Toch!?

 

Het is een bekend spreekwoord:

Spreken is zilver, zwijgen is goud. Afgelopen week liep ik tegen een situatie aan waarbij ik dacht: 

Dit spreekwoord? Klopt het wel?

Zwijgen wanneer ik eigenlijk moet spreken vanwege een meningsverschil, onbehagen, pijn of wat een goede relatie in de weg staat... Er staat dan een soort muur om mij heen, waardoor de ander mij niet kan bereiken. Daar heb ik weleens last van. Het voelt op zo'n moment te kwetsbaar, om die pijn die ik ervaar, bespreekbaar te maken. 

Stel dat ik afgewezen wordt? 

Andersom gebeurt het mij ook. Dan doet iemand afstandelijk tegen mij, zonder dat ik weet wat ik verkeerd heb gedaan. Ondanks dat ik van mezelf denk aanspreekbaar te zijn op mijn gebreken, blijkt dat iemand soms het gevoel heeft dat ik dit niet ben... En durf ik dan het gesprek aan te gaan met die ander?

Om die afstand te overbruggen? Mezelf in de spiegel te kijken? Ben ik wel zo aanspreekbaar als ik denk? 

Stel dat ik afgewezen wordt?  Maar hoe herstel ik anders de warmte en diepte in de relatie?

En luister ik wel zo goed als ik denk te luisteren? Hoe vaak begin ik over mijn eigen pijn en/of ervaringen, als de ander zijn/haar pijn vertelt? Bevestig ik de pijn van de ander door een arm om hem heen te slaan? Wanneer een ander ditzelfde bij mij doet? Ik bedoel, dat nadat ik mijn verhaal verteld heb, zijn eigen verhaal te vertellen?

Dan voel ik me niet gehoord en begrepen...

Ik ga geen antwoord geven op hoe je met een gegeven situatie om 'moet' gaan. Dat kan ik niet! Elke situatie is weer anders. Wel moest ik denken aan de HEERE. God heeft zich ultiem kwetsbaar opgesteld. En nog! 

Want wat als God gezwegen had!?

Hij heeft hemel en aarde geschapen door Zijn spreken!(Genesis 1 en verder). Bijvoorbeeld:
3. En God zei: Laat er licht zijn! En er was licht. 

Hij gaf ons de opdracht de hof van Eden te bewerken en te onderhouden. Daarbij mochten we van alle bomen in de hof vrijelijk eten, behalve...? Van die éne boom (vanaf Genesis 2) :

Specifiek vers 9 en 17. De boom van de kennis van goed en kwaad... 

Wat daaruit is voortgevloeid is weten we wel, toch? Ongehoorzaam hebben we gegeten, júist van die éne boom! God dwong ons niet om te doen wat Hij wilde dat wij doen. Hij spreekt tot ons en geeft ons de vrijheid en verantwoordelijkheid om naar Hem te luisteren. 

• Ondanks de pijn die het Hem geeft, wanneer we dit niet doen. 
• Ondanks de pijn die het Hem geeft, omdat wij Hem daarmee afwijzen...  
  

Zwegen wij? Luisterden wij?

God stelde en stelt Zich enorm kwetsbaar op. Hij heeft Zijn Zoon gegeven voor al onze zonden. Hij geeft ons de vrijheid, om Zijn belofte te geloven en daardoor onze relatie met Hem te herstellen! Aan ons de verantwoordelijkheid dat te doen... Onze HEERE en Zaligmaker de eer te geven die Hem toekomt! Zal ik

dan maar verder zwijgen en luisterend gehoorzamen? 

Spreken is zilver, zwijgen is goud 

Ik ging googelen en kwam uit bij de Nederlandse digitale bibliotheek en de digitale encyclopedie Deze beweerden dat dit gezegde waarschijnlijk uit het Arabisch komt, alhoewel 't niet in de koran staat. Tevens wordt hier een enkele basis gegeven aan dit gezegde, vanuit de Bijbel. Namelijk:  Psalm 12 vers 7(De woorden van de HEERE zijn reine woorden,

als zilver gelouterd in een aarden smeltkroes, gezuiverd zevenmaal) en Spreuken 10 vers 20 (De tong van de rechtvaardige is het beste zilver, het hart van de goddelozen is weinig waard). Ik ontdek een heel hoofdstuk zelfs in de Bijbel over dit onderwerp. Spreuken 17! Met als kopje: Wijsheid bij het spreken en bij het zwijgen.

