Verlangen

Haar hoofd voelt zwaar aan. 

Het zit vol en toch… 
Met lege ogen kijkt ze naar boven… 

God woont daar, zo weet ze. 

Dan sluit zij moe haar ogen…  

Zij verlangt zó naar Zijn omarming… 

De zenuwen voelt zij door haar buik gieren...

Dat uitstraalt naar haar armen en handen,

die slap, krachteloos en doelloos ergens liggen...

Zelfs hen vouwen is haar teveel...

Dan sluit zij weer moe haar ogen… 

Ach..., wat verlangt ze naar Zijn omarming! 

Zij weer wel: 'bang hoef ik niet te wezen...'

Dat vertelt jaar verstand haar wel!

En toch…, zelfs haar benen voelen slap…
Te moe om stappen te nemen, 

sluit zij alwéér haar ogen… 

Het verlangen naar Zijn omarming is zó groot… 

Tranen vallen over haar wangen… 

Het zijn geen verlossende tranen… 

De Situatie blijft zoals die is… 

Een diepe zucht ontsnapt haar… 

Niets willen zien… 

Alleen Zijn omarming en Zijn liefdevolle blik voelen…

Haar buik voelt zo opgeblazen,

dat zij bijna niets door haar keel kan krijgen.

Tóch eet zij wat...

Misselijk van ellende,

sluit zij haar ogen...

Waar is Zijn omarming!?

Gebroken is haar leven… 

De dromen van een jonge vrouw zijn kapot…
Elk lichtpuntje greep zij aan… 

Het blijft echter zoals het is… 

Moe staart zij zonder iets te zien voor zich uit…
Verlangend naar Zijn omarming…

Doodmoe kruipt de jonge vrouw in elkaar...

Foetushouding noemen ze dat... 

Niets dan stilte om haar heen…. 

Verlangend om zó bij haar Vader te mogen zijn,

sluit zij haar ogen en blikt in haar ziel...

Verlangend naar Zijn armen om haar heen...

Niets hoeven te doen… 

Niets hoeven te denken… 

Niets hoeven te zeggen… 

Enkel een begrijpen… 

En een stil in Zijn armen mogen zijn…