Een eigenbelangeloze God?

Tja..., wat bedoelt ze daar eigenlijk mee zal jij je afvragen? Met een eigenbelangeloze God. 

Ik worstelde de afgelopen dagen met het feit dat ik en wij mensen zo egocentrisch, egoïstisch en jaloers zijn, zoals jullie ook konden lezen in mijn post, een lange nacht. 

Toen dacht ik hoopvol aan de HEERE. Die is niet jaloers... Maar mijn gedachten bleven niet stil staan. God wil ons helemaal voor Zichzelf. Daarom heeft Hij Zijn Zoon gegeven. Mijn gedachten gingen verder; zo belangeloos was Zijn offer dus niet. En die egoïstische lading? Daar had ik moeite mee. Blijkbaar doet God ook, net al ik (en al die andere mensen) de dingen uit eigenbelang. Dat vond ik maar wat lastig. Ik wilde een God zonder eigenbelang. Een eigenbelangeloze God dus... 

Ik was pijnlijk teleurgesteld. Durfde deze gedachten haast niet hardop te zeggen, omdat ik wel aanvoelde dat dit bepaald geen 'goede' gedachte was. God haalde ik wel heel erg naar beneden. Naar mijn eigen menselijke niveau, zogezegd. En gaf ik Hem bovendien niet de eer die Hem toekomt. Maar ik kreeg het niet uit mij hoofd en ja..., als ik een voor mezelf onoplosbaar probleem heb en ik er niet over praat? Wordt het niet opgelost... Daarom met mijn wijze wederhelft hierover gesproken. Wat is het toch fijn als je als echtpaar samen kan praten over de HEERE en het geloof in Jezus Christus. Overigens, lees je hoe vaak ik hier al het woordje 'ik' geschreven heb? (Stront voorop zei mijn vader vroeger altijd 😁)

Staat er niet in Exodus 20 vers 5: U zult zich daarvoor niet neerbuigen, en die niet dienen, want Ik, de HEERE, uw God, ben een na-ijverig(oftewel jaloers!) God, Die de misdaad van de vaderen vergeldt aan de kinderen, aan het derde en vierde geslacht van hen die Mij haten,

Omdat 'jaloers' een menselijke negatieve klank heeft, is het vertaald met 'na-ijverig'. Ik kan natuurlijk niet in jullie harten kijken, maar bij mij klein mensje, zit er altijd wel iets(als het niet groter is😬) van eigenbelang bij zoals: de eer krijgen, lief gevonden willen worden of hebzucht. En ja..., ook bij God is dit het geval! Hij wil de eer krijgen. Hij wil dat er van Hem gehouden wordt. En tevens wil Hij ons, zoals ik al eerder gezegd heb, ons allemaal voor Zichzelf hebben. Met dat ik dit schrijf voel ik mijn vleselijke opstand. Waarom is God een na-ijverig of 'jaloers' God en wil Hij dat allemaal? Waarom? 

Omdat Hij het goede met ons voor heeft... Hij weet veel beter dan wij mensen wat goed voor ons is, want wij zijn Zijn maaksel. En van Zijn maaksel mag Hij alle eer verwachten die Hem toekomt. 

Tijdens dit gesprek, waarin mijn wederhelft mij opnieuw met andere ogen naar Gods jaloezie kijken liet, brandden tranen van dankbaarheid achter mijn ogen. Ik mag God Zijn jaloerse God laten zijn, want dat is tot Zijn eer en goed voor mij en alle mensen om mij heen! 

Hoeveel eer voor de HEERE zit er van mij bij, in mijn egoïsme en egocentrisme? Dat laatste leg ik bij Hem neer... Telkens weer... Want mijn Maker, wil ook mijn Zaligmaker zijn. Hallelujah!

Een lange nacht

Vannacht…
Ik lag in bed,

aan mijn zorgen dacht...
de pijn mij overspoelde…

Golven…
Waar was mijn verstand?
Onder emoties bedolven…
Dwong mezelf te denken:

Hoe U dat deed…
Toen U voor mij,
aan het kruis leed…
Uw pijn U overspoelde…

Ik probeer…
Te visualiseren,
de gang van mijn Heer…
Had Hij niet veel meer pijn?

