Ik zit met mijn grote mond,
Want wie heb ik nevens U omhoog?
Heb ik mezelf niet té veel op 't oog?
De buitenkant,
laat ik schijnen...
Mijn binnenkant,
lijkt te verdwijnen...
Van emotie overlopen,
Woorden dalen neer,
over heel veel hartenzeer.
Wiens eer wordt ermee bedoelt?
Als ik vertel hoe het gaat en voelt?
Lijkt de buitenkant zo mooi?
De duivel lacht met zijn prooi...
HEERE, geef mij een oprecht gemoed,
Want deze zogenaamde mooie schijn,
doet enkel en alleen maar zielepijn...
Hoogmoed komt voor de val,
Ik denk weleens dat ik diep vallen zal.
Laat mij nederig en klein,
enkel op U gericht zijn!
En ik mijn aardse verlangens stil,
Bovendien júist niet zal zwijgen,
over de rijkdom bij U te verkrijgen!
Leer mij steeds nederig te buigen,
waakzaam voor een wit gepleisterd graf!
Zodat ik immer volhardend zal getuigen,
van Hem, Die mijn zonden genadig vergaf.
Niet zwijgen over Hem en de rijkdom die je hebt gekregen.
BeantwoordenVerwijderenPrecies! Juist spreken over Hem en de rijkdom van Zijn hand gekregen, maar niet over jezelf omdat ik het allemaal 'zogenaamd' zo goed weet... Ik moet telkens weer leren: 'Leer mij de rechte kennis van Uw wil, opdat ik op die manier zal wandelen, die U waardig is!'
BeantwoordenVerwijderen