De Zon laat schitterend stralen

Gisteren keek ik naar het, op dit moment, mooiste plekje in onze tuin. Zie je hoe dat práchtig stukje groen, geel en rood schitterend staat te stralen? Wow...!

Woorden schieten mij tekort...

Vanmorgen keek ik naar ditzelfde stukje tuin. De zon kwam op. Kon nóg niet zijn licht laten schijnen op diezelfde struiken, bloemen en bomen... Hetzelfde plekje en tóch anders!

Ik denk aan gisteren...

In de Nederlandse Geloofsbelijdenis artikel twee staat duidelijk verwoord, met bewijsteksten uit de Bijbel, door welke twee middelen we God kunnen leren kennen. De natuur is er daar één van! Gods Woord is de andere. 

In de laatste spreekt Petrus de gemeente van Christus toe. In 2Petrus 1 vers 19 zegt hij: 'En wij hebben het profetische woord, dat vast en zeker is, en u doet er goed aan daarop acht te slaan als op een lamp die schijnt in een duistere plaats, totdat de dag aanbreekt en de morgenster opgaat in uw hart.' In Maleachi 4 vers 2 wordt gesproken over de Zon der gerechtigheid. M.a.w. de blinkende Morgenster, ook genoemd in Openbaring 22 vers 16. Jezus zegt hier dat Hij het is, Díe blinkende Morgenster. De Zon der gerechtigheid. En als Hij op en in ons schijnt, stralen we schitterend Zijn Beeld uit!

HEERE, laat ons voortdurend in Uw Licht zijn, en dat schitterend uitstralen naar onze omgeving. Opdat meer mensen U zullen leren kennen in Uw onbeschrijflijke grootheid, barmhartigheid, liefde en genade. 

Ook hier schieten mij woorden tekort... Het is niet mijn en onze verdienste. Hoe groot is Hij!

Deze post is een vervolg op Een rommelige tuin met geduld gevuld?

Een rommelige tuin met geduld gevuld?😁

Wij hebben een rommelige, bloemrijke  tuin. Heerlijk voor de insecten en andere diertjes. Ingewikkeld voor een onwetende 'planten(her)kenner als ik ben om bij te houden. Of juist niet? Gewoon weg halen wat in de weg staat? 

Sinds de vakantie afgelopen zomer is het bijhouden van de tuin een beetje blijven liggen😬. Vanmorgen wederom de moed opgepakt om onkruid te verwijderen. 

Enthousiast plukte ik gras weg. Dat dácht ik althans... Vraagt mijn liefhebbende echtgenoot:

'Let je er wel op dat je de blauwe druiven laat staan?' Verbaasd keek ik hem aan. 'Die komen toch in het voorjaar?'

'Ja,' reageert hij,'maar hij maakt zijn blaadjes in het najaar. Zie je ze daar niet als een slingerpaadje staan?'

'Oepsie!' 🫢

Mijn gedachten gingen terug naar de preek van afgelopen zondag. Over de ware Wijnstok en Zijn ranken. De predikant vertelde over de twee afgebroken takken van de hortensia in zijn tuin. Hij zette ze in een vaasje met water, in de hoop dat hij er binnen een poosje van kon genieten. Na een paar uur stonden ze er verwelkt bij. Ze zagen aan de buitenkant identiek uit... Gefrustreerd stak hij beiden in de aarde. Er gebeurde iets wonderlijks! De éne tak was van binnen dood

en ging zichtbaar dood. De tweede bezat leven vanbinnen. Deze groeide uit tot een práchtig welig groeiende en bloeiende hortensia. 

'Dus...? Niet zo snel oordelen Yvonne!'   Aan de blaadjes van de blauwe druiven plantjes, kan ik hem niet herkennen. Wèl aan Zijn 'vruchten'... Geduld is één van de vruchten van de Geest lees ik in Galaten 5 vers 22 tot en met 26

Weet je met jouw verstand dat je een kind van God bent? Voel je het niet? Zie je bij jezelf geen vruchten? Wordt je daar depressief of verdrietig van? Dan ben je zoals de levende hortensiatak en het 'graspolletje' dat een blauw druifje is. Weet en geloof dat de vruchten er in beginsel al zijn, door Zijn Heilige Geest en tot Gods eer! Misschien zie je ze niet? God zal ze op Zijn tijd openbaren... We mogen daarin op Hem vertrouwen. In dé Wijnstok, zijn wij de ranken, meer dan overwinnaars! 

