Ons mam

Op zondag 13 oktober 2024 dacht ik terug aan diezelfde zondag, alleen dan 22 jaar eerder. Op zondagmorgen 13 oktober 2002 rinkelde de telefoon. Het moet een uur of vijf geweest zijn.
'Je moet nu naar mama komen, het gaat niet lang meer duren...'

Het staat in mijn geheugen gegrift. Met een lijf vol spanning en een voet op de gaspedaal die ik dieper in wilde trappen dan verantwoord was, reed ik naar het verzorgingshuis waar mijn vader en broer al aanwezig waren. Op die zondagmorgen, 22 jaar geleden, overleed mijn moeder terwijl ik haar hand vasthield en streelde. Mijn vader en broer hadden een klein moment de kamer verlaten terwijl zij haar laatste adem uitblies. Voor het eerst maakte ik mee dat iemand die ik liefhad, het tijdelijke met eeuwige inwisselde... Het voelde onwerkelijk en ongrijpbaar... Twee keer zijn wij haar verloren. Om het voor jullie lezers begrijpelijk te houden noem ik het 'dementie', omdat haar ziekte dezelfde symptomen had. Het proces verliep echter veel sneller. Eind mei 2002 gediagnostiseerd en 13 oktober 2002 eraan overleden.

Het is al 22 jaar geleden en een realiteit. Toch blijft het onwerkelijk en ongrijpbaar wanneer ik het bovenstaande overdenk... In mijn gedachten leeft ons mam voort, wanneer we herinneringen ophalen.

Haar volhardende liefde voor ons, om binnen haar mogelijkheden ons het beste te willen geven. Ook al waren wij het daar lang niet altijd mee eens... De ruzies om de afwas die gedaan moest worden. Het elektrische fornuisje, speciaal voor kinderen, waar wij eten op mochten koken en/of bakken, waarbij zij het ALTIJD lekker vond😅. De sinterklaas, waarvan zij samen met mijn vader één groot feest maakte. Bij elk kadootje een prachtig gedicht en ze lette goed op, dat geen van ons, lang moest wachten op een kadootje uit de vuilniszak. Een vuilniszak die met luid gebons door zwarte piet voor de deur was gezet. 'Toevallig', wanneer mijn moeder naar de wc was gegaan... Mijn moeder was een kleuterjuf in hart en

nieren en ze leefde zich daarin bij onze opvoeding, en zeker bij dit 'feest', zich van harte uit. Toen zij kleinkinderen kreeg, genoot zij daar intens van. Oma Tiel gaf éérst de kleintjes aandacht, daarna hun papa en mama. En praten met de groten? Daar had ze weinig tijd voor, want de kleintjes wilden een spelletjes doen of voorgelezen worden...😁

Het samen warme chocolademelk maken in de koude wintermaanden, is mijn meest warme en intieme herinnering met mijn moeder, die zonder woorden duidelijk liet merken dat ze het waardeerde dat ik haar hielp. Want tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik in mijn jeugd niet zo behulpzaam was. Zelfs mijn eigen slaapkamer ruimde ik zelden op en moest mijn moeder mij daaraan met grote regelmaat herinneren. Ze zwaaide me uit wanneer ik naar voortgezet onderwijs ging. Soms teleurgesteld, omdat haar 'zonnetje' weer eens vergat terug te zwaaien.

Dierbare, mooie en soms pijnlijke herinneringen blijven levend aan mijn introverte moeder die ons, met lek en gebrek, zó onvoorwaardelijk liefhad! Zoveel meer dan ik hier kan vertellen... Hoe ouder ik wordt hoe meer ik besef, met hoeveel liefde mijn moeder (en vader!) ons hebben geprobeerd op te voeden tot 'fatsoenlijke' mensen. Respect voor hoe zij dit in de gegeven omstandigheden hebben gedaan, tezamen met hun eigen opvoeding/verleden. Hoeveel pijn zal hen 't soms gedaan hebben, toen ik niet in hun sporen liep. Zij hebben mij mede gemaakt tot wie ik ben. En daar ben ik hen dankbaar voor. Nee, mijn moeder was niet perfect, maar zij hield onvoorwaardelijk veel van ons!

Mijn schoonmoeder mogen we nog in ons midden hebben. Met dankbaarheid gaan we elke week naar haar toe. De boekhouder in mij(cijfertjes zijn een familietrekje in onze familie. Mijn opa was accountant, mijn tantes en zus. En nu ook de zoon van mijn broer🙃🙂), zag opeens: 22 jaar geleden is mijn moeder overleden, toen ik 33 jaar oud was. Mijn schoonmoeder is op dit moment 33 jaar ouder dan dat ik het nu ben... Zomaar een weetje😉. Binnen onze mogelijkheden zullen we haar de liefde en dankbaarheid blijven geven zolang zij nog bij ons is. Nu kan het nog!

Hieraan gerelateerd kan je lezen:

Een emmer