Ik vroeg het tevens aan mijn man: "Weet jij of dit gezegde uit de Bijbel komt?" Hij noemde Jakobus 1, het Bijbelgedeelte met als kopje: Horen en doen. Met als kern: 

19. Zo dan, mijn geliefde broeders, ieder mens moet haastig zijn om te horen, maar traag om te spreken en traag tot toorn.

20. De toorn van een man brengt immers geen gerechtigheid voor God teweeg.

Aan mij de keuze, wat ik op zulke momenten doe tot herstel van mijn relatie met God of met mensen... 

Weet ik waarom de muur tussen ons instaat? Wil ik de a(A)nder daarin leren kennen? Ik denk daarbij aan Jona, die woedend was over de verdorde wonderboom... Wat deed God? Hij sprak Jona aan op zijn onterechte boosheid. 

Hoe belangrijk is het dus, om éérst mijn hart te onderzoeken. En dus: een wacht op mijn lippen te zetten en te overdenken hoe de HEERE wil, dat ik ermee om ga. En dus traag te zijn tot spreken en éérst luisterend zwijgen. Kwetsbaar als de HEERE is, laat Hij Zich zien: Hij laat Zijn hart kennen door Zijn Woord en Geest, opdat wij Hem vrijelijk zullen liefhebben en gehoorzamen. Want Hij heeft ons lief, ondanks onze neiging tot het kwaad. En lukt dat niet? Ook dan zie je Gods barmhartigheid en vergevingsgezindheid in Jona. Want ondanks Jona's boosheid was hij een knecht van God. In Jona's verhaal zie je dat het veilig is jouw hart uit te storten bij God. Jona was èn bleef een dienaar van God! 

2 Koningen 14:

25. Hij bracht ook het gebied van Israël van Lebo-Hamath tot de zee van de Vlakte aan Israël terug, overeenkomstig het woord van de HEERE, de God van Israël, dat Hij gesproken had door de dienst van Zijn dienaar Jona, de zoon van Amitthai, de profeet uit Gath-Hefer.

Meer voorbeelden zijn te noemen. Zoals bijvoorbeeld Elia onder de bremstruik. 

Een helder antwoord heb ik dus voor mezelf niet. Hoe ik doe, is afhankelijk van elke situatie waarin ik me bevind.

Dus:

Psalm 141

3. HEERE, zet een wacht voor mijn mond,

behoed de deur van mijn lippen.

4. Laat mijn hart zich niet neigen naar een slechte zaak, om goddeloze daden te verrichten met mannen die onrecht bedrijven; en laat mij niet eten van hun lekkernijen.

Psalm 65

3. U hoort het gebed;

tot U zal alle vlees komen.

Hij is een hoorder van gebeden! 

Hetzij dat we spreken, hetzij dat we zwijgen, laat het zijn met  een oprecht biddend en Godvrezend hart. Strevend te doen wat tot eer van de HEERE is:

Mattheüs 22

37. Jezus zei tegen hem: U zult de Heere, uw God, liefhebben met heel uw hart, met heel uw ziel en met heel uw verstand.

38. Dit is het eerste en het grote gebod.

39. En het tweede, hieraan gelijk, is: U zult uw naaste liefhebben als uzelf.

Opdat we in een vurige liefdesrelatie met Hem èn elkaar zullen leven... In het nederige besef wat geschreven staat in Romeinen 7. Over onze inwendige strijd met het goede(de geest) en het kwade('t vlees).

Laat ik stilzwijgend luisteren naar Gods gesproken Woord. Naar dít gesproken Woord handelen, wandelen en desnoods spreken (of schrijven 😉). Dan verdwijnen de vragen over hoe ik mijn naaste 'moet' behandelen...

Dank God, voor Jezus Christus,onze Heere!

Misschien kan jij er wel een heel ander licht opwerpen. Daarom vind ik jouw reactie fijn en waardevol!

Lijden omwille van het goede

Wat een bemoediging van Petrus aan ons! Ik weet niet hoe jij het ervaart, maar ik vind het in Nederland steeds moeilijker om een belijdend christen te zijn. Sommige mensen die ik ontmoet noemen de Bijbel een 'sprookjesboek'. Dat doet pijn. Zeker wanneer dit personen zijn, die dichtbij mij staan. Want ondanks dat we naar 'wereldse' maatstaven een goede relatie hebben, merk ik een duidelijke kloof in moeilijke tijden.

