.png)
In de praktijk van ons leven lopen we met een zekere regelmaat tegen de dood aan. Zo ook ik recent.
Het zette mij aan het denken. Hoe is deze man overleden? Wat heeft hij achtergelaten aan geestelijk erfenis? Is Hij bij Zijn Schepper? Ik probeerde de emoties bij de nabestaanden van hun gezichten af te lezen... De gevoelens die ik ervaarde, toen ik de overleden man zag liggen waren niet fijn. Angst?
Waarom angst?
Ik voelde schaamte over deze angst. Want als christen 'hoor' ik deze angst toch niet te hebben? Ongewild die vragen:
- Hoe zal dat voor mij zijn, wanneer mijn tijd gekomen is?
- Wat heb ik voorgeleefd aan de mensen die ik lief heb? En de mensen die ik minder goed kende? Of de mensen waar ik moeite mee had? Of zelfs ruzie?
- Laat ik vrede achter?
Deze 'egoïstische' of noem het egocentrische gedachten en vragen gingen door mijn hoofd heen. En tóch te mogen weten bij de laatste, allerbelangrijkste vraag. Die roepstem: - Wie staat en stond er centraal in mijn leven? Heeft Christus inderdaad voor mij de dood overwonnen?
Handelingen 2:24 God heeft Hem echter doen opstaan door de weeën van de dood te ontbinden, omdat het niet mogelijk was dat Hij daardoor vastgehouden zou worden.
1 Korinthe 15:50-58 met als kopje:
Uitzicht op de overwinning. Vers 54 sprong er voor mij uit:
54. En wanneer dit vergankelijke zich met onvergankelijkheid bekleed zal hebben, en dit sterfelijke zich met onsterfelijkheid bekleed zal hebben, dan zal het woord geschieden dat geschreven staat: De dood is verslonden tot overwinning.
Toch maar niet de angst laten regeren. Nee! God en Zijn Woord regeert. Hij heeft de dood overwonnen. Een leerzaam artikel staat hierover op geloofstoerusting.nl.: De dood is dankzij Christus een schaduw.
Geef ik mij over aan Hem? Heb ik me al overgegeven aan Hem? Ik weet niet hoe het voor jou is, maar soms moet ik tegen mijn angstig gevoelens zeggen:
Niet jij regeert maar de HEERE, Die in Christus de dood heeft overwonnen. Een dagelijkse overgave is in Hem mogelijk.
Hallelujah!
- Wat is jouw ervaring rondom de dood?
- Welke gedachten/gevoelens krijg jij hierbij, in deze tijd waarbij emoties centraal staan?
- Waar of aan Wie houd jij je hierbij vast?
- Heb jij je al overgegeven aan Hem? Worstel jij nooit met deze overgave?
- Hoe ga jij met die worsteling om, wanneer jij deze ervaart?
Dit een kwetsbaar onderwerp. Een reactie vind ik fijn. Ook anoniem, wanneer het voor jou te persoonlijk is om openbaar te delen. Of via het contactformulier(mail). Verder dan mijn mail komt het niet😉.
Gods zegen toegewenst en dat je anderen tot zegen zal zijn! Tot de volgende keer, bij gezondheid👋
Gods zegen toegewenst en dat je anderen tot zegen zal zijn! Tot de volgende keer, bij gezondheid👋
%20(1).png)
Wat je deelt is heel eerlijk en kwetsbaar, en ik denk dat veel mensen zich in jouw gevoelens en vragen zullen herkennen. Mooi ook hoe je Gods Woord en persoonlijke ervaring verweeft. Bedankt!
BeantwoordenVerwijderenDank je wel Aritha. Dat je de moeite hebt genomen om te reageren, jouw waardering uit te spreken tezen met de (h)erkenning
VerwijderenWat een kwetsbaar en open blog, Yvonne.
BeantwoordenVerwijderenHelaas zelf al al vele graven gestaan, wat verder weg, maar ook van heel dichtbij.
De grootste troost en kracht blijft: Hem kennen!
Dank je wel voor jouw reactie Rita. Het verbaasde mij eerlijk gezegd ook, dat ik op deze manier reageerde. Het was iemand die niet heel dichtbij mij stond. Bij anderen wat langer geleden, zoals bijvoorbeeld mijn ouders meer dan 15 en 20 jaar geleden, had ik deze gevoelens/gedachten niet. Of in ieder geval waren ze minder duidelijk aanwezig😉 Daar speelde juist meer troost in de hoop van het eeuwig leven. Dat laatste was helemaal heel duidelijk toen een nichtje na een heldere getuigenis, op jonge leeftijd overleed. En ook twee vriendinnen.
BeantwoordenVerwijderenMooie blog! Zelf ervaar ik altijd dat alles dan weer veel scherper is: waar het om gaat; het leven na de dood; dat Jezus sterker is dan de dood. En komt vreugde ineens heel dichtbij verdriet. Écht verdriet, rouw. Échte veeugde, troost.
BeantwoordenVerwijderenEn die angst is er ook, ik denk niet dat het erg is. De dood blijft tot het laatst een vijand. Onze voorganger zei eens dat het genade is als iemand rustig sterft. Genade, geen vanzelfsprekendheid. Iemand kan met doodsangst of hevige strijd sterven en toch het eeuwige leven ontvangen.
Dank je wel voor jouw eerlijke en bemoedigende reactie Lieneke. Ja, ik herken wat je schrijft. Je realiseert je weer scherper waar het om gaat. Ga niet alles herhalen wat je schreef. Wil jou wel nogmaals bedanken voor deze bemoediging en aanvulling op deze blog.😉
BeantwoordenVerwijderen