Want Hij…
Hing aan het kruis,
niet alleen voor mij…
Voor zonden van alle mensen…

Met pijn in mijn hart…
Moet ik erkennen,
dat mijn eigen smart…
Tóch overheerst…

Uw schouders zijn…
Al zo zwaar beladen,
daar voeg ik deze pijn…
Ook nog eens bij…

O God vergeef…
Dat ik zoveel,
voor mezelf leef…
Het niet lukt U na te volgen…

Geen plichtsgevoel…
Maar in liefde gaan,
dat was Uw levensdoel…
Aan ons bewezen…

Vannacht…
De allesoverheersende pijn,
HEERE geef mij de kracht…
Om in Uw pijnlijke liefde te zijn…

Onkruidspinsels...😲

Twee weken geleden heb ik een grote hoeveelheid onkruid tussen de straatstenen van ons terras en oprit weggehaald. Verbaasd stond ik deze week te kijken hoe hard het alweer gegroeid is met deze droogte. Ik keek naar onze tuin en concludeerde dat onkruid vele malen beter groeit dan onze vaste planten. Sommigen hebben het zelfs begeven door de droogte. Tijdens het wegplukken van het onkruid dacht ik bij mezelf:

Onkruid is als onze zonden. Het is hardnekkig en groeit vanzelf en daar hoef ik geen moeite voor te doen. Ik moet er juist mijn best voor doen om ze te laten... Weg te halen zoals het onkruid als het ware... 

Vaste planten daarentegen groeien met deze hitte en droogte slecht. Verschillende planten laten hun bladeren nu al gedeeltelijk vallen, de hortensia's in onze tuin hebben er ook veel onder te lijden. De varen is inmiddels dood. Oorzaak, een tekort aan water en de brandende zon... Ik dacht hierbij aan mijn leven tot Gods eer. Tja... Ook daar moet ik moeite voor doen. De motivatie om het goede te doen, haal ik uit het lezen en door de prediking van Gods Woord. Dat is mijn water om te groeien in het geloof door Zijn Heilige Geest... Wat zou een geloof zijn zonder die vruchten?

Rentmeester en/of rendement?

Het gaat om rentmeester zijn, niet om het rendement. Deze uitspraak in het gebed van de predikant tezamen met de preek bleef bij mij hangen. Ik ben nogal gericht op rendement of met andere woorden gezegd: resultaat. Dat gaat ook op voor mijn godsdienstige leven. 

Als ik denk dat de HEERE wil dat ik bepaalde dingen doe? Dan doe ik ze in principe. Want mijn verstand zegt dat ik dat moet doen. Maar is mijn hart er wel bij betrokken? Vaak stop ik mijn moeite of probleem om datgene te doen, "gewoon" ver weg zodat ik het kan doen. De strijd van mijn hart ga ik dus uit de weg... Het resultaat is er, maar...? De "hartelijke" overgave is er niet, constateerde ik nadat ik de preek op me in had laten werken. 

Ik vertel blijkbaar veel te weinig aan de HEERE, hoeveel moeite ik ermee heb dat ik doe wat ik "moet" doen. De opstand en strijd die er in mijn hart woedt wat dit betreft. Feitelijk leef ik dus regelmatig als een farizeeër, bedacht ik me. Doen met verstand, wettisch dus. En niet met een open en "hartelijke" overgave aan mijn HEERE en Heiland. 