De grond waarop ik sta, Jezus Christus, is zo geheel anders. Dit aardse leven is belangrijk voor mij. Vanwege mijn man, kinderen, kleinkinderen en andere familie. Ook de familie die niet in onze Schepper(Vader) en Zaligmaker gelooft. Maar het is niet 't belangrijkste. Dit in tegenstelling voor deze laatst genoemde familieleden waar ik veel van hou... Hoewel ik heel goed besef dat mijn lijden om het geloof, niet in verhouding staat tot het lijden van bijvoorbeeld de christenen in Noord-Korea.

Neemt 't niet weg, dat deze pijn er weldegelijk is! God wil niet dat er iemand verloren gaat(2 Petrus 3:9). De Heere vertraagt de belofte niet (zoals sommigen dat als traagheid beschouwen), maar Hij heeft geduld met ons en wil niet dat enigen verloren gaan, maar dat allen tot bekering komen. En ben ik egoïstisch als ik zeg dat het mij meer pijn doet van geliefden die Jezus niet als hun Zaligmaker willen aanvaarden, dan van 'vreemden'? 

Hoe ga ik hiermee om? Zwijg ik? Om de lieve vrede? En jij? Wanneer jou dit overkomt?

Jezus schold niet terug. Hij verloochende Zijn Vader niet! Jezus bleef eerlijk en oprecht. Zelfs toen Jezus terecht stond voor Pilatus in het gerechtsgebouw, met een grote vijandige menigte van joden buiten wachtend op de veroordeling van Hem(Johannes 18 vanaf vers 28). Jezus wist dat Hij veroordeeld zou worden en tóch bleef Hij Zijn Vader trouw. Johannes 18:36 Jezus antwoordde: Mijn Koninkrijk is niet van deze wereld. Als Mijn Koninkrijk van deze wereld was, zouden Mijn dienaars gestreden hebben, opdat Ik niet aan de Joden overgeleverd zou worden, maar nu is Mijn Koninkrijk niet van hier.

Nadat de joden geroepen hadden dat Jezus gekruisigd moest worden, waste Pilatus Zijn handen in onschuld, maar veroordeelde Jezus tot de kruisdood zoals de joden van hem eisten. En wat deed onze Zaligmaker? Hij droeg dit lijden geduldig. Liet zich bespotten(vanaf vers 27), een 

doornenkroon opzetten en aan het kruishout spijkeren. Om zelfs aan het kruis te zeggen: Vader, vergeef het hun, want zij weten niet wat zij doen(Lukas 23:34). Jezus wist dat 't nodig was voor onze zaligheid. Wat geduldig, barmhartig, vergevingsgezind en liefdevol was en is (!) onze Zaligmaker voor ons mensen. Hij wist al in Gethsémané dat Hem dit zou gebeuren. Denk aan (Lukas 22 vanaf vers 42_): Vader, als U wilt, neem deze drinkbeker van Mij weg; maar laat niet Mijn wil, maar de Uwe geschieden.

43. En aan Hem verscheen een engel uit de hemel, die Hem versterkte.

44. En Hij kwam in zware zielenstrijd en bad des te vuriger. En Zijn zweet werd als grote druppels bloed, die op de aarde neervielen.

Stefanus(handelingen 7) liet ons de ultieme gehoorzaamheid zien. De laatste woorden die Stefanus sprak: Heere, reken hun deze zonde niet toe! En toen hij dat gezegd had, ontsliep hij.  De geschiedenis van deze moedige Godvrezende man staat in de Bijbel beschreven. Maar andere martelaren zijn hem gevolgd. Zoals bijvoorbeeld Polycarpus. En de christenen die voor de leeuwen werden gegooid of als fakkels werden verbrand in de tuinen van keizer Nero(Historianet.nl). 

In een vraag van Refoweb lees ik, dat over de mate van vervolging en over de manier wat discussie schijnt te zijn. Maar..., dat christenen gemarteld zijn, dat is evident.

Kom ik opnieuw bij de vraag:
Hoe ga ik hiermee om? En jij? Wanneer jou dit overkomt? 