Deze post is een niet rijmend 😁 vervolg op:

Binnen of buitenkant? Bij deze post staat ook de link naar de preek.

Zie ook het Bijbelgedeelte Johannes 15 vers 1 tot en met 17 over de wijnstok en de ranken😉.

Binnen- of buitenkant?

Ik zit stil in de kerk

Geroezemoes

voor de kerkdienst

Het komt hard binnen

Ik staar voor me uit

Oren die suizen

Brandende ogen

Ik kijk om me heen

Tranen die niet komen mogen

Ik staar wederom voor me uit...

Een driekwart volle kerk?

En toch...

Alleen...

De preek komt hard aan...

Ben ik in Christus?

En is dat wat Hij doet?

Snoeien aan mijn hoogmoed?

Voor Wie schrijf ik?

Met volledige overgave aan God

en een opgeheven blik?

Veel of weinig geprezen of gelezen?

Ik wil tevreden en stil wezen

Want is het werkelijk een talent?

Dat ik tevens 'hart'elijk voor Hem aanwend?

Hou ik mezelf niet voor de gek?

Is dat niet mijn gebrek?

Laat ik mij leiden aan Zijn hand

om met heel mijn ziel, kracht en verstand

niet mezelf maar de HEERE,

groot te maken en te eren?

Ik loop stil de kerk uit

Gepraat bij het koffie drinken

Ik wil de preek laten bezinken

Praten zal sowieso niet lukken

Ik voel me tegenwoordig meer een last

dan een welkome gast...

Mijn gevoelens zijn diep begraven...

Ik roep om Uw hulp bij overgave

aan mijn man en vooral aan U

Moed om kwetsbaar te zijn

in plaats het voorkomen van pijn...

Stilletjes vouw ik mijn handen

vraag om verlossing van banden

HEERE, doordat U mij snoeit,

weet ik dat U Zich met mij bemoeit...

De preek kwam hard aan...

Zijn er vruchten?

Een 'hart'elijk verlangen,

om in Zijn armen te vluchten...

En toch..., is het niet buitenkant?

De drang om ergens bij te horen?

Ik voel me gevangen en alleen... 

Ik twijfelde. Moet ik dit gedicht wel online zetten? Soms heb ik 'gewoon' momenten dat ik meer naar mijn halflege glas kijk, in plaats van naar mijn halfvolle. 

Toen dacht ik: Er zullen vast meer mensen zijn die hier soms mee worstelen. Gedeelde smart is halve smart. Gedeelde vreugd is dubbele vreugd. Bij deze mogen we van elkaar weten dat we niet alleen staan in ons worstelen. Bovendien met het wortelen in Christus.... 

Het gedicht is mede naar aanleiding van deze preek geschreven. Met als tekstgedeelte: 

Johannes 15 vers 1 tot en met 17 en Ezechiël 15 vers 1 tot en met 8

Een vervolg op deze post kan je lezen op:

Een rommelige tuin met geduld gevuld

Gods trouwverbond

God heeft Zijn volk nooit verlaten,

Ook als zij niet meer met Hem praatten,

en zij deden wat Hij had verboden,

in plaats van luisteren naar Zijn geboden...

Ongehoorzaamheid, dát was Gods klacht.

Het heeft 't volk vaak oorlog gebracht.

De HEERE is echter trouw en geduldig,

genadig en vergeeft veelvuldig...

Zijn trouwverbond met onze voorvaderen,

beoefent Hij als ze berouwvol naderen.

Zijn genade die Hij aan Zijn volk bewees?

troost mij wanneer ik Nehemia negen lees.

Want lijk ik soms niet,

op die Israëliet?

Bij wie God niet centraal staat,

maar die op eigen gekozen wegen gaat?

En vervolgens omgeven door vijanden?

Vouw ik dan berouwvol mijn handen?

De HEERE is trouw en geduldig,

genadig en vergeeft veelvuldig...

Daarom open ik berouwvol mijn mond,

en pleit ik op Zijn trouwverbond!