Maar dat wil ik helemaal niet! Want mijn besluit om Hem te gehoorzamen is wel uit de "hartelijke" overtuiging geboren, dat Christus voor mijn zonden betaald heeft. Het gaat niet om het feit dat ik doe wat de HEERE wil dat ik doe. Het gaat erom dat ik het doe met liefde en overgave! In mijn gedachten komt 1Korintiërs 13: 1- 3

De uitnemendheid van de liefde:

1 Al zou ik de talen van de mensen en van de engelen spreken, maar ik had de liefde niet, dan zou ik klinkend koper of een schallende cimbaal zijn geworden. 2 En al zou ik de gave van de profetie hebben en alle geheimenissen weten en alle kennis bezitten, en al zou ik al het geloof hebben zodat ik bergen zou verzetten, maar ik had de liefde niet, dan was ik niets. 3 En al zou ik al mijn bezittingen uitdelen tot levensonderhoud van de armen, en al zou ik mijn lichaam overgeven om verbrand te worden, maar ik had de liefde niet, het baatte mij niets.

Voor mij is een dagelijkse bekering en het uitstorten van mijn hart noodzakelijk... Hoe is dat voor jou? 

Hier volgt mijn 'dichterlijke' samenvatting van de preek:

De man wilde zijn Meester laten bevelen,

dat zijn broer de erfenis met hem moest delen.

Jezus zegt echter:

'Ben ik als rechter,

van een erfenis over u aangesteld.?'

Waarschuwend wordt door Jezus verteld:

'Wees op uw hoede voor hebzucht.'

Want overvloed is gebakken lucht,

als je beseft dat je eigen leven,

niet tot jouw bezit is gegeven...

Rijkdom werkt 'ik'-gerichtheid in de hand.

Zijn jij en ik daartegen bestand?

Lukas waarschuwt daar veelal tegen.

Ook Paulus probeert de mens te bewegen,

niet op die onzekere rijkdom te bouwen,

maar op Jezus het vaste fundament te vertrouwen. 

De 'arme' boer die zoveel bezat?

Maar blijkbaar geen mens tot overleg had?

Werd hij door eenzaamheid gekweld?

Er kwam niemand in zijn blikveld,

waarmee hij zijn rijkdom delen kon,

en hij putte niet uit Jezus dé Levensbron.

Verstandig besloot hij het goede te doen.

Hij zorgde voor een goed pensioen.

Jaloers? Zijn leven leek wel erg mooi,

maar leefde als een vogel in een gouden kooi.

Dan klinkt de stem van God.

'Dwaas!' De boer treft een dodelijk lot.

Het geld en goed had hem te pakken.

Echter, in een doodshemd zit geen zakken...

Toen wij bij een open graf kwamen te staan?

Zijn er toen diepe vragen door ons heen gegaan?

Het leven? Dat is niet zo heel gewoon...

Al snel vielen we terug in 't bekende patroon.

En staat het niet buiten kijf?

Dat harde werker en alles gegeven voor 't bedrijf,

lovende woorden zijn na ons sterven?

Maar aards rijkdom moeten we derven.

En wanneer we niet zijn voorbereid,

op die nimmer eindigende eeuwigheid?

Zullen we Zijn blijvende rijkdom niet ontvangen.

Zoek de Zaligmaker dan met verlangen!

Ach..., ik kan nog zoveel van God zeggen...

Als ik mijn leven niet in Zijn handen wil leggen?

En ik Christus niet van "harte" ken,

en ik niet in Zijn Woord ben?

Zal ook ik als een dwaas verloren gaan.

Heerlijke schatten die in Gods Woord staan.

Het gaat om onze "hartelijke" rentmeesterschap,

Geen rendement maar van "harte" gehoorzame stap.

Om zó onze Schepper en Zaligmaker te loven. 

Nu op aarde, straks in de hemel hierboven!

N.a.v. een preek van met als tekstgedeelten:

Prediker 2: 1-11

1 Timoteüs 6: 17-19

Lukas 12: 13-21

Preek

Ongekend en onpeilbaar diep

De predikant haalde in de preek aan dat mensen je soms dingen niet niet kunnen vergeven en dat je soms ook jezelf dingen niet kan vergeven. Deze laatste opmerking 'triggerde' mij, omdat ik hier járen terug ook mee geworsteld heb en daar in die tijd een gedicht over geschreven had. Ook toen wist ik, ondanks mijn gebrek aan vergevingsgezindheid aan mezelf? Is er bij God altijd vergeving! Gods onpeilbare genade is zoveel groter dan (de wetenschap van)mijn zonden en ongerechtigheden.