Want 't feit ligt er, dat geschreven staat in Johannes 15, met als kopje:

De haat van de wereld:

18. Als de wereld u haat, weet dat zij Mij eerder dan u gehaat heeft.

19. Als u van de wereld zou zijn, zou de wereld het hare liefhebben, maar omdat u niet van de wereld bent, maar Ik u uit de wereld heb uitverkoren, daarom haat de wereld u.

20. Herinner u het woord dat Ik u gezegd heb: Een dienaar is niet meer dan zijn heer. Als zij Mij vervolgd hebben, zullen zij ook u vervolgen; als zij Mijn woord in acht genomen hebben, zullen zij ook het uwe in acht nemen.

21. Maar al deze dingen zullen zij u aandoen omwille van Mijn Naam, omdat zij Hem niet kennen Die Mij gezonden heeft.

22. Als Ik niet gekomen was en tot hen gesproken had, hadden zij geen zonde, maar nu hebben zij geen voorwendsel voor hun zonde.

23. Wie Mij haat, haat ook Mijn Vader.

24. Als Ik onder hen niet de werken gedaan had die niemand anders gedaan heeft, hadden zij geen zonde, maar nu hebben zij ze gezien en Mij en Mijn Vader gehaat.

25. Maar het woord moet vervuld worden dat in hun wet geschreven is: Zij hebben mij zonder reden gehaat.

26. Maar wanneer de Trooster is gekomen, Die Ik u zenden zal van de Vader, de Geest van de waarheid, Die van de Vader uitgaat, zal Die over Mij getuigen.

27. En u zult ook getuigen, want u bent van het begin af bij Mij.

Genade van God, dat Hij ons Zijn Zoon, Zijn Heilige Geest en Zijn Woord gegeven heeft, om Hem na te volgen. Nee, dat gaat niet vanzelf. Elke dag schiet ik tekort. En elke dag leer ik opnieuw mijn ogen op Christus te richten en afhankelijk van Hem door Zijn Geest en Woord Hem na te volgen. Weliswaar met lek en gebrek, maar in de wetenschap dat:

Levend in gerechtigheid van mijn Heer,
ben ik geen dwalend schaap meer.
Want tot de Herder teruggekeerd,
Die mij behoedt en leert:
Jezus' striemen hebben mij genezen.
Lijden..., tóch veilig bij de Vader wezen!

En daarbij vraag ik aan Hem, zoals de vader van de maanzieke jongen:
Markus 9:24
En meteen riep de vader van het kind onder tranen: Ik geloof, Heere! Kom mijn ongeloof te hulp.

N.a.v.: 1Petrus 2: 19- 25

Ik heb zeker niet alle wijsheid in pacht. En zal dus de laatste zijn die pretendeert te zeggen dat alles wat ik hierboven geschreven heb, volledig de juiste interpretatie is. Daarom maakt elke opbouwende reactie mij blij. Belangrijkste  vind ik dat we Gods Woord onderzoeken om in Christus en Zijn Woord onze dagen praktisch te maken... 

Volgende gedicht in deze serie: Leven naar de wil van God
Vorige gedicht in deze serie: Aan alle gezag onderdanig

Wil je geen blog missen? Volg me dan via de link op mijn site.

Eeuwige vrede…

(maar, blij vooruitzicht dat mij streelt…)

Want een Kind is ons geboren!

Een Zoon is ons gegeven,

Wij en onze kinderen,

geboren om te leven…

Gaan voor eeuwig verloren!

En de heerschappij is op Zijn schouder.

In mijn hart en geest woedt een hevige strijd,

want ik wil de controle niet kwijt,

aan dit Kind ons geboren…

En men noemt Zijn naam Wonderlijk,

God en Mens in één Persoon…

De wonderen door Hem gedaan,

bijzonder en toch zo gewoon.

omdat ik het vaak in de Bijbel zag staan…

Raad,

Ja Hij! Verheven boven álle kwaad.

Kan alleen wijze raad geven…

Wil ik wel luisteren?

Om daar naar te leven?

Sterke God,

Beschikker van mijn deel en lot.

Zijn Geest voert de strijd,

want Hij wil wèl die controle kwijt!

Vader der eeuwigheid,

geen begin en geen einde.

Toen ik Zijn gezag ondermijnde,

heeft Hij voor mijn eeuwig heil gestreden…

Vredevorst,

Met de Vader verzoend door Hem!

