons de opdracht de hof van Eden te bewerken en te onderhouden. Daarbij mochten we van alle bomen in de hof vrijelijk eten, behalve...? Van die éne boom (vanaf Genesis 2) :

Specifiek vers 9 en 17. De boom van de kennis van goed en kwaad... 

Wat daaruit is voortgevloeid is weten we wel, toch? Ongehoorzaam hebben we gegeten, júist van die éne boom! God dwong ons niet om te doen wat Hij wilde dat wij doen. Hij spreekt tot ons en geeft ons de vrijheid en verantwoordelijkheid om naar Hem te luisteren. 

• Ondanks de pijn die het Hem geeft, wanneer we dit niet doen. 
• Ondanks de pijn die het Hem geeft, omdat wij Hem daarmee afwijzen...  
  

Zwegen wij? Luisterden wij?

God stelde en stelt Zich enorm kwetsbaar op. Hij heeft Zijn Zoon gegeven voor al onze zonden. Hij geeft ons de vrijheid, om Zijn belofte te geloven en daardoor onze relatie met Hem te herstellen! Aan ons de verantwoordelijkheid dat te doen... Onze HEERE en Zaligmaker de eer te geven die Hem toekomt! Zal ik

dan maar verder zwijgen en luisterend gehoorzamen? 

Spreken is zilver, zwijgen is goud 

Ik ging googelen en kwam uit bij de Nederlandse digitale bibliotheek en de digitale encyclopedie Deze beweerden dat dit gezegde waarschijnlijk uit het Arabisch komt, alhoewel 't niet in de koran staat. Tevens wordt hier een enkele basis gegeven aan dit gezegde, vanuit de Bijbel. Namelijk:  Psalm 12 vers 7(De woorden van de HEERE zijn reine woorden,

als zilver gelouterd in een aarden smeltkroes, gezuiverd zevenmaal) en Spreuken 10 vers 20 (De tong van de rechtvaardige is het beste zilver, het hart van de goddelozen is weinig waard). Ik ontdek een heel hoofdstuk zelfs in de Bijbel over dit onderwerp. Spreuken 17! Met als kopje: Wijsheid bij het spreken en bij het zwijgen.

Ik vroeg het tevens aan mijn man: "Weet jij of dit gezegde uit de Bijbel komt?" Hij noemde Jakobus 1, het Bijbelgedeelte met als kopje: Horen en doen. Met als kern: 

19. Zo dan, mijn geliefde broeders, ieder mens moet haastig zijn om te horen, maar traag om te spreken en traag tot toorn.

20. De toorn van een man brengt immers geen gerechtigheid voor God teweeg.

Aan mij de keuze, wat ik op zulke momenten doe tot herstel van mijn relatie met God of met mensen... 

Weet ik waarom de muur tussen ons instaat? Wil ik de a(A)nder daarin leren kennen? Ik denk daarbij aan Jona, die woedend was over de verdorde wonderboom... Wat deed God? Hij sprak Jona aan op zijn onterechte boosheid. 

Hoe belangrijk is het dus, om éérst mijn hart te onderzoeken. En dus: een wacht op mijn lippen te zetten en te overdenken hoe de HEERE wil, dat ik ermee om ga. En dus traag te zijn tot spreken en éérst luisterend zwijgen. Kwetsbaar als de HEERE is, laat Hij Zich zien: Hij laat Zijn hart kennen door Zijn Woord en Geest, opdat wij Hem vrijelijk zullen liefhebben en gehoorzamen. Want Hij heeft ons lief, ondanks onze neiging tot het kwaad. En lukt dat niet? Ook dan zie je Gods barmhartigheid en vergevingsgezindheid in Jona. Want ondanks Jona's boosheid was hij een knecht van God. In Jona's verhaal zie je dat het veilig is jouw hart uit te storten bij God. Jona was èn bleef een dienaar van God! 

2 Koningen 14:

25. Hij bracht ook het gebied van Israël van Lebo-Hamath tot de zee van de Vlakte aan Israël terug, overeenkomstig het woord van de HEERE, de God van Israël, dat Hij gesproken had door de dienst van Zijn dienaar Jona, de zoon van Amitthai, de profeet uit Gath-Hefer.

Meer voorbeelden zijn te noemen. Zoals bijvoorbeeld Elia onder de bremstruik. 

Een helder antwoord heb ik dus voor mezelf niet. Hoe ik doe, is afhankelijk van elke situatie waarin ik me bevind.

Dus:

Psalm 141

3. HEERE, zet een wacht voor mijn mond,

behoed de deur van mijn lippen.