Wat een troost als je gelooft:

De HEERE doet wat Hij heeft beloofd!

'Volg Mij!'

Het volk noemde een tollenaar, uit één mond met een zondaar. En Mattheüs die teveel tol vroeg? Had aan aardse rijkdom nooit genoeg... Echter, wanneer Jezus hem ziet, hij abrupt zijn tolhuis verliet, omdat Hij tegen Mattheüs zei: ‘Volg Mij!’ Een gezond verlangen naar geld, werd door Jezus’ barmhartigheid hersteld.

Wil ik aardse rijkdom bijeen rapen?

Mijn ziel naar Gods beeld geschapen,

wordt van rijkdom niet verzadigd. Alléén als ik op Jezus ben gericht, omdat Hij mijn zonden aan ‘t kruishout droeg! Aardse bronnen geven echter nooit genoeg… Laat ik mij door Zijn Woord aansporen? Daarop geconcentreerd, om Zijn stem te horen? Van mijn egocentrisme genees ook ik, door Jezus’ barmhartige daden en blik!

Laten wij ons opwekken?

Om achter Jezus aan te trekken?
Verlaten wij ons aardse tolhuis, 

en leggen wij onze zonden bij Zijn kruis?
Golgotha is geen eindstation,
met Jezus wèl de Levensbron!
Want na Zijn dood is Hij opgestaan, om naar Zijn Vader te gaan. Jezus, de Eerstgeborene, behoren wij tot de wedergeborenen?

Luister naar Zijn roepstem!
Sta op en…, volg Hem!!!

N.a.v. een preek met als tekstgedeelte Mattheüs 9 vers 9 tot en met 13. 

Kerntekst:

Mattheüs 9:9 En Jezus ging vandaar verder en zag iemand in het tolhuis zitten, die Mattheüs heette; en Hij zei tegen hem: Volg Mij! En hij stond op en volgde Hem.

"Want de HEERE is goed"

    (Psalm 100: 5a)

Het hier uitgesproken dankbare ja,

dat is voor jullie een toda.

Jullie zijn jezelf aan God verloren.

Zó anders, dan we tegenwoordig horen.

Het moderne Evangelie van onze cultuur,

heeft een hoge prijs en is duur.

Want ons aardse leven geeft de dood.

Gods goedheid is echter oneindig groot.

Christus heeft Zijn leven gegeven,

opdat wij zondaren eeuwig zullen leven!

Dus nee..., geen gedelf,

voor een betere versie van jezelf!

Maar een steeds meer,

willen lijken op Jezus onze Heer.

Toda,

Is niet alleen een dankbaar ja.

Het betekent ook belijden.

Je leven aan God toewijden.

Hij is zo onmetelijk goed!

Jezus' bloed,

is uitgestort,

voor al onze schuld en tekort.

Psalm honderd doet op ons een beroep,

een totaal omvattende oproep.

Wij zijn Zijn maaksel, Zijn eigendom.

Kom, we gaan zingend in Zijn heiligdom,

met al ons hebben en houden,

op de HEERE vertrouwen...

Samen dienen en Zijn naam prijzen.

Juichend en lovend Hem eer bewijzen.

Want wij weten, de HEERE is God!

Beschikker van ons deel en lot.

Gods trouw en Zijn goedheid,

is in alle generaties tot in eeuwigheid. 

Toda!!!

Dit gedicht is geschreven n.a.v. het afleggen van de openbare belijdenis van drie jonge mensen uit ons gemeente. De HEERE is overstelpend goed en trouw! Hij werkt door alle generaties heen. Toda!🌈

Eredienst beluisteren

Zonnestralen

(Dwalen)

Mijn aardse dwalen,

bijna bezwijken…

Gods Zonnestralen,

Die mij bereiken,

en verwarmen.

In Vaders armen.

schuilen,

en uithuilen.

Aan zonden,

gebonden...

        *

Gehoorzamend aan Zijn stem.

Aan tafel met Hem!

Kocht Jezus jou en mij,

van zonden vrij?

Zijn dood en wonden,

voor onze zonden—

in de diepten van de zee.

Gods Zonnestralen,  

gaan mee,

op ons aardse dwalen!