Een eigenbelangeloze God?

Tja..., wat bedoelt ze daar eigenlijk mee zal jij je afvragen? Met een eigenbelangeloze God. 

Ik worstelde de afgelopen dagen met het feit dat ik en wij mensen zo egocentrisch, egoïstisch en jaloers zijn, zoals jullie ook konden lezen in mijn post, een lange nacht. 

Toen dacht ik hoopvol aan de HEERE. Die is niet jaloers... Maar mijn gedachten bleven niet stil staan. God wil ons helemaal voor Zichzelf. Daarom heeft Hij Zijn Zoon gegeven. Mijn gedachten gingen verder; zo belangeloos was Zijn offer dus niet. En die egoïstische lading? Daar had ik moeite mee. Blijkbaar doet God ook, net al ik (en al die andere mensen) de dingen uit eigenbelang. Dat vond ik maar wat lastig. Ik wilde een God zonder eigenbelang. Een eigenbelangeloze God dus... 

Ik was pijnlijk teleurgesteld. Durfde deze gedachten haast niet hardop te zeggen, omdat ik wel aanvoelde dat dit bepaald geen 'goede' gedachte was. God haalde ik wel heel erg naar beneden. Naar mijn eigen menselijke niveau, zogezegd. En gaf ik Hem bovendien niet de eer die Hem toekomt. Maar ik kreeg het niet uit mij hoofd en ja..., als ik een voor mezelf onoplosbaar probleem heb en ik er niet over praat? Wordt het niet opgelost... Daarom met mijn wijze wederhelft hierover gesproken. Wat is het toch fijn als je als echtpaar samen kan praten over de HEERE en het geloof in Jezus Christus. Overigens, lees je hoe vaak ik hier al het woordje 'ik' geschreven heb? (Stront voorop zei mijn vader vroeger altijd 😁)

Staat er niet in Exodus 20 vers 5: U zult zich daarvoor niet neerbuigen, en die niet dienen, want Ik, de HEERE, uw God, ben een na-ijverig(oftewel jaloers!) God, Die de misdaad van de vaderen vergeldt aan de kinderen, aan het derde en vierde geslacht van hen die Mij haten,

Omdat 'jaloers' een menselijke negatieve klank heeft, is het vertaald met 'na-ijverig'. Ik kan natuurlijk niet in jullie harten kijken, maar bij mij klein mensje, zit er altijd wel iets(als het niet groter is😬) van eigenbelang bij zoals: de eer krijgen, lief gevonden willen worden of hebzucht. En ja..., ook bij God is dit het geval! Hij wil de eer krijgen. Hij wil dat er van Hem gehouden wordt. En tevens wil Hij ons, zoals ik al eerder gezegd heb, ons allemaal voor Zichzelf hebben. Met dat ik dit schrijf voel ik mijn vleselijke opstand. Waarom is God een na-ijverig of 'jaloers' God en wil Hij dat allemaal? Waarom? 

Omdat Hij het goede met ons voor heeft... Hij weet veel beter dan wij mensen wat goed voor ons is, want wij zijn Zijn maaksel. En van Zijn maaksel mag Hij alle eer verwachten die Hem toekomt. 

Tijdens dit gesprek, waarin mijn wederhelft mij opnieuw met andere ogen naar Gods jaloezie kijken liet, brandden tranen van dankbaarheid achter mijn ogen. Ik mag God Zijn jaloerse God laten zijn, want dat is tot Zijn eer en goed voor mij en alle mensen om mij heen! 

Hoeveel eer voor de HEERE zit er van mij bij, in mijn egoïsme en egocentrisme? Dat laatste leg ik bij Hem neer... Telkens weer... Want mijn Maker, wil ook mijn Zaligmaker zijn. Hallelujah!

Een lange nacht

Vannacht…
Ik lag in bed,

aan mijn zorgen dacht...
de pijn mij overspoelde…

Golven…
Waar was mijn verstand?
Onder emoties bedolven…
Dwong mezelf te denken:

Hoe U dat deed…
Toen U voor mij,
aan het kruis leed…
Uw pijn U overspoelde…

Ik probeer…
Te visualiseren,
de gang van mijn Heer…
Had Hij niet veel meer pijn?

Want Hij…
Hing aan het kruis,
niet alleen voor mij…
Voor zonden van alle mensen…

Met pijn in mijn hart…
Moet ik erkennen,
dat mijn eigen smart…
Tóch overheerst…

Uw schouders zijn…
Al zo zwaar beladen,
daar voeg ik deze pijn…
Ook nog eens bij…

O God vergeef…
Dat ik zoveel,
voor mezelf leef…
Het niet lukt U na te volgen…

Geen plichtsgevoel…
Maar in liefde gaan,
dat was Uw levensdoel…
Aan ons bewezen…

Vannacht…
De allesoverheersende pijn,
HEERE geef mij de kracht…
Om in Uw pijnlijke liefde te zijn…

Onkruidspinsels...😲

Twee weken geleden heb ik een grote hoeveelheid onkruid tussen de straatstenen van ons terras en oprit weggehaald. Verbaasd stond ik deze week te kijken hoe hard het alweer gegroeid is met deze droogte. Ik keek naar onze tuin en concludeerde dat onkruid vele malen beter groeit dan onze vaste planten. Sommigen hebben het zelfs begeven door de droogte. Tijdens het wegplukken van het onkruid dacht ik bij mezelf:

Onkruid is als onze zonden. Het is hardnekkig en groeit vanzelf en daar hoef ik geen moeite voor te doen. Ik moet er juist mijn best voor doen om ze te laten... Weg te halen zoals het onkruid als het ware... 