4. Laat mijn hart zich niet neigen naar een slechte zaak, om goddeloze daden te verrichten met mannen die onrecht bedrijven; en laat mij niet eten van hun lekkernijen.

Psalm 65

3. U hoort het gebed;

tot U zal alle vlees komen.

Hij is een hoorder van gebeden! 

Hetzij dat we spreken, hetzij dat we zwijgen, laat het zijn met  een oprecht biddend en Godvrezend hart. Strevend te doen wat tot eer van de HEERE is:

Mattheüs 22

37. Jezus zei tegen hem: U zult de Heere, uw God, liefhebben met heel uw hart, met heel uw ziel en met heel uw verstand.

38. Dit is het eerste en het grote gebod.

39. En het tweede, hieraan gelijk, is: U zult uw naaste liefhebben als uzelf.

Opdat we in een vurige liefdesrelatie met Hem èn elkaar zullen leven... In het nederige besef wat geschreven staat in Romeinen 7. Over onze inwendige strijd met het goede(de geest) en het kwade('t vlees).

Laat ik stilzwijgend luisteren naar Gods gesproken Woord. Naar dít gesproken Woord handelen, wandelen en desnoods spreken (of schrijven 😉). Dan verdwijnen de vragen over hoe ik mijn naaste 'moet' behandelen...

Dank God, voor Jezus Christus,onze Heere!

Misschien kan jij er wel een heel ander licht opwerpen. Daarom vind ik jouw reactie fijn en waardevol!

Lijden omwille van het goede

Wat een bemoediging van Petrus aan ons! Ik weet niet hoe jij het ervaart, maar ik vind het in Nederland steeds moeilijker om een belijdend christen te zijn. Sommige mensen die ik ontmoet noemen de Bijbel een 'sprookjesboek'. Dat doet pijn. Zeker wanneer dit personen zijn, die dichtbij mij staan. Want ondanks dat we naar 'wereldse' maatstaven een goede relatie hebben, merk ik een duidelijke kloof in moeilijke tijden.

De grond waarop ik sta, Jezus Christus, is zo geheel anders. Dit aardse leven is belangrijk voor mij. Vanwege mijn man, kinderen, kleinkinderen en andere familie. Ook de familie die niet in onze Schepper(Vader) en Zaligmaker gelooft. Maar het is niet 't belangrijkste. Dit in tegenstelling voor deze laatst genoemde familieleden waar ik veel van hou... Hoewel ik heel goed besef dat mijn lijden om het geloof, niet in verhouding staat tot het lijden van bijvoorbeeld de christenen in Noord-Korea.

Neemt 't niet weg, dat deze pijn er weldegelijk is! God wil niet dat er iemand verloren gaat(2 Petrus 3:9). De Heere vertraagt de belofte niet (zoals sommigen dat als traagheid beschouwen), maar Hij heeft geduld met ons en wil niet dat enigen verloren gaan, maar dat allen tot bekering komen. En ben ik egoïstisch als ik zeg dat het mij meer pijn doet van geliefden die Jezus niet als hun Zaligmaker willen aanvaarden, dan van 'vreemden'? 

Hoe ga ik hiermee om? Zwijg ik? Om de lieve vrede? En jij? Wanneer jou dit overkomt?

Jezus schold niet terug. Hij verloochende Zijn Vader niet! Jezus bleef eerlijk en oprecht. Zelfs toen Jezus terecht stond voor Pilatus in het gerechtsgebouw, met een grote vijandige menigte van joden buiten wachtend op de veroordeling van Hem(Johannes 18 vanaf vers 28). Jezus wist dat Hij veroordeeld zou worden en tóch bleef Hij Zijn Vader trouw. Johannes 18:36 Jezus antwoordde: Mijn Koninkrijk is niet van deze wereld. Als Mijn Koninkrijk van deze wereld was, zouden Mijn dienaars gestreden hebben, opdat Ik niet aan de Joden overgeleverd zou worden, maar nu is Mijn Koninkrijk niet van hier.

Nadat de joden geroepen hadden dat Jezus gekruisigd moest worden, waste Pilatus Zijn handen in onschuld, maar veroordeelde Jezus tot de kruisdood zoals de joden van hem eisten. En wat deed onze Zaligmaker? Hij droeg dit lijden geduldig. Liet zich bespotten(vanaf vers 27), een 

doornenkroon opzetten en aan het kruishout spijkeren. Om zelfs aan het kruis te zeggen: Vader, vergeef het hun, want zij weten niet wat zij doen(Lukas 23:34). Jezus wist dat 't nodig was voor onze zaligheid. Wat geduldig, barmhartig, vergevingsgezind en liefdevol was en is (!) onze Zaligmaker voor ons mensen. Hij wist al in Gethsémané dat Hem dit zou gebeuren. Denk aan (Lukas 22 vanaf vers 42_): Vader, als U wilt, neem deze drinkbeker van Mij weg; maar laat niet Mijn wil, maar de Uwe geschieden.

