Toch!?

 

Het is een bekend spreekwoord:

Spreken is zilver, zwijgen is goud. Afgelopen week liep ik tegen een situatie aan waarbij ik dacht: 

Dit spreekwoord? Klopt het wel?

Zwijgen wanneer ik eigenlijk moet spreken vanwege een meningsverschil, onbehagen, pijn of wat een goede relatie in de weg staat... Er staat dan een soort muur om mij heen, waardoor de ander mij niet kan bereiken. Daar heb ik weleens last van. Het voelt op zo'n moment te kwetsbaar, om die pijn die ik ervaar, bespreekbaar te maken. 

Stel dat ik afgewezen wordt? 

Andersom gebeurt het mij ook. Dan doet iemand afstandelijk tegen mij, zonder dat ik weet wat ik verkeerd heb gedaan. Ondanks dat ik van mezelf denk aanspreekbaar te zijn op mijn gebreken, blijkt dat iemand soms het gevoel heeft dat ik dit niet ben... En durf ik dan het gesprek aan te gaan met die ander?

Om die afstand te overbruggen? Mezelf in de spiegel te kijken? Ben ik wel zo aanspreekbaar als ik denk? 

Stel dat ik afgewezen wordt?  Maar hoe herstel ik anders de warmte en diepte in de relatie?

En luister ik wel zo goed als ik denk te luisteren? Hoe vaak begin ik over mijn eigen pijn en/of ervaringen, als de ander zijn/haar pijn vertelt? Bevestig ik de pijn van de ander door een arm om hem heen te slaan? Wanneer een ander ditzelfde bij mij doet? Ik bedoel, dat nadat ik mijn verhaal verteld heb, zijn eigen verhaal te vertellen?

Dan voel ik me niet gehoord en begrepen...

Ik ga geen antwoord geven op hoe je met een gegeven situatie om 'moet' gaan. Dat kan ik niet! Elke situatie is weer anders. Wel moest ik denken aan de HEERE. God heeft zich ultiem kwetsbaar opgesteld. En nog! 

Want wat als God gezwegen had!?

Hij heeft hemel en aarde geschapen door Zijn spreken!(Genesis 1 en verder). Bijvoorbeeld:
3. En God zei: Laat er licht zijn! En er was licht. 

Hij gaf ons de opdracht de hof van Eden te bewerken en te onderhouden. Daarbij mochten we van alle bomen in de hof vrijelijk eten, behalve...? Van die éne boom (vanaf Genesis 2) :

Specifiek vers 9 en 17. De boom van de kennis van goed en kwaad... 

Wat daaruit is voortgevloeid is weten we wel, toch? Ongehoorzaam hebben we gegeten, júist van die éne boom! God dwong ons niet om te doen wat Hij wilde dat wij doen. Hij spreekt tot ons en geeft ons de vrijheid en verantwoordelijkheid om naar Hem te luisteren. 

• Ondanks de pijn die het Hem geeft, wanneer we dit niet doen. 
• Ondanks de pijn die het Hem geeft, omdat wij Hem daarmee afwijzen...  
  

Zwegen wij? Luisterden wij?

God stelde en stelt Zich enorm kwetsbaar op. Hij heeft Zijn Zoon gegeven voor al onze zonden. Hij geeft ons de vrijheid, om Zijn belofte te geloven en daardoor onze relatie met Hem te herstellen! Aan ons de verantwoordelijkheid dat te doen... Onze HEERE en Zaligmaker de eer te geven die Hem toekomt! Zal ik

dan maar verder zwijgen en luisterend gehoorzamen? 

Spreken is zilver, zwijgen is goud 

Ik ging googelen en kwam uit bij de Nederlandse digitale bibliotheek en de digitale encyclopedie Deze beweerden dat dit gezegde waarschijnlijk uit het Arabisch komt, alhoewel 't niet in de koran staat. Tevens wordt hier een enkele basis gegeven aan dit gezegde, vanuit de Bijbel. Namelijk:  Psalm 12 vers 7(De woorden van de HEERE zijn reine woorden,

als zilver gelouterd in een aarden smeltkroes, gezuiverd zevenmaal) en Spreuken 10 vers 20 (De tong van de rechtvaardige is het beste zilver, het hart van de goddelozen is weinig waard). Ik ontdek een heel hoofdstuk zelfs in de Bijbel over dit onderwerp. Spreuken 17! Met als kopje: Wijsheid bij het spreken en bij het zwijgen.