Tijdens de strijd luisterend naar ZIjn stem…

Sterker dan de duivel en mijn eigenwijze ego…

Hij zal heersen over de gehele schepping!

En straks zal aan de vrede geen einde komen…

Omdat aan ons dit Kind geboren is:

Jezus Christus…

Dus..? Blij vooruitzicht dat ons streelt!

N.a.v. Jes. 9: 5,6

Aan alle gezag onderdanig

Toen ik dit Bijbelgedeelte las, schrok ik en werd opstandig. Ik dacht:

Moet ik ècht altijd gehoorzaam/onderdanig zijn aan mijn ouders(Exodus 20)? De overheid? Aan mijn werkgever? Of kinderen aan hun leerkracht? Wat als zij iets vragen wat totaal onredelijk is? Of tegen Gods Woord ingaat? 

Ik denk bijvoorbeeld aan betaald werk doen op zondag of aan het dringende advies rondom vaccinaties, zoals bijvoorbeeld (in mijn geval door een chronische ziekte) de griepprik  en de coronaprik. En als ik 's Nachts op een snelweg rijdt en de weg bijna verlaten is. Dan mag ik toch wel harder dan de toegestane snelheid? Lijkt het jou niet overdreven en onredelijk van de overheid mij, in zo'n situatie,  te beperken? Welk gevaar is er? Voor mijn lichaam bij de prik of een ongeluk bij te hard rijden... Of toch niet??? En dat op zondag werken? Of is dat geen 'punt' meer voor ons?' En de kinderen, die op een basisschool zitten waar ze halloween of sinterklaas vieren? Of de ramadan/suikerfeest? En de leerkracht verwacht van jou dat jouw kinderen daaraan meedoen? Zomaar wat praktische vragen, in situaties waarin we in het dagelijkse leven tegenaan kunnen lopen... 

Petrus schrijft tenslotte:

13 Onderwerp u dan omwille van de Heere aan alle menselijke orde, hetzij aan de koning, als hoogste machthebber, 14 hetzij aan de stadhouders, als mensen die door hem gezonden worden tot straf van de kwaaddoeners, maar tot lof van hen die goeddoen.

Als iemand iets van mij vraagt, dat ik met mijn geweten niet kan overeenkomen? Omdat ik geloof dat God hetgeen van mij gevraagd wordt verbiedt? Zoals in de tien geboden beschreven staat? 

En staat er niet geschreven in Matteüs 22:

37 Jezus zei tegen hem: U zult de Heere, uw God, liefhebben met heel uw hart, met heel uw ziel en met heel uw verstand. 38 Dit is het eerste en het grote gebod. 39 En het tweede, hieraan gelijk, is: U zult uw naaste liefhebben als uzelf. 40 Aan deze twee geboden hangt heel de Wet, en de Profeten.

Ik las verder in 1Petrus 2:

15 Want zo is het de wil van God, dat u door goed te doen het onverstand van de dwaze mensen de mond snoert;

M.a.w.: Wanneer ik aan mijn naaste goed doe, zal dat mijn naaste 'stil' maken... 

In Mattheüs 5 staat het zo mooi beschreven vanaf vers 13. Wij zijn het zout van de aarde en het licht op de kandelaar...

Maar ook:

Spreuken 25:

21 Als iemand die u haat, hongerlijdt, geef hem brood te eten, en als hij dorstig is, geef hem water te drinken, 22 want zo zult u vurige kolen op zijn hoofd hopen, en de HEERE zal het u vergelden.

Ditzelfde staat geschreven in:

Romeinen 12

20 Als dan uw vijand honger heeft, geef hem te eten, als hij dorst heeft, geef hem te drinken, want door dat te doen, zult u vurige kolen op zijn hoofd hopen. 21 Word niet overwonnen door het kwade, maar overwin het kwade door het goede.

Bovenstaande wordt heel helder uitgelegd op deze site: https://goedbericht.nl/rubriek/romeinen-1220-vurige-kolen-op-het-hoofd-stapelen/

En bestudeer ik dit gedeelte van dit tweede hoofdstuk van Petrus' brief verder, dan staat daar in 't laatste gedeelte van vers 16: maar als dienstknechten van God. En in vers 17 bijna aan het einde: vrees God...

Zoals in het gedicht hieraan voorgaande was de kern:

Een voorbeeld te zijn voor de heidenen en welk gevolg dat heeft ín de heidenen... 