Vaste planten daarentegen groeien met deze hitte en droogte slecht. Verschillende planten laten hun bladeren nu al gedeeltelijk vallen, de hortensia's in onze tuin hebben er ook veel onder te lijden. De varen is inmiddels dood. Oorzaak, een tekort aan water en de brandende zon... Ik dacht hierbij aan mijn leven tot Gods eer. Tja... Ook daar moet ik moeite voor doen. De motivatie om het goede te doen, haal ik uit het lezen en door de prediking van Gods Woord. Dat is mijn water om te groeien in het geloof door Zijn Heilige Geest... Wat zou een geloof zijn zonder die vruchten?

Rentmeester en/of rendement?

Het gaat om rentmeester zijn, niet om het rendement. Deze uitspraak in het gebed van de predikant tezamen met de preek bleef bij mij hangen. Ik ben nogal gericht op rendement of met andere woorden gezegd: resultaat. Dat gaat ook op voor mijn godsdienstige leven. 

Als ik denk dat de HEERE wil dat ik bepaalde dingen doe? Dan doe ik ze in principe. Want mijn verstand zegt dat ik dat moet doen. Maar is mijn hart er wel bij betrokken? Vaak stop ik mijn moeite of probleem om datgene te doen, "gewoon" ver weg zodat ik het kan doen. De strijd van mijn hart ga ik dus uit de weg... Het resultaat is er, maar...? De "hartelijke" overgave is er niet, constateerde ik nadat ik de preek op me in had laten werken. 

Ik vertel blijkbaar veel te weinig aan de HEERE, hoeveel moeite ik ermee heb dat ik doe wat ik "moet" doen. De opstand en strijd die er in mijn hart woedt wat dit betreft. Feitelijk leef ik dus regelmatig als een farizeeër, bedacht ik me. Doen met verstand, wettisch dus. En niet met een open en "hartelijke" overgave aan mijn HEERE en Heiland. 

Maar dat wil ik helemaal niet! Want mijn besluit om Hem te gehoorzamen is wel uit de "hartelijke" overtuiging geboren, dat Christus voor mijn zonden betaald heeft. Het gaat niet om het feit dat ik doe wat de HEERE wil dat ik doe. Het gaat erom dat ik het doe met liefde en overgave! In mijn gedachten komt 1Korintiërs 13: 1- 3

De uitnemendheid van de liefde:

1 Al zou ik de talen van de mensen en van de engelen spreken, maar ik had de liefde niet, dan zou ik klinkend koper of een schallende cimbaal zijn geworden. 2 En al zou ik de gave van de profetie hebben en alle geheimenissen weten en alle kennis bezitten, en al zou ik al het geloof hebben zodat ik bergen zou verzetten, maar ik had de liefde niet, dan was ik niets. 3 En al zou ik al mijn bezittingen uitdelen tot levensonderhoud van de armen, en al zou ik mijn lichaam overgeven om verbrand te worden, maar ik had de liefde niet, het baatte mij niets.

Voor mij is een dagelijkse bekering en het uitstorten van mijn hart noodzakelijk... Hoe is dat voor jou? 

Hier volgt mijn 'dichterlijke' samenvatting van de preek:

De man wilde zijn Meester laten bevelen,

dat zijn broer de erfenis met hem moest delen.

Jezus zegt echter:

'Ben ik als rechter,

van een erfenis over u aangesteld.?'

Waarschuwend wordt door Jezus verteld:

'Wees op uw hoede voor hebzucht.'

Want overvloed is gebakken lucht,

als je beseft dat je eigen leven,

niet tot jouw bezit is gegeven...

Rijkdom werkt 'ik'-gerichtheid in de hand.

Zijn jij en ik daartegen bestand?

Lukas waarschuwt daar veelal tegen.

Ook Paulus probeert de mens te bewegen,

niet op die onzekere rijkdom te bouwen,

maar op Jezus het vaste fundament te vertrouwen. 

De 'arme' boer die zoveel bezat?

Maar blijkbaar geen mens tot overleg had?

Werd hij door eenzaamheid gekweld?

Er kwam niemand in zijn blikveld,

waarmee hij zijn rijkdom delen kon,

en hij putte niet uit Jezus dé Levensbron.

Verstandig besloot hij het goede te doen.

Hij zorgde voor een goed pensioen.

Jaloers? Zijn leven leek wel erg mooi,

maar leefde als een vogel in een gouden kooi.

Dan klinkt de stem van God.

'Dwaas!' De boer treft een dodelijk lot.

Het geld en goed had hem te pakken.

Echter, in een doodshemd zit geen zakken...

Toen wij bij een open graf kwamen te staan?

Zijn er toen diepe vragen door ons heen gegaan?

Het leven? Dat is niet zo heel gewoon...

Al snel vielen we terug in 't bekende patroon.

En staat het niet buiten kijf?

Dat harde werker en alles gegeven voor 't bedrijf,

lovende woorden zijn na ons sterven?

Maar aards rijkdom moeten we derven.

En wanneer we niet zijn voorbereid,

op die nimmer eindigende eeuwigheid?

Zullen we Zijn blijvende rijkdom niet ontvangen.

Zoek de Zaligmaker dan met verlangen!

Ach..., ik kan nog zoveel van God zeggen...

Als ik mijn leven niet in Zijn handen wil leggen?

En ik Christus niet van "harte" ken,

en ik niet in Zijn Woord ben?

Zal ook ik als een dwaas verloren gaan.

Heerlijke schatten die in Gods Woord staan.

Het gaat om onze "hartelijke" rentmeesterschap,

Geen rendement maar van "harte" gehoorzame stap.

Om zó onze Schepper en Zaligmaker te loven. 

Nu op aarde, straks in de hemel hierboven!

N.a.v. een preek van met als tekstgedeelten:

Prediker 2: 1-11

1 Timoteüs 6: 17-19

Lukas 12: 13-21

Preek