Een buik vol tranen

   
Afgelopen zaterdag lag er geheel onverwacht een rouwkaart in onze brievenbus. Ik ben nu druk het verlies aan het verwerken. Alles wat we samen meegemaakt hebben op en naast ons werk toen we een jaar of twintig jaar waren.

De gang van ons leven maakte dat we op een wat grotere afstand kwamen te staan. Als eerste ging ik trouwen. Zij maakte de foto's tijdens de receptie, want fotograferen kon zij goed! Daarna trouwde zij. Het contact bleef. Zo af en toe zagen we elkaar, vaker belden we. Tot wij ging verhuizen naar de Flevopolder. We hebben elkaar nooit meer gezien, wèl gesproken, via de telefoon. Het was goed en gezellig. 

Heel veel gedachten gaan er door mijn hoofd. Achteraf denk ik:

Ik had naar haar toe moeten gaan! Zeker na haar herseninfarct en de boodschap dat zij kanker had... Er méér voor haar moeten zijn.

Maar..., de telefoontjes bleven. En als ik belde? Was het altijd:

'Hoi..., met Bettina...'

De gesprekken die we hadden... Zij leed aan het leven en tóch had zij belangstelling en liefde voor de ander. We herkenden veel bij elkaar... 

Dát maakte ons contact zo waardevol. 

Ik zal haar missen, alhoewel ik mij nu nu na de begrafenis wel afvraag:

De waarde die ik aan onze relatie hecht, was die een realiteit? Hoe ga ik met andere relaties om? Wat wil God mij hiermee leren? 

Het laatste telefoongesprek dat we hadden, nog maar een paar weken geleden. Zij en ook ik wist niet dat ze zo ernstig ziek was, dat haar dood naderde.  In vroeg haar:

'Ik zou je graag een keertje naar je toe komen.'

'Nu niet, ik heb nu niet zoveel energie. Als ik me beter voel...' was haar antwoord.

Ik had naar haar toe moeten gaan! Zeker na haar herseninfarct en de boodschap dat zij kanker had... Er méér voor haar moeten zijn.

Tijdens de begrafenis sprak ik een begeleidster van mijn vriendin. Een week voor haar overlijden vroeg zij:

'Zullen we op gaan schrijven hoe je zou willen dat alles gaat, wanneer je er niet meer bent?'

Haar typische antwoord kwam:

'Als ik me weer wat beter voel...'

Dat moment is echter nooit gekomen. Wel schreef zij, tot tweemaal toe, in haar gedachten/gedichtenboekje dat prachtige gedicht:

Voetstappen in het zand...

Ik droomde eens en zie

ik liep aan 't strand bij lage tij.

Ik was daar niet alleen,

want ook de Heer liep aan mijn zij.

We liepen samen het leven door,

en lieten in het zand,

een spoor van stappen; twee aan twee,

de Heer liep aan mijn hand.

Ik stopte en keek achter mij,

en zag mijn levensloop,

in tijden van geluk en vreugde,

van diepe smart en hoop.

Maar als ik het spoor goed bekeek,

zag ik langs heel de baan,

daar waar het juist het moeilijkst was,

maar één paar stappen staan.

Ik zei toen "Heer waarom dan toch?

Juist toen ik U nodig had,

juist toen ik zelf geen uitkomst zag,

op het zwaarste deel van mijn pad..."

De Heer keek toen vol liefde mij aan,

en antwoordde op mijn vragen;

"Mijn lieve kind, toen het moeilijk was,

toen heb ik jou gedragen..."

Is mijn verdriet misschien om haar overlijden, gemengd met schuldgevoelens? 

Ik mag weten dat zij rust  en vrede heeft. Zoals haar familie op de kaart schreef:

De laatste trap op, tree voor tree

maar Jezus ging steeds met haar mee

En toen zij Hem om hulp moest vragen

heeft Hij haar 't laatste stuk gedragen

Hij droeg haar in Zijn Heerlijkheid

waar niemand huilt, waar niemand lijdt

Daar kan zij zingen zonder pijn;

" 'k Zal dan gedurig bij U zijn"

Ik ben dankbaar dat ik Bettina heb mogen kennen. En ga het gemis en haar overlijden op mijn aardse weg verwerken, in dankbaarheid dat zij in haar bange nood troost mocht vinden bij God.