Dit Bijbelgedeelte leert mij dat ik, die een dienstknecht van God ben, Hem 'moet' vrezen. God vrezen betekent: Een diep ontzag hebben voor God. Het is je 'bevend' verheugen over de genade van een heilig God. Dit wil je toch, wanneer je bedenkt wat God de Vader en Zijn Zoon voor ons overgehad hebben? De Vader Die Zijn Zoon heeft overgegeven voor onze zonden? En zijn Zoon deed dit vrijwillig voor Zijn Vader, om Zijn schepselen weer tot Zijn Vader te brengen. Gereinigd van zonden!

Daarom vrees* ik God van harte. En dat doe ik (met lek en gebrek...) mede door onderdanig te zijn aan het gezag, door de HEERE aan mij gegeven. Maar..., nooit ten koste van de eer van mijn Heer! 

Aan alle gezag onderdanig

Woorden wekken

Goede voorbeelden trekken

Dán worden dwaze mensen stil...

Onderwerp jij je om 's Heeren wil,

aan 't van God gegeven menselijk gezag,

die kwaaddoeners straffen mag?

Ben ik Gods dienstknecht?

Doe ik in die vrijheid goed... of slecht?

Als koningen mij verkeerd behandelen,

mag ik dan foute paden bewandelen...?

Laat ik onderdanig aan hun gezag,

de HEERE gehoorzamen in mijn gedrag!

N.a.v. 1 Petrus 2: 13 - 18

Een opbouwende reactie maakt mij blij. Maar belangrijker vind ik dat je de Bijbel onderzoekt op wat ik schrijf betrouwbaar is, en je daarmee de dag verder ingaat... 

*https://www.refoweb.nl/vragenrubriek/28523/de-vreze-des-heeren

https://www.derekprince.nl/bijbelstudies/de-vreze-des-heren-een-levensstijl-1/

Volgende gedicht in deze serie: Lijden omwille van het goede

Vorige gedicht in deze serie: Een voorbeeld voor de heidenen

Een buik vol tranen

   
Afgelopen zaterdag lag er geheel onverwacht een rouwkaart in onze brievenbus. Ik ben nu druk het verlies aan het verwerken. Alles wat we samen meegemaakt hebben op en naast ons werk toen we een jaar of twintig jaar waren.

De gang van ons leven maakte dat we op een wat grotere afstand kwamen te staan. Als eerste ging ik trouwen. Zij maakte de foto's tijdens de receptie, want fotograferen kon zij goed! Daarna trouwde zij. Het contact bleef. Zo af en toe zagen we elkaar, vaker belden we. Tot wij ging verhuizen naar de Flevopolder. We hebben elkaar nooit meer gezien, wèl gesproken, via de telefoon. Het was goed en gezellig. 

Heel veel gedachten gaan er door mijn hoofd. Achteraf denk ik:

Ik had naar haar toe moeten gaan! Zeker na haar herseninfarct en de boodschap dat zij kanker had... Er méér voor haar moeten zijn.

Maar..., de telefoontjes bleven. En als ik belde? Was het altijd:

'Hoi..., met Bettina...'

De gesprekken die we hadden... Zij leed aan het leven en tóch had zij belangstelling en liefde voor de ander. We herkenden veel bij elkaar... 

Dát maakte ons contact zo waardevol. 

Ik zal haar missen, alhoewel ik mij nu nu na de begrafenis wel afvraag:

De waarde die ik aan onze relatie hecht, was die een realiteit? Hoe ga ik met andere relaties om? Wat wil God mij hiermee leren? 

Het laatste telefoongesprek dat we hadden, nog maar een paar weken geleden. Zij en ook ik wist niet dat ze zo ernstig ziek was, dat haar dood naderde.  In vroeg haar:

'Ik zou je graag een keertje naar je toe komen.'

'Nu niet, ik heb nu niet zoveel energie. Als ik me beter voel...' was haar antwoord.

Ik had naar haar toe moeten gaan! Zeker na haar herseninfarct en de boodschap dat zij kanker had... Er méér voor haar moeten zijn.

Tijdens de begrafenis sprak ik een begeleidster van mijn vriendin. Een week voor haar overlijden vroeg zij:

'Zullen we op gaan schrijven hoe je zou willen dat alles gaat, wanneer je er niet meer bent?'

Haar typische antwoord kwam:

'Als ik me weer wat beter voel...'