Ik vroeg het tevens aan mijn man: "Weet jij of dit gezegde uit de Bijbel komt?" Hij noemde Jakobus 1, het Bijbelgedeelte met als kopje: Horen en doen. Met als kern: 

19. Zo dan, mijn geliefde broeders, ieder mens moet haastig zijn om te horen, maar traag om te spreken en traag tot toorn.

20. De toorn van een man brengt immers geen gerechtigheid voor God teweeg.

Aan mij de keuze, wat ik op zulke momenten doe tot herstel van mijn relatie met God of met mensen... 

Weet ik waarom de muur tussen ons instaat? Wil ik de a(A)nder daarin leren kennen? Ik denk daarbij aan Jona, die woedend was over de verdorde wonderboom... Wat deed God? Hij sprak Jona aan op zijn onterechte boosheid. 

Hoe belangrijk is het dus, om éérst mijn hart te onderzoeken. En dus: een wacht op mijn lippen te zetten en te overdenken hoe de HEERE wil, dat ik ermee om ga. En dus traag te zijn tot spreken en éérst luisterend zwijgen. Kwetsbaar als de HEERE is, laat Hij Zich zien: Hij laat Zijn hart kennen door Zijn Woord en Geest, opdat wij Hem vrijelijk zullen liefhebben en gehoorzamen. Want Hij heeft ons lief, ondanks onze neiging tot het kwaad. En lukt dat niet? Ook dan zie je Gods barmhartigheid en vergevingsgezindheid in Jona. Want ondanks Jona's boosheid was hij een knecht van God. In Jona's verhaal zie je dat het veilig is jouw hart uit te storten bij God. Jona was èn bleef een dienaar van God! 

2 Koningen 14:

25. Hij bracht ook het gebied van Israël van Lebo-Hamath tot de zee van de Vlakte aan Israël terug, overeenkomstig het woord van de HEERE, de God van Israël, dat Hij gesproken had door de dienst van Zijn dienaar Jona, de zoon van Amitthai, de profeet uit Gath-Hefer.

Meer voorbeelden zijn te noemen. Zoals bijvoorbeeld Elia onder de bremstruik. 

Een helder antwoord heb ik dus voor mezelf niet. Hoe ik doe, is afhankelijk van elke situatie waarin ik me bevind.

Dus:

Psalm 141

3. HEERE, zet een wacht voor mijn mond,

behoed de deur van mijn lippen.

4. Laat mijn hart zich niet neigen naar een slechte zaak, om goddeloze daden te verrichten met mannen die onrecht bedrijven; en laat mij niet eten van hun lekkernijen.

Psalm 65

3. U hoort het gebed;

tot U zal alle vlees komen.

Hij is een hoorder van gebeden! 

Hetzij dat we spreken, hetzij dat we zwijgen, laat het zijn met  een oprecht biddend en Godvrezend hart. Strevend te doen wat tot eer van de HEERE is:

Mattheüs 22

37. Jezus zei tegen hem: U zult de Heere, uw God, liefhebben met heel uw hart, met heel uw ziel en met heel uw verstand.

38. Dit is het eerste en het grote gebod.

39. En het tweede, hieraan gelijk, is: U zult uw naaste liefhebben als uzelf.

Opdat we in een vurige liefdesrelatie met Hem èn elkaar zullen leven... In het nederige besef wat geschreven staat in Romeinen 7. Over onze inwendige strijd met het goede(de geest) en het kwade('t vlees).

Laat ik stilzwijgend luisteren naar Gods gesproken Woord. Naar dít gesproken Woord handelen, wandelen en desnoods spreken (of schrijven 😉). Dan verdwijnen de vragen over hoe ik mijn naaste 'moet' behandelen...

Dank God, voor Jezus Christus,onze Heere!

Misschien kan jij er wel een heel ander licht opwerpen. Daarom vind ik jouw reactie fijn en waardevol!