Toen ik gisteren het gedicht van de preek geschreven en gepost had, viel me een woordje in één van de laatste zinnen op.
Met Hem op onze wegen gaan?
Klopt dat eigenlijk wel? Dacht ik toen. Want als ik op mijn weg ga, ga ik dan wel op Gods weg? Dat was mijn volgende confronterende vraag aan mezelf:
Is Gods weg wel mijn weg?
Dat wil ik toch wel? En dus veranderde ik het "onze" in "Zijn", zoals jullie nu kunnen lezen in de gecorrigeerde versie.
Vannacht lag ik dus een poosje wakker. Te worstelen... Met opnieuw de vraag: "Wat is Uw wil voor mijn leven? Ik voel me vaak zo klein, niet gezien en onbelangrijk." Een eerlijke gedachte is het niet! Wanneer ik kijk naar hoe belangrijk ik ben voor mijn echtgenoot en kinderen en kleinkinderen. Voor de enkele lieve vrienden die ik mag hebben. En toch komt zo af en toe deze "stoute en ondankbare" gedachte bij mij naar boven. Heel bewust stel ik op zo'n moment aan mezelf de vraag:
"Draait het leven dan om jou, Yvonne? Nee toch zeker! Om wie draait dit en jouw leven? Is het niet Christus?
Markus 12:30 En u zult de Heere, uw God, liefhebben met heel uw hart en met heel uw ziel en met heel uw verstand en met heel uw kracht. Dit is het eerste gebod.
31. En het tweede, hieraan gelijk, is dit: U zult uw naaste liefhebben als uzelf. Er is geen ander gebod groter dan deze.
Met een schok realiseerde ik mij: Eigenlijk is dit hetzelfde als dat ik in het laatste gedicht schreef... Het is niet:
Wat is Uw wil met mijn leven?
Maar:
Wat is Uw wil met Uw Leven in mij?
Het lijkt een subtiel verschil. Maar voor mijn een Levensgroot verschil! Bovendien is het antwoord helder, zoals beschreven in het gedicht van gisteren:
Met Hem op Zijn wegen gaan!