Dat gedicht heb ik in het onderstaande gedicht verwerkt. 

Zong men dit pelgrimslied,
op weg naar een ontmoeting met God? 
Of is dit de reden niet?
Maar dat men na jaren ballingschap,
op weg naar huis en de tempel,
dit zong met een boetvaardige stap.
'Uit de diepte' wat betekent dat?
Luther legde het verband met vers drie.
't Betrof de zonden die de dichter bezat...
Diepten' in psalm 69, het Oude Testament,
betekent dat je wegzakt in bodemloze 
modder,
en je overspoeld door water bent.
De dichter roept in zijn aards bestaan,
of God Zijn oren wil openen voor hem, 
want Hij is zó ver bij God vandaan...
Hij wil van de HEERE één en al aandacht,
hij hoopt op Zijn Woord en...,
de HEERE wordt door zijn ziel verwacht.

Afstandelijker ging de psalmdichter verder schrijven,
Als God ongerechtigheden wil bewaren,
wie o wie zal dán staande blijven?
Hij spreekt niet over vergeving van eigen schuld.

Waarom verzwijgt hij dat,
en is zijn eigen 'ik' in mist gehuld?
Gemakkelijk gezegd; ons leven is gebroken,
als we onze persoonlijke zonden niet uitspreken,
voelen we ons ook niet aangesproken.
We weten precies hoe het zit met ons hoofd.
Vergeving van zondaren
dat is ons in Christus beloofd.
Zijn wij verrast van de puinhopen,
terwijl wij weten dat er allemaal,
zondaren op aarde rondlopen?
Verstoppen we ons achter algemeenheden,
achter de geestelijke mens?
Terwijl we eigen zonden nooit beleden?
Waarom is er in de wereld veel lijden?
door mijn ongerechtigheden,
waarvan de Vader mij in Christus wil bevrijden...
Wonder zo groot, voor Hem heilig ontzag!
Geen camouflage in algemeenheden,
en verschil tussen zon- en maandag.

God is groot... 
God is goed... 
God is genadig... 
God is barmhartig... 
God is rechtvaardig... 
God is vol van liefde voor mij! 
Wat een wonder, 
dat Hij mìj vergeeft! 

Wat ik mezelf (nog) niet kan vergeven...
Vader, maak mij Uw beeld gelijk.
Ongekend diep is mijn ellende en schuld.
Onpeilbaar diep Uw barmhartigheid en genade!

N.a.v. twee preken die bij elkaar hoorden met als tekstgedeelten: 
's morgens:
Psalmen 130
Lucas 18: 9-14

Tekst:
Psalmen 130: 4
Maar bij U is vergeving,
opdat U gevreesd wordt.

's avonds:
Psalmen 130
Jesaja 21: 11,12
Romeinen 11: 33-36

Tekst:
Psalmen 130: 5
Ik verwacht de HEERE, mijn ziel verwacht Hem
en ik hoop op Zijn woord. 6 Mijn ziel wacht op de Heere,
meer dan wachters op de morgen,
wachters op de morgen.

Morgendienst

Avonddienst

Verdrinken?

Mijn gevoel. 

met welk doel, 

heeft U ze gemaakt?
Waakt, 

voor mijn ziel? 

Als ik kniel? 

Ik zink, 

verdrink, 

ga ten onder, 

Zonder… 

Mezelf verraden?
Met schuld beladen…

Ik wil mee… 

Uit de zee, 

komt de Zon op.
Ik stop… 

Mijn ziel daalt, 

ben verdwaald…

Mijn gevoel. 

met welk doel, 

heeft U ze gemaakt?
Waakt, 

voor mijn ziel! 

Als ik kniel… 

Mijn gevoel. 

Uw doel? 

Ogen gericht op U,

Nu..! 

De Zon komt op,

Ik stop.