Dat moment is echter nooit gekomen. Wel schreef zij, tot tweemaal toe, in haar gedachten/gedichtenboekje dat prachtige gedicht:

Voetstappen in het zand...

Ik droomde eens en zie

ik liep aan 't strand bij lage tij.

Ik was daar niet alleen,

want ook de Heer liep aan mijn zij.

We liepen samen het leven door,

en lieten in het zand,

een spoor van stappen; twee aan twee,

de Heer liep aan mijn hand.

Ik stopte en keek achter mij,

en zag mijn levensloop,

in tijden van geluk en vreugde,

van diepe smart en hoop.

Maar als ik het spoor goed bekeek,

zag ik langs heel de baan,

daar waar het juist het moeilijkst was,

maar één paar stappen staan.

Ik zei toen "Heer waarom dan toch?

Juist toen ik U nodig had,

juist toen ik zelf geen uitkomst zag,

op het zwaarste deel van mijn pad..."

De Heer keek toen vol liefde mij aan,

en antwoordde op mijn vragen;

"Mijn lieve kind, toen het moeilijk was,

toen heb ik jou gedragen..."

Is mijn verdriet misschien om haar overlijden, gemengd met schuldgevoelens? 

Ik mag weten dat zij rust  en vrede heeft. Zoals haar familie op de kaart schreef:

De laatste trap op, tree voor tree

maar Jezus ging steeds met haar mee

En toen zij Hem om hulp moest vragen

heeft Hij haar 't laatste stuk gedragen

Hij droeg haar in Zijn Heerlijkheid

waar niemand huilt, waar niemand lijdt

Daar kan zij zingen zonder pijn;

" 'k Zal dan gedurig bij U zijn"

Ik ben dankbaar dat ik Bettina heb mogen kennen. En ga het gemis en haar overlijden op mijn aardse weg verwerken, in dankbaarheid dat zij in haar bange nood troost mocht vinden bij God.

Hoop op de komende heerlijkheid

 

Gisteren kregen we 's morgens een preek uit Romeinen 8 vers 14 tot en met 27, met als thema: 

Er is hoop!

De predikant behandelde het Schriftgedeelte uit Romeinen 8. Wij putten kracht uit de hoop die zeker is, door de opstanding uit de doden van Jezus Christus.

Leeft de Geest van Christus al in ons?

Dan zijn wij kinderen van God en zijn mede-erfgenamen van Christus; wanneer wij althans met Hem lijden, opdat wij ook met Hem verheerlijkt worden...(vers 17)

De predikant legde dit uit aan de hand van een ouderwetse weegschaal. Ons lijden laat het schaaltje van de weegschaal helemaal naar beneden zakken. Maar..., wanneer we de Bijbel in 't andere schaaltje leggen dan zakt de weegschaal helemaal naar de andere kant door. Als we in de Bijbel de belofte van God, van een nieuwe hemel en aarde, zullen zien dóór geloof in de HEERE Jezus Christus, dan zal deze weer doorslaan naar de andere kant. En zodrá de nieuwe hemel en aarde is aangebroken, zijn we al de moeilijke dingen en als ons lijden vergeten... Denk hierbij aan vers 18:
Want ik ben ervan overtuigd dat het lijden van de tegenwoordige tijd niet opweegt tegen de heerlijkheid die aan ons geopenbaard zal worden.

Put jij, net als ik, kracht en hoop, uit déze belofte? Ondanks alle moeilijkheden, zorgen en lijden op deze oude aarde? Het is een zekerheid, want God doet altijd wat Hij belooft!

Deze zondagmiddag kregen we een moeilijk bericht te horen. De preek resoneerde nog in mijn hoofd.

En toen we 's avonds naar de kerk gingen kregen we van de HEERE een nieuwe bemoediging tot ons uit 2Koningen 6 vers 1 tot en met 23. Het thema was:

Vertrouw op God en Hij zal met je zijn.

'Soms', zei de predikant, 'weet je gewoon niet meer wat je ermee moet, met alles wat op je afkomt... Op macro-, meso- of micro-niveau... En op micro-niveau was er vanmiddag heel wat op ons afgekomen!

De dienaar van Elisa de stad omringd door een leger van paarden en strijdwagens. Daarom vroeg hij Elisa(Vers 15):

'Ach mijn heer! Wat moeten we doen?'

