Ik weet niet hoe het bij jullie is?
Bij mij gaat leven van genade vaak mis...Die politie-agent in mij,
houdt mij vaak gevangen en niet vrij.
Niemand mag pijn door mij ervaren,
de vrede moet ik altijd bewaren...
Als dat om wat voor reden niet lukt,
ga ik onder schuldgevoel gebukt...
Ik vraag me af en sta éven stil:
'Of ik het zèlf verdienen wil?'
Mijn resolute antwoord is 'nee'.
maar mijn perfectionisme doet wel mee...
En zó, dat ik mij schadelijk frustreer,
terwijl ik elke (zon-)dag weer,
predikanten door Gods Woord hoor zeggen:
'je mag het állemaal bij de HEERE neerleggen.'
Gebroken, mensen doen elkaar soms pijn.
Het is die politie-agent die ik weer hoor...
Geef ik hem..., óf Christus gehoor?
Ik ben zwak, al 'lijk' ik misschien sterk.
Sterk 'moeten' zijn maakt dat ik hard werk.
Kijk ik mijn angst moedig in de ogen,
zodat ik mijn wil om sterk te zijn, verloochen?
Ga ik nu mijn zwakheid moedig delen,
met God èn naasten, opdat pijn kan helen?
En áls iemand mij dan niet aardig vindt?
Blijf ik toch zeker nog steeds..., Zijn kind!?
Men leest of ziet mijn geworstel.
Ik denk..., dat ik niet dieper in Hem wortel...
Dan praat ik op een goede morgen,
met Gods knecht over ál mijn zorgen...
Na het gesprek als ik tegenover hem zit,
vraagt hij: 'Wil je dat ik voor je bid?'
De woorden van Zijn gebeden,
zijn langs mij heen gegleden...
Nog groter voelt mijn schuld,
door Gods eindeloze geduld...
En als ik richting mijn huis fiets
weet ik van het gebed zo goed als niets...
Een te vol hart en hoofd:
'dat heb je toch niet, als je gelooft???'
Zegt die stomme, dominante politieagent,
in mijn hoofd met mijn aandacht verwend...
Wil mijn naaste daarom niet in Hem geloven?
'want met Hem kom je alles toch te boven!?'
Kijk ik liever naar het kwade?
Of wil ik leven van geschonken genade,
door de Heere die mij geheel kent?
Ik mag zijn die ik ben, zónder politieagent!
Dat ik het dagelijks in mijn oren knoop,
de levende genade en hoop,
door Zijn kruis in het verleden,
voor mijn zonden in het heden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten