Ik zit stil in de kerk
Geroezemoes
voor de kerkdienst
Het komt hard binnen
Ik staar voor me uit
Oren die suizen
Brandende ogen
Ik kijk om me heen
Tranen die niet komen mogen
Ik staar wederom voor me uit...
Een driekwart volle kerk?
En toch...
Alleen...
De preek komt hard aan...
Ben ik in Christus?
En is dat wat Hij doet?
Snoeien aan mijn hoogmoed?
Voor Wie schrijf ik?
Met volledige overgave aan God
en een opgeheven blik?
Veel of weinig geprezen of gelezen?
Ik wil tevreden en stil wezen
Want is het werkelijk een talent?
Dat ik tevens 'hart'elijk voor Hem aanwend?
Hou ik mezelf niet voor de gek?
Is dat niet mijn gebrek?
Laat ik mij leiden aan Zijn hand
om met heel mijn ziel, kracht en verstand
niet mezelf maar de HEERE,
groot te maken en te eren?
Ik loop stil de kerk uit
Gepraat bij het koffie drinken
Ik wil de preek laten bezinken
Praten zal sowieso niet lukken
Ik voel me tegenwoordig meer een last
dan een welkome gast...
Mijn gevoelens zijn diep begraven...
Ik roep om Uw hulp bij overgave
aan mijn man en vooral aan U
Moed om kwetsbaar te zijn
in plaats het voorkomen van pijn...
Stilletjes vouw ik mijn handen
vraag om verlossing van banden
HEERE, doordat U mij snoeit,
weet ik dat U Zich met mij bemoeit...
De preek kwam hard aan...
Zijn er vruchten?
Een 'hart'elijk verlangen,
om in Zijn armen te vluchten...
En toch..., is het niet buitenkant?
De drang om ergens bij te horen?
Ik voel me gevangen en alleen...
Ik twijfelde. Moet ik dit gedicht wel online zetten? Soms heb ik 'gewoon' momenten dat ik meer naar mijn halflege glas kijk, in plaats van naar mijn halfvolle.
Goed dat je het online zet. Ik denk zeker dat mensen het herkennen. Was je eigenlijk al overprikkeld voordat de dienst begon?
BeantwoordenVerwijderenDat klopt Aritha. Deze post lag al veel langer te sluimeren... Alleen dan in emoties en nog niet in woorden.
VerwijderenDank je wel voor het delen van dit eerlijke gedicht! Lieve groet, Johanneke van Waardevol en Uniek
BeantwoordenVerwijderen