En welk antwoord gaf zij heer?(vers 16):

Hij zei: 'Wees niet bevreesd, want die bij ons zijn, zijn méér dan die bij hen zijn'.

Zo zag en zie ik mezelf ook omringd door paarden en strijdwagens en ik vraag:

'Ach mijn Heer! Wat moet ik doen?'

En de Heer antwoordt:

'Wees niet bevreesd, want die bij ons zijn, zijn méér dan die bij hen zijn'.

Er is een vaste en zekere hoop in Jezus Christus, die door Zijn Geest in mij woont en bij Zijn Vader bidt voor Zijn kinderen. Voor jou en óók voor mij!

Hoe héérlijk zal ons leven zijn op de  nieuwe hemel en aarde! 

Jij gaat vertrouwend op Gods belofte met de zekere hoop die in Hem is, toch ook mee!?

P.s.: Mocht je de betreffende preken willen beluisteren? 

Preek Romeinen 8

Preek 2Koningen 6

Een voorbeeld voor de heidenen

Deze twee verzen uit 1Petrus 2 kwamen bij mij binnen... Het bevestigde voor mij hoe belangrijk het goede doen is. Hoe belangrijk het is Gods geboden te houden. Waarom? Omdat je daarmee laat zien wat een heerlijk groot God, God is. Bovendien laat je zien dat je je naaste lief hebt als jezelf. Tenminste... Wanneer je het met liefde doet, zoals beschreven in 1Korinthe 13. Dat is niet alleen tot eer van de HEERE, maar het maakt óók dat de heidenen wellicht tot bekering komen. In de verklaring van Matthew Henry stond dit Bijbelgedeelte op deze wijze uitgelegd: Hij spoort het verder aan tot een eerlijke omgang met andere mensen. Zij woonden te midden van de heidenen, mensen die hun gezworen vijanden waren en voortdurend kwaad van hen spraken en hen afschilderden als kwaaddoeners. Een goede omgang met anderen zal hun niet alleen de mond snoeren, maar hen er misschien ook wel toe brengen God te verheerlijken en zich bij u te voegen als zij zien dat u uitmunt in goede werken. Verdedig u door het doen van goede werken, dat is de manier om hen te overtuigen. Wanneer het Evangelie onder hen gebracht wordt, dan zal uw goede handel en wandel hen helpen bij hun bekering, maar een slechte wandel zal haar tegenhouden.

Wat een verantwoordelijkheid hebben wij christenen op onze schouders... Dit kunnen we alleen in de afhankelijkheid van onze Heere door de werking van Zijn Heilige Geest. Daarom is het ook cruciaal om Gods Woord dagelijks te lezen en ons op te laten roepen tot gehoorzaamheid, zoals Petrus hier doet! Denk aan Spreuken 14:28 In een talrijk volk ligt de glorie van een koning, maar in gebrek aan volk ligt de ondergang van een machthebber. Wanneer heidenen tot bekering komen en gaan geloven dat de Heere hun schepper en Zaligmaker is, dan breidt Zijn volk zich uit en wordt Zijn glorie des te groter. Laten we daarom in afhankelijkheid van Hem, op Zijn weg gaan tot meerdere eer en glorie van Zijn grote Naam! Praktisch gehoorzamend aan de opdracht die de Heere Jezus gaf aan Zijn discipelen: Mattheüs 28:19 Ga dan heen, onderwijs al de volken, hen dopend in de Naam van de Vader en van de Zoon en van de Heilige Geest, hun lerend alles wat Ik u geboden heb, in acht te nemen. Een voorbeeld voor de heidenen Ga dan heen en wees als een levende steen Petrus roept geliefden op een voorbeeld te zijn: 'Strijd tegen zonden en houd jouw ziel rein!' Aardse bijwoners en vreemdelingen willen wij de HEERE de lof toezingen? HEERE, dat de zonde in mijn leven niet woedt... Is mijn levenswandel onder heidenen goed? Opdat zij Gods werk zullen zien! En de verheerlijking die ik niet verdien, in dankbaarheid aan Hem zullen geven, bij 't zien van Gods genade in hun leven!

Heidenen luisterend naar een levende steen

N.a.v. 1Petrus 2: 11, 12
Een vervolg kan je vinden: Aan alle gezag onderdanig
Vorige gedicht en overdenking kan je vinden: De levende steen en het heilige volk