43. En aan Hem verscheen een engel uit de hemel, die Hem versterkte.

44. En Hij kwam in zware zielenstrijd en bad des te vuriger. En Zijn zweet werd als grote druppels bloed, die op de aarde neervielen.

Stefanus(handelingen 7) liet ons de ultieme gehoorzaamheid zien. De laatste woorden die Stefanus sprak: Heere, reken hun deze zonde niet toe! En toen hij dat gezegd had, ontsliep hij.  De geschiedenis van deze moedige Godvrezende man staat in de Bijbel beschreven. Maar andere martelaren zijn hem gevolgd. Zoals bijvoorbeeld Polycarpus. En de christenen die voor de leeuwen werden gegooid of als fakkels werden verbrand in de tuinen van keizer Nero(Historianet.nl). 

In een vraag van Refoweb lees ik, dat over de mate van vervolging en over de manier wat discussie schijnt te zijn. Maar..., dat christenen gemarteld zijn, dat is evident.

Kom ik opnieuw bij de vraag:
Hoe ga ik hiermee om? En jij? Wanneer jou dit overkomt? 

Want 't feit ligt er, dat geschreven staat in Johannes 15, met als kopje:

De haat van de wereld:

18. Als de wereld u haat, weet dat zij Mij eerder dan u gehaat heeft.

19. Als u van de wereld zou zijn, zou de wereld het hare liefhebben, maar omdat u niet van de wereld bent, maar Ik u uit de wereld heb uitverkoren, daarom haat de wereld u.

20. Herinner u het woord dat Ik u gezegd heb: Een dienaar is niet meer dan zijn heer. Als zij Mij vervolgd hebben, zullen zij ook u vervolgen; als zij Mijn woord in acht genomen hebben, zullen zij ook het uwe in acht nemen.

21. Maar al deze dingen zullen zij u aandoen omwille van Mijn Naam, omdat zij Hem niet kennen Die Mij gezonden heeft.

22. Als Ik niet gekomen was en tot hen gesproken had, hadden zij geen zonde, maar nu hebben zij geen voorwendsel voor hun zonde.

23. Wie Mij haat, haat ook Mijn Vader.

24. Als Ik onder hen niet de werken gedaan had die niemand anders gedaan heeft, hadden zij geen zonde, maar nu hebben zij ze gezien en Mij en Mijn Vader gehaat.

25. Maar het woord moet vervuld worden dat in hun wet geschreven is: Zij hebben mij zonder reden gehaat.

26. Maar wanneer de Trooster is gekomen, Die Ik u zenden zal van de Vader, de Geest van de waarheid, Die van de Vader uitgaat, zal Die over Mij getuigen.

27. En u zult ook getuigen, want u bent van het begin af bij Mij.

Genade van God, dat Hij ons Zijn Zoon, Zijn Heilige Geest en Zijn Woord gegeven heeft, om Hem na te volgen. Nee, dat gaat niet vanzelf. Elke dag schiet ik tekort. En elke dag leer ik opnieuw mijn ogen op Christus te richten en afhankelijk van Hem door Zijn Geest en Woord Hem na te volgen. Weliswaar met lek en gebrek, maar in de wetenschap dat:

Levend in gerechtigheid van mijn Heer,
ben ik geen dwalend schaap meer.
Want tot de Herder teruggekeerd,
Die mij behoedt en leert:
Jezus' striemen hebben mij genezen.
Lijden..., tóch veilig bij de Vader wezen!

En daarbij vraag ik aan Hem, zoals de vader van de maanzieke jongen:
Markus 9:24
En meteen riep de vader van het kind onder tranen: Ik geloof, Heere! Kom mijn ongeloof te hulp.

N.a.v.: 1Petrus 2: 19- 25

Ik heb zeker niet alle wijsheid in pacht. En zal dus de laatste zijn die pretendeert te zeggen dat alles wat ik hierboven geschreven heb, volledig de juiste interpretatie is. Daarom maakt elke opbouwende reactie mij blij. Belangrijkste  vind ik dat we Gods Woord onderzoeken om in Christus en Zijn Woord onze dagen praktisch te maken... 

Volgende gedicht in deze serie: Leven naar de wil van God
Vorige gedicht in deze serie: Aan alle gezag onderdanig

Wil je geen blog missen? Volg me dan via de link op mijn site.