Ver boven alles uit

In Efeze was de tempel van Artemis,

waar Diana de godin van is.

Vierentwintig duizend mensen die zich erin bevonden,
riepen haar naam zo hard ze maar konden.

En Demetrius en zijn vakgenoten,

wisten hun rijkdom ermee ruim te vergroten.

Door het verkopen van tempelbeelden,

die ze aan afgodendienaars voor geld uitdeelden.
De honderdduizenden inwoners van Efeze,

dienden op deze wijze afgoden met grote vreze.

In de stad heerste een afgodische sfeer.

Maar één kleine gemeente diende de Heer.
Paulus' dank voor zijn medegelovigen is groot,

zij waren van Gods geheimenis deelgenoot. 

Door Gods genade en kracht is deze gemeente ontstaan,

hoe moeilijk..., om niet in afgodische sferen mee te gaan.

De afgoden verliezen echter wel terrein,

als gemeenteleden door Zijn Geest leren hoe rijk zij zijn.

De doop van Johannes was voor hen niet genoeg,

Belangrijk dat zij Zijn Heilige Geest met zich meedroeg.
Daarom vroeg Paulus voor hen verlichte ogen van de Heilige Geest,

sprak een belijdenis uit die velen reeds lang tot bemoediging is geweest.

Christus is door Zijn Vader opgewekt uit de doden,

pleit ons vrij voor het overtreden van Zijn geboden.

Hij heeft de alles overtreffende grootheid van Zijn kracht,

in deze wereld of de wereld die wordt verwacht…,
groter dan elke macht, overheid of heerschappij.
Welke naam noemen wij?
Jezus? Die leed en stierf voor ons zondaren?

Nog méér, daarboven bidt Hij bij Zijn Vader om ons te sparen!

Paulus wilde die gemeente al was hij nog zo klein,

tot hulp en ter bemoediging zijn. 

Met grote kracht werkte God door Zijn knecht heen,

Efeziërs kwamen tot geloof, hun afgoderij verdween. 

Beleden hun zonden en gingen hun dure boeken verbranden,

lieten zien dat zij zich verlosten van magische banden...

Hoe is het bij ons? Waar zijn wij door betoverd?

Wat heeft onze harten te veel veroverd?

Ons geld, kinderen, carrière, huis of roem?

Besef ik me welke naam ik steeds noem?

Wil ik datgene wel zo'n grote naam geven?

Of wil ik mijn afgoden verwijderen uit mijn leven?

Hoeveel waarde hecht ik eraan?

De Efeziërs deden het weg uit hun bestaan. 

Zij vertrouwden niet meer op oude zekerheden,

maar op Christus, wiens Naam zij beleden.
Zij zeggen: ‘Jezus naam is boven alle namen verheven!’
Buiten Christus ben ik aan de machten overgeven…

Daarom: ‘Wiens Naam heeft grote kracht?

Wiens Naam heeft mij in Zijn macht?’
De HEERE wil dat je je afgoden wegdoet.
Ook ik weet, dat ik dat ‘eigenlijk’ doen moet…

Maar is ‘eigenlijk’ niet een woord,
dat hier niet door mij geschreven of gesproken hoort?Ik kan alleen alle namen die mij beheersen,

door Jezus Naam laat overheersen.
Jezus’ kracht is ver boven mij en alle zondaren.
Niemand, nee niemand, kan aan Hem evenaren.

In Zijn heerlijke raad is Hij geducht.
Zijn jij en ik al naar deze Overwinnaar toegevlucht?Daarom roep ik tot besluit Zijn Naam luid:
Jezus Christus komt ver boven alles uit!

N.a.v. een preek met als tekstgedeelten:
Efeziërs 1:15-23, Psalm 16:1-4, Openbaringen 2:1-7

Tekst:
Efeziërs 1

21 ver boven alle overheid en macht en kracht en heerschappij en elke naam die genoemd wordt, niet alleen in deze wereld, maar ook in de komende. https://kerkdienstgemist.nl/stations/241/events/recording/165804300000241